Alle inzendingen over mist ochtend dag

Ik ben hier, waar de lucht haar helderheid mist. Ik kus de mist en mis de kust Uren van afscheid Liepen uit tot een dag. Woorden zijn er, maar hebben geen zin.…

Bladeren vergelen, kleuren dansen in de zon het ochtendbos ontwaakt, het licht herwon ik volg de paden, fiets op golvend terrein kijk steeds rondom om hier stil te zijn De vogels vliegen, eenden in de sloot Een moeder brengt hier haar jonkies groot De schapen grazen, blijven rustig staan Laten die fietser gewoon maar gaan In dit bos kan…

Op de breuklijn Van mijn gedachten Halverwege hemel En aarde, ergens Tussen het paradijs En de woeste ledigheid Van de donkerste Van mijn hersenspinsels Word ik wakker vandaag, Wrijf de slaap uit Mijn ogen en zie dat De zon schijnt, de lucht Blauw is, mijn jonge Aanwas goed gedijt, En zie dat Het goed is…

Bij het aanbreken van de dag kan dat getjilp van huismus niet mooier zijn aangezien hij ook nog eens bont gezelschap krijgt van houtduif, merel, koolmees, Turkse tortel zowaar een vink Een voor een leveren zij een aanzienlijke bijdrage aan aangename harmonie voor elk zintuig.…

blijven herhalen door de sterke binding elke dag in de prille ochtend…

wat vlinders vliegen rond in de buik in het hoofd er vliegen wat vlinders met me mee een donkere nacht december kracht proef je nog een klein beetje weet je dat het niet meer is als mist die de volgende ochtend weer wegtrekt was het dan wel echt of heb ik me vergist dan is het niet meer als wat ooit is geweest wat achter ons ligt het…

zon en mist strijden om de glorie van de dag een geel streepje licht overwint…

De dag wacht op warme zonnestralen. Die laten op zich wachten. Het regent mist en kou. Morgen weer een nieuwe dag.…

mijn hoofd tot rust en meteen wakkert mijn levensvuur weer op, twas bijna uitgeblust twas zo mooi en zo rustgevend lange tijd ben ik gebleven zag mijn gedachten zich met de dromen verweven en toen het ochtend werd was ik gereed voor deze nieuwe dag waarop niets meer moet maar alles mag…

Verjaardagen en bijzondere dagen. Ik zal er zijn. Als je me mist, Kijk dan omhoog. Als je me mist, Maak ik speciaal voor jou een regenboog. Als ik er niet meer ben, Moet je niet verdrietig zijn. Als ik er niet meer ben, Moeten er altijd lichtpuntjes blijven zijn. Rust zacht Melissa.…

maar verlaat zich op onzichtbare reuk van lotgenoten hij haat de ochtend…

Een pasgewassen ochtend hangt te drogen aan de hemel. Mijn hand verkent je lichaam als een slang. Er is geen appel te bekennen, geen vijgenblad ligt in de weg. Maar bij elke aanraking wijk je van me vandaan, je bent een lichaam van mist.…

Herfst, het regent weer de oude droefenis -- van mijn bange hart.…

Maar dan, wanneer ik 's ochtends wakker word Besef ik weer dat je me hebt verlaten Besef ik weer dat mijn wereld is ingestort En 's ochtends, moet ik je weer loslaten…

Een dichte mist veroorzaakt weinig zicht. De mist lijkt zich langzaam op te lossen. Het pad waar je je op begeeft blijft beperkt. Er is dauw om de velden, het lijkt erop dat niets leeft. Een waas, een geluid, is het enige wat je ziet en hoort. Je bevindt je in een nieuwe dag met enig zonlicht in de verte.…

zoals mist in de ochtend kan hangen zo bekleed mijn schuldgevoel zich over mijn psyche mijn opvattingen worden genarcotiseerd door mensen in dronken beelden ik verlies mezelf in de massa geweten knaagt een gat in mijn hoofd het lijkt wel een strijd tussen filosofen mijn innerlijk aarzelt maar ik laat geen twijfel meer toe ons taalgevoel…

in de ondoordringbare ochtend mist waarin het dauwen van de regen overschaduwd wordt door de stralen van de zon die zich bevind aan de horizon zonnebloemen zo mooi en groot in het pure beleven is dit schilderswerkje een nostalgische en romantische associatie met landelijke en romantische tafereeltjes het juweeltje van deze prachtige natuur…

Als ik op een dag een nachtcreme smeer En doe alsof ik dan ga slapen Wie weet dan nog hoe laat het is wanneer ik 's ochtends sta te gapen…

Het zong van verre stranden, vol van vrolijkheid en dans; het was of enkel het vogelwijsje de ochtend vulde met zonneglans. Ik huiverde onder de dekens, kroop met tegenzin uit mijn bed, ik heb mijn raam stilletjes gesloten en daarmee die stomme vogel geplet. Ik ben geen ochtendmens.…

Ik probeerde mijn armen maar weer om de wereld heen te gooien Het kindje dat werd gesmoord De vrachtwagen die de bocht veel te hard nam De maan die op de straten kapot kletterde De dooi die inzette En die piano, prachtig Oude man Amos die de zang op zich nam In die pijn had ik mijn doel bereikt Dan was daar de tijd Ik zei maar niks…

De eerste zonnestralen schijnen naar binnen We worden wakker en de pijn kan beginnen Vandaag de laatste dag dat je hier ligt De allerlaatste dag dat ik wakker word Met naast mijn wang jouw prachtige gezicht Die ik elke ochtend kus en streel en aanschouw Een verlangende herinnering is wat ik er aan overhou Dus hou ik je stevig in mijn armen gedrukt…

De haan die kraait de dag kriekt dauw bedekt de aarde…

een fabrieksschoorsteen penseelt grijszwarte vegen in oranje lucht.…

Door de kieren van het overgordijn Glijden zonnestralen binnen Fel verlichtend alles onthullend Brengt herinnering van de nacht Ontwaakt zie ik het eerst Jouw achtergelaten boodschap Drie hangers en wat kleding Ongeordend verspreid over de vloer IJlings verberg ik mijn hoofd Onder het bezwete kussen…

als ik de houten luiken omzichtig open zie ik nog door vitrage de dag dient mij voorzichtig te dopen opdat wat gaat komen aan mij verschijnt in vertragende lagen stel dat ik u direct zou ontwaren de ogen op mij gericht daar een etmaal op varen is als het doven van licht…

Waar is de ochtend en het voelen van de avond het opblinken van mijn blos. Vanzelfsprekend is de nacht waarin wij slapen naar de sleur van weer een dag Waar is de melodie waar is het koor, en het crescendo Aahh oouii! Wij slaan slechts toonladders en kraken de noten.…

vurige vingers lekken aan de rand van de wereld de nacht doet een stap terug…

De zon staat laag het is nog fris maar aan de kleuren zie je dat het bijna zomer is ik ga uit bed en doe zowaar mijn best je bij het opstaan niet te storen de zon staat laag het is nog fris er is zover ik zie nog niets verloren.…

pril licht schuurt speels met schaduw over stenen zelfs de lantaarn al gebogen in de nacht toont ook nu bescheiden op het toneel van de opkomende zon de rust van de ochtend is voelbaar aanwezig mijn eerste as smeult nog na als wierook van vroege aarde…

In helderheid van ochtenddenken vergeet ik de maatstaf van mijn eigen lawaai, drijf ik op rimpelloze stilte, baad ik in vroeggeboren honinglicht, kijk ik naar ganse hemelen. Ach, ik droom al denkend en drink koffie om me aan het dagvuur te branden, teneinde vroegheid te verlaten.…