Alle inzendingen over splinters

zie de zwemmer hij is daar en wacht op vloed dagen om te begrijpen wat hem doet drijven duinen krabben het lichaam zonder water heeft hij dan niet gevoeld niets dat als een rivier begon spiernaakt de brug is hoog, hoger dan de honderd nerven in het zand een laatste ark kokhalst splinters uit het stof nog van de tijd over…

Het is niet te koud voor Jan Splinter, de groei is eigenlijk niet gestopt. Bij het snoeien van hoge bomen wordt veel rottigheid geconstateerd. Maar de rivieren blijven stromen, niets bevroren, geen tij gekeerd. Alles stroomt nog in één richting wanneer houdt dat nu eens op?…

Hier verspilt het geen woorden hij die op zich liet wachten bracht glazen wijn aan haar lippen verandert de maan in kauwgombal laat passie in de duisternis glippen simpel de lach gescheurd de vrije val twijfellijn trekt zich wurgend vast ongewild breken kristallen tranen de kamer valt uiteen met leegte splinters als gedachtesneden weerkaatsten…

Je kunt ook met je knoesten en je splinters in de haard worden gegooid. Je bent wat vlugger weg, maar zoveel warmte gaf je nooit. Ik steek mijn handen naar je uit.…

miljarden trilharen plakt aan het glazen plafond wat jij doet met gebroken nagels ingescheurd tot op het bot met hetzelfde effect harpoenen van weerhaken voorzien je noemt cactus dus de naalden prikken in de huid zou willen dat ik zonder je kan de zon komt op, de maan gaat onder in jouw naam, uit mijn vlees trek ik met een pincet elke splinter…

al het werkelijke dat ik je gaf is geworden tot overbodigheid en nu ik mezelf kleed met gedempte wind, de uren van herfst overhoop haal verliest elk geluid een naam mijn naam die als een afgewezen groet tussen houten lippen hangt verzwakt door de duizend splinters van huiverige gezichten ik val, onzichtbaar, uit dit geheel…

Bijna de vraag om binnen te komen die de splinter van de avond werd maar uiteindelijk de hamer werd die mij op de vingers tikte. Bijna een kus die te lang duurde maar mooi werd afgerond en zich te deftig voordeed; ik heb haar nooit meer gezien...…

was hij oersterk reeën schuurden vaak hun vacht aan de bast van deze pracht een kanjer van een zilverberk maar hij moest het zwaar bekopen stond voor velen in de weg de kettingzaag werd in zijn stam gezet zo triestig kan het bomenleven lopen zo, het dode hout is wat er rest enkele zwammen proberen te overleven tevens wat gekraak, rotte splinters…

ik hak het hout zie de spaanders vallen als jaren in getallen en het deert mij niet de gave blokken stapel ik heel trouw tot voorraad als het wintert splinters aanmaak voor de schouw zij smeulen tot een vuur als ik hen aanblaas hun vlam verdrijft de kou uit het vroege uur de jaarringen verdwijnen geven zo hun zomer vrij…

en de woorden me ontploffen Her en der en hard en veel en knapperig met splinters…

uit een van de miljoenen mensen op aarde kies ik die ene splinter uit een grote boom die mijn huid tot bloedens toe doorboorde in een rode vloeiende stroom intense pijn die het lichaam laat schreeuwen het onrecht keert zich telkens weer herinneringen die nooit meer verdwijnen omdat ik aan het einde ben van mijn verweer dromen die…

Een satijnen kind passeert in volle breedte de dode stammen schrikken van zoveel onschuld een wolf stopt met huilen langzaam komt het bos in beweging is het de wind of zijn het mijn vragen die bedwelmend de dagen losschudden en het licht bevend ontsteken? als kermislichten dartelen sterren door de schiettent van mijn geweten ergens onder…

Wij waren dreigend onheil samen Te krom geschopt om recht te doen Bij afscheid droeg ze kamerjassen Eerst zat ze in haar ondergoed Nooit wetend of we vrienden waren Verfoeilijk was het rechte pad Ons levensdoel, elkaar verlaten Zat dieper dan de splinter zat Voortdurend bracht haar blik teweeg de vraag of zij belager was Dat afgunst zat…

en nog,als ik hem gebroken had, hield elke splinter mij geheel omvat omdat ik het in ieder deel beteken...…

Waar splinters 'hoop' verscheuren en vlammend rood de aarde kleuren Waar blinde ogen in verwrongen lijken zielloos naar de hemel kijken. Rest, het slagveld van de dromen zal 'daar' ooit een eind aan komen. Of rest enkel nog de waan als de zin van het bestaan'.…

een eenheid was gevormd zoals de zee met het strand en de deur met een dak zo kon ik bij je schuilen waar mijn ziel vertekend was blies je splinters even weg met jouw ogen van de dag zonder het licht van de nacht en door jouw haren te voelen was mijn kussen sneller droog zonder het gefluit in de ochtend en de wind vanuit het westen…

hartje winter wens ik zomer smeltend sneeuw plast koude uit 'k was altijd al een dromer met liever warmte op haar huid hartje zomer wil jij winter bevries je stralen tot pegels ijs van zomerregen maak je splinters scherp geslepen, winters grijs hier scheiden dan ook onze wegen herfst en lente zijn te vaag jouw noorden houdt mijn zuiden…

