Alle inzendingen over metafoor

en alcohol aan boord de zee blijft vrijwillig in het verdrinken jouw wanhoopstem wordt niet gehoord jouw glimlach speelt de clown met zinloze ironie, onvermoeibaar sarcasme betreedt de loodzware oevers van jouw zijn een okselaap, een pepernoot, een frisse mies een kudde bonte geiten en een hangbuikzwijn het zijn allemaal vertederende metaforen…

liefdevol verzamel ik de pluizen die in jouw zinnen huizen spin ze warm op het wiel uit rafels tot een draad de kleuren lijken bij elkaar geraapt maar spreken toch dezelfde taal in het weven kunnen de patronen eindelijk vertellen van het leven dat zich in een handvol pluis tussen jouw woordenschat in kwetsbaarheid verborgen had…

De afstand het fysiek de hand die er niet is Afhankelijk kwetsbaar Die ander een stuk van mij al die anderen stukken van mij Van mijn zelf Ik snij ze niet los van me af Ik zou dood bloeden Eén rivier vele takken in de delta naar de zee van het één zijn Water draagt de kern van onze ziel Verbonden zijn in de pijn van…

Ik hoef niet na te denken als ik aan jou denk. De elegantie van jouw melodieën doen mij goed. Ik hoef niet te presteren, jij bent mijn winnende lot. Jouw charismatische energie verrijkt mijn serene mood.…

Als de doornen van het leven geen prikkels meer geven de volle rozenpracht verwelkt haar langste tijd heeft gehad pluk ik voortaan dagelijks klaprozen langs de wegen en leef er degelijk vrolijk op los! Samen met mijn kwetsbare fel hel rode flinterdunne bloembladeren welke slechts milde briesjes kunnen doorstaan maar achter mijn avondlevensruit…

je bevert damt vrijheid van de beken af het speelse kabbelen is verstild tot veel en gretig knabbelen aan struik en jonge bomen die voor de burcht in groei worden gevild jij bevert in het stuwen van talent dat zijn rechten nog niet kent kom mest je burcht eens uit doorbreek die egodam laat gaan dat jong geluid…

Zo vormen metaforen en spraakvormen zich tot beelden binnen een gedicht. Zo geeft illusie aan de werkelijkheid zijn beelden en geeft aan het gedicht zijn eigen gezicht. De dichter boort met al zijn diepgang van ziel al zijn hemels aan. Zo kan het zijn, zonder het zelf te willen, dat het mooiste gedicht kan ontstaan.…

liever, dan, zomaar op het eerste zicht leg ik alles in mijn hand laat ik het bos groeien door de aarde neer te drukken onder mijn handpalmen eerder, dan zomaar de vruchten te plukken verdicht alles zich tot mijn lichaam…

liever, dan, zomaar op het eerste zicht leg ik alles in mijn hand laat ik het bos groeien door de aarde neer te drukken onder mijn handpalmen eerder, dan zomaar de vruchten te plukken verdicht alles zich tot mijn lichaam…

Toen ik schreef over de hitte van zomer het verzengende zomerweer dacht ik terstond hoe lui is dat verzengend wel niet wat is het verzengende in verzengend zomerweer? De zon die warmt en warmer en nog heter wordt spontaan in brand vliegt van hitte? Mag het bijvoeglijke spreken met een surreële zon? Wat is dan het schitterende in schitterende…

Met vlakke hand zoekt ze mijn hart waarvan ze het bestaan vermoedt maar achter mijn ribbenkast blijft het akelig stil "Een metafoor", zegt ze "IJskoningin", zegt ze Uitdagend, overmoedig vraag ik haar wat dat betekent Haar antwoord is een brandmerk op mijn geweten haar zelfgedolven graf "Je hart is ergens anders" Nog voor…

Allemaal kruizen op een rij, als soldaten in het gelid Allemaal staan ze daar te wachten op ’t eerste zonnelicht Allemaal tot ze een ons wegen of nog minder Kan een poosje duren hoor Ze hebben helemaal geen hinder van de moeilijke metafoor Dat alles gehaast en snel moet gaan Dus zie ik met lede ogen, die kruizen nu al jaren staan.…

ik duik in je woorden zoals een meeuw naar de vissen in zee letters krijgen vleugels als in zomerdromen neem je me mee naar een kleurenlandschap waar bloesemklanken luisterrijk bloeien pennenvruchten groeien tot voorbeeldige verzen van liërende metaforen ja, zo dikwijls ben ik zweverig in jouw poëzie verloren * opgedragen…

