Alle inzendingen over prikte

je schermde stak en prikte in de aanval riposteerde en vertikte in de slag te stoppen toen je mijn bloed vloeien zag ik schermde me af koos stappen terug striemen op mijn rug de degen zwiepte tomeloze woede kwaadheid die ik niet meer kon vergoeden we schermden duel totdat de bel zijn ronde luidde we wilden geen van beide dood…

een druppel valt het is mijn laatste traan bij het koude witte laken de spitse neus prikt een landschap in het uitgestrekte oog in oog met verleden tijd bevroren in een verloren strijd mijn gevoel lift op; hij was een echt mens mijmer ik dat zeg ik altijd bij het overschrijden van de aardse grens ik draai om verlaat wat…

een hoekje in de luwte met wat hagel en fijne sneeuw een kleuter met emmertje en schepje speelt daar wintertje alleen handjes in het nooit geziene wit voelen kou die in zijn vingers prikt lacht om de knallen en kleuren van afgelopen nacht nu is alles witter dan gedacht geen familie nog te zien zij zongen en proostten net…

au dat doet pijn aan mijn ogen die onbeschaduwde bloemenzee zo rond midderdag bij heldere zomer au rood steekt door mijn netvlies recht in mijn zenuwen geel prikt in mijn oogkas krast in mijn kegels en staafjes mijn oog traant oranje loopt over mijn wangen au blauw pijnigt mijn hersenen met luchtig venijn groen geeft even adem hemelzijdank…

Hij wil haar vragen mee te gaan en met hem te vrijen tot de zon gaten in gordijnen prikt. Hij danst wat verlegen. Tot de lichten branden en het licht met al haar schoonheid weer de nacht verlaat. Niets te praten. Daar blijft hij gelaten.…

Nee, ik ben dol op vissen op m'n menu: haring ook nooit weg: 'n garnaal 'De oude Vischmarkt' kende mijn verschijnen -op stelten- Statig liep ik tussen het publiek en prikte zo de restjes mee Een oud gezegde uit die tijden: 'ieder het zijne ik het mijne'.…

Ik hield mijn handen open voor jouw tranen en wiegde je zachtjes als de zee en op de toppen van het duin stond de dood te grijnzen we liepen er voor weg wij twee ik hield je hoofd gevangen aan mijn borst zodat je niet kon gaan het zout van tranen prikte op mijn huid we hadden nog een lange weg te gaan en achteraf was het…

ik kijk naar haar, als in een droom ze blaast haar pijn in een ballon rent hem na, prikt hem lek gele vlinders vliegen ze blaast naar krokussen kleurt haar wereld zonnegoud en ik roep, help haar kleur haar wereld geel ze lacht, ik lach met haar mee maar nu moet ik snel gaan want straks kloddert de nacht haar gele wereld modderzwart en…

is het soms meer overleven dan wat anders niemand die het ziet, die door mijn masker prikt. Elke dag.. hoop ik, bid ik dat ik geen mesjes nodig heb mensen niet onnodig kwets en mezelf onnodig pijn wil doen Zal die elke dag ooit veranderen in.. soms heb ik een dag?…

Zij prikt de ballonnen door die ik daarnet nog zag varen. Zij verovert mijn luchtruim met adembenemende benen. Ook zonder stokje balancerend dansende marionette op spitzen. Zo speelt ze mijn angsten stuk dolt met pirouettes vliegpaniek. Rechts doemt de Olympus op in de vage verte ligt Athene.…

Groene rook prikt in de ogen, terwijl zijn nagels in de muren krassen. Een raam dat nooit gesloten was, blijkt nu in zijn slot vastgeroest. De deur is achter een dikke muur van rook verdwenen. Hij zucht zich gaten in zijn handen en slaapt zacht van stof tot stof, van as tot as.…

Het was een dag met een gaatje sprak zij en prikte een ballon stuk, kijk op het kaartje staat in alle talen jouw naam hoe raak is waarheid wanneer het land van herkomst wordt verwijderd en nachten dagen in gaan halen de maan een laatste knipoog geeft aan de zon, ben ik nu aan zet of haalt jouw jeugd mij in wanneer ik probeer de laatste…

attracties open van zweefmolen tot rariteitenkabinet jouw gedachten zijn nooit stilgezet jij danste vrolijkheid waar anderen hosten sjanste in de schommelschuit joeg de waarzegger op kosten je draaide door tot in de kleine uren wij wisten al dat kon niet lang zo duren witte jassen zijn gekomen hebben de kermis opgedoekt zij prikten…

De kale bomen vegen traag langs de hemel, vastgehecht aan een landweg, met een paar huizen, versterkt door een kerk, waarvan de duldende torenspits prikt naar rafelige wolken, hoog ontvlamt het uurwerk als een gouden krans.…

In het huis Was de kamer Waar het wollige tapijt stemmen absorbeerde Het prikte aan mijn voeten Ik moest op blote voeten Zo voelde ik dat ik leefde In het huis Was de kamer Waar het bed kraakte als je ernaar keek De dekens een huis Een huis in een huis Mijn geheime hutje Buiten het huis Was de straat Waar stenen mij in verzoeking…

