Alle inzendingen over stof

simpel mooi meisje heel alleen op de wereld geen broers of wat zussen haar ouders gestorven zij woonde en weende met stiefmoeder en dochters moest wassen en plassen nooit geen liefde verworven maar dan voor éénmaal wat geluk in haar leven een prins kwam haar vragen een glazen muiltje te passen dus, ze ruilde haar leven van stof…

drukke gebaren natuurlijk zegt zij geen woord strijkt geen vingers door mijn haar immers lang geleden overgegaan Zij komt zomaar wat bij me spoken voelde mijn eenzaamheid, het samen zijn de afwas doen of het Indisch koken Dan gaat ze weer want ze is bang dat ik boos word en te veel verlang Over honderd jaar komt zij nog ik inmiddels tot stof…

o, oeverloze dagen zonder warme hartenklop eertijds tevreden kraaiend gezoogd aan jouw borst melk uit de moederspeen getart zonder erbarmen een levenloze pop spotvogels hinken om beurten twee keer op het linker en het rechterbeen opgetild uit het stof der aarde rondom witte wolken het blauw van vleugels een grenzenloos erbarmen…

Struinend door de morgen Een mysterie voor jou ontbloot Sferen die ontzorgen Ook al kleurt de hemel bloederig rood Een lange weg van gaan Waar mensen nooit zullen komen Ver achter de maan vandaan Het leven mag dagdromen Zonlicht wordt ontleed Met daadkracht zal het tegenscoren Als stof met waterdampen streed Zal wit licht straks weer…

elke dag is het een beetje warmer in de kamer die geurt in besloten kring de planten krijgen water bij elke aanwezigheid geen lucht, daarvan is niet genoeg zweet staat op de muur gemaakt van stof en stiksels op verstomde kasten staan snuisterijen uit zelfgemaakte landen dieper dan een boom wortelen kan klinkt hier schuld en twijfel…

wat als ik … een stoel zou zijn zo’n doodgewone eetkamerstoel recht en stabiel met vier poten op de grond van stevig leer of onverslijtbare stof gemakkelijk verplaatsbaar en overal in- en neer te zetten niks geen wankelmoedigheid bereid om elke persoon of lot te dragen zonder protest en die zich gewillig onder de tafel zou laten…

Veel winden doen water waaien slopen kust na kust in branding voor de duinen breken daar de rust verstoren gelijkmatige deining overspoelen ’t blanke strand. In werveling stuiven duinen het helm golft over land en in de diepe pannen staan fier de kleine struiken waar zelfs geen blad van kreukt terwijl uit hoge bomen de kruin zelfs breekt…

ongekend ludiek speelde wind met het irritante zand en jou op het zomers warme strand een lichte drijfwind nauwelijks merkbaar stoof de licht losse materie in je warm blonde haar waar het in de luwte van een opgefrist watergolfje zijn voorlopige rustplaats vond als alles op strand zijn vaste rustplaats had gevonden begon…

ik weet dat jij er bent in dwarse universums die ik soms voor de kiezen krijg in schaduw en contrast van verre vroege kleuren woont de wereld van hiernaast waar jij ze vaak op hun aanwezigheid kunt betrappen als zij nonchalant hun gangetje gaan nog is er ook het heerlijk tijdloze mystiek fysieke waarvan ik wel de stof en voiles…

Als gekurkte flessen in een rek liggen mijn gedichten daar in schemerduister op hun stek in stof gedompeld rijp en klaar Gevuld met rood of wit of wijn nooit gekend naast fraai bekroond een teugje awater of een slok azijn lauwerkrans naast nooit beloond Sprankelend drupt op zielloos dood soms liggen ze te kruisbestuiven de geur en smaak…

Ik zocht me een plek in het Turkse bad waar warme mist je huid bewasemt en fibersterren van kleur verschieten en steeg op met m'n gedachten tot ik dacht dat ik niet meer dacht en de aarde bleef hangen in haar baan ver van m'n aangekleed bestaan zag ik mensen verdwijnen waar ze kwamen stof tussen de hemellichamen De stoom trok weg in…

Liever gebroken door de storm dan in een zachte bries door houtworm weggevreten maal ik zolang ik sta en wind vang door tot mij het uur aanwaait van weten of ik tot stof uiteenval, werkend ben versleten, dan wel tot de gebrokenen behoor.…

Doch neen: ‘t onedel stof, hierboven onbekend, geschonden hebben zal ‘t, eer nog de zomer endt!…

(aanzwellende marsmuziek) De drom marcheert bruut en massief gesloten in kreeftengang zeer langzaam links - en rechts - en weer terug immer de stenen blik naar voren - nimmer omlaag waar het vertrappen verstard in de cadans der voeten verplettert elk die valt onder die stamp harder dan ijzer wordt aarde stof steen gruis blinde…

jouw geel oog moet nog open het volgt de boog van de bal broeierig licht dat een blikveld vult eenmaal ontloken verstart jouw stengel dan wijs je met knikkend hoofd naar de gloed van het oosten moe van woeste snavels en stof ik proef jouw pit in brood je glanst op een rooster droog wentel ik je in een jas van meel en zout je kan…

