Alle inzendingen over seizoen koud bederf

haast naakt, lijf aan lijf vergrendelt magerte hun nachten betonschaduwen verschrompelen de dag, zoeken een plek om te ontlasten zij fluisteren de honger muren toe, vijf aan vijf hun pols klopt nauwelijks ramen enkel een zwarte mantel van sneeuw en een homp oud brood waarmee zij het ontbrekende kussen delen en waarin ze zichzelf…

Die tellen niet mee Weer sluit ik me af Niks kan me redden Ik ben alleen Druppels vallen naar beneden Geen regen Maar de pijn die ik steeds door maak Seizoenen gaan voorbij Maar de zon is nog steeds niet doorgebroken Koud blijft het altijd.…

En onder dat chroom afgunst en jalouzie, een sluipend bederf, een rottende hoop, wandelend graf, verachtelijk ding.…

over de gang, langs structuurverf, deuren met hun nummers gesloten alles inwisselbaar, zweem van bederf, elk tijdstip in vergetelheid gegoten lopend met op de rug een stenen last, weifelend over deze ultieme galerij zonder zienderogen op de tast; mijn schaduw is mij het meest nabij…

ik zag het blauwe bosje alleen op de wereld in de grote vlakte grassig koud zij steelden hoger dan omringende magere sprieten bijna klaar voor hun eerste maai zij hadden alles gegeven met madeliefjes om verder te leven na hun rijpe zaai in de wisseling van groen door seizoenen had het bosje ook zijn bolletjes groter laten…

2014 gaat de boeken in, als het warmste jaar, het scheelt maar liefst een hele graad gerekend over het hele jaar is dat eigenlijk helemaal niet raar! Dat de sneeuw zich minder laat zien, is voor de een een lust, voor de ander niet, dat is dan degene die een pak sneeuw zo ontzettend graag van dichtbij ziet. Natuurlijk niet de hoeveelheid…

Ik zag de winter aankomen met al haar koude en donkerte, bang daarvoor keerde ik om; het werd een reis terug langs voorbije seizoenen, herfst, zomer en lente werden opnieuw beleefd.…

Er is daarvoor geen reden, tenzij de schilderes - het is een vrouw - in zekere mate uiting geeft aan kwade trouw, aan decadentie, corruptie en aan algemeen bederf.…

Veel Duitse nieuwe eurobankbiljetten Verkruimelen na korte tijd spontaan, Wellicht omdat er iets mee is gedaan Om zo de grote misdaad te beletten. Want de methode is zeer effectief: Zo help je op z’n hoogst de kruimeldief.…

destijds heb ik eens een portie rijpe gedichten in weckpotten gestopt ik hoopte op deze wijze er een aantal te conserveren doch er sloop waarschijnlijk een vorm van bederf in de potten wellicht lekte de afsluitingen zodat de inhoud aan versheid sterk te wensen overliet daar stond ik dan met een opgevist versje aan mijn vork theatraal…

de inhoud die mooi en lekker is heeft niet die verpakking de uitstraling is zo anders de kleuren lijken vaal je kocht dat pak in een soort uitverkoop nieuwsgierig was wat je werd is nu aan bederf onderhevig alleen en wel verdrietig blijft het pak nu achter want was het nu wel waard om zijn ware aard te tonen?…

En met haar warme stralen is er een poging gaande om de aarde te bevrijden van veel te koude waarden. Ach, ik mijmer maar wat rond. Maar zie in mijn eigen leven soms alleen maar ijs, sneeuw en regen. Ik kan het niet echt controleren de seizoenen in mijn hart.…

Ontdaan van alle fleur en prachten is nu 't seizoen van koude en lange nachten. Maar na drie maanden wachten brengt de lentezon mij terug tot volle krachten. Ik kom weer tot volle bloei, ik ben opnieuw in ganse groei. Zo zie je maar, ik word ouder, jaar na jaar, na jaar ...…

het septembert, de kroeg in mijn hart sluit de zomer en serveert slechts nog brak water – het sterven nadert en de zon sluit langzaam haar poort, het vlees dat de vrucht droeg is nu rijp aan bederf en geurt naar ontboezemingen uit een herfstig verleden trage kruinen dragen de wind en spreken regens en stormen uit over deze haatdragende vlakte…

