Netgedichten

netgedicht (nr. 47.181):

zwarte wolken

het beeld verdiept splinters
driedimensionaal

ik wil niet terug en draai mijn hoofd weg
van het graf in de spiegel

mond na mond ligt de waarheid uitgestrekt
in een rusteloze slaap

een naam komt opnieuw langs

jaren lopen terug naar achter
ik wil ze niet bewaren
ze bewaren zichzelf, stromen voorbij

tijd tast alles aan
maar vannacht ben ik alweer gevlucht
van het bloed dat iedere trek verdonkert
in ons gezicht

Schrijver: kerima ellouise, 20 februari 2013

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

zwarte wolken

4.2 met 8 stemmen

394

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

lijda, 12 jaar geleden

zo triest, deze zwarte wolken, maar de weg moet gelopen worden!

Pama, 12 jaar geleden

"De zinnelijkheid van het leven", hoe meer we ons bewust worden van het eindige, hoe meer de ziel zich keert naar gisteren. Heel mooi.

claire, 12 jaar geleden

Het doet me denken aan een docu van gisteravond.
"ik wil ze niet bewaren
ze bewaren zichzelf" Sterke zin in een knap gedicht.

Marije Hendrikx, 12 jaar geleden

Het graf spiegelt zichzelf in de spiegel . De spiegel draagt het graf in zich.
Het doet er niet meer toe welke weg je loopt, je draagt het graf steeds met je mee ... Alweer een verdrietig juweeltje,

zwartwiet, 12 jaar geleden

donkerte als achtergrond. verleden met zwart fluweel ingepakt.

i, 12 jaar geleden

heel mooi, kerima!

Gedichtenlady, 12 jaar geleden

wat heb je dit gedicht goed omschreven :)

Geef je reactie op deze inzending: