Alle inzendingen over schrik

Waar werelden ontstaan, en werelden verzinken, Waar zonnen doven, en weer nieuwe zonnen blinken, Blijft gij dezelfde, staag der Eedlen lof en vreugd, De schrik der Bozen, en de toevlucht van de Deugd.…

De droogkast eten geven of de mixer even laten schrikken in warme soep. Hij zette het op een lopen, zijn onderbuik zat niet goed verbonden met zijn lichaam. Verdomd strijkijzer verbrandde mijn elleboog had haar stoom even laten blazen. De stekker ervan deed verder zijn werk en gaf gretig stroom aan dat tuig.…

. - Die taal deed al de Bomen schrikken; Maar niemand durfde een woord te kikken: Want die zich ’t spreken onderwond, Werd neergehakt, hoe vast hij stond. Die dit beseft, zal zeker beven, Om aan de Bijl een Steel te geven.…

" Naar ploeg en koestal vluchtte Uw taal, eenmaal Holland's schrik, Om uw steden te zien verzinken In allerlei vreemde kwik. Uw adel ligt op sterven; Dat prachtig, koppig ras, Dat, om voor een koning te buigen, Te stijf eens van knieën was.…

Door schrik naar lijf en ziel verlamd, half uit zijn legerstede gebogen, te vergeefs zocht hij de sprake. Geheugen- en gedachteloos, stom, huiverend en zwetend, bleef hij met strakke blik het spook bestaren. „Wie zijt gij ?” bracht hij eindelijk uit zijn rochelende kele. En met een schok erkende hij het spook.…

Met deze blik en zucht misschien, je trok je terug met schrik en beven, heeft alles uit het hele leven jou zijn gezichten laten zien. Misschien als onze ogen, kind, eenmaal verstillen, wij doorschouwen, dat van de aarde zij, mijn kind, niet méér ervoeren dan de jouwe.…

Daar beweegt van schrik zich de aarde, Daar betoont de Hemel hulp! 't Stenen huis, dat hen bewaarde, Davert als een rieten stulp, - Open is 't gesloten graf, En hun ketens vallen af. Maar wat engel daalt er neder, Die der slaven boeien slaakt? Maar wie schudt het aardrijk weder, Tot verstokt gewisse ontwaakt?…

van verrassende groene frisse tuingeveltjes tot opvallende historische te lezen geveltegeltjes van de bewoners, de senioren en de yuppen de vele honden, het meest van die lieve puppen veelal is het rustig en aangenaam op iedere plek maar soms moet ik schrikken van een grote bek: “zeg hou je stil anders ‘met het hart op de tong’ zet ik de…

Ik zag een eerste auto en schrok me dood, viel van schrik in een sloot. Over de hei liep ik naar school en leerde lezen met Ot en Sien, zag een plaat van Jetses met het aapje. Die had ik nog nooit gezien. We hadden nog geen straat. Een wagenspoor en een fietspad met betonnen paaltjes. We konden bokjespringen de hele weg.…

Een vieze vette leugenaar Nadat hij bij de opticien de dakrand slim was afgegleden De sokken handig weggegrepen vervolgens schrok van zijn buurman toen hem stiekem is geknepen en heeft daar van paniek en schrik zo die rozentuin doorsneden Toen ieder naar een ander wees sprak de burgemeester…

Met mijn wijsvinger strijk ik heel even over de lus van de L waarin de liggende A is verslingerd — ik schrik. Terwijl ik zie wat ik doe, voelt mijn hand opeens klam, ik trek een veeg langs zijn naam die hij zelf heeft gezet.…

bevriezen laten de kerstboom opgetuigd hangen de lichtjes weer vredig geluk beschijnend in boom en winkelstraat zij verbeelden gelijktijdig ook de hoop in vele ogen van mensen jong en oud die thuis en dakloos zijn eten drinken en douchen een dak boven het hoofd warme handen en dekens een stralende stille nacht zonder de angst en schrik…

Ik wil weten of je met mij in het centrum van het vuur kan blijven staan zonder terug te schrikken. Het interesseert mij niet waar of wat of met wie je gestudeerd hebt. Ik wil weten wat jou van binnenuit overeind houdt als al het andere wegvalt.…

Hij is groot, kijk naar de handen, schrik niet van deze grote neus. Het is heus geen reus. Een beetje vervormd, aan één oog blind - Kijk dan hoe lief hij lacht, ‘t is net een groot kind. Zoekend kijkt hij om zich heen, mensen ontwijken of bekijken hem van top tot teen.…

En thans, nog dwaas en stom van schrik, en d'eedle gloed in 't hart gesmacht, aanschouwt hij, machtloos, van de ree, die boze zee, - de levenszee!…

