Alle inzendingen over niemandsland

de schrale oostenwind ontneemt in niet aflatend beuken het land zijn kleur schuurt velden kaal regen in kille nevel valt geruisloos op grijs niemandsland waar stilte ademt en denken wordt tot stenen beeld…

in niemandsland pak ik je hand in ogen op verloren stappen in het zand van de woestijn markeren slechts je laatste sporen mag ik in groen weer de oase zijn nee geen fata morgana wel je paradijsje na alle pijn…

de tijden glijden als korrels op geblazen stranden door mijn hand eeuwig verzanden dromen in het niemandsland waar alle tranen zonder merkbaar teken van verre een bel of rinkel het is verlaten schoonheid van eenzaamheid adembenemend de tol in het hersenhoofd…

ver van hier ergens in dat niemandsland jou ontmoeten vlees en bloed en in geest reik jij je hand. Samen gaan op vreemde wegen aarzelend en op de tast veel vertrouwen veel herkenning koesterend hou ik je vast.…

ontvang de geschenken die ik je geven wilde als kind maar sta me toe aanvaardt de gebreken van de tijd ik heb gewandeld in niemandsland de geest gereindigd het boetekleed gedragen en om de dood geweend mag ik binnentreden in jouw huis van vrede en vergiffenis…

in onze vergeelde tuin doortrokken van vooravond temidden van volstrekt nalaten, zwenken onze gebeurtenissen naar de beeltenis van voltooide toekomst, naar de oever van niemandsland, het hellend vlak van een verzwegen draaiboek als ieder voor zich. Ons, of ik maar nauwelijks wij samen…

Zonder jou valt alles in het niets atomen bestaan en niet niets of niemand zelfs nietszeggende boeken kunnen alleenheerschappij niet kussen zonder jou is alles te ingewikkeld in steen verwikkeld het kan niemandsland wat schelen maar zonder jou is het universum geen klok die draait om jou heen jij bent het…

als in de grote oorlog de eerste kerstsneeuw de velden donzig wit maakt komt het menselijke tot leven vrede op aarde komt weer uit de stal mensen ontmoeten mensen in het witte niemandsland warmte in de prille doodsheid van totale vernietiging de geest van vrede sommigen horen nog steeds het schreien van een kind in bethlehem…

Er ging een schokgolf door mij Ergens heel laag en verraderlijk traag opgewekt Als een roep die je nauwelijks herkent Gehinderd in mijn drift Reken ik mijn gebreken door Vloek naar God en baas en vrouw In een vlaag van verveling Kruip ik op de troon, een kreupele koning Mijn dorre lenden jeuken Een draak buigt over de schatkist Snuift…

wanneer de mistige ochtend de dageraad kleurt in eigenwijze grijze tint verdwaal ik in de straten mijn niemandsland waar goden en feeksen engelen en heksen eenogen en stommen in stilte de koning half te rijk zijn ik voel mij keizer niet voor lang de hemel klaart gedachten vlieden de ruimte in onbegrijpelijk ongrijpbaar voor hen,…

Zangerig komen Je klanken naar Me toe, het Refrein is mooi En innemend, Promises from No man's land Kan ik woordelijk Verstaan - het doet Me denken aan De brieven die Ik kreeg, zonder Naam, zonder adres Van hem die ze Verzonden had - Brieven uit Niemandsland Kreeg ik, Met formidabele Ondertoon, ze Waren het…

duizend werelden ging ik rond met jou aan elke horizon toen je plotseling voor me stond lieve mooie eenzame als over de einder gevallen door niemandsland omgeven beweeg je voor me uit als op een andere bol liefste mooiste eenzaamste laat mijn lijf trillen van het je willen…

Ik wil zachtjes vertrekken mijn gedachten uitstrooien niemandsland ontdekken waar duinen nog glooien Ik wil de parels stelen uit de tempels van de zee zonder angst voor zovelen vecht ik voor ons twee Ik wil in het reine komen elk greintje moed oprapen maar hoe kan ik over iets dromen als ik daar niet van kan slapen?…

Al die uren dat ik ’s nachts al wakker lag In afstand een lange weg naar Dromenland Met horten en stoten … Horde uh lopen en Schapen tellen tegen saai snurken Te lang te wakker in Niemandsland ’s Anderendaags zeer ambetant ……

