Alle inzendingen over stad

Dan zullen Bloem- en bloesemgeuren, zich spreiden over stad en land, de tuinen staan in vele kleuren, de dotters aan de vijverkant. De vogels vlechten weer hun nesten, de lammeren zullen vrolijk zijn, en de mens volop genieten wanneer ik met mijn staf verschijn.…

hoe een groot schrijver zo klein worden kan de kist, eenvoudig strak op sokkel met witte roosjes overal zijn ogen, mensen die spreken en buiten wachten in groepjes wolken schudden zich uit er hangen mantelmeeuwen boven de stad, zij roepen hem naar zee, dwars door klei, polderland en dijken Bourlaschouwburg loopt langzaam leeg, kaartjes…

Toen deed de stad van leed voor mij haar poorten open; ze leerde mij ‘t geheim van wanhoop en van hopen; daar hing te spreken veel aan ogen en aan monden waarvoor men hier beneên geen taal heeft uitgevonden.…

Hij spreekt de taal van stad en land braakt dagelijks kromme zinnen versteend wordt koudvuur warm binnen uit zicht houdt haat niet in de hand vage letters door lange lussen verbonden verbergen onderhuids zwart gesneden pijn waar lichamen smelten klinken klanken onrein spreken des duivels meertalige monden twee namen gekrast in een oude boom…

weg van het verdriet Niet denkend aan het afscheid Het dal komt in zicht Maar ik sta klaar Ik laat me niet meer verrassen Ja, komt u maar Ik haal diep adem En duik in de rivier Maar schiet weer op En lach van plezier Ik heb me eindelijk losgesneden Van alle banden die ik had Voorgoed heb ik afscheid genomen Van alle mensen in de stad…

de put van de nazomer en mijn hart aan het uitkijken naar de komst van mijn held de enige echte veel gedupliceerde Gevelkerstman De wereld is één grote toep met vanille, mokka, banaan en nootjes Ik voel mij een vibrerende garnaal in het zonneke van de schaduw van mijn communiebank die ik afgeluisd heb op de vogelmarkt in het Stad…

jouw huis in zand geklommen van geleende korrels, duimtoppen hoog zoemt in mijn oren droom mij jou in een land van fris lentegroen en mijn gedroomde huis op kousenvoeten van slapeloze nacht is een stad zonder keurslijf de zon trekt jouw zwarte maan denken eruit stort ik volle zinnen met dauwdruppels uit totdat alles in jou glinstert leg…

Door langdurige tandeloosheid -ze is bang voor de tandarts- heeft Oma 'n nogal klein mondje we zien het niet meer, alles went Oma gaat ons vandaag verrassen ze vertrekt vroeg naar de stad en komt thuis met een kunstgebit; haar lach, van oor tot oor wijd alsof ze met ‘n kleerhanger vrijt betoverd; we zien alleen tanden waarachter…

verleden week vond ik een versteende geliefde tussen wat geuren van gisteren die het liefhebben verleerd was in nevel verpakt de decoratie van een stad zeven gedichten heb ik geciteerd ze verrees niet huilend heb ik het karkas omarmd de lippen gereinigd met toverspreuken maar de leugens bleven de sporen van de tijd gevolgd toekomst…

De dagelijkse voeten dwalen, reizen af naar ondoorgrondelijke wegen daar in de verte, intimiteit verlegen buigen de bomen weerbarstig tussen de spanning van emotie en frustratie, de stille winddag neemt bijna afscheid loopt over het oude bospad van het duistere nachtwoud het grote bos nabij de stad grote nachtuilen roepen van onrust…

lot ligt gevloerd op straat, lantarens werpen hun lichtend teken, en schaduwen de monden snoert, van wie het gezicht niet plooit, blijft in gebreke in de spotlight van het bestaan, lazen de half gevulde glazen in beider ogen, om die te laten staan, van onszelf vervuld, waarin we de liefde hebben voorgelogen, met de stad…

als langzaam gestaag de avond zich vallen laat in gedempte tonen het water kleurt tot zeldzaam aquarel de dichter zich dichter waant in een stad steeds dichter bij geluiden de oude gevels omhullen alsof ze eeuwig breekbaar zijn de kade met de schepen zich altijd baadt in heftig neonlicht de lijnen fel en fier tegen de koude luchten…

iets wat men niet gelooft, denk ik iets waar men versteld van zal staan, dus niet de gebruikelijke ellende of het bijna net zo gebruikelijke geweld iedereen weet al hoe het met de we- reld is gesteld, en ook niet de liefde want die draait dol, gek (als ze al bestaat) voor een mens als ik die door de binnen- stad struint, misschien…

de bodem zoeken altijd een uitvlucht om niet te zinken kijk ik naar de vogels rode vogels bonte vogels maar ik weet mij niet te vliegen en klim langzaam hoger uit diepere dalen die er niet om liegen onthaal ik de bodem in de vreemde bekoring van een vreedzaam geaarde aarzelende God in het geboorteland van de door Maria verlaten stad…

de binnenspiegel zag na wat gehaaste ogenblikken hoe door zomerzon gesnoerd een zak met appels lag te stikken hoe een volle zak met appels lag te broeien op die dag en er zo vastgesnoerd en wel zoet in een kinderzitje lag Ik kreeg het warm en benauwd heel erg benauwd - begon te zweten want het was een uur geleden dat ik wegging uit de stad…