Die schrik is dankbaarheid! Daar vaart de Godheid, op haar stormen, Door 't siddrend landschap heen! Hoe beven honderdjarige eiken, Gelijk een rillend riet! Paleizen stuiven, voor haar wielen, Als nietig stof, daar heen! Daar storten trots gebouwde torens, Als smeltend ijs ter neer!…

Ik opende de deur en zag, Tot ieders grote schrik, Één van mijn rendieren mét jas En héél verkouden blik. "Ach Kerstman wees niet boos op mij, 'n kou heb ik al weken, En had het heel erg koud vannacht, Nam toen maar deze deken." "Dat is geen deken, maar mijn JAS! Waar zijn je diermanieren?…

dan is uw schrik geweken, Dan hebt gij niets, waar 't hart voor beeft, Dan zijt ge een Engel van Gods liefde, Die ons aan de onzen wedergeeft. Dan denkt de ziel aan u met weelde Als aan een koele laafnisbron, En voelt, dat slechts de beste Vader U aan deze aarde schenken kon.…

men te reppen en te kleppen over mijn kunne meent de één een zusje – wil de ander een broertje onderwijl ik zo mama’s buik blubberde tot watermeloen doopten noa en joshua – mijn grotere zus en broer mij – tijdelijk althans – via mickey en minnie tot minkey mouse tweemaal per dag moest mijn papa mijn mama prikken dat was soms best even schrikken…

Het lijkt eerder op een oefening en een vorm van machtsvertoon om de boefjes af te schrikken, dan dat er werkelijk sprake van dreiging is.…

Toen begon ons oog te schrikken vóór 't onvatbaar leven. Ons rusteloze twijfelzucht benijdt de vlegels, die genieten zonder spijt, en naar het vaag Geheim hun geest niet rekken. - Waarom, waarom toch moesten wij 't subtiel en bevend sprankje godlijkheid ontdekken bescheem'rend diep de kelder van ons ziel?…

ook die la opentrok - dat ze niet alleen was het tweede muisje had dezelfde zilvergrijze glanzende vacht maar hij had niet de moed van zijn zusje doodsbang zat hij opgerold als een bal met een spits snuitje en een staartje "ik doe je niks hoor" zei ik geruststellend "ga maar met je zusje mee" maar hij verstijfde van schrik…

Als ik jou maar overleef. Dat is mijn allergrootste zorg. Want wie zorgt er anders voor je, met dezelfde toewijding, liefde, tijd en aandacht? Wie anders zal dat doen, als ik er niet meer ben? Dus moet ik ervoor zorgen, tussen alle zorgen door, lang genoeg te blijven leven om er voor jou te zijn. Daarna ben ik vrij.…

Zie 't spartlend goedje schrikken van een hand Nog nagezwaaid door slim geplante takken, En hoor die hand een honderd nekjes knakken... Zonsopgang praalt als vérse vlucht belandt: Lomp leg 'k mijn proefstuk af; onstuimig rukkend, Haal 'k over met een hort,- de zwerm kwam vrij!…

Beest, je laat me schrikken, Kom, kom, kom, een beetje moed! Nou, niet als-maar poten geven! ‘k Snap ‘t: je zweert me eeuwig trouw; Top! Akkoord!… Hei, wacht nou even! Niet je snoet zo in me mouw! Moet ‘k je kop nou weer eens strijken? Kijk, wat wordt ie glanzend glad!…

Is 't of mijn hersenkas Gedachten overstelpen, Een stem klinkt uit mijn tas; Ze zegt mij: 'k draag van stond tot stond Een wereld vol gedachten rond, 'k Berg vreugde en schrik, en liefde en smart, Ik spreek lot hoofd en hart.…

Verspreid in d'omtrek schrik en dood. Verscheur het vesting-walgordijn, Vernietig schans en ravelijn, Demp met uw lijken-tal de gracht, Verpletter met uw overmacht De heldenschaar, die u weerstaat, En in wier gutsend bloed ge u baadt; Gelijk de voet van d'olifant, Een leeuwenwelp vertrapt in 't zand.…

Maar gij en zult geen woorden zoeken, die vergeven; geen zoenens-tranen zelfs ter zoete tuigenis dat deze slechte dode uit uw vernietigd leven in eeuwigheid verscheiden is; gij zult uw hand niet meer aan 't zwijgend hart me leggen: gij weet hoe 't aan uw schrik zijn laatste bonzen sloeg; want reeds, o vrouwe, hoort ge uw hart de woorden zeggen…

Zij schrikken in de voornacht wakker en angstig hun oogjes staan: ‘Moeder die bom... in de akker.’ God zaaide in hen het leven, Wij droegen ze in onze schoot; Gods goedheid had z' ons gegeven Hij zaaide in hen kiemen van leven; Gij zaait in hen kiemen van dood.’…

In die boomen huist er Een wonderlijke schrik voor schemering En voor elk windje dat hun loover ving. O er was veel te hooren op dien stond, Benee stapten kromme kabouters rond En haalden uit den grond hun oude boeken.…