Netgedichten

netgedicht (nr. 65.612):

Vergankelijk.

Stof stuift door mijn kop
zinvolle gedachten vervlogen
in mijn denkruimte van zijn

waar is de verloren vraag
verdwenen in het niets alom
een ons onbekend terrein

sporen zweven er volop
vruchtvolle zaden bewogen
in een natuurlijk vertoon

waar blijven de vruchten
vergankelijk is het verdorde
oer onmetelijk fantoom

meteen begint het verval
tijdelijkheid blijft voor ogen
toch leven lustig verlaten

warmte zal gaande tanen
de momenten vermogen
rest stof aan nazaten.