Alle inzendingen over onbekend

Deksels vallen van de wolken, een slagboom aan de horizon, een paraplu van dromen houdt de afgedwaalde zinnen niet tegen, ieder woord een uittocht, snel verdwenen over de paginarand, van achter de oorsprong koersend vanuit een gekend verleden of naar een onbekende einder, refrein op een onbeschreven blad, uitvlucht voor zovele kunstgrepen…

Geen diepe sprong in het onbekende! Maar meer de thuiskomst met armen die me verwenden. Veilig bij elkaar alles kunnen uiten. Diep van binnen vertrouwd te raken om eeuwig in het hart te sluiten.…

Verdriet Zelf zou ik willen dichten over een verdriet van mijn onbekende broer ergens diep ver weg begraven oostwaarts, slordig, haastig, zonder herinnering Als ik eraan denk breek ik in tweeën Ik vertrouw het je toe Het doet pijn.…

Beide hummels hijsen zich op de vertrouwde knieën van hun oude speelmakker wringen duwen krijgshaftig vernauwen bedelven de begeerde plaats grote stramme handen maken ruimte en vrede twee ordeloze boedha's zitten rustig samen voelen overal warmte die 't waaiende denken roept de stem boven hen bezingt onbekend verleden dreigend…

in de zachte vlammen van het vuur licht plotseling een andere wereld op het rustieke knetteren heeft plaats gemaakt voor een vreemd kwetteren kleuren spelen landschap van een onbekende signatuur vormen beelden uit de oer natuur er danst beweging in het vloeiend gaan een verplaatsen zonder staan massa lijkt van geen belang de wereld…

Dochter van een onbekende koning en zijn geliefde. Ingebed in raadsels en eeuwige slaap Een onderaards mysterie voor zolang als het duurt. Ik weet het. Archeologen moeten graven, opgraven, uitgraven en doorgraven. Met houwelen, spades en troffels wroeten zij bevlogen in ondergrondse geheimen. Alles moet boven aarde komen!…

Strooi de as van sneeuwvlokken uit mijn winterhart als ik naar onbekende tijden reis, bedek de sporen van de golven van een gekortwiekte oceaan die mij ontwaken laat voordat zij op de kust van het heengaan slaan, en mijzelf voor de zwijnen werp, behangen met de paarlen die eerder werden voorgeschreven, leer mij nog te wensen wat…

schuurt Draait in mijn buik Wurgt mijn hart En klopt verder De mooiste noot Gehoord door Hongerige oren Snaren mijn ik Zonder halt Versmelten met Eén zijn en voluit Het leven absorberen Gepantserd door ervaring Geleerd een laag te smeden Van vertraging en Reflecteren op de betekenis Kies ik er toch voor Steeds opnieuw Het onbekende…

ik moet nu wel wandelen over onbekende paden er is geen weg terug afgesloten een indrukwekkend groot bord ik registreer te vlug en kijk dus toch weer om en struikel over takken ik keek niet het pad lijkt begaanbaar als ik opsta verzamel ik moed gelukkig dat niemand het ziet het bloed de tranen de schaamte modder stinkt…

bloot te staan aan stroomloze barrières, de kiezels van de tijd zich stroomopwaarts bewegen tot aan de bron waar ze werden gevormd, telkens verlegd, een onbekende nevel sluipt door de vingers van de ondeelbare dageraad met onvoorspelbare mozaïeken plooit zich in een menselijke maat zijn gedachten ongrijpbaar voor alle statistieken…

Luister op het duin naar golven der zee Daar spoelen ondersteund door branding Verhalen van lang verleden met zich mee Verhalen van verre landen onbekend Met kusten van rotsen of palmenstranden Landen vol schoonheid zo niemand kent Daar in Atlantisch heerste enkel vree Geen haat of nijd verscheurde de band Helaas, ’t is verdwenen in…

't Leven kent vaak vreemde wegen Onverwacht en onbekend Sterren, Maan en Zonneregen Blauwe wolk die boodschap zendt Nachten grijs en donkergroen Bomen hoger dan de huizen Feetjes die het licht uitdoen Bladeren die wind doen ruisen Maan die waakt en Zon die slaapt Bloem die sluit en boom die gaapt Dromen tussen zee en zand Reizen…

Hoe hij hier komt dat is me onbekend. Dan gaat er een belletje rinkelen. Hij ontwaakt met een naar bier stinkende boer. Gisterenavond vond ik hem nog stoer, maar nu wil ik hem buiten kinkelen. Ik zeg hem: 'Trek je lolbroek maar snel aan.' Nu is hij nogal narrig weggegaan!…

Stof stuift door mijn kop zinvolle gedachten vervlogen in mijn denkruimte van zijn waar is de verloren vraag verdwenen in het niets alom een ons onbekend terrein sporen zweven er volop vruchtvolle zaden bewogen in een natuurlijk vertoon waar blijven de vruchten vergankelijk is het verdorde oer onmetelijk fantoom meteen begint het…

het onbekende van dit woelig akkerland, met zijn groene hemel en donker blauwe grond, lieten mij plots nemen, de nevelbrug die mij verbond naar het mystieke... aan die eindeloze andere kant!…

