Alle inzendingen over ontheemde kinderen

Kruipen en smullen in de vuilnisbak op straat: ontheemde miertjes!…

wolken hoog gestapeld tegen de blauwe koepel daaronder het weidse land mondriaans vervlakt spiegeling in strakke vaarten met statige roze zwanebloemen siddering in de zomerwind hooi in groen plastic gehuld ontheemde koeien vergroten de stilte in een levensgrote schildering zijn de vissende kinderen in de strakke natuur die ons nog rest…

Overdag schuilend, verborgen, ontheemd zijn de rijen vervreemd van de wens die men had om zich hier te vermeien Marsman gaf Holland de stem mee van water, hoe vreemd en ontheemd klinkt een halve eeuw later de stem van de wind over steppen, woestijnen en over de bergen steunend en zwijgend onneembaar de rots van 'n onwrikbaar…

Boom door storm geveld; ontheemde tortels vluchten op zoek naar asiel…

of laat de wind niets vrij hoelang nog blijft dit kind beschadigd en ontheemd?…

Ik weet dat er geen woorden bestaan die troost kunnen bieden aan deze staat van ontheemding.…

Taal reist ontheemd met stomheid geslagen door lege landen. Soms opent het kind woordenloos het verre venster.…

bood hij de ontheemden troost? de weemoedigen wortels?…

Worden ze ontvreemd Voel je je ontheemd En vreselijk opgelaten. Want zonder nummerborden Ben je vogelvrij geworden!…

Die ogen zullen vertrouwen horen zullen naar klanken luisteren ze zullen geluiden waarnemen en doen zwervers niet meer ontheemd vervreemden.…

Ik zag mannen, vrouwen die van iemand hielden, kinderen die van iemand hielden, onbekenden, ontheemden die van iemand hielden ik zag niemand die niet van iemand hield ik zag het aan hun ogen, hun manier van lopen, en ook hun onhandigheid en hun telkens even, onverhoeds terugkerende, vlijmscherpe onzekerheid ik ging naar huis en keek in…

in ontheemde staat ik zag je witter worden stiller in grote druppels die mat glinsterden geluiden zijn verdwenen als in watten verpakt zo voelt buiten aangesloten op nat niets ontziend snerpt kou de miezervlagen zo lang huid en haar dat nog kunnen verdragen koude leegte trekt warmte uit het lijf dat langzaam in ontheemde…

in liggende en staande beelden verstard, schijnbaar bevroren kijken ze me aan met uitgebluste ogen waarin elk verlangen naar toendra en oerwoud, steppe en oceaan, al jaren gestorven is…

Vergeef ergens zwerf jij in mijn wereld ondervoed, ontheemd en bang ik zie de televisiebeelden..... meestal kijk ik niet zo lang.…

steen en sterk Uit diepe gewelven Stof en gruis van het zware werk Eeuwig rots delven Donker en koud is zijn bestaan Van aarde is hij een slaaf Met pikhouweel gehard van het slaan Een zware opgaaf Altijd op zoek naar glans Gesleten steen Een ritmische dans Al slaand om zich heen Wilskracht is hem niet vreemd Waar is de zon Van huis ontheemd…

In het snijpunt waar mensen van zichzelf vervreemden, kreunt de eik in ziel van het geaarde kind ademt de geest de spreuk der ontheemden, onafhankelijk bemind. In het licht van weerbarstige levens, kinderen van zon en aardse bomen, met de vingers naar de hemel geheven, tredmolens van een nog te dromen droom.…

er lag iets in de lijn der verwachting op de weg die bestemmingen verbindt ik zag eerst niet goed wat het was het bleek zo te zijn, zoals ik altijd al dacht mijn verbeelding trekt in cirkels rond de polen door een onbeantwoorde weg gescheiden van de plek die lichtjaren voortduurt van het continent dat verlangen voortstuwt met aarden…

Verdwaald, zoekend, zweeft de blauwe waterjuffer langs huisdeuren.…

• Een dennegeur verdwaast de orang oetans In hersenpan en onderbuikgevoel Odeur van penetrante girondijnen Geen alfaman wordt blind door impotentie Maar door obesitas en corpulentie In schaduw van de matglanszijderups In orang oetans lebensraumurgentie Rust een taboe op woudkapinterventie • De nacht passeert…

Ik ben als een hert gevlucht voor de jager ontheemd beroofd loop ik op glibberige paden het plateau een onderaardse- gang met heksenbezems de route is een omweg naar het doel van mijn bestemming…

daar waar rond plat bijna banaal maakt ontheemd uitgedroogd op zoek naar een zee van adem waar lucht het licht nooit meer zal raken ja daar daar slaapt zij zwart…

Dit is de nachtvogel die zwijgt en zweet in het geweten van nooit vergeten eenzaamheid in het land van de vreemde theepotten daar is de brandnetel die groeit op de puinhopen van de ontheemde ziel die nacht van zondeloze wanhoop.…

aan huis, soms op bezoek er waren open en gesloten deuren de muren toonden hier en daar wat scheuren en ergens in een hoek een stoffig boek toch was 't vertrouwd en veilig; het is vreemd dat anderen wonen waar ik ben ontheemd.…

Ik voel me dan ook ongehoord ontheemd. Geen auto vóór me, ook geen op mijn hielen, o God, wat mis ik mijn vertrouwde file !…

Het is goeddeels aan mij voorbijgegaan Ik heb er hoogstens vaag iets van vernomen Wanneer ik ook vandaag zo door mag komen Was mijn retraite goed om te doorstaan 't Is kiezen: kluizenaar zijn of ontheemde Wanneer je ooit van carnaval vervreemdde…

Lekkages ... tijdelijk verblijf ... ontheemd; die thema’s klinken eigenlijk niet vreemd.…

De eerste leefdag in het nieuwe jaar Is tevens ook een fijne wereldvreemde Vol onverwachte rust en met ontheemde Niet afgestoken pijlen op 't trottoir Voor ons en alle skiërs op de schans Is dit de ware dag van de balans…

ontheemd belanden we in een landschap van zwijgen lamgeslagen woorden houden de kaken op elkaar we wachten op een verborgen taal die de brug zal slaan naar de maat der dingen terwijl de tijd verstrijkt…

Het beeld van de ontheemde heeft zich stil in ’t hart gebrand van Hollands huis en haard. Het maakt nu niet meer uit of je verklaart dat je ertegen bent of helpen wil. Het beeld vraagt elk van ons: “Ben je bereid te kijken naar je eigen breekbaarheid?”…

ach het nadert onontkoombaar als de nieuwe maan onomkeerbaar als dood na leven nog zijn wij ontheemd door pijn te verstrikt in het verleden te gehecht aan het heden om het te kunnen accepteren dat verlangen naar het pijnloze die beleving van de stilte als troost voor het einde…