Alle inzendingen over naderend onheil

Zo proberen ze te beletten dat het leed apert word onthuld maar langs het pad van onheil, waait de wind onmiskenbaar haar innig hartverscheurend lied.…

komen Vaak alleen Bij die bodemloze put Keer op keer Dweilen Met de kraan wijd open Bracht het naar zee Stond daar voor schut Een teken aan de wand Maakte mij voorzichtig Een dikke huid In stiltes Omdat ik zweeg Allergisch Voor schone schijn En zoete woorden Geen teleurstelling Die mij Eronder kreeg Het hoofd geboden Aan zoveel onheil…

Mijn liefste, bloedeigen dochter is vervroegd uitgevlogen en hoogstwaarschijnlijk met behulp van domme ganzen, die als onkundige kwakzalvers softy nog meer beroerd onheil aanrichten. Ik voel me als in de film 'Open water' en mijn diepgekwetste hart dreigt uit mijn ribbenkast te bonken.…

Hoe verloren ik mij ook waan in dit naderend sterven , het sterkt me in mijn hoop dat er in het zonlicht nieuw leven zal ontstaan. Dit seizoen ontroert me met haar goudbruine broosheid. Ik loop zachtjes met haar mee en neem dan geduldig afscheid.…

Mijn handen om haar ranke hals Haar heupen licht aanrakend Lach ik, flirt ik, dans mijn wals Volle lippen, zaligmakend Een spoor, waar ik haar juist kuste Haar lieve buik, oh, warme dijen Ik mag mijn hand daar even laten rusten Terwijl zachte lijven zich nader vlijen Ons ritme, de zwoelte, doet tijd vervagen Mijn genot is hoorbaar, zo is…

Dan nader ik de kaars als een verdwaalde vlieg. Soms duik ik in de verlaten kelders. Als voor de ratten strooien ze er hun aas Maar ik ontwijk de val. Buiten verstrooiing zoeken. Soms struikelt hier een kleuter Of een herderin blaat naar haar schapen. Dan hol ik zuchtend naar de wei. Geen zon kan mijn bloed verhitten.…

de vroege morgenuren maan en sterren eerder weg zal sturen het vroege vogeltje zich niet verschanst open ik mijn hart dwars door alle muren woorden worden liefdevol tot bloei gebracht zacht uitgesproken zinnen klinken als verwacht zonnige dagen zullen eindeloos duren zakt de zon helderrood aan de horizon in treurende golven van naderend…

Er hangt een dreiging in de lucht die zwanger is van onbehagen en spookbeelden die ons belagen te talrijk voor een bange vlucht; men waarschuwt en er klinkt geklaag over de naderende plaag.…

sterren ijzige bloemen op beslagen ramen een prachtig boeket spreekt nooit gesproken woorden en groeit naar morgen, waar in een glazen vaas gisteren snel verdort, langzaam bedekt een witte laag ooit gelopen verleden, als schoonheid een nieuwe morgen schrijft, slaat de kalender weer een bladzijde om en lonken tere tinten naar de snel naderende…

Wij zouden verstild, voor 't wonder bereid de liefde erkennen als God nader schrijdt.…

Vlug naderend geklos. Dat godzijdank voorbijgaat. Het kletteren van hangsels later. Nog hoor je wel in zinken emmers het snel stijgen van water. ------------------------------ uit: 'Groot licht', 1983.…

Toch werd de kennismaking almaar nader: de man bezocht Monique haast elke dag. Het was zover, dat hij er mocht logeren. Hij kon 't gezag der ouders niet goed uitstaan en moest helaas Monique in bed ontberen. Al werd getolereerd, dat Hendrik váák kwam, ze mocht niet met 'm slapen en niet uitgaan.…

' Een moeder - hoorde Kees - verklaarde 't nader. Hij vond d'r antwoord uitermate kien. Ze zei: 'Je moet het biologisch zien: in deze zin is die meneer je vader.' _____________________________________ Noot: Gelukkig was het kind te jong om moeders verklaring te snappen...…

Hoor naar mijn gebed, o Heer Wanneer ik tot U nader En mij stilletjes buig voor U neer Trouwe God, hemelse Vader. Hoor naar mijn gebed, o Heer Als ik bid om vrede in alle landen Oorlogen zijn er steeds maar weer Ik bid tot U met gevouwen handen.…

Ieder van ons kiest een richting bij de nu naderende aftocht. Er blijft contact, zoals afgesproken, voeling zal er blijven, als altijd. Ook jij zult van voren af aan moeten herbeginnen: ik ben al eerder gestart dan jij, eerst met veel vallen en opstaan, dat wel, maar nu is het zuiver en oprecht.…