Waarderen luistert heel goed Naar mensen respecteren En in de veelheid van hun zijn De juiste waarde eren Ik zag een roos en voelde Hij prikte mij tot bloed Toch was het dat ik voelde Jij roos geurt vreselijk zoet Ik zag zovele zoete kruiden Die normaliter dood inluiden Bij mij bluste de zere wonde In lachen en een goede daad Zo ben…

zijn bril rust op het puntje prikt een randje in zijn neus hij voelt het niet hij werkt, worstelt, ontrafelt in zijn afzondering krult smook zich bruin rond witte tanden een kostbaar troostvocht gloeit warm in rillerige handen de soesa in zijn bestaan schrijft hij de wereld toe hij slikt het leven niet voor zoete koek het gedachtegoed…

dit is van willen het begin de spin heeft haar web gesponnen en zit er doodstil middenin het grote wachten is begonnen mij schiet nu even niets te binnen we wachten wel de spin en ik zij op haar prooi en ik op zinnen wij vangen duur in ogenblik een zwerm zwaluwen in het zwerk zwiert rond de toren van de kerk mij prikt een mug,er krassen…

jij kwam binnen als engeltje van de ooievaar was niets te zien maar je ogen keken en soms liet een schreeuw een lekker bekkie zien geen veren maar wat vlassig haar de kijkers prikten na een lange staar het engelachtig is verdwenen jij wilt alleen jezelf zijn liefst een stukje beter dan anderen uit de rij onderscheid…

bladeren vallen uit als haar verven zich rood de herfst in doen aan bungee jumping aan een elastiek dat terugspringt in de lente er loopt een muts sjaal handschoen door het bos prikt zich aan kastanjes maar raapt bouwt beesten en mensen zet ze met lucifers in leven en vlam paddestoelen trekken als nomaden komen gaan komen gaan laten…

Mijn vriendin die urologe is toch van alles van mij houdt terwijl zij met haar vinger in mijn innerlijke organen prikt Daarbij de Latijnse namen opsomt en de haar eigen ezelsbruggetjes om te onthouden in het Nederlands zelfs als ik haar lippen bedek Met kussen en strelen van haar G-spot zij als een raket omhoog schiet uiteenspat tot de…

Prikt en irriteert haar doornen doen heel goed hun werk prikken onterecht Daar echte liefde afstoot allerminst althans vreugde geeft daar zij, zei zij, veel verdriet van vroeger jaren nooit echt heel goed een plaats heeft kunnen geven Probleem echter is dat hij vanuit de diepste gronden van zijn hart haar heel erg lief heeft Zij…

De spits prikte ooit in het vlies van de hemel. Er lekt nog wat licht uit het gaatje De treurwilg verbeeldt zich fontein. Zij heeft meer weg van een paard. Er slapen doden onder haar manen. Hier woont de man met de schaar, hij knipt de wereld in stukken en lijmt haar.…

Ik denk aan roze dieren wanneer jij in het darmvlies prikt: ze sissen, spuwen naar de vork die jij nu anders vasthoudt, hoger, dan straks aan tafel, als je eet. ------------------------------ Uit: ‘Slapen bij een warme man’, 2008.…

De ochtend valt in droomschaduw hij betreedt regels der heimwee een tante die de was doet in de rivier de oude vader die sigaren rookt krachtige wortels zwijgen in lage mist wanneer landelijke tongen verdwalen geen leugen haalt de horizonnen een harde zon prikt door de nevel kraaien vliegen boven het groene weiland terwijl jij droomt in…

iets van mij zich in jou herkende iemand voor de spiegel staat naar de grijze lokken staart een kleurspoeling echt nodig niet zomaar meer een modegril je kijkt hoe de hand omlaag wijst, prikt, tikt en keurt ziet de borsten, buik verward haar om schamel naakt twee handen in elkaar op navel diep in mijn put was jij er altijd een weg naar…

ik zag je staan het groen in blauwe ogen liet je nietszeggend over ons gaan jij stond vooraan je rode haar was langer dan wat gangbaar was we zeiden dat je lachte wat ze prikten door met kleine vragen die je nonchalant terzijde schoof jouw ongeloof was olie op het vuur ik zag je weerstand breken hoorde wanhoop in je stem je lichaam…

ze kruipen uit de knop zonder naam adres misschien aan de nu dan witte jurk wuft ontsprongen een zwak moment van weemoed gebloemde herinnering hartstocht siddering poste restante uit het portiek kan ook een vergetene uit voor- of achterland die prikt in het telefoonboek…

Het nieuwe hemd prikt mij en schuurt Alsof ik naakt lig in het gras. ’t Is of ik nooit zo levend was Als nu de dood loer in de buurt. Soms siddert onder mij de vloer. Hoog boven mij beweegt een touw. Ik snik en stamel: vive l’amour! En kreun woestbang: vervloekt, o vrouw.…

Been aan been en dan daar, over elkaar heen geslagen, de zon die dwingend door haar haren prikt. Snikkende bomen die rij aan rij het spel van wederzijds genoegen gadeslaan. Een pad gaat als in een doolhof nergens heen. Spillebeen. En zijn hart roept vol verlangen haar naam. De echo sterft langzaam in de nacht.…