Veilig daar, bedekt door stof, de gratie vervangen, door teder emotie gestorven. Wat rest is een vlek, met passieloos verlof... Een belastend drama, geen liefde zo zwaar. Een vergroot panorama, mijn hart kijkt ernaar... Zo zwart kan het zijn, gearceerd door het licht. De ruimte te klein, door liefde ontwricht..…

hij zit wijs en grijs tussen de rijen boeken en keuvelt over het leven het geven en het nemen als de nestor die hij is vergeelde pagina's kijken mee over zijn gebogen schouders wanneer hij anekdotes oprakelt het stof deert hem niet zo onverschillig in de lucht vult hij minzaam de glazen met het vocht dat in het verleden zo liefdevol…

Het open graf staat als een monument dat leven tot z'n recht laat komen, al wacht onder dit firmament de vijand die zijn tijden kent met open armen het moment; de afbraak van de aardse tent, het open graf staat als een monument dat leven tot z'n recht laat komen, Gods kinderen uit stof genomen: in Christus staan zij op in één moment, de…

Hij vindt zichzelf in stof dat hem aan aarde bindt. Daar in rottende bladeren ontwaakt de ringslang - die lange zinnen verbindt, dat rappe, doortastende woordenlint - door jubelzangen alert gemaakt op warme hapjes in de buurt. Dat smaakt.…

hier huizen hoofd en hersenen der natie een linkerhand doet zaken op de pof de rechtervuist is handig met verlof het warme hart schoorvoetend uit de gratie de middelvinger zorgt voor consternatie een gladde tong is dubbellang van stof geheugen wordt geplaagd door Korsakov de huid heeft zelden last van transpiratie wat klieren bekken onbehoorlijk…

engelenraam kriskas kruipend door de uren die alleen ’s nachts de spiegels bedekten met stenen van opgestapelde zondes en na afloop wanneer wind mijn naam deelde met de dood, het dorstend antwoord gaf zonk de stilte opnieuw in bomen en in mijn grondloze lichaam dat het rustbed werd van radeloze tijd, wit de wimpers in het stof…

Je pakt wel eens een bandje uit een kast, blaast er het stof af en al bij de eerste zinnen wandel je lang vergeten paradijzen binnen, weer als vanouds ontroerd en weer opnieuw verrast.…

Omringd door de geur van verse natte straten verdwijnt de droge blues van een te vroege zomer het weinig groen leeft op door wat het kan absorberen te midden van het steen en neergeslagen stof het is stil in de stad een eenzame paraplu haast zich verdwaasd op weg naar onbekend twee verslaafden paffen hun genot onder de brede luifel…

het moge u nu al duidelijk zijn dat het gaat over een ongrijpbaar fenomeen haast met een psychologische diepte een wezen wroetend door zijn wereld dát heeft hij met ons bestaan nagenoeg gemeen buiten schot baant hij zijn weg doch kan veel stof doen opwaaien knaagt blindelings vaak aan edele kunst weet zichzelf in de leegte om te draaien voor…

als tiener, nog in korte broek, las ik gedichten van Gezelle genietend in een achterhoek of bij de stoof op schapenvellen ik viel voor 't dichterlijk vertellen voor metrum, metafoor en rijm ik werd geboeid door Shakespeare's helden en deelde Cyrano's geheim onsterflijk zijn d'epische verzen van Homeros en zijn zeebonk wat wist ik van…

De Oermoeder sterft wordt aan verre hemelen met kind gekruisigd Alles wordt tot stof als oog en silhouet kruisen, degens begraven De dorstige mens drinkt het gif uit haar wonden van dode handen Uit een nieuwe kern onder een oud gesternte werd zij geboren Op helblauwe kraters van de zoekende mensheid rust een felle zon Zijn stralen…

De hele dag liep ik door nauwe stegen Waar ik verdwaasd mijn leven overdacht: As, stof en zaagsel om bijeen te vegen. De ruimte, eindelijk. Een klok die luidt. Het is het stadsplein van een oude prent. Tientallen stegen komen er op uit. Poort, boog en standbeeld, alles is present. Traag loop ik op het stralend marmer af.…

Ze speelt heel veel en maakt veel stof. En dat vindt peter niet zo tof. Killer is een hondje, ze is heel lief. Ze bijt al haar speeltjes helemaal kapot, en dat vindt peter niet zo leuk en hij zet haar in haar kot. Killer is een hondje, ze is heel lief.…

ik ben als een slinger van het uurwerk, onder het stof staande naast de stolp het tikt nog in mijn hoofd al is het een eeuwigheid gelee ik zie haar nog met open mond de middag inluiden mijn hand voelt het tafeltapijt waaraan ik wegdroom in mijn schoolse werk mij ontgaat de zware maag ook niet en denk ook nog eens aan alles dat geen algebra…

ik zwaaide wit een maagdelijk doek voor vrede we schreeuwden niet maar gonsden in veelal lage tonen in ongearticuleerd komen bleef de club rustig stromen na enige opschudding hier kregen we horzels in het vizier geel blauwe kleuren formeerden het toekomstig gebeuren maar wij zijn af van het dollen weigeren in stof te rollen…