Wie kent het niet wie heeft het niet in huis wie kan nog zonder bank of pas wie is fiscaal nog onbekend. Wie kent een bank waar geld niet telt wie heeft nog nooit zijn geld geteld wie kent een winkel zonder geld wie weet wanneer het geld ook knelt.…

er was teveel fluweel ineens de zachte vleug van thuis gaf chaos in je huis het timbre in een stem lokroep van het onbekende streling die je huid verwende de zachte veiligheid van hem nog is er angst om alles los te laten het oude is vertrouwd daar is een leven opgebouwd je zweeft in uren die niet passen in de dag weet de vrijheid…

kind schaterlacht rennend met die kleine beentjes ondeugend en plagend jagende op de kater, die er razendsnel vandoor gaat veranderd wanneer dit lieflijk wezen gevangen zit in een verloren wereld van haat en geweld, in die dagen is het donker ook al is de morgen aangebroken dit zijn de dagen waarin verdriet ontwaakt steun en liefde onbekenden…

Zijn ademhaling stopt alleen nog een zucht het lichaam zwijgt de geest vertrokken Eeuwige ziel betreedt een ander gebied een nieuwe reis begint waar het mens zijn eindigt Dit grote mysterie ligt voor ons allemaal gelovigen en niet-gelovigen er is geen ontkomen aan Zodra we aankomen in het onbekende beginnen we ons te herinneren…

Halfdronken wordt er, zomaar voor de pret, Een kind verwekt, een epos of kwatrijn, Of iets daartussenin, zeg een sonnet, Terwijl de lezer onbekend blijft met Zijn worsteling met spekvet en balein. ---------------------------------- uit: 'Nieuwe gedichten',1999.…

Het ontdekken van een diepe, onbekende tint, verwonderd zijn om het onuitgesprokene dat ons zo verbindt. Laat me daarom zoeken naar de nacht, voor de eerste stralen van het ochtendgloren, want ik weet dat jij op me wacht in de zachtheid van mijn dromen.…

Verlang jij ook zo naar het onbekende en wacht jij ook zo op een mooie nacht het was een utopie toen ik je nog niet kende maar 'k heb het gevoel dat ik er nu naar smacht Je tedere handen, strelend door mijn haren mijn handen zoekend naar je warme lijf onze lippen kussend, ogen die bijna staren trillend van spanning ,je wilt nu dat ik blijf…

ik wist in eerste oogcontact dat jij alles wat ik miste had met sprankelende ogen weefde jij het web dat er tussen ons was waarbij je volle lach ontspande in plezier en ik zicht kreeg op de kleuren van je hart in die wisselende harmonie van pracht en kracht voelden wij magie in aantrekken van het onbekende en de verbazing…

onafgewerkte kanten liet je gedachten gaan in die magie haakte ook je hart vaak aan veel vormen waren al bekend in het circuit van creatievelingen maar jouw idee was vaak toch even meer in kleur en ontwerp om blikken te trekken met een verbaasd aha schitterend was jouw uitleg over wat te doen ieder werd aangesproken in zijn onbekend…

Ze staat daar door verdriet overmand ze is een onbekende bij haar graf haar ogen zijn leeg en onpeilbaar een eenzame traan glijdt langzaam weg Ze vindt hier de rust van haar verleden auto, gil, ziekenhuis naar de achtergrond geen pijnlijke herinnering in haar hoofd ze staat stil in het heden Ze is in het zwart gekleed rouwend om haar verlies…

Doch neen: ‘t onedel stof, hierboven onbekend, geschonden hebben zal ‘t, eer nog de zomer endt!…

"Dag lieverd, daar ben ik weer", helaas blijven ook deze keer haar ogen onaangedaan afgewend: reeds 't afscheid, tijdstip onbekend. Onmogelijk haar aandacht te vangen haar blik blijft onbewogen hangen op 'n onzichtbare plek op de wand.…

vergeefs heb ik in eindeloze nachten me tot een onbekende god gewend gevraagd of hij het aardse lijden kent en of hij dat wellicht wat kon verzachten de sterrenbeelden aan het firmament aanhoorden zwijgzaam alle klachten weerkaatsten glansrijk mijn gedachten en gunden me geen hemels sacrament ik zocht gezelschap, hief het glas en lachte…

'k Zag ook de plek met oorlogsgraven van vele onbekende soldaten ook zij rusten hier in vrede, zij die voor ons hun leven hebben gelaten. Een kerkhof straalt toch altijd rust hoe somber het vaak ook lijkt en menig graf wordt opgesierd waar hier en daar een bloemstuk prijkt.…

mijn ogen, neus en mond zijn uitgewist wie naar mij kijkt, staart in een leeg ovaal een atlas op een onbekende schaal de aarde hult zich in een dichte mist het rookgordijn van een illusionist die speelt met vuur en zaagt met roestvrij staal en kan verdwijnen voor een volle zaal op een manier waar het publiek naar gist ik tover telkens als…