Alle inzendingen over schrijdt voort

In kleine passen, gezicht naar de grond Langzaam in leed voort langs vele graven Een tocht die slechts oproept vele vragen Verzet en verraad sloten geenszins bond Verlinken en juist vechten voor vrijheid Bron van ellende dood, wereld bevrijd…

de rij schrijdt met de doodsklok in de rug pratend naar het graf vertrapt op het pad één populierenkatje bloedig als een worm…

langzaam loopt ze, nee, schrijdt ze langs me heen het gouden haar, bijeengehouden door een speld, ligt op haar rug en straalt mij glanzend toe het doet me goed het doet me pijn al die jaren zonder haar te zijn ik wil je welkom heten in de ruimte die ons scheidt, waar onze zielen een zijn ik steek een kaars voor je op waarbij de warmte…

We zijn nog lang niet toe aan de formatie Het blijft voorlopig nog bij informeren Waarbij de heren steeds blijven proberen Te zoeken naar de juiste combinatie Dan zeggen ze, na weken redetwisten Wat wij, voor ze begonnen, al lang wisten…

De zwerver schrijdt, in zoet gepeins, weer voort; Waar zoveel eensgezinden samenkwamen, Daar sterft de haat, en wordt geen klacht gehoord.…

zij wast haar haren in een beekje ontdoet zich van de zorgen die grip leken te krijgen op de zon schrijdt geleidelijk door 't woud totdat hij daar is, een glimlach ontluikt op haar gezicht…

Voorbij schrijdt voor mij de tijd slepend traag in het habijt van uwe onbereikbaarheid. Laat komen tot mij wat alleen in slaap mij dromerig raakt: uwe poedelheid blinkend naakt.…

“We hebben heel goed met elkaar gesproken, Het was inhoudelijk en intensief, Maar nee, nog steeds is niets definitief, Nog steeds is de impasse niet doorbroken.” En morgen zie ik Remkes al weer staan, Als alles weer in rook is opgegaan.…

Slank en op hoge poten schrijdt regen door lichtgroene lanen. Boomtoppen wuiven als luifels langzaam open en dicht, terwijl plassen beneden schaduwspelen met pokdalig licht.…

De techniek schrijdt steeds maar weer voort We zullen het verleden wel moeten vergeten En blij zijn met de tijd die ons nu is toegemeten. Vertrouwende op de beloften van Gods woord.…

Een stoet van zwarte pakken schrijdt daar plechtig in gouden ochtendlicht en deftig begroet de kleine hond. Waarom doet een wolk het gouden licht verzwakken? Er klinkt een lied, het knapenkoor verdeelt het doek in zeven vlakken. De jongste jongens zingen voor, weer schrijdt de stoet van zwarte pakken. Zijn ogen gaan de hoge kerk door.…

voort zonder enige intentie Bedoeling onderhevig aan verandering alle zeilen nu bijgezet Hoewel tijd soms inzicht geeft, roept de toe- komst schande, daar onze visie tekort schiet logisch gezien, grillige onvoorspelbaarheid Laten wij alle ge- als ongelovigen verzoeken hoofd koel te houden...!…

de tijd versmalt verspringt verzoekt de goden, de tijd versnelt beweegt met maagdelijke trots het schrijdt het heelt, keert huiswaarts na verveling en raapt de kiezels van de straat, de tijd een drenkeling in nood de tijd een reiziger, een tijdslet die zich voortbeweegt die het sterven in mij – ons doet rijpen, die herinneringen laat vervagen…

Wat is tijd, staan we erbij stil? Nee, hij is alweer verleden. Één minuut, zestig tellen met een zucht ertussen. Één uur, lang als je wacht kort in gelukkige uren van de nacht. We plakken slechts een etiketje, een terugkomend ritueel de tijd gaat gewoon verder Ja, weet hij veel… Dagen, jaren, eeuwen we kijken erop terug. Soms gelukkig…

Zo een zit stil dan in vergetenheid, Verdroomt zijn uren, terwijl almaar schrijdt, Eenzelvig gaand', de nooit-neerziende Tijd.…

persoonlijke groei van een vrouw in bloei in de bloei van haar leven vol van haar streven schrijdt ze voorwaarts op haar eigen pas tussentijds vertoevend aan de Ringse plas zich lavend aan het stromen van water emotioneel geklater een met de rimpeling zoals zij het leven zingt…

zij is een dame haar in juiste coupe perfect gekleed van top tot teen lichtvoetig schrijdt zij door de dagen heen zo denkt men want uiterlijk is schijn haar lijf vooral gekleed verwijst naar een maatje meer naar een nog niet vervlogen jeugd plooibaar kwetsbaar in haar eigen wereld…

De bruidssluier schrijdt over de groene loper, ze geeft haar ja-woord. Lichte kooien wenken, de dag aarzelt te komen, de nacht te gaan, als ik. Dagen van mystiek de zon heeft zich verslapen, de hemel niet.…

Het is een afscheid maar nu voorgoed geschreven letters worden somber geteld helaas haar schrijven schrijdt geaderd in bloed dankzij de verszetters oogt zij alweer ongesteld haar handen vangen haat en lijk een mop dweilt zij de laatste bladzijde schoon…

De paus loopt tegen menig vooroordeel Hij schrijdt met ongelooflijk kleine stapjes Verorbert kleine beetjes, dito hapjes De homo’s krijgt hij (nog niet) door z’n keel De tijd gaat snel…en ja, ze komt eraan: Een zwarte lesbo in het Vaticaan!…

voort!…

Zegt 't voort, zegt 't voort, Al wat een ander niet bekoort. Eensgezind in wat je stoort. Balancerend op een zijden koord.…

Toe, mijn beesten, voort!…

Driewerf God loven: voor de dag van gisteren, vandaag en morgen.…

Buiten heerst de herfst, terwijl het eigenlijk zomer is opstanden worden neergeslagen vrede wordt door oorlog verslagen ach, je hebt van die dagen dat niets is wat het zou moeten zijn de wereld lijdt terwijl de tijd langzaam verder schrijdt en zo gaat alles door zonder ons af te vragen “waarvoor?”.…

Maar één ervan schrijdt als een magische prins op zijn eenhoorn door de eindeloze gang van mateloos verlangen… van tomeloze hunkering… En aan het eind wordt de droom dan toch werkelijkheid wenkt de zalige verrukking in de troonzaal van jouw hart...…

Het weidelandschap is er zo plat aan; een koe schrijdt er traag voort bij een plataan. Wij willen sneller vliegen dan geluid en met ijver moeder aarde eren. Zij hoeft niet kwaad op te veren; niet nogmaals een Atlantis-zondvloed, als een nocturne vals en guur!…

en door ons warme schrijden schrijdt de nacht. maar hoor, het wappren van haar grijze mantel over de lome stap der eeuwigheid. ----------------------------------- schreemen: schreeuwen, schreien…

ze schrobt zorgvuldig schilfers balsemt ritueel nieuwe krachten met het oog op de maan als bondgenoot van het leven ze wenkt naar de zon nodigt haar warmte uit zonder schaduwspel van heden of verleden schrijdt verder door de tijd drukt elke voetstap in het zand en vormt een spoor ze noemt het hoop…

In de lente is het Zo voorspoedig begonnen De bloesem overweldigt Al het oude, wijst het Donker van de winter Resoluut de deur Het nieuwe leven Gaat los, de knoppen Barsten open Wind, water en warmte Doen de rest - Het fruit begint te rijpen, Wel anderhalve maand te vroeg, Een fikse zomerbries Komt onverwacht, het fruit…