Alle inzendingen over open zee

Deze nacht voeren stromingen mij naar open zee, ik zie hoe Atlas de hemel op zijn schouders draagt, hoor hoe lange armen muziek naar bergen en ravijnen leiden, deze nacht zweef ik met Apollo boven het landschap zonder tijden lig ik geketend in mijn windstille denkraam, weet ik dat alleen vogels de taal van Aeolus verstaan, glijdt Ariadne’s…

Drijf met de eb mee naar open zee waar de ervaring leert in het besef dat hart en wijsheid zich tezamen niet gelijk kunnen openbaren in een gewijzigd tij van inzicht zal een mededogen baren en wordt men als volwassen drenkeling op een verlaten strand te vondeling gelegd.…

beuken van mijn onmenselijke kracht opvangen Neem mijn tranen mee als water van het land en laat ze samenvloeien met verwaaiend schuim als zilte parels nimmer geregen tot een snoer verdwijnt verdriet in open zee, mijn hart slaat zeer onbereikbaar ...…

zee…

Maar ook gij kent de bonte bergen niet, Waar Gods wil mij machtig heeft heen geleid, Waar het hunkerend oog de verten ziet, Van 't Heilig Land tot de open zee gespreid.…

Drijfhout van onmacht ebt mee naar open zee, waar de verstekeling uit ervaring leert dat gevoel en wijsheid zich niet onder een paraplu laten scharen, alleen uit een tolerantie, zijn visie moet vergaren in een nog te componeren refrein,waar hoofd en hart één kussen van de rede zullen delen, boodschappen verpakt in transparante…

De storm die is gaan luwen heeft mijn schip verbrijzeld Zwaar gewond lig ik gegijzeld op wrakhout in de open zee In de lucht volgen gedwee twee zwarte zeezwaluwen Jij bent niet meer of bent ver weg, van mij heen gedreven Met jou de helft van mijn leven Waarom nam de wind mij niet Nu sterven, is lichter dan verdriet Ik heb jou te lang gekend…

Als wrakhout van de onmacht drijft mee naar open zee, de ervaring leert dat het doel en weg van wijsheid zich niet onder een noemer laten scharen, te veel mazen betekent geen visie in een debat dat tolerantie niet meer bestaat?…

als een verlaten open zee golft de nacht een koude rimpel op het dak de maan speelt een lichte vlek tegen de zware schoorsteen, hoge steven in een donkere vloed van pannen opgeheven. bleke schijn zoekt ruimte op de kap en zakt dan traag in golvende slagen zonder omkeer gewichtloos strak over het kort hellend vlak.…

Het water van de Zwarte Polder stroomt in kleine waaierdelta’s Naar de open zee die donker en duister lang bewaarde geheimen bewaakt In onwezenlijke stilte raken zacht ruisende golven het vlakgespoelde strand Diffuus verdwijnt een vage horizon in donkergrijze luchten Een oesterschelpje zakt trillend weg in het natte zand Vol verbazing blijf…

Wat kan meer omkluisteren dan naar zee en d’ aard te luisteren.…

Zeilen in een boot omringd door de open zee dorstig naar water Hoe zachtjes glijdt de eenmaster over water waar ik aan bakboord en stuurboord begeleid word door voorbijtrekkende vissen, dolfijnen en walvisfamilies drijven op de golven, gladgestreken in een oorverdovende stilte.…

Nieuwe nacht is gevallen, het zilveren licht gloeit op jou Hoe onbeschrijfelijk en onvoorstelbaar mijn liefde voor jou wel is daar mijn verlangens diep en hoog zijn, blijf ik steeds vliegen en zweven Zo vrij om als een meeuw te zijn, een parel grijswit tussen open hemel en open zee.…

De zieke man sprak met rappe tong over zijn land dat hij verliet, het lage winterlicht, meeuwen en luchten, een besneeuwde dijk, de open zee, snelle grijze wolken, hoge ganzenvluchten, zompen en zand, duinen en dorpen en de blonde wind over het verre wad, eb en vloed in hun eeuwige getijdenspel.…

Ontspannend en verwarmend ze ook zijn, elke toets van rust en vredigheid wordt geademd ver weg van alle drukte eromheen zodat enig tijd wordt besteed aan even alleen zonder eenzaam te zijn terwijl hun gedachten drijven in een open zee.…

Er ontsnapt er een naar open zee! Sodeju, dat kan zelfs de Heer niet verbieden, Zei daar laatst een dominee. Maar zoals dat creatuur onze taal zo doet verknallen, Verknalt hij ook ’t Vlaams. En dat is goed voor twee.…

Ontspannend en verwarmend ze ook zijn, elke toets van rust en vredigheid wordt geademd ver weg van alle drukte eromheen zodat enig tijd wordt besteed aan even alleen zonder eenzaam te zijn terwijl hun gedachten drijven in een open zee.…

De visser haalt zijn hengel op staat op het punt weer uit te gooien hij is te laat, de vis zwemt weg de sluis door, naar de open zee…

ik wilde naar Moermansk want dat klonk zo mooi als een cruiseschip met olie of staal het wuiven bij afvaart & moeder die dacht dat ik de taal al sprak maar meer dan vloeken was het niet & rond Texel viel de wind…

Onder het dak van de hemel dekt een veelvoud van kleine schitteringen mij toe met een satijnen deken Een troostend gebaar voor mijn diepe traandruppels die in een water meestromen tot zij uiteindelijk zullen uitmonden in een open zee.…

Bovendien biedt tijd mij kansen om te ontwikkelen in nieuwe kennis zodat dromen of wensen werkelijkheid worden Ik adem creativiteit en inspiratie voor mijn breekbare-en-kwetsbare drijvend in een open zee van hoop en vreugde waar zelfs slagen van geven en ontvangen te horen zijn.…

Kolkende orkaan Terwijl man en muis vergaan Zingt er een walvis…

Sonnet Vonkende God, of geest van Godes naaste neven Die hart aan hart met vuur gezuiverd innelijft, Waarin uw gouden grift gloeiende wetten schrijft, Daar niemands wil af schrikt, of tegens denkt te streven; Onttern mijn borst en bid de voedster van mijn leven, Die met een zoete wind mijn teedre zinnen drijft, Zo lang tot op mijn hart haar…

de ogen open drijvend op de rug naar zee een pop van celluloid…

Ik ben open, Open voor het licht van zon en maan, open voor de duisternis; Open voor weer en wind, voor regen en voor kou, voor de warme zomer; Open voor de Aarde, voor vlakte, berg en zee, zuster plant en broeder dier; Open voor verwondering, voor mysterie en magie, open voor verbinding; Open om geraakt en bewogen te worden…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…

mijn lieve kleine piranha jij dook diep in de zee altijd in de diepe zee je brak mijn kluisters open naar vrijheid je schonk ze aan de zon je hield me nooit tegen in mijn liefde voor de regen die op mijn dromen viel…

Zelden heb ik open voor een mens zo open als voor jou gestaan...…

mijn gevoelens ontbloot kwetsbaar opengesteld meteen gestorven een vroege dood na wat jij me had verteld toch nog steeds geen spijt het is goed zoals het is ik moest het gewoon even kwijt het moest uit die gevangenis opgekropt, weggestopt deed het te veel pijn nu opengelegd, niet meer verstopt lijkt het minder te zijn…

Langs de tramlijn van mijn begeerte zie ik haar staan bij elke halte met open glimlach en armen staat zij daar vol engelengeduld en liefde slechts twee haltes zal ik plagerig aan mij voorbij laten gaan om dan alsnog heerlijk achterop haar fiets te gaan zitten…