Alle inzendingen over sterren

Mijn aarde, maan en de sterren. Jij brengt mij in hogere sferen. Niemand weet mijn ziel zo te beroeren als jouw alles gevende liefde. Jij bent de zuurstof die mij in leven houdt. Jij bent het bloed dat door mij de aderen stroomt. Jij bent mij... Jij bent mij alles. Mijn leven is compleet. Mijn laatste hoofdstuk is aangebroken.…

rimpeling te water een troebel theezeefje schept zilvergruis uit de reflectie verdwijnt als kruimeldief in de kruipruimte van het ondermaanse als een groene draak zwermt geboomte langs kartelranden eindeloos bladspuwend in dode wind uit de stilte rijst de puurste vorm van geluid hoog boven het kader bouwt een vleermuis een nest in de sterren…

Sterren ontstonden, energie, materie, donker of licht: Jin en Yang. Zwarte gaten vormden wormholen naar parallelle universa elders. De mens, denkend nietig klompje sterrenstof in de goldilockzone, tracht het te bevatten.…

en bier een welkom lacht in weer getolereerd ervaren lijkt de finale onze slag op lichte voeten spelen zij hun spel gedragen door succes vlijt elke bal zich gaarne in het net toch was er ook naast geel en rood de zwarte kaart van dood voor leven dat geen blijven bood laat haar maar zien khalid zij weet nu al dat jij met haar de sterren…

ik leefde zonder einde in het middelpunt op de platte aarde elke dag een nieuwe zon waar was de vorige gebleven wachtte ze tot zij weer mocht misschien was ze opgegeten aan de koepel de vastgeplakte sterren ze gaven licht bij duisternis de hemel was dichtbij onbekommerde kreukels en onvolkomen barstjes maakten schoorvoetend…

haar waarde verloren Iedereen is gestationeerd op zijn eigen eiland sommigen opgeborgen achter plexiglas Er zijn mensen die smeken om adem onze vrijheid is onbewoonbaar verklaard en telkens plaatsen wij een deksel op wat weer achter ons ligt In het vacuüm van ieders alleenzijn cirkelen wij in een onzeker bestaan Maar zon, maan en sterren…

mensen prettig werken de maan rond de mondplaneet op alle naambordjes exotische namen via rubberen sandalen, kilometers lang kraaien vliegen naar nieuwe werkwoorden alleen de mensen die hun hond uitlaten omdat er eigenlijk niets aan de hand is waar het om gaat is geloof open je hart voor de liefde voor onszelf, de maan, de wind, de sterren…

ik zag je in een plas die onder een lantaarn lag je spiegelde de sterren vermanend keek iets geels van bovenaf en knikte speels haar toestemming van verre ik danste langs de grachten gebruikte al mijn krachten om jou te overtuigen de pleinen zijn voor mij theaters met hun uitgangen opzij bomen staan te buigen mijn lach rolt door…

elke zomerdag weer voor in het maanlicht net de zon verdwijnt om in sterren te vervagen raap ik hem liefst op om in mijn hart te bergen elke zomerdag weer weerhoudt mij het liedje van spelende kinderen dat in mijn oren deunt als in hun kleine handen ouders een ijsje stoppen elke zomerdag weer herinnert mij het plezier van klein jong…

Nieuwe sterren, zullen als vanzelf ontstaan. Vandaag de dag nog, want er bestaan geen andere dagen. Dan vandaag. De dag.…

Ik zag in hen de zee, de zon, de sterren en de maan, nooit hebben zij gelogen. Voel regen als tranen vallen in het haar, de wereld huilt er is een cirkel gebroken. Want ik ben hier en jij nu daar, ’n mes diep in mijn hart gestoken. Vertwijfeld kijk ik nog eens naar boven, ook al kan ik er moeilijk in geloven.…

De zon en maan zijn er niet meer En alle sterren zijn verdwenen Ik hoor de laatste mensen wenen Er daalt opeens een vogel neer Ik hoor gefladder, zie hem niet Ik steek mijn linkerarm naar voren Er wordt een requiem geboren Hij vindt mijn vinger, zingt zijn lied Een hersenschim met olielamp Waardoor we worden meegenomen Sommeert…

Nooit windstil De wind waait Dansend Fris uit het oosten Zwoel uit het westen Warm uit het zuiden Vooruit Waait de wind Fluisterend Zo zacht als fluweel Zo fijn als zijde Zo teer als spinnenrag Verder Waait de wind Fluitend Draad na draad Klos na klos Doek na doek Door Waait de wind Neuriënd Langs de zon Langs de sterren…

Waar wolken voor de zon bewegen stralen sterren in de nacht ik lach nu wat verlegen de herinnering is zacht Ook zijn er soms de tranen voor wat ooit was verdriet dat zich een weg weet te banen maar vergeten doe je niet De tijd die schreidt maar voort gebouwd op stenen van verleden niet dat het heden zich er aan stoort de pijn is zwaar…

Sterren stralen aan het firmament krullen achter elkaar door het heelal gloeien opgewonden tijdens de val schijnen blijkbaar permanent Planeten draaien zonder dollen buitelen verveling in het stieren geroofd door deze kuddedieren met ogen die slechts rollend tollen Manen hebben zich laten vangen wapperen niet langer vrij en blij schieten…