Gevallen spiegelglas 2 Zie in de scherven van glas teleurstellingen in mijn leven vervormen van goede wil door fouten stuk gevallen spiegelende scherpe splinters van verraderlijke eigenwaan dat glas de glans ontneemt gebroken glas is niet te lijmen herinnering bewaard spiegeling nooit zal het ooit weer worden, en beter ook dat men niet…

het beeld verdiept splinters driedimensionaal ik wil niet terug en draai mijn hoofd weg van het graf in de spiegel mond na mond ligt de waarheid uitgestrekt in een rusteloze slaap een naam komt opnieuw langs jaren lopen terug naar achter ik wil ze niet bewaren ze bewaren zichzelf, stromen voorbij tijd tast alles aan maar…

Kraanvogels met machtige slag, kraanvogels in vliegende vlucht boven Hellas, hoog aan de lucht, de snavels in falanx gericht; drie wiggen in splinterend licht, met het scherp door de zeewind gewet.…

met onrust ingewreven Ons houden van is hout geworden zilt van de oneindige traan het haalde het zoete uit datgene wat eenmaal was ontstaan Ons houden van is hout geworden verweerd door het verleden geblakerde nerven relateren aan hoe vurig het heeft gestreden Ons houden van is hout geworden vermoeid en zonder vernis verraden splinters…

De plankenvloer kraakt het verleden gesmoord door stof verstopte kieren onder kaal getreden pluche kleden spijkers buigen; de koppen geroest niet willens hun houtgreep te vieren nagels woest geslagen in de knoest ruw wreken de splinters zich tegen de vuile zolen die hen open gekrast achterlaten na een regen van vegen Nee, de delen barsten…

Het warme meisje strekt haar benige tenen, scherpt blanke nagels en splinters. De overburen spannen touwen over het pad. Worden de bouwvallige houtwallen verhangen? Het warme meisje wast haren en geblauwde ogen. Zij danst op koude voeten de strenge winters in. .…

Een wond op je arm doet pijn, Een wond op je been doet pijn, Zelfs een kleine splinter doet even pijn. Maar wat is pijn? Pijn is een gevoel. Dus wat als er een wond op je gevoel komt? Wat als je diep in je hart wordt geraakt? Is dat nog pijn? Verdriet. Pijn in je hart wordt verdriet.…

de lente wist de lichte toon van het vergeten kind vast te houden de zomer liet veelbelovend en gul het zonlicht naar binnen vallen in het najaar voelde je voor het eerst een ongrijpbare splinter in je hand de winter kwam benauwend dichtbij heuvels werden bergen in het grensland transformeerden de witte in zwarte bladzijden…

transparanten vervaag ik licht tot mat verstrooid naar alle kanten wil onzichtbaar zijn in niets gevat beelden die ik bouw vandaag verkleuren in het perspectief van morgen schaduw vouwt zijn lijnen voor de nacht als de zon in ondergaan zijn rust geniet en de maan gewassen in zijn spiegel ziet ik speel mijn wereld met gebroken delen splinters…

transparanten vervaag ik licht tot mat verstrooid naar alle kanten ik wil onzichtbaar zijn in niets gevat beelden die ik bouw vandaag verkleuren in het perspectief van morgen schaduw vouwt zijn lijnen voor de nacht als de zon in ondergaande rust geniet en maan gewassen als zijn spiegel ziet ik speel mijn wereld met gebroken delen splinters…

In portret - de rimpels om flinterdunne lippen, in gevoel, koperpoets lekkend, de lijst onteigenend tot splinters. Het canvas klampt zich vast aan mij. Een jonge god in kolos verankerd, versmachtend satijn - ik ben de wereld, gevangen in de ontberingen van dit schilderij.…

kijk daar staan de oude vaten de beste wijn rondom splinters en granaten in ‘t ochtendlicht in nieuwe vaten dat hunner tongen doen ontwaken het schoonste lied van hemelse tinctuur rondom het wilde woud het dorre hout de blijde klank van de gitaren o wonderschone zilverblauwen snaren wie kan uw klanken evenaren…

kabbelen herinneringen als golven tegen het wit gele zand dat vele jaren verblijf is geweest voor vakanties zonder eind in het zeldzaam winterse van vandaag de dag is de warmte nog voelbaar als wij de dromen van het verre strand lezen die opvlammen in het openhaardvuur guur tocht nog de koude wind en we schrikken als de splinters…