Alle inzendingen over smetteloos

zoals de bloedneus die pas wordt opgemerkt wanneer een warme druppel het bovenbeen raakt in rode verf uiteenspat nagenoeg direct wordt opgezogen door smetteloos katoen je kijkt ernaar en weet je bent meer dan een stap te laat de neus ervoor op te halen het was al begonnen voor het merkbaar voelde je kon er niets aan doen…

Het was niet koud maar de kilte rukte op vanuit vingers en tenen en het puntje van de neus Ik lag en zag de ogen van de dood die lonkten van nabij Plots was daar de engel gehuld in smetteloos wit die met zijn apparatuur elke kille kou verdreef de dood de ogen sloot Bedankt dokter u was op tijd het is nog niet mijn tijd…

er dwarrelt sneeuw op winterschone bomen naakt wacht de vroege lente onder een vernuftig sprei innig pluizig omarmt het wit het onbeschutte een gloed van liefde twinkelt koddig op vogelveertjes rondborstige klanken treffen de stilte hoop wikkelt zich om uitlopende twijgen smetteloos alles zo wonderbaar nu niets dan…

Zelf lag hij daar, heel smetteloos en stil... Precies zoals hij had gezegd... Het was zijn eigen wil...…

de treden die haar nog resten en of ze terloops nog een stapje terug zou kunnen doen ze beweegt haar vingers langzaam over de muur tript van bloem tot bloem als een speurende bij die stuifmeel verzamelt uit een vergeelde fresco ze hoort het zoemen van zoete herinneringen de bittere heeft ze gesmoord met haar rimpelige handen die smetteloos…

Pas dan breekt de dood het leven en weeft een cocon om het fragiele lijf, als een laken smetteloos wit.…

gedachten sijpelen door het toetsenbord en zouden eenvoudig kunnen worden weggevaagd zodat een smetteloos wit vlak zich voor mij uitstrekt.…

Boven de smetteloos gebleekte kleren staat haar gezicht als onecht jong, verheven in de macht van hoger sferen voert zij gedachteloos de opgedragen rituelen. Het klimmen van de jaren laat geen sporen, hoogstens de harde echo van haar blik en de metalen weerklank van haar stap.…

Geen oog voor het smetteloos wit dat zich kuis aan hem toont. Doof voor het opgetogen geroep van het kind dat zich verwondert om het geschenk van de nacht. Dromend zo levensecht dat hij de warmte voelt op zijn gezicht. Glimlacht want hij weet dat met elke stap nieuw leven is aanstaand.…

En van de liefde verbleekt het rood Tot de smetteloosheid van het kind — Er is een zuiverheid van de dood Die reeds in het leven begint.…

Toen het dal Ik verloor mijn weg en hervond hem tussen de wateren en bossen tussen de velen paden strek ik me uit en kijk omlaag over het dal Het uitzicht ligt smetteloos voor me onwetend wat er verder voor me ligt ben ik nu zoals ik geloof dat ik nou eenmaal ben Toen het dal De muren waarin ik vastgeketend zat liggen ergens…

Ik kijk tv op mijn pc een documentaire over een boot die naar een eiland vaart en terug: Idjwi zoete aardappels, maniok- door het bos vervoeren vrouwen hun oogst op het hoofd ze bewerken hun grond met handwerktuigen et voilà op de boot kleurige kleding de kapitein en zijn stuurman in smetteloos wit overhemd met gouden strepen…

Ga, als een elf een sneeuwwitte fee ga zonder schroom waarheen je wil ik zal dan op afstand en smetteloos stil alleen verder leven voor twee.…

Zijn we als smetteloos witte rook? Zijn we als vlammend zonnevuur? Zijn we als oceanisch water, dat we hoogstpersoonlijk dwingen, om te druppelen uit een kraan? Zijn levensfilms projecties, op ons tijdloos witte doek? Is ons leven openheid, dat niet geboren worden kan? Niet vergaan?…

Twee zwanen drijven statig voort over het water in hun witte verenpracht!…

jouw passen waren zo licht dat zelfs in sneeuw geen enkel spoor zichtbaar bleef steken ongerept bloeide je glimlach zon op smetteloos wit dat schoonheid weerkaatste uit zover het kon fonkelende kristallen kleurden halveringstijd door intense straling in kraakhelder blauw smolt warmte uit kou toen de laatste sneeuw verdwenen…

Meegevoerd op de wind door de lucht suizen; alle kanten op rakelings langs huizen ongedwongen als een kind Hoe zou het zijn om zo gewichtloos te kunnen dwarrelen zonder doel, smetteloos mooi wit en klein? Ik zou best een dagje sneeuwvlok willen zijn……

