Netgedichten

netgedicht (nr. 42.753):

koud, zo koud

haast naakt, lijf aan lijf
vergrendelt magerte
hun nachten

betonschaduwen
verschrompelen de dag, zoeken
een plek om te ontlasten

zij fluisteren de honger
muren toe, vijf aan vijf
hun pols klopt nauwelijks ramen

enkel een zwarte mantel van sneeuw
en een homp oud brood
waarmee zij het ontbrekende kussen delen

en waarin ze zichzelf niet meer zien
zelfs niet wanneer hun mond
het onderdrukte licht opvangt

ik betreed hun slaapstal
zie namen waarvoor geen woorden zijn
gekrast met de laatste horizon

uit mijn vingers stromen onmenselijke klanken

Auschwitz-Birkenau 20 februari 2012
(5)

Schrijver: kerima ellouise, 8 maart 2012

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: oorlog

koud

zo koud

4.0 met 20 stemmen

464

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

lijda, 13 jaar geleden

Beklemmend, maar o zo waar, de stromen van onmenselijke klanken die steeds weer gehoord moeten worden, om nooit te vergeten!

LadyLove, 13 jaar geleden

Kippenvel Kerima, alsof ik er zelf sta, zo voelt het.

Adeleyd, 13 jaar geleden

Heel gruwelijk, maar...dit moet geweten en dus verkondigd worden.

Hanny van Alphen, 13 jaar geleden

Wat een geweldige serie gedichten. Goed dat je tracht te verwoorden wat de mensen hier gevoeld moeten hebben. Ik zeg expres "tracht" want wij, die het niet meegemaakt hebben, kunnen dat met geen pen beschrijven. Wel kunnen schrijvers er voor zorgen dat deze onmenselijke tragedie nooit vergeten wordt of erger nog, dat de holocaust ontkend wordt.

wieçimski, 13 jaar geleden

laat je vingers helen, om opnieuw en opnieuw, te krassen en klauwen en schrijven.

Geef je reactie op deze inzending: