Alle inzendingen over onstaan van soorten

kruizen met een uiteindelijk dood en verderf zaaiende klap de stilte was elektrocuterend de batterijen branden hun eigen hete tune om de laatste laadpaal werd gevochten door mensen die nog verder wilden de blinde paniek van de uittocht bracht hen juist weer samen op het offerblok van schuld en boete in het misdragen van alle soorten…

't Was winter in het verre moederland In Indië kreeg grootvader verlof Maar bleef zes maanden lang en dacht ik bof Dan vraag ik mijn maîtresse om haar hand Aldus geschiedde het dat in de winter Grootmoeder, met dochters, van hun tante Gezelschap kreeg, als een soort gouvernante En van haar minnaar - dacht zij ooit aan ginter?…

nog op stond Vandaag ben ik vrij Zonder dwang, zonder beleid De hemel streelt zachtjes door mijn haar De dood heeft mij bevrijd Nu zweef ik turend naar intense leegte De vrijheid tegemoet Druppels vallen naar beneden De regen valt zo zoet Doordrenkt mij met helder water De aarde leeft voort Beneden klinkt de lach Van een liefdeloze soort…

Een traan mag wel, maar ook veel lachen een soort reünie met een beetje verdriet ik zou er graag zelf bij willen zijn maar die kans is klein, dat gaat dus niet !…

Een groene vlieg, van het soort waar ik een hekel aan heb, vliegt telkens opnieuw tegen het raam. Maar zijn vervelend gezoem houdt op, als hij recht in het spinnenweb vliegt, dat ik gisteren vergat te vegen.…

De arrogantie lijkt van me af te stralen maar kijk heus verder want je moet je mening niet baseren op alleen de buitenkant Als je me beter leert kennen dan zie je echt al snel dat je aan mij best kunt wennen het is een soort van spel Om niet gekwetst te worden nam ik een houding aan maar nu ik jou wil kennen laat ik me wel wat gaan…

Breekbaar als glas kwetsbaar, doch fijn een ritmisch kloppen zo hoort een hart te zijn Soms een ander ritme ietwat versneld of vertraagd dat ligt aan de situatie wat jij van jouw hart vraagt Een heel klein lichtje voor anderen in duisternis een bepaald soort warmte bij een groot gemis Littekens door liefde of het verwerken van rouw…

najaar Worden we rillend in zomerjassen Een kristaldauw op de valstrikken gewaar Van kruisspinnen die ons verassen Door de mistgeverniste wijze Waarop hun breisels de struiken behangen En meisjes met elastische twijgen De ijzelbesmukte webben vangen Om van het mateloos gesponnen garen Welke ze tot een solide vlies opsparen Een soort…

Bejaarden heb je in soorten en maten en op een dag, ben ik het ook. Dus liefste vlucht nu het nog kan. Vlucht nu we nog dansen,lachen en praten, vlucht voor het grijze spook. Want wat krijg je dan: Gemier en gemeier, gezeik en gezeur. Zo doof als een kwartel, dement als een deur. Lekkende blazen, verzuurd tot het bot.…

behept met een soort onzinnige simpelheid poneert hij zijn theorieën. Het gevoel alles te beheersen, maar toch ook weer het gevoel alles over het hoofd te zien. Zijn wereld staat bol van getallen en formules en met dwaze argumenten bevecht hij zijn tegenstanders. Maar wat weet hij van de werkelijke dingen van deze planeet?…

‘Geen verf komt er bij mij nog in Geen streek meer op het doek Naar wat ik eindelijk heb bereikt Zijn zo velen nog op zoek’ ‘Ik ga heel ver in één soort kunst De kunst van weg te laten Helaas brengt het geen donder op Want niemand heeft het in de gaten’…

Ik weet dat niemand mij gelooft Maar er zit een konijn in mijn hoofd Boodschappen knagen aan mijn binnenoor Sinds kort krijg ik dit versje door: Het is niet pluis, het is niet pluis Doe de deur dicht en blijf thuis Laat dat eten liever staan Daar is vast iets ingedaan Allemaal van dat soort zinnen Door het knaagdier diep…

De elegante staart van toen, het fraai gezicht zo koen, verstopt in een soort pet. Haar wiegende tred? Schokt! Ooit zo mooi, loopt ze thans in zooi. Die prachtig pralende billen, ze trillen. Nee, ze lillen! Wie lief heeft wil ik niet, deed ze. Wat had kunnen heten, meed ze.…

kwam redden uit elk geheim, we noemen geen details, veranderd worden in drukwerk, onbeperkt groeien en het is alsof er nu je jezelf bent geworden minder gevaar steekt in bepaalde plekken in huis, de lege schoenen onder de banken, het gat achter de trap, het raam dat niet sluit, hoe de wind daardoorheen iemand zoekt om op te heffen: al dat soort…

op zo'n soort vondst zou ik mijn zinnen willen zetten "als velourszachte woorden die ontluiken van de knop tot een wonderschone bloesempracht die zachtjes dwarrelt als confetti" dan pas is het voor de dichter feest…