In deze heilige stille sterren nachten waar eens geknield de drie koningen wachten gewaarschuwd voor de geboorte ener koningszoon in lappen gewikkeld gedoemd tot de doornen kroon Ook toen dwarrelden sneeuwvlokjes zij verenigden zich te samen tot een deken in smetteloos wit toonde hen het totaal van een serene onschuld en waarschuwde reeds…

Ik demp mijn gesnik in het wit van jouw geluk en tel de gaten in het kant die ik met mijn nagels heb getrokken wanneer jij mijn pijn voelde en je woorden mij streelden op je veld van eer En de nachten dat jij smetteloos de onreine pijnen uit mij sprak en ik als kind mij uitte terwijl jouw liefde mij beduidde dat ons de eeuwigheid is gegeven…

Mijn vader weet dat hij gaat overlijden Doktoren kunnen niets meer voor hem doen Angstvallig pratend over nu en toen Proberen wij de toekomst te vermijden Morfine kan zijn pijnen iets bestrijden Zijn zieke lijf gepind aan een harpoen Ligt hij gebed in smetteloos katoen En tracht zijn geest van angsten te bevrijden Grauw licht valt binnen…

verzonken die haar plaats alleen aanduidt met een zwakke hemelgloed waar slopend werk en drukke pret samen bescheiden rossig glanzen Assepoester Sneeuwwitje Duimpje bestaan voor rijpe mensen als vertrouwde wijze dwaalsterren welke de wereld soms bezoeken d' oneindigheid steeds doorreizen trots alle tijden of beproeving onschendbaar - smetteloos…

machteloos moet zij toezien hoe smetteloos wit verwatert vuil/grauw wordt haar speelgrond modderig haar paden al worden handen haar zacht opgelegd kan zij haar blik niet afwenden haar stervende geliefde het gelaat dat haar zo dierbaar wil zij behouden met handen en voeten hart en buik in eeuwige omstrengeling desnoods samen sterven…

Dit tot grote radeloosheid van een fotograaf, die bezig was zijn bruidspaar op de voorgrond en de smetteloos witte beesten daar achter saamhorig te vereeuwigen, alsof ze iets met elkaar te maken hadden. Als enige buitenstaander voelde ik de omvang van dit moment en schreef het op. Maar misschien niet vloekend genoeg ...…

En over dit vals en onguur sujet, hoewel zo smetteloos en wit, breek ik dan ook resoluut mijn staf: sneeuw met Pasen, ik wijs het af !…

Daar zit je dan, geleefd het leven gedanst en gezweet eenzaam in een kamer van hooguit, vier bij vier wachtend op het volgende moment bezoek van een heer of dame gehuld in smetteloos wit brengend het eten, tabletten of prik Daar zit je dan, geleefd het leven gedanst en gezweet het kroost opgevoed overdenkend wat eens was met een gevoel…

Dichten is liegen op een hoger plan van een lentemus een zwaluw maken als deze onschuldige het lijden kan, nonchalant de kosmos raken, nog met een uitgestoken vinger in de pap, en trek daarmee een smetteloos laken over de lappendekens van een laatste winterdag, achter de spiegel staat een droombeeld wat ik herken, de hemel drinkt het eerste…

De rode stierennek van koekoeksclan Verscholen onder 'n smetteloos wit laken Moest destijds over 'n blanke toekomst waken White Anglo-Saxons onder Uncle Sam Mijn paspoort toont een lichtgetint sinjeur Niet hagelblank, lichtblond en blauwe ogen Niet wit genoeg, waardoor ze je niet mogen Al is 't geen zwart, …

Als ‘n onberispelijk zuivere kristal fonkelt 2004 aan ’t heelal volkomen ongerept zo smetteloos helder Zonnestralen bespelen ’t perspectief weerspiegelen ‘t spectrum intuïtief luisterrijk ontsproten vanuit ’t niets Invalshoek en licht bepalen de toonkleur beroeren alle aspecten naar willekeur ‘n briljant scheppend Zielenschouwspel…

Ik spreid een smetteloos laken uit om gauw een plek te reserveren. Wat een weidse rust - ik ruik het! Dit landschap moeten we respecteren. M'n liefje zindert met me mee. Een bij landt op haar ranke neusje. Nog even en er staan tien reebokken te staren naar ons paradijsje! Wat parelt het water weer prachtig...…

Dichten is liegen op een hoger plan, van een heggenmus een zwaan maken als deze onschuldige het lijden kan om nonchalant de kosmos raken, nu nog met een uitgestoken vinger in de pap, trekt daarmee een smetteloos laken over de lappendeken van de laatste zomerdag, achter deze spiegel staat een droombeeld wat zich laat herkennen, de hemel…