Alle inzendingen over stoelen

Hoe kon het dat die stoel zomaar bezweek? Gesaboteerd of was het kreng versleten? Oh: tóéval zegt u? Please, give me a break! En wat had dan die Dikkie Dik gegeten? Een zwaardvis, mespunt slagroom of een steak? Terwijl de helden zwijgen, zwoegen, zweten…

gecontroleerde wanhoop knijpt de kelen dicht plakt ons tegen onze stoelen ze haalt uit en we huilen de wereld om ons heen verdwijnt zwoele wind zingt haar hart aan diggelen als elfenstof verspreiden de deeltjes door de ruimte als sponzen absorberen we elke emotie de steden om ons heen verdwijnen niemand verstaat haar taal maar…

Lege banken stille stoelen golven breken tranen vallen Blinde vissen stille woorden meisjesogen vreemde vogels Dans van regen hoop op beter zon gaat onder verdwaald geluk Zo weinig, zoveel zo slecht verdeeld kracht naar kruis zo ver van huis Bruine suiker witte dood doodse stilte uitgestrooid Inzicht, oud zicht warmte,…

dat ik straks met mijn tweewieler op pad ga alhoewel ik een harige viervoeter van vrouwelijken kunne wel prefereer nog in gedachten en twijfels neem ik toch maar de benenwagen om een uurtje te struinen in vochtige, dampende paden met bloedrode halfdode doffe blaren der herfst onderweg zal ik zonder enige twijfel stoelen…

In de kist de opkomende warmte tussen latjes voel dagen die me insust opnieuw en opnieuw Als klaar en bij ‘t eten de Swami ons toelacht met humor en rust ben ik erbij weer in zonlicht niet goed wetend hoe overeind, nadat op een traptrede gezeten ‘k me oud voel tussen deze mooie jonge mensen die een stoel voor me afstonden…

heb de woorden aangereikt gekregen passend bij emotie en intellect stoelen en applaus zijn klaargezet sfeer en stemmingen zijn naar mijn kant gedreven een rode draad is op de bühne klaargelegd roffelende trommels zitten in de zaal waar muziek bezig is met een fraai onthaal nu openen de gordijnen ik treed meteen terzijde want uit niets…

Yn it lân fan memmes hannen kin in bern noch bern wêze sûnder de plichten of bannen fan foarkomme of genêze mei in mem kinst swalkje yn ‘t ferline oan har hân de earste stapkes dwaan har stim sil nea ferdwine kinst har samar in boeketsje jaan ik wist net fan it teare teeguod in stoel dy’t krekt yn dý hoeke past fan in ferske dat ynienen…

. – ‘K zit in mijn oude stoel. – Een thürings landschap zie ‘k, waar ‘t avondlicht Scheef op hellende korenvelden ligt; Hier, onder mijn veranda, wordt ‘t al koel. Net Mendelssohn: een zoet en warm gevoel Van smeltend, week verlangen: ‘t is als richt Zich jongensmijm’ren naar het vergezicht Van liefde, stil-heerlijk geweten doel.…

De muziek speelt door mijn hoofd Paradiesvogel van James Last Prachtige muziek...maar nu niet meer Jouw lievelingsmuziek Tot aan je sterfbed Ik hoor je zware ademhaling Zachte muziek, fluitende vogeltjes M'n hoofd vol watten En ik waan mij weer onderuitgezakt In de stoel naast je bed Ik zie je bleke gezicht Je stotende ademhaling Ik…

Een hoofd zo woest en ledig als het gruis van 't pad, dat blind omhoog kruipt naar het huis, waar in de holle en verschrikte kamer 't onnozel bloed kleeft aan de bitse hamer; waar het hooghartig voorhoofd van de deur en 't stuurs gordijn met de verbeten scheur zien naar 't onthutst en half ontklede bed, de houten stoel, gebroken in 't verzet…

goed is geschreven Jaloers kan ik zijn op de stijl wat een gave en wat 'n talent wanneer je zoveel mensen kunt boeien met bladzijdes vol letters, ongekend Verslaafd aan bijna alles wat niet mag ben ik dat ook aan het lezen gelukkig hoef ik bij deze verslaving niet voor m'n gezondheid te vrezen En wanneer je mij ziet opgekruld in 'n stoel…

weefsel zij naam afscheid van haar wensen, de vier richtingen van deze wereld in plaats van ogen gaven vorm aan haar teleurstelling en zij werd het kompas van de keuken, vriendinnetje van ieder, ideale opportunist en bijdehandje zij vroeg zich af, hoe het zou zijn om een rug te hebben, of rechtop in je schoenen te staan als de tafel en stoelen…

heen lopen Ik zit achter beslagen ruiten Wil een bak koffie kopen De klok slaat twee uur De energie reeds in een toetsenbord verloren Werklust is verzuurd Vijf uur klinkt als muziek in mijn oren Mijn geest kan niet automatisch Op commando is een raar gevoel Negen uur beginnen is dramatisch Achter een bureau met een stoel…

de ogen open doen het voorzichtig wennen aan de dingen in de kamer dag vrouw in bed even een ogenblik van onbekend op een willekeurige plek de ogen sluiten ruggelings overdenken wat de namen zijn stoel, bed, bureau een lamp van art deco het schilderij aan de muur wie is die vrouw die haar oogleden openmaakt de dingen aanraakt met…

wanneer een vleermuis spichtig de nok van het dak ontschiet en de nachtvlinder amechtig de holten van de surfinea kiest vervagen de geluiden, versterft traag het licht kruinen doemen dominant op hullen zich in donkere pracht een muggenzwerm warrelt kringelend op animeert het straatlicht in de zomerse nacht onder Cassiopeia's Wiegende stoel…