Zijn liefde is als een roos: Schuchter ontloken uit de knop lokt de lente tot groeien, ontvouwt hij blad na blad om tot volle schoonheid op te bloeien. Ik ruik z’n roze rozengeur en word bevangen door het verlangen z’n zwoele jongensferomonen van dichtbij in m’n neus te vangen. Ik snuffel aan elk kroonblaadje, zoek verborgen geuren op intieme…

zij die in taal wordt herboren kan mijn bewondering ervaren zij baart zichzelf door metaforen die nog steeds weeën verklaren die Bewunderung Sie, welche in Sprache neugeboren wird kann meine Bewunderung erfahren sie gebärt sich selbst durch Metaphern welche noch immer Wehen erklären…

waar zal ik nog te vinden zijn als uit de zee geen dromen komen woorden zich losweken niet anders meer kunnen dan sterven kromgebogen en altijd in de wind waarheen zal ik de meeuw nog dragen die een duinrug tot metafoor vervaagt onbegaanbaar, hoger dan het gehoor van het opgetilde water dat voorgoed zijn stem verliest mij…

soms is het er weer in mijn zoldergrot tussen de uitgehangen was voorzien van spijtoptanten dat grijsblauwe schijnsel door 'n ontijdige poort dan kijk ik een film in de bek -tanig en tandig- zoals dat past bij verbazing en misschien ook onbegrip laat ik het geen metafoor noemen maar een meteoor uit zelfverzonnen ruimte ploffend…

Beklemd tussen vier muren in het geraamte van de tijd... Iedereen ademt zwaar en de leegte tussen de botten is als verzuring in de nerven van bladeren. Langzaam, maar zeker sterft ieder wezen, de ziel krimpt eerst ineen en ieder ding waar zoveel waarde aan werd gehecht verandert in steen. De liefde die broos is wordt verpletterd in een…

In mezelf op zoek naar zin trek ik uit mijn duister traag wiegend tussen hoog en laag mijn verwarring als de spin die verloren in een vraag zonder einde of begin zichzelf voelt gevangen in zijn vergeefse hinderlaag tot de stille vleugelslag van een vlinder binnendringt in het raadsel van het rag en het sidderende dier tussen zijn…

een zuchtend lentelandschap strekt zich in groen zwijgen langs de rivier strelen penselen de ruwe huid van het witte linnen een verlaten boerderij doekt op naast witte bergen zonder sneeuw kabouters spelen met metaforen in het holst van de nacht in een dorp zonder straatnamen onder het licht van een lantaarnpaal ontmoet de oude poes…

Mijn leven is vergankelijk Elke dag een beetje sterven Maar morgen leef ik nog Om de stand bij te houden Hoog jubelend beklim ik de zonnebloem Licht geworden door de barometer Bezin ik helemaal te loor Zak ik af naar de goudsbloem Passeer de metafoor Ik schat mijn kansen in Haal ik deze lente Of bak ik zo bruin Dat men mij begraaft Onder…

Woorden dansen als vervreemde metaforen wiegen eenzaam stilte onder stadse avondregen ritme zoekend in waarde wegen beelden van verzonnen vakantie kraanvogels in het witte zand avondzon en blonde stranden misschien dat je terugkomt in ‘t nog niet geschreven boek maar vooralsnog ben je verder weg dan toen en alsmaar dieper in dit…

in het koude licht van een zonloze dag verraadt de vaart toch glans geen vogel, die de lucht verplaatst slechts een zuchtje oude wind dat niet verjongt, maar korte windsels spint rond ’t vroegste en het laatste maar aan de waterkant vergroeit het riet met onze metaforen, van te voren al gespiegeld aan een blauw vergeet-me-niet van…

ik ren en ren en ren iedereen voorbij en alles en iedereen die stilstaat wordt gepasseerd door mij ik ren en ren en ren en als ik bij de finish ben realiseer ik me dat ik win maar ook dat ik weer sta aan het begin * *voor de duidelijkheid voor sommigen, dit is natuurlijk een metafoor voor het leven, ‘the circle of life’.…

Hoe ik ook zwoegend wroet met kwatrijn en metaforen, nooit kan ik verwoorden, wat ik je écht wil laten horen. Vergeet die ijdele gedichten maar lees de lichaamstaal in mijn onhandige gebaren terwijl ik je aarzelend bespeel en voel wat jij mij doet ervaren…

Laat me je lezen, niet als een boek maar als zachte poëzie, waarin het allermooiste van jouw luister, in woorden is opgeschilderd, waarin opgetekende metaforen de kleurige bloesem dragen, die zo bij jou past.…

Ik zie je dwazer nu, Dan toen ik je ontmoette Razernij is afgezwakt Wat metaforen nu, Je raapt ze op en draait ze rond hun as Ik heb je gezien In het perspectief Van wie ze waren zij die meereisden Voor een stukje Soms te lang, Maar bijna nooit te kort Ook jij niet want ik weet hoe het zal gaan Als repetitio…

het zijn niet de dagen die zo leeg zijn het zijn de nachten eenzaam koud daar waar jij ooit lag ligt nog je afdruk waar ik precies in pas soms krul ik me even op en laat me dragen door een kuil in het matras…

Hij wist de waarheid uit; de onrust die zijn geweten drukt hij, de verlater van zijn geest terwijl de zoveelste metafoor z’n bloed laat kolken traant de schrijver in het vuur van zijn onbegrepen verlangen.…

ze lacht cryptische lyrieken, de muze van de gestolen tijd haar stuwende teksten en nummers in verschillende talen zitten vol met intelligente metaforen. Haar liefde tot harmonieuze muziek is toegewijd, beperkt de arrangementen en bevat herhaling... want de inhoud hebben de lyrieken aan een vreemde titel ontleent...…