Een hoed draag je meestal, tijdens een koud en nat seizoen. Maar net als de drager, gaat hij eens met pensioen. Die hoed heb ik niet zomaar, die hoorde op iemands hoofd. Dat hoedje van mijn vader, van wie het licht is gedoofd. Ik heb thuis een hoedje, een hoedje op de kast. Ik denk dat hij blij is, dat er iemand op past.…

Ik sleutel in gedachten aan stemmen in mijn hoofd zij verwoorden de ideeën die ik jaren heb geloofd Maar nu blijk ik veranderd wat zwart was is nu grijs gedachten moeten anders als op een verre reis Neem het me niet kwalijk, hoop dat ik niks bederf mijn hoofd niet langer kleurloos 'k kom beter uit de verf!…

ik moet, na opening van zaken, niet te lang wachten met opeten want verschoonde tijd zal ooit voor bederf zwichten als de termijnen zijn verstreken, is al het geduld vergeten dan blijf ik zoeken naar woorden om mijn gaten te dichten Kann Spuren von Erdnüssen enthalten Ungeöffnet mindestens haltbar bis; die Vergänglichkeit…

volgens jongste richtlijnen schuren woorden bij enig ongerief en is zonder blijvende leegte bespoediging van het ongeschrevene niet mogelijk buiten ligt binnenwaarts bederf -het wachten is op het vroegste licht…

De kale bomen en verdorde bladeren. Ook een kleurenpracht.…

als licht lente weer zal pachten kan de ergste koude weren de lange winterdag doorstaan ik zal met jou het jaar omkeren weet we kunnen de seizoenen aan…

herfst is de zoete geur van voorbijgaand bederf een tijdelijk sterven regen klettert uit eindeloze grijze luchten op kale takken ruist op verterend blad grauwe ochtendnevels hullen de bossen in sluiers van tranen traag druipend langs zwartgroene stammen die wachten op de zon…

Ik sprokkel late stukjes zomer in fragmenten geel. De lente laat ik heel. Het schuchter groen - nog nooit kon ik wat aarzelt breken. Jouw geur vleugt onvergeten door het gras. Weet jij de bomen nog? En nog waarom het was dat ooit de herfst begon en onze dromen met de vogels weken? Nee, spreek niet van de winter - het wordt nacht - de…

Bliksemschicht schiet door dicht getrokken gordijnen van zwaar beladen kolken wolken pakkerds treffen in`t aangezicht schokken smeltwatervallen langs haar lijnen Regenbui drijft over als een sluier prevels schuin afgeklonken aan rondingen einder verschijnt er grijs gezonden een ara in rui nevelmotjes fladderen van onder tot kruin Zon breekt…

Bliksemschicht schiet door dicht getrokken gordijnen van zwaar beladen kolken wolken pakkerds treffen in`t aangezicht schokken smeltwatervallen langs haar lijnen Regenbui drijft over als een sluier prevels schuin afgeklonken aan rondingen einder verschijnt er grijs gezonden een ara in rui nevelmotjes fladderen van onder tot kruin Zon breekt…

de winterjasmijn laat 's zomers blaadjes vallen herfstaankondiging…

Lente doet me goed, de zomer laat me leven, herfst en winter niet.…

Met blote, zongebrande benen stapt ze door de zomer naar een roestig bruine winkel voor kousen die glanzen en haar laten dansen ver voorbij midwinternacht. Als de ochtend gloort, groet zij met een zwoele lach de lente, die de liefde in manden vol met zoenen, zoet en zacht als dons voor haar heeft meegebracht.…

Adem draagt een waas van kilte en ik voel hoe herfst mijn lippen raakt aarzelend gelijk een blad niet wetend waar te zweven een moment slechts maar genoeg om stormen te verlangen…

Ik geef aan dit seizoen een waarde van veel te grote woorden; de stilstand waakt over het jaargetijde dat mij soms verder laat. ---------------------------------------------------- Uit: 'Toverdraad van dagvervlijf', 1986.…

jij voedt mij met jouw zonnestralen de geur van hyacinten houdt ons dichter krokussen lachen ons toe wanneer ze voorzichtig de kop op steken wij kussen de dag die ons verblijdt met alles wat mooi is…