Lui hang ik in een stoel en voel de warmte van de zon. Op de achtergrond Bob Dylan met mijn favoriete nummer. Niks geen herfst en heftige stormen, kou en nattigheid nog ver. Lang wil ik hier nog liggen dromen, hoopte dat het altijd zo blijven kon. De natuur houdt nog even haar adem in, want wat niet is, kan nog wel komen.…

De prachtig vormgegeven stoel geeft allebei een blij gevoel. Voor ‘t verre reisdoel kant en klaar zit ik dus tegenover haar. De trein maakt zijn vertrouwd geluid en zij rijdt vóór-, ik achteruit. We zien dezelfde dingen wel, maar ik heel traag en zij heel snel. Zij kijkt tegen de toekomst aan, ik zie wat is voorbijgegaan.…

Regenkletter op ’t dak en tegen ruit Knus en warm in opa ’s grote stoel Spannend boek, heb het al bijna uit Herfstvakantietijd, weer geluksgevoel Straks eten, boontjes met droge worst Nieuwe aardappels met gebakken ui erbij Een groot glas water tegen de dorst….…

niksvermoedend ging ik zitten naast het net geklede gezelschap op een houten stoel in de halfronde zaal, de muziek begon: het leek alsof ik door een vloedgolf werd geraakt, ik kon nog net op tijd mijn benen schrap op de grond zetten, mijn handen versteend op mijn knieën, jammer ik werd toch weggeblazen de ruimte in en onder mij bewogen…

dagen staan en tijd vrije doorgang heeft hoe de betere bestemming maar op zich laat wachten of is het gewoon matiging loutering krimpen van jezelf hoe je het ook noemt en of je het nog benoemt als het er niet meer toe doet hoe zo de wereld verkleint tot op de voorschoot van het draagbare hoe het ongenaakbare zich verankert op de stoel…

Als jeugd zien we nauwelijks onze omwereld veranderen in die illusoire wereld leven we gevoelsmatig eeuwig en zijn geprogrammeerd om in de toekomst te investeren Technologie beïnvloed ons denken; de omwenteling in de telecommunicatie maakt verandering in tijd zichtbaar we zien in korte tijd acteurs oud worden vanuit de tv stoel…

Neem een stoel en zet je maar, nog een secondje, ik ben zo klaar. Zo, wat kan ik voor je doen, is 't voor je job of je pensioen? Een meningsverschil met de buren misschien of heb je je toelage nog steeds niet gezien? Er is heel wat dat ik voor je kan doen, al doe 'k het zeker niet voor de poen.…

Verhul me met het duister, liggend in een luie stoel, verwacht dat sterren vallen, buiten rukken koeien - in zwart en wit - aan grassen voor die kunnen gaan bloeden, traag trekt de beek aan het sompige bit van de horizon voor die begint te gloeien, licht gericht op mijn ongezoolde voeten.…

ik blaas grijs voor me uit en schep een vaag bestaan als door een beslagen ruit zie ik enkel mist en voel vandaag niets ik lijk niet opgestaan het is een pas op de plaats op een stoel kan zelfs onder een deken of pratend met loze woorden die daardoor toch veel zeggen ofschoon ik zelf niet weet wat ik bedoel het is tasten in de vergankelijkheid…

De moeder zit nog steeds op dezelfde stoel. Haar gezicht kun je dichterbij halen. Dan zie je hoe over haar ogen een dun laagje vocht ligt en trilt, nog geen echte tranen, maar toch, iets als een pril begin van verdriet. Haar handen liggen in haar schoot, lichtbruin, als gevallen bladeren, wegzakkend in een wolk van weemoed.…

Zuchtend zet hij de computer aan, ergens moeten haar foto's nog staan, dat is al hetgeen hem nu nog rest omdat hij haar net iets te vaak heeft gekwetst Hij leunt naar voren vanuit zijn stoel, "Verdomme, zo had hij het niet bedoeld" Ondanks zijn jarenlange nonchalance kreeg hij keer op keer van haar een kans Waarom kon hij zich dan niet bedwingen…

verte hoor ik vogeltjes fluiten Auto's hoor ik toeteren En motors hoor ik ronken Voorzichtig open ik m'n ogen En kijk tevreden naar de blauwe lucht Ik word geroepen Het eten staat klaar Ik sta op en rek me uit Voordat ik van de tuinstoel af spring IJskoud water en mijn lievelingsmaal Schrok ik mijn buikje vol Voordat ik weer op de stoel…

Met de pen roer ik mijn koffie met de schaar krab ik mijn kop met een mouw veeg ik mijn snot weg dweil met mijn sok een melkvlek op Mijn nagel drukt in ’t tafelblad een diepe kloof groeit daar gestaag woorden weeg ik met het vreten dat retour komt uit mijn maag Met mijn tanden bijt ik splinters uit de poten van mijn stoel uit mijn tenen…

van een vogel zweeft hoog, draaiend, gelijk Icarus naar de zon M’n ademdamp drijft zachtjes omhoog langs de boomstam in mijn leunende rug tussen de kalende goudbebladerde takken door, langs een vervallen eksternest… Ook hier is het de witte condens die de herfstige sfeer benadrukt en druppels vormt op de aan de boom geklampte padden- stoelen…

(voor Halil Moustafa) Je lichaam zwelde op gaf alle liefde aan het publiek terwijl je tedere stem ontroerde en iedereen roerloos op zijn stoel vurig hoopte dat je geen octaaf miste want Griekenland zelf trilde in jou en de Middellandse Zee haalde adem in de etherische klanken van je zeemeerminnenzangprestaties die Mozart, Beethoven…