Die mij niet pakt- geen vriendschapsband, maar opstand in mijn niemandsland... Ik kan het niet vermijden, ik heb gewoon- een beetje, zelfmedelijden...…

waarom zocht je de maagdelijkheid van onbetreden terrein als nachtblinde vogel in gekooid niemandsland, met zeewater reikend tot grijze horizon, echo’s langs doofstomme gewelven gelijkend op avondstilte, op aankomst in marmeren afwezigheid gevuld met bomenschemer en bladerloze beenderen?…

sommige avonden vallen pas wanneer de liefde zich heeft neergelegd in het niemandsland van mijmeren verstopte dromen die niet verder gaan dan de volgende slok of een lopende zin om toch nog de kunst te verstaan dat te verbeelden op een krimpend eiland waar niets verder komt dan een kort weekend…

is het liefde, lust, gewoonte of gewetenloos gemak is het mooi of lelijk hard of zacht vroeg in de morgen of laat in de nacht het is alles het is wij maar ook alleen ik en alleen jij het is niets een hol vat een oneindige leegte met hier en daar een losse wand een roomdivider die intimiteit verbeeldt in niemandsland…

Als een dichter niet meer bij de mensen is geen persoonlijke haven kent in ’t geweten dan gaat er niemand zonder heimwee naar zee en als je ademt zonder innerlijke lente weet je nooit of er een ochtend komt is verlangen een metafoor zonder gevoel maar bij de boom is er bekeerde stilte wordt het niemandsland in een droom bewaard.…

knisperloop door niemandsland het uitgestrekte onbevlekte ik schrijf mijzelf heel even op een onbeschreven blad strek mijn tong verlangend in de ruimte waar vlokken brandend landend tot versmelting komen heerlijk onbeschrijfelijk lijf'lijk ijs - ijs koud…

tussen dove, blinde muren zwijgen stilaan al zijn zinnen vervagen heden en verleden in schaduw en trage dood verbleken mensen en dingen tot grauwe schimmen leeft hij in niemandsland waar Alzheimer koning is zijn schrale lijf van geest en ziel beroofd…

zie hoe het huist danst met gordijnen nog in de sponning overrompeld door oerkracht op de schaal van richter met golven als buren blijft de bestemming onbekend met foto's nog aan de muren op weg naar niemandsland zal het neerstrijken daar waar het land hoger is zal water zich terug trekken naar daar waar het vandaan kwam…

Starend van het witte papier naar een punt in de verte waar het niemandsland begint kan zij niet kiezen voor een dag van de beschikbare zeven kiest ze dan allemaal op zoek naar de volgende zin in het zoekend bestaan in dit land waar ze iemand is voor niemand behalve zichzelf waar ze zwijgt in alle talen zijn er alleen eigen grenzen die…

Het is een niemandsland, een zwarte vlek, vervaagd. De naam, 't heeft geen plaats. De mensen zijn er weggejaagd. Het is een niemandsland, zonder ziel en zonder hart, tochtig, kil en levenloos. Zelfs de dood die er niet wacht.…

je loopt door de straten liefste en je zoekt het bordje met een naam de naam van een dode man gestorven voor het raam het licht is nog aan een roos in zijn hand je foto op de tafel zijn hart opgebrand je klopt op de deuren en het beeld versteend een standbeeld van een man in niemandsland en een verloren meisje in de straten weent…

Steeds blijf ik aan de andere dan de goede kant steken Waarom zou ik dan nog hopen op hoogtepunten na elke val Hier ligt Nergensland waar je rondzweeft zonder ergens aan te komen Daar ligt Niemandsland waar je ronddwaalt zonder ooit iemand te ontmoeten Waar ligt Niemandsverdriet waar vreugde altijd een synoniem is van…

het avondlicht dooft in de nacht eerder dan de maan haar schijnsel door de lege straten weeft muren weerkaatsen verte geluid dat strijdt met neonlicht langs een golvend lint van mensen op jacht naar vergeten hier in de schaduw van de stad is de nacht stilte de kille verlatenheid een niemandsland dat wacht…

ongesproken blijven ze vooruit gerold in namen, één voor één en geen verlies aan zeggingskracht toch verdwijnend, naar een niemandsland hun band voor eeuwig stil geloken in de ogen van verraad het kwaad was al geschied nog voor dat men het noemde rond de uitbraak van vandaag ik had het zo graag anders gewild maar weet nu dan mijn…

die avond vertrok een auto richting snelweg & de honden blaften niet het dashboardvak was leeg op de kaart van W Europa na cassettes wij reden zwaar weer tegemoet tegenliggers voerden groot licht in de verte wij naderden de interzone niemandsland het grensgebied -------------------- Uit: 'Popcorn' 1981.…

Hun stemmen klinken door, als naschokken in niemandsland die het land verscheuren en bomen ontwortelen. Terwijl niemand het op dat moment zag is de wereld toch veranderd.…