Alle inzendingen over nieuw leven

En ergens in mijn gefluister ben jij de merel die mij zingt zelfs nu, nu ik de kerstvreugde niet kan bezingen eens een belofte, twee gouden ringen liefde voor het leven maar nu ik als oude boom mij wil gaan enten in een nieuw leven zal ik eerst mij ontdoen van oude bladeren toch een paar raderen zullen in mijn hart blijven draaien…

Maar wat is dood zijn: leven in een ander zijn, een niet meer uit te leggen verband, een geheim dat aanhoudt groots en teder. De vallende bladeren verhalen hoe er nieuw leven komt maar hoe eerst iets moet sterven en vergaan: groots en teder.…

Uit dat wat dood leek Maar zich toch Onverwacht uitstrekt Naar nieuw leven…

Leven niet meer zichtbaar, Verzonken in verdorde aarde, Oppervlak alleen nog dor en doods - Slaapt ongezien nog in de diepte, Waakzaam tot het uit de dood Weer op zal staan - opstanding Die immers mogelijk blijkt Als grote volle druppels Vallen op het verschroeide land En het nieuwe leven ontkiemen zal Vanuit het allerdiepste dal…

In de lente komt alles weer tot nieuw leven De bloemen en planten groeien en bloeien Elk jaar weer blijft het mij bijzonder boeien Dank Heer, voor al het moois ons gegeven.…

slentert voort totdat de dagen zich voor altijd legen kommer en kwel verdwijnen in een zucht en op weg voor een altijd durend nieuw leven…

Alsof ieder nieuw moment daar los van staat. Niet langer een gevolg is van. Maar een begin van een nieuw leven. Met onbegrensde mogelijkheden.…

Ze komen van ver Door de lucht gedragen Sympfonische geuren Die mijn dag kleuren In hoop van nieuw leven Waarin ze zich met mij verweven Waar winden vertrekken En luchten geboren worden De wateren borrelen... En vinden het speelveld van een nieuwe lente…

één druppel nieuw licht maakt een nieuwe dag één druppel voor grensverleggend nieuw leven één druppel slechts draait een leven om één druppel in de woeste zee en ik hoor hier en nu de druppel vallen en zie de zee zoals ik die nooit eerder zag maan verbleekt, blijft wel tussen de wolken staan, maar toch één druppel…

de toppen van de bomen reikend verlangend naar oneindig blauw ontelbare knoppen barsten van verwachting naar nieuw leven maar de kille wind speelt een winters spel met grijswitte wolken boven het afwachtende bos aarzelende vogels zijn voorboden van een verre lente die reeds in ons hart is begonnen…

Als ik jouw laatste adem vang dan blaas ik je nieuw leven in. In wanhoop grijp ik naar de lucht maar de dood is sneller. Nu je ademhaling is gestopt sluit ik jouw mooie ogen. De dood klopt aan en neemt je mee. Geeft mij de wanhoop, pijn en angst als bewijs van jouw ontvangst.…

zij is een wrange mantelmeid praat niet op haar in over openheid zij wil geen schaduw om zich heen laat haar kruisbestuiven, maar pas op voor verharde vuisten onder haar werveljas sluipende artrose verstild, heel gemeen nu haar mantelwol terug naar de natuur gaat pluisbestuiving nieuw leven toelaat blaast de naakte meid, alleen .…

De natuur zucht en kreunt in barensweeën, zoals Paulus zegt maar reeds zijn er de kiemen van het nieuwe leven. Ook op de kerkhoven, de doden-akkers.…

het mistige vocht streelt de droge aarde dat dorstig wacht om gewekt te worden, de nevellucht daalt in alle rust, en zorgt voor nieuw leven.…

zo leven we nu…

op mijzelf Want ik redde mijzelf uit de put Ik klom de put weer uit En begon een nieuw leven Mijn leven Wat ik mij nooit meer laat afpakken Dus bedankt voor de harde levensles Want door jou ben ik wie ik nu ben…

Aan dit, haar nieuw begin…

in het landschap van de zachte huid ontwaart voor mij nieuw leven de bast van de oude blauwe eik opent zich als een jonge maagd om zonlicht smachtend te verweven met een roep die om bevruchting vraagt en doet niet anders dan wordt opgedragen door de ringen van zijn bestaand verleden maar zich ook opent voor geleedpotigen…

Haar hals draait zich zo dat zij soepel het water tussen diep en ondiep kan aanschouwen een plaats waar bevlogen uitrust en twijgjes het zwijgen verdiepen bijt hij zijn tanden bloot het klappen geeft lentegeluid maar eenzaam waakt zij naast de nekslag verloren, eer nieuw leven ontwaakte…

nog 'n laatste dans een laatste slok voordat de nacht overgaat in de vroege ochtend die je omarmt tijdens de weg naar huis kleuren wangen rozig veeg je je lipstick weg was het 'n avond om nooit te vergeten met een glimlach zoek je je sleutels om je nieuwe leven in te stappen…

Er is één groots ondergronds omarmen één diep, altoos verlangen door te geven aan nieuw leven helpen, leren, ondersteunen, in elkaar grijpende systemen, wortelend en ongezien om te groeien, rijpen, evolueren, processen die, als begrepen, ons hart, ons hele wezen alleen maar willen voeden, warmen.…

De helft van mijn leven terug, was ik er ineens niet meer Wat exact is gebeurd realiseerde 'k mij pas later toen ik wakker werd en een heel nieuw leven begon ~~ ~~ ~~ Betonnen erecties van nu, hingen toen heel erg slap verscholen in breinen was echt alles reeds opgetekend Vogels, net als eerder vliegen hun bekend traject ~~ ~~…

toch altijd leidt tot nieuw leven En waar wij voor staan de vonk door te geven…

Ik reis in koude streken waar 't leven onder sneeuwwit dek overwintert in de aarde Tegelijk met nieuw leven dat zich uit Siberische aarde wringt verdwijnt sneeuw voor de lentezon Zwarte sneeuw verdwijnt te snel nog te koud voor jong leven wit zorgt er voor overleving Onder het maagdelijk wit handhaaft zich 't leven op de Taïga zonder…

Zacht, haast zonder te bewegen omhelst een broos vlies nieuw leven ademloos valt adem samen waar twee harten ritmisch kloppen op het bewegen van een nieuwe morgen zwanger van dromen op het wandelpad van werkelijkheid worden maanden geteld in dagen wanneer de laatste wee geen pijn meer geeft en lente alle zinnen laat ontwaken…

dat wij van morgen kunnen blijven zingen om toekomst te geven aan het nieuwe leven door wat wij nu doen gedragen door elkaar bronnen wij de vindtocht naar het nieuwe gewoon in ruil voor het ontwijken in de omgang met elkaar kunnen wij samen mijden wat ons nu vermijden doet zo rijm en ritme vindend op de anderhalve meter zullen…

leven…

nieuw leven, ik pluk nu de dag Yes, een nieuwe start.…

Jij die niet alleen Met Pasen maar elke Dag wel in mij sterft En samen met mij doodgaat, Wakend de nacht van doodsangst Doorbrengt, me door de dood Heen vasthoudt en samen stervend Tot nieuw leven komt in een Leven dat echt is, waarachtig, Waar niets gekunstelds meer aan is En waar we samen drinken van het water des levens Gelouterde…

Om onze lichamen te verwarmen En onze wereld omarmen Laat nieuw leven groeien, En nieuwe bloemen bloeien Het is genoeg geweest, Winter onze kwelgeest, Je kunt nu heengaan, Jouw werk is gedaan Je mag de staf overgeven, Aan het nieuwe lenteleven.…