Alle inzendingen over stad

winter koopt hij me een groene muts, want die kleur past bij mijn ogen, zegt hij verzorgt hij mijn voeten zodat ze warm blijven in de kou in de lente is hij mijn zonneschijn en wil ik nergens liever zijn dan in zijn liefdevolle armen… oh, hij draagt me door seizoenen in de zomer laat hij me niet verbranden en ’s avonds gaan we uit in de stad…

Haar wezen mocht eeuwige roem verweven, zal hier heden, ja, heel de levensduur van de stad bemoedigend rondzwerven.…

het kromme pad een kaart heb ik niet nodig gehad De Ster heeft mijn pad geplaveid met ervaring, bescherming en wijsheid Ontspoord geweest extreem geleefd maar kijk me nu: vers geperste sinas drinken uit gouden bekers met zicht op zee genietend van de vitamine C en andere dagen van de frisse lucht van het bos maar ook de drukte van de stad…

Van Warmond trok je naar de grote stad, je voer weg, ik keek je na, trots, ontdaan, jouw boot uit 't zicht eer ik er erg in had. Toch zie ik je nu op de voorplecht staan, wijl je blij zong en spontaan tot God bad dat je in genade tot Hem mocht gaan.…

Puffen en zweten in de bouwvallige stad, waar eens fonteinen hoog en nevelig spoten, woelig leven verfristen. Blije stemmen en een schoon park geven leven aan de berg Nebo, waar de geëerde Mozes de wereld mocht verlaten.…

In V-vorm vliegen twintig ganzen zuidwaarts ze vliegen over het westelijke havenbekken en over de welvende blauwe circustent aan de rand van de stad. Tartaarse ruiters dragen beige, suède mutsen met bont omkranst, ze laten paardjes dansen in de piste ze klimmen op elkaars schouders, vormen een toren.…

Beneden stroomt de rivier, ver gebleven van kunsten van de stad, de vroege winter laat zich klinken, neemt moeiteloos het overtollig slib van mijn gedachten mee op het gevallen berkenblad zonder te verdrinken.…

Tussen de zerken, lezend het verleden Van deze kleine stad, waaruit ik kwam, Waarheen ik telkens wederkeer, vernam Ik achter mij stil wandelende schreden. Verwonderd zag ik om. Even beneden Het kruis in 't midden draagt een vrouw een vlam. Dit stenen beeld, vlak naast een treurwilgstam, Stond of 't gereed was, op mij toe te treden.…

een restaurant natuurlijk in de Bleibtreustrasse in Berlijn De wijn was goed In mijn hoofd kletterden de munten de koperen doodskoppen die echoën in benauwde gaten en in de muren en op vloeren van Libeskinds museum Daar keek ik urenlang en dagen later nog doorheen Beloofde die plek plechtig trouw Wat schoon en rustig en helder is de stad…

Twee weken terug heeft ze Haar eerste winkeltje Geopend in een straat Nabij het centrum van de stad Met veel goede moed en al haar spaargeld Drijft ze haar zaak in een steeg Waar de helft van alle panden leegstaat - In een winkelstraat die net de loop niet heeft Verkoopt ze met veel hartelijkheid de Spullen die ze duur heeft ingekocht…

De stilte schreeuwt het uit in deze stad van eén miljoen bewoners. Plastic Een ingedeukt blikje stuitert over het asfalt. In het talud ligt zo hier en daar een smoezelig condoom. De camera registreert; een vrouw schaars gekleed met sigaret en wankele tred naast haar sloffen lopend Huilt van binnen.…

soms doen tranen mijn gemoed zwellen als kruisende lanen over kwetsbaarheid vertellen het is slingeren door een stad vol onbegrepen bomen en ik in het luchtledige de grip op grijpen in damp weg zie stromen zo ook zal niet elk zaad als van zelve aarden het sterft in brakke grond eer de zon het verwent met haar verlichtende waarde…

Als 's avonds laat de stad lijkt uitgestorven en binnenshuis de lichten zijn gedoofd, als de illusie van de waan haar deuren opent, soelaas biedt en vergetelheid belooft, dan komt de nacht tot leven.…

Wind hoor je blazen, regen hoor je vallen, Zon prikt door de gordijnen Onweer komt met knallen Maar mist, die stiekeme mist Omsingelt je huis zonder geruis Hult stad en straat In satijnen gewaad Ontneemt het zicht, dimt het licht Ontlokt de roep “alles zit dicht” Verrast bij het opstaan Nooit met naar bed gaan De dokwerker raakt niet verstoord…

Klaar klinkt het juichend uit de engelenschare: ~Gods zoon is juist geboren in de stad, dus herders spoed u nu terstond op pad naar Bethlehem, om ‘t wonder te ervaren~. Nou dàt hebben die herders goed geweten: hun schaapjes werden allen opgevreten.…

de Graslei zomert, kinderkoppen blinken er hangt een zweem van wellust in de stad studenten nemen loom een zonnebad het carillon laat vreugdeklanken klinken terrassen stromen vol, bezoekers drinken met smaak het onvolprezen gerstenat op gevels heeft de kunstzin vlam gevat de Leie laat de eeuwen traag bezinken de rondvaartboten varen af en…

