Alle inzendingen over naderend onheil

Angstwekkend woud, wild als warrig hoofdhaar, toont vreemde monsters, naderend gevaar... Maar _ een zachtzinnig schijnsel dringt binnen! De kinders staan stil, zwijgen en wachten, bereiden zich voor op woedende strijd. Evenwel, wat zouden ze betrachten?…

ik ben neergedaald op een open plek te midden van zwijgende stenen zuilen het gewone lijkt daarmee bijzonder gek en het lachen staat mij nader dan huilen ik ben opgesloten in een bakstenen gedicht om te rijpen in een kluis van jaargangen totdat ik mij weer zelfverzekerd opricht zonder weet van gemis of verlangen ik ben omwonden met verstikkende…

Engeland druppelt het dagelijks door: zeg ik, en zij komt nader more and more perhaps it’s cool under the skybox wij lachen hier en daar wat heen en weer dat Cornwall een tikkel subtropisch is in het Lake District waait de wind er meer Zeeland zonder palmen is groot gemis de Friese taal sounds English, keer op keer ze gnuift: I was there…

Laat de dood maar in mijn leven komen want ik vrees hem echter warempel niet Waarom te strijden tegen wilde stromen, vanwege uitstel naar dat nieuwe gebied Laat de dood mij steeds dichter naderen we gaan elkaar aan de grens ontmoeten Ik zie hem volstrekt niet als een dader en ik ga hem lijkt mij, als vriend begroeten Laat de dood maar aan…

Soms kruisen, bij nader toezien, goede kennissen elkaar. Vanuit de onderarm ontstaat een beweging richting handdruk. Een bruuske counter vanuit de bovenarm verwekt een elleboogaai. Onwennige grimas. Wat een gedoe. Een oude vrouw ziet gelijkvloers achter glas hoe kind en kleinkind hun affectie uitschreeuwen.…

Het is de wind die hier als bruid van ijzig koel gevoelen zo de eerste stappen van de naderende winter luidt Met mijn jas wat hoger opgetrokken kader ik de grenzen van het eigen rijk vermogen af en zie de stilte van de schoonheid het verval en opkomst van bestaan waar ik als kind al spelend met volwassenheid mijn eigen…

onder een naakte deken zorgen liggen stil in de hartslag van het heden de dood wiedt het zicht door de patrijspoort en verkleint het zuchten naar waarheid Half staat het licht te pruttelen in de komende ondergang van verdwijnende wanen, doch het restant snijdt het andere deel door jaren die geleefd blijken te zijn Het is geweest de naderende…

welvarende dal daar beneden lijkt alles veel beter de bal wordt al rollend groter en groter steeds dichter bij het dal wordt het voor de bal ook steeds heter en heter en de bal alsmaar zwaarder door haar razende vaart wordt het dal geplet geveld door de hitte is de bal als een pakje boter dat wordt verwarmd en smelt haar einde is nader…

Vroeg donker op het roerig water, wij voeren vooruit op een naderende storm uit de wetenschap van het altijd ongewisse, in iedere emotie verwoord troostige verten, verstomde schimmen, lui verstrengeld, niet in beelden te onderscheiden in mijn dualistische gedachten, schuiven schaduwen ineen tot gebeeldhouwde dichters omvatten…

Hoor naar mijn gebed, o Heer Wanneer ik tot U nader En mij stilletjes buig voor U neer Trouwe God, hemelse Vader. Hoor naar mijn gebed, o Heer Als ik bid om vrede in alle landen Oorlogen zijn er steeds maar weer Ik bid tot U met gevouwen handen.…

Hoor naar mijn gebed, o Heer Wanneer ik tot U nader En mij stilletjes buig voor U neer Trouwe God, hemelse Vader. Hoor naar mijn gebed, o Heer Als ik bid om vrede in alle landen Oorlogen zijn er steeds maar weer Ik bid tot U met gevouwen handen.…

Sinds de naamgeving in enkel de mannelijke vorm van beroepen, die ook worden beoefend door vrouwen - in landelijke kranten zelfs de voorgeschreven norm - is ingevoerd, wordt het tijd dit nader te beschouwen. Helpt dit de ongelijkheid in beloning te slechten, maakt het een eind aan dat stomme glazen plafond?…

Steeds nader komen, tot wie we zijn. Mensen van geesten en bloed, herkennen elkaar blindelings. Treffen elkaar stilstaand, voor gesloten deuren. Daarachter stromen wilde rivieren. Ooit zullen ze samenstromen, op weg naar open wateren. Zeeën en oceanen. Voorbij de horizon. Droom! Zie! Luister! Naar hemelse muziek. Hoor!…

op dichte mist men ademt enkel wijl men zonder hengel naar toekomst vist de gedrevenheid is als de mens rennend roepend het hart smachtend naar d'enkel aardse wens, doorgaans is liefde verzachtend tot strompelen is men gedoemd komen tot wijsheid is nimmer zo genoemd al vroeg keek ik in fantasie uit op een weg naar alwetendheid ik nader…

je eeuwenoude trots kreunt statigheid ringen zullen mij het jaar vertellen seizoenen vol met bloei of matigheid machines zullen snel je bast gaan pellen generaties heb je al voorbij zien gaan van klein tot groot geschiedenis verhalend uit diepe eerbied lieten ze je staan zo werd jij voor dit bos gezichtsbepalend het blad ruiselt een naderende…

