Alle inzendingen over nabijheid

Hing er maar een bordje om je nek duidelijk zichtbaar en alleen voor mij bestemd om het te lezen dan stond er wellicht hoe geweldig het voor je is om steeds in mijn nabijheid te wezen Wist ik maar wat je dacht want bij het lezen van je ogen ben ik me net een analfabeet ik probeer het wel maar voel me zo dom omdat ik het gewoon…

Parkinson's blijvende aanwezigheid Voor altijd in onze nabijheid Bepaalt hij ons toekomstbeeld Dromen die we hebben gedeeld Blijven beelden in herinnering Nieuwe start met onzekerheden Ontdekken van nieuwe mogelijkheden Leven met andere kwaliteit Leven met hoop en tevredenheid Zijn wensen die we delen Samen op een bankje genietend Onze…

Bestond er maar een soort wegenwacht Maar dan speciaal voor liefdesproblemen Die snel en adequaat een oplossing bracht Ik zou er gelijk een abonnement op nemen Een belletje naar de alarmlijn was genoeg De schade groot maar de hulp snel nabij Een paar handelingen door een deskundige Voor je het wist was je hart weer pijnvrij Ach was er…

rivier is daar vol en woest De keien hard De forellen in 't dartele water Ze blijven Ik kom en zal weer gaan Die beweging is echter zover uiteen In tijd Gemis van een stem Een heldere lach De wenkbrauwen gemaakt gefronst Het lukt je nauwelijks Het is een herinnering Nu ver weg Die afstand en toch die lach in mijn oor Ben je dan toch nabij…

Van de oude dromen, die ik dacht vergeten, voel ik de vleugelslag opeens nabij; reeds deze morgen wist ik mij bezeten, is het lente, of ligt de schuld bij mij? Sedert de tijd dat 'k lezen kan en schrijven kon ik nooit rustig in een kamer blijven. Nu ben 'k alleen maar thuis in de natuur of in een koffiehuis.…

De redder is nabij, doch glijdt nu uit, waarna hij roerloos ligt. Ontredderd is ze door 'n bananenschil. Zo wordt ze niet ontzet. Ze is ontzet, maar roept nog: 'Dank u voor uw goede wil!' Een tweetal treinen heeft hen doodgereden. Gelukkig is het eind van dit sonnet, want beider angst behoort tot hun verleden.…

De vogel die gaat zingen in een verkilde nacht, je hart dat weer gaat gloeien terwijl je ’t niet verwacht, een bloem die gaat ontluiken als groet voor jou en mij, dat is naast vele zorgen: de hemel dicht nabij! Kijk niet alleen naar boven, maar heel goed om je heen, schenk anderen wat vreugde, die bang zijn en alleen.…

hier is mijn eenzaamheid geschapen de mens eigen en zo fundamenteel de onvermijdelijke sterfelijke verlatenheid ik zoek vaak doch ben niet altoos bij machte, verblindend onbewust, de weg te vinden naar de eeuwige liefde en door verleiding van al het aardse soms door dromen in slaap gesust mijn echtheid vertoevend nabij…

Lente in de lucht Maakt mij zo bewust Van gemiste gevoelens Kijkend naar mijn verleden De liefde die niet de laatste zal zijn Ik herinner me de momenten met jou Nu lijkt het zo nabij Zo moeilijk te vergeten De goede tijden die ik had Jij waard mijn harte wens Ik stopte jou oproepen Verliet alles – bekeek de wereld En begon een nieuw begin…

langzaam schoven muren in vervreemding nabij nog had ik perspectief maar een diepe angst nam plotseling bezit van mij ben naar buiten gegaan onder de beklemming vandaan maar niemand keek me aan allen op pad naar hun doel in een strak afgemeten pas ik stond daar alleen het spel dat zij speelden was mij onbekend maar zij waren met velen…

Blijf Gij me nabij dan in 't komende jaar en maak door mijn leven uw liefde ook waar. Uit: Septemberkruid…

Op een dag door de verrekijker gezien uit de serre van mijn tante: de plotselinge nabijheid van een vrouwengezicht onder de rand van een hoed, een hand op een blinkend fietsstuur. Een mand waar iets wits in beweegt. Een man met een pet op aan het stuur van een hoekige zwarte Ford.…

Gezellig zitten en genietend smullen; zacht geruis roept je naar het nabije Slot, dat ieders verbeelding rijk wil vullen. Het kasteel der spoken mag eng of zot, misschien wijsgerig, jouw denken omhullen met vragen over lang verleden lot.…

och zolang geleden al niet nodig om dat oude zeer opnieuw met tranen te begieten zei hij en opa zweeg over het kermen van de zwaargewonden gestapeld in een vuile truck over het bevel, hem toegebeten Spiel lauter Mensch verdammt noch mal wir wollen das Geschrei nicht horen en hoe huilend zijn viool toen smeekte Heer, blijf mij nabij…

hoe diep was ons de nacht genegen, hoe dicht-nabij het paradijs. Toen vielen wij als snelle vissen bij waterval en draaikolk neer, en gleden tot waar gele lissen zich bogen tot een windstil meer. En wij die als het water blonken en geurden als het kruizemunt, wij dreven, dreven droomverzonken het meer af, naar het verste punt.…