Maar goed, het is 'out in the open' en dat is beter dan broeien en broeien tot het Openbreekt, en dat het te laat is om nog nader tot elkaar te komen.…

van berouw Alles brengt nog herinnering ook die trein die ver weg fluit Ooit scheen jij een naïeveling Deze naïeveling maakte ’t uit Zachte zinnen op mijn lippen die geen mens beluisteren zou Onze liefde, ras op de klippen bracht mij eeuwig in de rouw Ruisen deden droge bladeren waar ‘t leek of jij daar praatte Of ik je zacht hoorde naderen…

gesloten lettergrepen statig schrijdend rij na rij een winterbos van steels gesprokkelde taligheid om het gemis een naam te geven altijd al heb ik mij willen koesteren in de schaduw van dit woord dat zo reikhalzend de armen spreidt en de onrust uit het hart verdrijft maar wat het betekent is mij volkomen vreemd vader komt u nader…

voorbij het naast en met elkaar zijn, maakte ons steeds weer blij het samendoen en samenzijn werd vele malen vastgelegd ik leerde heel veel in gesprekken begreep heel goed wat werd gezegd een wijze man, mijn vader met meestertrekken ik was de spons en hij het water dat begreep ik pas veel later hij, de spil en liefdeschenker, kwam mij nader…

in ‘t helder licht van maan In mijn mooiste dromen trof ik jou ergens van ver weg kwam jij eraan En ook al kleurde de hemel grauw scheen ons die hemel onaangedaan In de mooiste dromen kuste ik jou en keken wij elkaar met liefde aan In die dromen bezworen wij trouw en oneindig, vol liefde samen gaan In mijn mooiste dromen zag ik jou naderend…

Maar zoals regen-middag, schril van rood'rig vroeg-kil licht-geril, de avond heelt met gulden honing, zo stroomt, als door de stille woning jouw geurig ruisen nader-spoelt, 't geluk me om 't hart met koelte en zoelt'! ----------------------------------------…

Over kale vlakten heb ik gelopen door dichtbegroeide wouden ben ik gegaan op veel stille plekken ben ik blijven staan steeds bleef ik op een nadering van je hopen. Door de steden met drukte van het leven genietend van een wereld vol vertier of langs stromende schuimende rivier op alle plekken stond ik soms even.…

Angstwekkend woud, wild als warrig hoofdhaar, toont vreemde monsters, naderend gevaar... Maar _ een zachtzinnig schijnsel dringt binnen! De kinders staan stil, zwijgen en wachten, bereiden zich voor op woedende strijd. Evenwel, wat zouden ze betrachten?…

ik ben neergedaald op een open plek te midden van zwijgende stenen zuilen het gewone lijkt daarmee bijzonder gek en het lachen staat mij nader dan huilen ik ben opgesloten in een bakstenen gedicht om te rijpen in een kluis van jaargangen totdat ik mij weer zelfverzekerd opricht zonder weet van gemis of verlangen ik ben omwonden met verstikkende…

Engeland druppelt het dagelijks door: zeg ik, en zij komt nader more and more perhaps it’s cool under the skybox wij lachen hier en daar wat heen en weer dat Cornwall een tikkel subtropisch is in het Lake District waait de wind er meer Zeeland zonder palmen is groot gemis de Friese taal sounds English, keer op keer ze gnuift: I was there…

Laat de dood maar in mijn leven komen want ik vrees hem echter warempel niet Waarom te strijden tegen wilde stromen, vanwege uitstel naar dat nieuwe gebied Laat de dood mij steeds dichter naderen we gaan elkaar aan de grens ontmoeten Ik zie hem volstrekt niet als een dader en ik ga hem lijkt mij, als vriend begroeten Laat de dood maar aan…

Soms kruisen, bij nader toezien, goede kennissen elkaar. Vanuit de onderarm ontstaat een beweging richting handdruk. Een bruuske counter vanuit de bovenarm verwekt een elleboogaai. Onwennige grimas. Wat een gedoe. Een oude vrouw ziet gelijkvloers achter glas hoe kind en kleinkind hun affectie uitschreeuwen.…

Het is de wind die hier als bruid van ijzig koel gevoelen zo de eerste stappen van de naderende winter luidt Met mijn jas wat hoger opgetrokken kader ik de grenzen van het eigen rijk vermogen af en zie de stilte van de schoonheid het verval en opkomst van bestaan waar ik als kind al spelend met volwassenheid mijn eigen…

onder een naakte deken zorgen liggen stil in de hartslag van het heden de dood wiedt het zicht door de patrijspoort en verkleint het zuchten naar waarheid Half staat het licht te pruttelen in de komende ondergang van verdwijnende wanen, doch het restant snijdt het andere deel door jaren die geleefd blijken te zijn Het is geweest de naderende…

welvarende dal daar beneden lijkt alles veel beter de bal wordt al rollend groter en groter steeds dichter bij het dal wordt het voor de bal ook steeds heter en heter en de bal alsmaar zwaarder door haar razende vaart wordt het dal geplet geveld door de hitte is de bal als een pakje boter dat wordt verwarmd en smelt haar einde is nader…