Ik huldig me in een blozend zwijgen Bevrijd van zorgen en verdriet Een doodgewone , zonnige dag Ik kan wel alle sterren beschrijven Ik voel een zwellen in mijn hart Een explosie stijgt tot een klaterende lach ‘k Wil rondhuppelen, dansen en zingen Mijn pijn voor eventjes verdringen Vandaag vlieg ik hoog in de lucht Beschilder ik de wolken…

Sereen zacht ademt het meer De koele dampen langs de oevers In het nachtlicht weven de sluiers Een mistgordijn van zilveren rook Langzaam versluieren de sterren Het nachtlicht wordt in vaalheid gedoofd De aarde is nu onderworpen Aan de adem van het koele meer Sereen in mystiek gehuld Laat het koele meer zich dragen Niets laat zich nu nog…

noorden rond mijn schaduw strekt zich, lacht zich een stuk in de open winternacht waar de leegte galmt met woorden maar de vrieskou wreekt zich toch niet als de vorst nog bloed laat stromen en mijn grijze ziel de verloren dromen bewaart en ik bij zinnen ben nog waar stemmen éénparig klinken zoals de glazen het soms doen waar sterren…

Een gedachte gevangen ontsnappend aan de tralies van de werkelijkheid Vanavond zijn de sterren veel beter te zien de aarde precies tussen de zon en de maan vanavond 4 mei 2004 omstreeks een uur of tien Op een Chinese sterrenkaart uit de zesde eeuw na Christus staan de banen exacter beschreven dan op de kaarten uit de Verlichting…

het koningsnummer in Athene is de honderd meter hardlopen of moet het toch het honderd meter hardlopen zijn Gatlin wint en gaat compleet uit zijn dak weet niet meer waar hij is dwaalt verdwaasd rond gekleed in sterren en strepen en krans de commentator ziet een ander winnend over de streep gaan hij herstelt zijn fout keurig bejubelt ook…

dan gaan we dansen heerlijk met de sterren sjansen naakt gehuld in bloemenkransen zwierend tot de dageraad is het nee? dan zal het rusten zoals de mond die ik ooit kuste de golf die de liefde bluste de lusten en het kattekwaad…

In dromen kan ze nog enkel zweven maar dichterbij begint het leven in sterren schijnt een nieuw verhaal zo zingt de maan een volheid van muziek ontneemt het beeld van zijn tragiek onthult haar ware nachtegaal.…

luister naar de zachte fluister van je ademhaling huid aan huid, maar lichtjaren van elkaar in dit huis waarin jij en ik alleen bestonden heeft de tijd toch haarscheurtjes gevonden en allengs bleek, dat wat eerst waarheid leek, gewoon gelogen was hartstocht afgezwakt tot sleets gebeuren nog levend naast elkaar, maar niet verbonden, sterren…

Waar ik vandaan kom is de nacht een zee van sterren en stenen mee. Als de maan tussen de wolken is gekomen en de takken van de bomen in een zilver licht liggen, dan is alles stil.…

Wanneer de bloemen een kind als blad nemen en wiegen en maar blijven wiegen ruist er door de wolken en de lucht zo hemels blauw een zachte stem die stem zingt dat de sterren in de nacht de kracht geven aan al de genen die hun lief hebben als de nacht dan het daglicht verdrijft kan de maan samen met zijn vele nachtegalen beginnen met liefde…

Ik blijf stiekem hopen Op een dag vol met zon Samen in een mandje In een roze luchtballon Zwevend door de wolken Als een prachtig stilleven Samen blijven wij stijgen Door liefde voortgedreven We dansen over de sterren Vrijen passievol op de maan De ruimte gevuld met liefde Als een zinderende oceaan Ik blijf heel stiekem hopen Dat…

Ik laat de sterren mijn ogen schilderen, teer verborgen door verwondering. Wie zal mijn streling aarzelend kleuren, verder blazen dan de schaduw binnenin.…

in het Glutenland van Cactus en Papaver ziet men zon of ziet men zon niet feitelijk ziet de Gluut zon als maan in nevelen sterren wazig en van verre alles zweeft draait beweegt alleen de mens oh hoe draaierig staat stil uren eeuwen minuten tijden in rekening worden niet bekeken door Gluten anders dan als dom mensen gereken…

boterbloem de koperzon en lente jong de zomer met haar bronzen huid en zalig rollebollen op het platgewalste groenegrasmatras diepe zuchten langs het lichte korenbloemenblauw zalig zachte warme lippen lieflijk overvloedig kussend op die lustige van jou onder oranjerode luchten vochtig vrijen in de herfst op veel te hete wollendeken sterren…

Nu, na de lang genoten dag, Liggen ze stil omhoog te staren, En zien de sterren statig varen En zijn vol goedheid en ontzag. In deze wijde dadenloze Dagen is niets door hen verkozen Dan lach en milde heiligheid. Nu voelen zij de stilte dringen En barsten uit in schallend zingen, Omdat GIJ in de stilte zijt.…