Ik geloof heel sterk in zielsliefde, kom zeg, ik ben een meester op dat gebied, maar in jouw geval wil ik toch liever ten diepste je lichaam net zo nabij als mijn eigen lichaam, inderdaad versmelten en onze lege handen rijkelijk vullen.…

In dezelfde wereld maar in een andere dimensie leef jij zo aards, zo onbereikbaar voor mij, de zwever Van nabij heb ik je aanwezigheid gevoeld maar jij, jij wenst niet te voelen. Wie kent een ander in zijn wezen? Wie kent de uitweg uit de hopeloosheid van een verloren illusie?…

Gezellig vloeken onder iemands ramen Ik zou mij toch werkelijk schamen Als ik zo mijn negatieve energie verspreid En mijn leven aan zo’n grap wijd Gezellig vloeken in iemands buurt Is alsof je in iemands geest een kamertje huurt Om je opgekropte woede in te proppen Die je niet meer in je eigen geest kan verstoppen Gezellig vloeken in iemands nabijheid…

En zie, moeders met een droeve blik in ‘d ogen, verdrietig, de wanhoop nabij, en wereldleiders in hun pogen, brengen die de vrede dichterbij? Alom is droefenis om ‘t moorden, en ‘k wilde dat ik hen helpen kon, maar ik, ik heb enkel woorden, woorden, maar daar naar luistert geen bataljon.…

De dichter verwekt de tekst in stilte, verwerkt de kilte in z’n dicht, verbindt zich met het vrouwelijke, verdekt in alle muzen, hij zingt het voort, belooft haar trouw, verkent de verrukking van haar schoot en lendenen, verdubbelt de hartslag, de uitputting nabij, door kansen die ze hem bood, zonder berouw en altijd vrij.…

De dagelijkse voeten dwalen, reizen af naar ondoorgrondelijke wegen daar in de verte, intimiteit verlegen buigen de bomen weerbarstig tussen de spanning van emotie en frustratie, de stille winddag neemt bijna afscheid loopt over het oude bospad van het duistere nachtwoud het grote bos nabij de stad grote nachtuilen roepen van onrust…

Het geluid van een rivier nabij. Een andere maan lacht me toe. Ik ben moe. Wil slapen voor ik vrij. Maar hier voor me ligt een schaar. Een schaar om mee te knippen. Ik wist. Papier tot gordijnen. Papier verkwist. Snede in mijn onderlip. Wazig zicht. Stond hier ooit een hut? Was ik nog maar sterker.…

Het einde is nabij! Cool speelt de saxman verder.…

Het einde van zijn lijden lijkt nabij, maar tot die tijd blijft hij maar in zijn krantje lezen. Dan gaan de dagen zo voorbij.…

Zij volgden een ster op hun zoektocht naar Hem maar vonden in 't veld nabij Bethlehem, drie engelen en zeven schapen op 'n hoop in de gracht.…

volwassen vrouwenleven niet verkleurd als herfst of winterkaal geplukt te kunnen slapen zonder het wakend oog in haar linker zij als zij kind had kunnen zijn ontwetend van het ondragelijke dagelijkse sterven in haar geen kennis van ouderdomssentiment gewoon met de stenen in haar buik kunnen hinkelblokken kunnen stoepkrijten de regenboog nabij…

de oude man verdonkerde zijn kamer liep, alsof hij zich had vergist naar de grijze kringen, langzaam geworden op het tafelkleed en even later werd het doodstil het rook naar nacht en een wereld heengegaan mank in de schaduw van gods wil hij verdween tussen lichamen nabij die ene zonnebloem, volmaakt in wie ze altijd was gebleven…

‘slaap maar, zei je slaap maar zacht’ het denken druppelt in ogen, vermenigvuldigt kijkt bevend om vindt verteert en onterft dan de dagdromen dagelijks nabij de tijd die in volheid staart naar hoop in stilte terugkeert onder het geroezemoes van loshangende woorden als een wereld in de regen met vleugels aan aanwezig als…

De dichter verwekt tekst in stilte, verwerkt de kilte in z’n dicht, verbindt zich met het vrouwelijke, verdekt in alle muzen, hij zingt het voort, belooft haar trouw, verkent verrukking van haar schoot en lichaam, verdubbelt de hartslag, de uitputting nabij, door kansen die ze hem bood, zonder berouw en ogenschijnlijk vrij.…

eeuwenoude legkunst van de verwoestende ondergang gered al bij binnenkomst zoekt het oog naar werken van deze gigant die zonder maar een steen aan te raken zijn gedachten legt in ruimtelijk zand daar hij ook nog in mijn dorp zijn dagen slijt raak ik door een diepe emotie overmand net als het kostbaar gat in de markt zijn de werken van nabij…