Dan had ik u nooit bevend meer omvat, Nooit meer uw haar gestreeld, zijn geur gesnoven, Met u nooit meer door zomers blijde hoven Gedwaald of laat door de avondlichte stad.…

Ook in d' eigen stad Rommeldam rijzen dikwijls vragen op, blijven rondwaren om ongekende redding te bewaren. Daarbij... Bommelsteins rust mag men hoog prijzen. Opgewekt door vogelzang en vlindervlucht gaan beide vrienden de kasteeltuin in, geven bloeikracht hernieuwde levenslucht.…

De ochtend is in dikke mist gehuld Je kijkt maar net aan twintig meter weg Ontwaart nu zelfs geen heg, laat staan een steg De stad heeft zich met waterdamp gevuld Een deken over het Thorbeckeplein De kroegen onverlicht en uitgeblust Alleen gerammel van het lege fust En ’t kuchen van een vroege kastelein ‘t Gerinkel van de tram hoor je…

mij al eerder overkwam De appel valt weer niet ver van de stam J.C raadt mij mentaal herrijzen aan Staalblauw en strak vandaag de hoge lucht Een reepje meeuw, restant van lendendoek De zon zet schijnwerpers op bloem en blad Ik val opeens ten prooi aan twijfelzucht Want sta sinds kort als moedeloos te boek Ik aarzel, in de verte rookt een stad…

ontvluchtend haar dochters meesleurend uit kruitdamp gehulde ruine stad bedreigd onbeschermd zag een bloedbad haar grens was bereikt hartverscheurend velen vluchten richting route grens rennend door bossen over weiden probeerden geweld te vermijden zelden zichtbaar tsunami van mens andere staat ver weg van haar grens voelde zich machteloos…

Zwarte pluimen aan de einder Daar is ooit een stad geweest Grijze fabrieken en een haven Huurkazernes nog het meest. Als een god die kan beslissen Door een enkel klein gebaar Suis ik hier tussen de wolken EEN met mijn geweldsaltaar. Dan stort ik mij naar beneden En sla op de rode knop.…

Vanuit een rots in de eeuwige stad tot miljarden splinters; menselijkerwijs betekent zoiets wat voor wie niet blind is. Symboliseert zo'n stoel heiligheid; tegen de duivels van de nieuwe tijd.…

de zin van het leven de zin van de dood te moeten aanvaarden probleem levensgroot ik zie de natuur als normaal proces dit aardse bestaan vormt mijn levensles de dood niet ontlopen hij woont in mijn stad ik zie hem als vriend op mijn levenspad ik maak me niet druk om het naderend eind onvoorspelbaar blijft het ‘t wordt nooit omlijnd…

De verre heuvels liggen dof te blauwen, Een donker waas ligt om hun kruin te dauwen, De vogels lachen luid met klare klanken, 'k Ontvlucht de stad en vlij me op groene banken.…

En waar ik ieder blad zag groenen, Ontbloeid der bloemen blij gezicht, En later achter de plantsoenen Met elke dag het avondlicht; De stad met feestlijke geluiden, De vogels in de' ontloken boom, Doortoog, als in het wit der bruiden, Mijn ziel haar schoonste levensdroom.…

Dat je de hele stad zal afspeuren omdat Piet Konijn ergens vergeten is. Je beseft niet hoe vaak je ‘neen’ zal moeten zeggen tegen het kind dat je zo graag wou. Neen, geen Play Station. Je weet gewoon niet hoe diep dat geschenk jou verandert. Hoe je zal genieten van een lach, maar ook zal wakker liggen van een kuch.…

In de stad ben ik weer door grenzeloze noodzaak zie ik een blauw schijnsel door de gordijnen van een vreemde maan die de nacht straalt wind waait emoties over spiegelende meren een stille ik in jou wandelt over water geluidloos het hart, vol sentiment gaat hevig te keer mensen zijn onderweg er is geen alternatief voor onderbewustzijn…

herfst in Amsterdam als een muzikale bondgenoot de nevels en de ochtend regen het verse brood bij het kanaal een woordenzwerver op het taaleiland voltooid in eigen zinnen ben je onbevangen in mijn dromen een nieuwe minnaar, een ongetemd dier jij wilt geen geheimen meer verbergen voor de nevel in Amsterdam want het is dorstig in de stad…

maar je hebt weer geen bewijzen er zwemt onschuld in jouw dromen bij de psychiater ben je gekomen die jou nu uit moet leggen dat er veel over jouw gekte is te zeggen ga je weer weg, heb je pech want ze willen je vol spuiten maatschappij kost flink wat duiten laat je het zitten lig je straks te pitten naast een standbeeld in de stad…