Alle inzendingen over stoelen

Informatief was hoewel - toen ik - voor even, tafels zag zweven stemmen werden gesmoord en licht uit mijn ogen verdween gestrekt en evenwijdig aan een deel van de bureaus met stoel minuten werden uren, en uren daarop volgend werden dagdelen van donker en licht dat na twee etmalen terug was na onbreekbare tijd zonder be- geerte handen…

gelukkig bestaan kleuren om dingen op te beuren zonder hen was alles zwart eentonig of ietwat apart de grijze muur die wil ik wit een zilveren stoel die ik aanbid de gouden schijn van het maanlicht geeft blij gevoel, een fraai gezicht de hemel verf ik altijd blauw de zon is geel en zingt:" ik hou van jou" het gras dat kleur ik in 't fel…

de wereld buiten kijkend luidruchtig levend klemt mij eens te meer dit huis en haar kamers terwijl alles en iedereen voorbij mijn deur gaat hoor ik belletjes rinkelen naast en boven mij slechts de muren met foto's van ooit horen stil luisterend wat ik mijzelf zeg de koffie op tafel met tegenover mij die altijd lege stoel blijft…

blauwe maan in het donker van mijn ogen licht ze even op een vuurvliegje een vallende ster of dans je dan te hoog door daken door muren en ramen valt de blauwe maan over schelpen en stenen lege borden en wat ze zoal achter laat op het bed waar hij slaapt spelen haar vingers met het licht in mijn ogen wijd open tel ik de lege stoelen…

gelukkig bestaan kleuren om dingen op te beuren zonder hen was alles zwart eentonig of ietwat apart de grijze muur die wil ik wit de zilveren stoel die ik aanbid de gouden schijn van het maanlicht geeft blij gevoel, een fraai gezicht de hemel verf ik altijd blauw de zon zingt geel, ik hou van jou het gras dat kleur ik in 't fel groen…

trek rond de wat weke mond Ondanks zijn blos oogt hij wat ongezond Normaal bij pas gestorven stervelingen Hij spreidt een zelfverzekerdheid ten toon Ondanks zijn nu gestaakte ambtstermijn Alsof zijn sterven hem pas echt een doel gaf Hij stevent recht op God af op Zijn troon En zegt met lijzig, achteloos venijn: ‘Ga als de sodemieter van mijn stoel…

In de lente betoveren de populieren met pluizen de stad, onze kleren worden versierd, we zijn op de helft van de vastentijd, het is feest De winterheks trekt door de straten naar haar hoge stoel op de brandstapel, iedereen lacht de harmonie zet in, en wij dansen in de stinkende rook die alle kanten op waait het wordt een jaar als altijd…

Ik schuif wat onwennig op mijn stoel. Schuchter neem ik haar hand naar de volle dansvloer, veilig aan de zijkant, bevangen door mijn bravoure. Ik volg de maat van mijn bonzend hart. Zo dwingend en nabij, haar welwillende genegenheid, ’n stilzwijgend wederzijds genieten, vol lieflijke tederheid. Verre bloedeilanden nu verbonden.…

iedere week over alles wat geweest is over wat opa's en oma's en hun opa's en oma's vroeger deden en hoe zij soms onder oorlogen en aan besmettelijke ziektes leden overal heeft zij plaatjes bij en vaak ook filmpjes met geluiden zoals over de 80-jarige oorlog met het spaanse zuiden ik zit nu met mijn huiswerk thuis aan de tafel op een stoel…

de witte veranda van hout het kanten vlasdun gordijn en het ontruimde plankier met rieten stoelen over alles is gepraat de drempel brengt een hoorbaar stille kamer in het midden staat een tafel bij het raam de zilveren schaal met rozen bloeiend tegen het breken van de tint de klok met lange tikken soms vergeten dan weer indringend…

Het kleine autootje met twee stoelen en hoge, open kap toont trots zijn fel rood, houdt zich ondanks ouderdom stoer en groot, rijdt over bergen, door modderpoelen.…

Eergister liep ik met mijn verre uncle Donald in de tuinen, de kebons, zoals hij vroeger zei Onder het genot van een senseootje vertelde hij ten langen leste mij zijn biostory, gezeten in een luie stoel in de wintertuin onder het foliage van een palaverboom In een vorig leven op deze groene aardkloot diende hij als…

Nationaal hitteplan Dit is echt weer Nederland ten top… Drink veel water en zet een hoedje op Er wordt een hittegolf verwacht Het Nationale hitteplan is van kracht Houd je maar koest en houd je maar koel Lekker niks doen in een luie stoel In de schaduw en uit de zon Met je voeten in een waterton Alsof wij allemaal niet weten: Een mens…

Op het bureau krijg ik een stoel 'Nu moet u wachten, dan komt het wel goed, dat heeft tijd nodig Dat begrijpt u natuurlijk wel Zorgvuldigheid is geboden en u bent niet de enige. Was dat maar waar!'…

