zwarte wolken
het beeld verdiept splinters
driedimensionaal
ik wil niet terug en draai mijn hoofd weg
van het graf in de spiegel
mond na mond ligt de waarheid uitgestrekt
in een rusteloze slaap
een naam komt opnieuw langs
jaren lopen terug naar achter
ik wil ze niet bewaren
ze bewaren zichzelf, stromen voorbij
tijd tast alles aan
maar vannacht ben ik alweer gevlucht
van het bloed dat iedere trek verdonkert
in ons gezicht
Geplaatst in de categorie: psychologie
"ik wil ze niet bewaren
ze bewaren zichzelf" Sterke zin in een knap gedicht.
Het doet er niet meer toe welke weg je loopt, je draagt het graf steeds met je mee ... Alweer een verdrietig juweeltje,
wat heb je dit gedicht goed omschreven :)