Laatste stop: Een andere stad, een andere liefde, een nieuwe verslaving voor in haar bloed. Zij is met de bus vertrokken, de plukken haar nog op haar stoel, en heeft haar laatste sigaret gedoofd met een vriendenmonoloog. Ze weet niet wat ze doet.…

De avond valt in, het eten is achter de rug, de koffie pruttelt, je kunt niet meer terug En evenmin kun je het overdoen De nacht valt over de stad, lampen gaan stuk voor stuk uit, ’t wordt donker ’t wordt nacht Die je niet meer kunt overdoen Net als het leven, de start, de aanvang, het verloop en het einde Nooit een herkansing, nooit…

je slaat breekbare gedachten tegeneen en wat je toen zo zeker wist tracht je nu opnieuw te weten elk heden heb je slechts te leen over de grens van het moment ligt het druppelsgewijs vergeten Genomineerd in de wedstrijd van de stad Ronse n.a.v. gedichtendag, thema "Over de grens".…

De een traditioneel, de ander een boegbeeld van eigenheid, verbeelden tegenstrijdige uitbundigheid, vanuit religie en folklore geboren en uit de traditie voortgebracht door stad of gracht gewogen, in vaar – of voertuig van extase op het hoofd of narrenkap, een excentrieke verendracht, melancholieke uit de hand gelopen grap, bespeelt…

Wat was ik apetrots op mijn Tom Tom Al klonk de stem van Bram wat schor en kaal Bijzonder in de stad, bebouwde kom Klonk zijn stem omfloerst, eerder nasaal Mijn GPS sprak plots verwarde taal Een zin die ik niet eerder had gehoord Dan volgde een totaal verkeerd signaal Met veel gedruis sloeg mijn wagen overboord Zelfs onder water…

Soms raak ik verdwaald in de jungle, de stad, verleiding naar vluchten maakt mij dan verward. De dwang om te weten zit mij achterna, het dwingt mij te denken maar ik voel, ik besta. Dan omarm ik de stilte als moeder en kind, waarin ik mijn ware zijn hervind.…

bij het zomerse flaneren bevolkt door oude dames, dito heren die 's avonds stemmig naar de schouwburg gaan vergeten is hun jachtig bestaan de drang naar altijd meer en het presteren het spreekwoord klopt: de tijd zal het ons leren de rust staat bij de grijsaard bovenaan Den Haag hoeft voor de bejaarden niet te bruisen het is een stad…

Weer liggen stad en wereld voor mij open; maar liefste, ik zie enkel, wáar ik kijk, in elke winkelruit een vreemde lopen op wie ik sinds je weggegaan bent lijk. -------------------------- Uit: Woelig stof, 1989…

een vergezicht ik sta op en voel het meer de ritmes in mijn zucht bepalen immer schoon verlaat haar dwaallicht rond de Koepelkerk de straat watergeuren beuren goed er zitten meeuwen overdwars het Houten Hoofd bespeelt door mist mijn ogen zachter -ik ben wars- van standaard beelden kies voor immer uit de weelde van Hoorns oude stad…

Levendig dartelde zij rond onder de warme zomerzon Wat zij van het leven vond bleek op ’t donkere perron Vrolijk op deze mooie dag lachte zij met vriendinnen Edoch hoe zij het leven zag wist zij alleen..van binnen Monter straalde zij steeds bij de meisjes van de stad Levenslustig leek..zij reeds als zij de hangplek betrad Opgewekt…

ik had je gisteren willen geven hoe mooi het was, hier gisteren bij mij een hemel zwaar van regen niet bij mij aan jou mijn vergezichten schrijven waartussen stadjes liggen ingepakt met jou verdwalen in mijn woorden eeuwen voelen door een kleine stad en vertellen hoe de mensen daar vreugde en leed beleefden bij het haventje gezeten…

Als ik in de stad wilde wonen, was ik daar wel heen gegaan Warnsveld, Colmschate, Diepenveen rest mij straks nog, wel een traan.…

winter koopt hij me een groene muts, want die kleur past bij mijn ogen, zegt hij verzorgt hij mijn voeten zodat ze warm blijven in de kou in de lente is hij mijn zonneschijn en wil ik nergens liever zijn dan in zijn liefdevolle armen… oh, hij draagt me door seizoenen in de zomer laat hij me niet verbranden en ’s avonds gaan we uit in de stad…

Haar wezen mocht eeuwige roem verweven, zal hier heden, ja, heel de levensduur van de stad bemoedigend rondzwerven.…

het kromme pad een kaart heb ik niet nodig gehad De Ster heeft mijn pad geplaveid met ervaring, bescherming en wijsheid Ontspoord geweest extreem geleefd maar kijk me nu: vers geperste sinas drinken uit gouden bekers met zicht op zee genietend van de vitamine C en andere dagen van de frisse lucht van het bos maar ook de drukte van de stad…