Met fles en glas de trap afdalend, loop ik langzaam de verwaarloosde tuin in, ga zitten in de verweerde stoel, vaag zichtbaar in de schemering. Een zoele wind houdt zijn adem in, ritselend klimop bedekt bemoste muren, donkere struiken voeren weemoed aan, zacht klinken de stemmen van de buren.…

het daglicht zo onbarmhartig zo meedogenloos fel ze hunkert naar de avondschemering die geheimzinnige sfeer tussen licht en donker als de dag langzaam afscheid neemt begroet ze verheugd de naderende nacht ze houdt van de nacht het troostvolle donker verzacht de pijn haar nachtlichtjes zijn aan een schemerlampje naast haar stoel…

Haar leven wordt nooit meer hetzelfde die ene stoel blijft nu ook leeg stil zit zij te treuren wist haar tranen met een laatste veeg. Eerst nam men haar man weg en nu ook nog haar kind lange tijd zal het duren voordat zij de rust weer vindt.…

Ik wil niet wat ik niet heb en hij schuift 's avonds aan voor een goed glas een potje schaak zijn jas hangt zwaar over de stoel we praten als verhalen doen hij weet veel meer dan ik als ik alles van te voren wist we schenken bij van Bach moet hij niks hebben hij houdt meer van jazz van zonder einde openen speelt zonder systeem…

Wanneer ik thuiskom danst daar die kleine ook als ik wegga staat ze te zwaaien op de stoel voor het raam Het is allemaal spel en elke vraag die zij stelt roept spelregels te voorschijn uit mijn eigen onwillige mond.…

Rechtop staat zij met naast haar zittend op een stoel haar broertje onder haar rokje dalen pijpjes van een linnen broek met kant tijd 1870 mijn moeder's moeder tien jaar oud Zij huwde een nietsnut kreeg zeven kinderen stierf in 1925 aan anemie en de inflatie Ik ben haar dubbel kwijt: in 1943 roeide Puls haar foto uit 2.…

Slapend in je heerlijk luie stoel Zit ik in gedachten naar jou te kijken Weer overvalt me een warm gevoel 'k Wil door je haren strijken Wat is dat toch na zoveel jaren Dat ik nog steeds van jou geniet Je blik, je stem en je gebaren Gedeelde vreugdes en verdriet De kinderen die we samen kregen vergrootten onze saamhorigheid Soms voel ik…

Oud in een bejaardenhuis met een kast, een bed, een stoel, onderdak, maar nooit meer thuis, dagen slijtend zonder doel zoek je beelden uit 't verleden verborgen in een donk're kluis.…

later stonden er vrachtwagens voor de deur, met de kastjes Type Landhuis-style in vanille kleur compleet met inductieplaat en combimagnetron, een Amerikaanse koelkast die nog maar net naar binnen kon toen moest alles aan de kant ze hadden alle ruimte nodig, ze zeiden met deze keuken is al het andere overbodig op de plek van vaders stoel…

Want hij deed alle vrouwen beven en gillend zich ter stoel begeven. Hij wist het wel: hij had de macht, maar wie had dat nu ooit verwacht, dat in een stille donk're nacht, hij door een kat werd opgewacht? Die had als droom- dat mag je weten- eens broodje olifant te eten. En nu op 't eind toch een moraal: de mieren joelden allemaal.…

Zij zit in haar stoel te slapen als ik kom, dat geeft ze niet graag toe. Als ik vraag...zat u te dutten? antwoordt zij, nee hoor ik ben wat moe. Zij zegt...ik was al vroeg gewassen en gekleed, en ik heb ook mijn pap al gemaakt. 'k Zou graag willen dat een ander het deed, helaas, ik moet het zelf doen, als ik ben ontwaakt.…

We schuiven een stoel bij en kijken mee naar een huwelijksdienst van ’t Koninklijk huis en moeder, kijkend naar de buis waant zich in haar geest te gast op dit hoge feest. Als de dienst is afgelopen fluistert ze iets in mijn oor en ik zeg: “Ga maar rustig hoor.” “Maar al die mensen…” werpt ze tegen in dit gezelschap erg verlegen.…

ook weer niet je bent zo vaak in mijn gedachten de laatste tijd al heb ik je nooit ontmoet wat wellicht nooit zal gaan gebeuren omdat ik me niet openstel ’s nachts mis ik je naast me al is het alleen maar om te zeggen dat ik niet kan slapen of dat het zo koud voelt zo alleen in dat grote bed op de lange avonden kijk ik naar een lege stoel…

De kamers, de trappen vergaten volkomen ons dagelijks leven, dat nu weer bezit neemt van stoelen en banken. Steeds sterker verstoren wij gasten het rustige leven der dingen: de klok, die haar tijd had gevonden, moet doorgaan en draaien, weer stroomt het geduldige water door buizen, zojuist nog verzadigd van stilte.…

lekker wijf aan zijn zij hij gaat mee met de gevestigde orde het kan hem niks schelen weg er mee al dat gedoe wij zijn toch met te velen En natuurlijk moet die J.S.F er komen efficiënt opruimen schoonschip napalm in de bomen Geen voedsel hulp dat heeft geen zin geld besparen we pompen er niks meer in Zo zit hij onderuit gezakt in zijn stoel…

Toen er een hand uit de kast stak, niet opdringerig, eerder bijna verlegen, traag kantelend in het bleke licht, nam ik een stoel en moest even gaan zitten. Ik overdacht het bestaan, het ritme ervan, de pitloze weekte, en besloot de hand niet weg te slaan.…