Ik herinner me jouw ogen toen je op het bed zat hoe ze keken in die van mij je lippen glimmend nat overwogen me te zoenen en kwamen dichterbij we voelden ons vrij in jouw vier muren en je bed hartstochtelijke vuren tot en met het einde ik moest gaan maar ik wist dit houdt niet op dit blijft bestaan Ik droom een soort dagboek vol…

mij bloeide is niet meer Ze keek intens genietend op mij neer Vergankelijk ben ik, wil toch vermijden Dat ik meer dood dan levend oude tijden Oproepen moet vol onderduik en sneer -Terwijl ik in zeer slechte staat verkeer- Alleen om hén van wroeging te bevrijden Ik wil geveld worden, liefst nog vandaag Wat rest is Annes boek waarvoor mijn soort…

Er lopen massa's mensen door de straten Gehuld in jassen, handschoenen en sjaals Ze spreken allen een soort koeterwaals En houden alle lichtjes in de gaten Ze drinken glühwein, raken uitgelaten Het licht verbroedert zelfs het Vlaams en Waals Het stedelijks en het provinciaals Het roept een kerstbestand uit voor soldaten De bomen zijn verlicht…

Is er een soort brug? Waar je overheen loopt Tijdens je sterven En dan je vleugels spreidt Net als een vogel En vliegt dan naar de zon, Waar de wolken op je wachten… Of bestaat er een wegwijzer? ‘Hemel’, ‘Hel’? Zijn we misschien net als blaadjes? Vallen van de boom Verteren En komen nooit meer terug...…

Geheel zonder staart en met minimale vleugels, volstrekt ongeschikt om zich te verheffen, een lichaam meer haar dan veer, blijkt de kleinste, minst kleurrijke, zelfs bij nacht zich zelden vertonende onder u tot lieveling van mijn soort ontwikkeld te hebben.…

geboeid trage roodgloeiende stromen veroorzaakt door liefde en smart dringen in rustloze dromen waar telkens het lot wordt getart bottende, bloeiende bomen symbolen van eenheid en kracht fluist’ren van dat wat gaat komen levenslang, en al eeuwen verwacht spiegels van wedergeboorte zien schimmen van ooit en weleer en parels in talloze soorten…

Een leeg nest is wat in de spouwmuur nog rest van de hommels, die brommend en noest met een minder soort nectar gevoed naar een meer dan één morgen vervlogen. Zo heeft de winter tot nog toe bewogen. Door de reet van de bus kan 't naar trekken.…

Ik stond gister te douchen en kreeg ineens een soort ingeving. Jammer dat ik het toen niet gelijk heb opgenomen op mijn telefoon want ik had geen tijd.…

Karaktertrekken uitgewist, als sporen na een regenbui Een radertje in een machine niets op zichzelf, direct vervangbaar, een leven dat vergiftigd wegtikt, explosief, niets te verliezen, radeloos, een hoopje mens een kloppend hart vol jeugdig leven een speelse creatieve ziel Symbool van waanzin en destructie de stempel van een zieke soort…

Schiermonnikoog te smokkelen Een paar andere eilanders worden boos en minister Verburg, verantwoordelijk als ze is begint hierop haar hersencellen bij elkaar te sprokkelen Die beesten horen daar niet en lang nadenken leek Verburg niet nodig Ze gaf opdracht om de herten af te schieten Maar zeg me: Wie is er dan overbodig: Een minister die dit soort…

Iedereen had het mis…dat kwam omdat men in eigen angsten een soort van happy end zocht. Voor hem was er geen licht meer en dus kon niemand hem helpen. Hij schreef een brief aan zijn vrouw. Te veel pijn mijn liefste…tè veel pijn. Vergeef me alsjeblieft ?…

eerste kat ontsnapt al aan mijn handen- Laat mij bepaald niet snakkend watertanden Naar nog meer over pik en poedelnaakt Het vers kan dan wel lopen als een trein Waarin iemand uit tenen psalmen zingt En tanden zet in stoel- of tafelpoten Dat laatste doet een puppy of konijn Ongewild komisch, wordt zoiets in inkt Nee, dan zuurjood, dat soort…

Dit soort regendagen is niet snel tot vergiffenis bereid. Zwetende voeten, dansende druppels van kruis tot appelkruin en kruimels in de schoot verloren. Want voor mensen die graag ondersteboven top en dal verhaspelen is een berg een plas die als emmer een prima pak verpesten kan. Daar hangt de man.…

Door de zee van het geluk Zullen wij blijven varen Samen één stuk Ik altijd de hare Storm tegen ons gekeerd De golven hoog Wij hebben veel geleerd Van elk soort betoog Een zachte wind Streelt onze huid Zonlicht is ons goedgezind De meeuwen zingen luid Heuvels en dalen Zo zal het altijd gaan Soms zullen wij verdwalen Maar ook naast…

bloesems van de linden, in een geknutselde populier boven onkreukbare schermen van de vlier, ontstaan uit hachelijkheid en angst van het verraad van alle spitsvondigheid, waarin de tijd het evenwicht bewaard op de vlakten van bos en akkerrand, felheid bestreden in klare zinnen van een oogopslag aan de waterkant, waar dove netels - in hun soort…