je hebt as gespuugd als gal van binnenuit je barstte open, explosief ineens had je jezelf weer lief joeg hete stenen door de lucht de zwavel rookte nader je angsten waren op de vlucht de vulkaan is nooit een vader de kern is rozerood wringt lava door de spleet ik vlij me in je warmte neer jouw magna is al eeuwen heet ik glij een helling…

oudroze en gekarteld welft het oor zijn tere schelp vermoeid naar binnen broze oudgediende vergroeid met wetenswaardigheden van weleer oester in een laatste stervensuur vol overgave voor het crescendo van een naderend saluut de bedding van de mond geplooid door klaterende stromen, ontsprongen in het hooggebergte der beleden overmoed, ijl…

Plotseling begint vanuit het midden van de beek een fontein te spuiten; in felle kleuren iets van een feestvreugde om een naderend seizoen afscheid te uiten.…

Ze cirkelt om me heen, en af en toe nader zacht rakend, maar bovenal observerend Een breekbaar raamwerk zonder kader Hele zinnen lukken (nog) niet, steeds lerend "Ze" is licht autistisch en blind; Staat zacht, warm, onbreekbaar en centraal alleen; Geen contact, het breekt en breekt mijn hart als broze steen.…

Ik adem zacht en zie om wandel door de maanden van wanhoop en verdriet lees de pijn in jouw ogen elke voetstap maakt geluid maar zachtjes nader ik jou dichter, steeds dichterbij schenk ik jou mijn tranen zij smelten tot samen één, daar waar liefde haar eigen weg zoekt in dit leven zal ik jouw leidsman zijn in de jaren die komen…

hel Een slang in een snavel Een gloed van vlottende kleuren De gestalte van een voorouder Dan richt men het kruis op En preekt men boete De rechtvaardig moet kermen tot het graf Wie afwijkt wordt verstoten De menigte spoelt over de aarde Een gevaarlijke wei Verteerd door waanbeelden Werpen ze zich neer In een urenlange noodkreet Nader…

de orgelpijpen vallen hijgend dicht na hun halsbrekende toccata-plicht de galm versterft in deinende rimpels palliatief uitgeleid door hoofse klavecimbels partituren zien hun einde naderen dwarrelen neer als herfstige bladeren hobo en fagot slaken de laatste zucht wijl cello's vertrekken voor hun ultieme vlucht de harp streelt zich in weemoed…

zij joggend ik in mijn invalide scooter Het contrast steekt als een dolk ik in de steek gelaten door mijn eigen lijf er rolt een traan voelbaar over mijn wang Ik nader een spoorwegovergang ik wacht, of zal ik....? zou ik het durven? Dan is alles voorbij...…

murmelend neer Met iedere stap verwijdering van dingen zoals ze zijn Langzaamaan valt verloren geheugen fel op haar plaats Duisternis dekt toe, wat ik zo zoet, alleen voor lief nam Opent blind een vergezicht aan wat ik niet wilde weten Met steevast ritme, ordening, schreden in het denken Constateren, wat ik uren eerder, eigenlijk al wel wist De naderende…

opgestoken, voortgaand in vlagen zuigt zij mij mee vandaag, doorheen de witte abelen, de ratelpopulieren langs kerktorens en haantjes grijpbaar boven het malse koren zij rust even uit in een oude eik zuigt zich vol en waait verwoestend door de hagen, waar slierende mussen mij kwetterend belagen, schelden we naderen de zee waar westenwind…

- Treed nader, zie mij aan, en hoe mijn oog, gelaten, géen liefde vraagt, o kind; - ik heb de zeilen van 't verlangen neer-gelaten bij liggende' avond-wind.... En weder teder in uw deinend over-peinzen van ons geschéiden wee, zal ons veréende droom misschien ten einder deinzen der zélfde vrede-zee.…

oord waar mijn reis ruw is verstoord wacht gelaten op de laatste trein die er al lang had moeten zijn weet dat die nog gaat komen met wagons uit mijn dromen ik heb hem al eerder gezien stellen met geboorte en jeugd rijtuigen met beslagen ramen de kussen en afscheid in tranen ik hoor en voel de lucht al dikker worden bij zijn nadering…

De zon kiert door de bladeren ik voel haar warmte naderen. Een koekkoek roept zijn naam, ik antwoord met de mijne. Hij is zich niet bewust van mijn bestaan, gelukkig, ik wel van de zijne.…

the sweetets things zijn die zinnen-liefde of the mind to share it with others to give…to love gedijt als bloesem op wimpers heel zacht how wonderful vanuit een nieuwe wereld naderen voeten ik vang de klanken op like clouds dat stemming kleurt open en bloot that fills my soul bij ‘t open venster waar het ons gevoel ligt te wachten…

brieven van zacht allooi waarin beelden zich neerleggen, haast stervend zoals het kan zijn tussen twee mensen pastelbroos dan schreef ik woorden, vingertikkend licht als heildronk, wensdroom in een witte eindigheid het waden waardig door fluisterlingen; een liefdessaga in deze gorgel des levens kreeg ik zulke verzen, glinsterend en om nader…