Alle inzendingen over stof

ik ben als een slinger van het uurwerk, onder het stof staande naast de stolp het tikt nog in mijn hoofd al is het een eeuwigheid gelee ik zie haar nog met open mond de middag inluiden mijn hand voelt het tafeltapijt waaraan ik wegdroom in mijn schoolse werk mij ontgaat de zware maag ook niet en denk ook nog eens aan alles dat geen algebra…

ik zwaaide wit een maagdelijk doek voor vrede we schreeuwden niet maar gonsden in veelal lage tonen in ongearticuleerd komen bleef de club rustig stromen na enige opschudding hier kregen we horzels in het vizier geel blauwe kleuren formeerden het toekomstig gebeuren maar wij zijn af van het dollen weigeren in stof te rollen…

van die laatste dag ijlden vele duplicaten na, een zegel van archetypen, glasachtig een deling van cellen, het stof van zandpaden, de deur die je zachtjes sloot, stilte indachtig de weg over voetangels en honing, onaangeharkt, naar de tijd en plek waar alles samenvalt het geheugen dat niet gewist kon of mag worden, kortom je leven in…

ik nam je hand in je ogen zag ik muren breken vergeten zorgen weer bewegen in het stof van niet meer weten je blik verwees mij naar de verte lichaam in een afscheidsgroet je gezicht verzachtte in zijn trekken je mompelde het gaat je goed ik bouw een wereld met mijn eigen wegen slecht horizonnen stuk voor stuk ik zal bekrompen beelden wreken…

Alles is Kapot te krijgen Niets of niemand is onverwoestbaar Zo als we ooit het leven hebben gekregen Zullen we ooit tot stof vergaan De bergen die al duizenden jaren intact bleven Worden nu met treinen doorreden mensen hebben relaties met elkaar Maar door een kleine fout is het over en klaar Hele bossen worden omgekapt Maar jij heb je…

Aan het einde van de route wacht het gapend, zwarte gat, Knaagt des werelds karkas kaal, ontbindt de Aarde in atomen: verwaait het stof, primordiaal tot afgestorven sterrenstromen Als doler over ’t dode zand, voorbij de weg geslonken tijd. Doelloos dwalend over ‘t strand langs grijze zee van eeuwigheid.…

de krochten stille kelders waar om leven werd gevochten vastgekluisterd aan de muren die hun zonden in zwarte schimmels spochtten toortste in verlichten bracht wat sprankjes hoop die de dood voor even nog deed zwichten in de balzaal was de open haard nog aan we dronken wat en dansten om het leven te plaveien weer het stof…

Een dood blad nam het Op zijn stille vaart En droeg het neder In 't stof der aard. Als vogels en blâren Gaat alle lieflijks heen - Zij laten ons peinzend Leeg en alleen.…

klonk het ochtendrefrein Van vogels die het licht weer zagen Altijd zo dartel als hen wilde ik zijn En net zo gul als bloesemende bloemen Mij op niets dan mijn pracht te beroemen En gratis nectar schenken aan de bijen Elke toegekende zorgeloze dag Eenvoudigweg mijn eigen dingen doen Zonder hoop op enige bekroning En mijn ziel zonder stof…

als de natuur haar kim vertoont dan verdwijnt de hoop op de oneindige duur de verte groeit onzichtbaar groot stof verwordt tot koud vuur maar het ademen legt steeds meer bloot dat nabijheid het enige doel blijkt en als je je ogen verder opent valt vaak het ware gevoel in je schoot dat wat je nodig hebt als dagelijks brood niet dat je…

Je pakt wel eens een bandje uit een kast, blaast er het stof af en al bij de eerste zinnen wandel je lang vergeten paradijzen binnen, weer als vanouds ontroerd en weer opnieuw verrast.…

Een granaat rijt mensen open Het kan een kind zijn, een brave man of vrouw Een vatbom begraaft in steen en stof alle leven in een flatgebouw Ach, zolang het een granaat of vatbom is Kijken we niet zo nauw Maar kom voor de vuile was niet aanzetten met stiekem gas Geen gave lijkjes a.u.b.…

ik schep werelden van pool tot evenaar kies landen aan de stranden met een goddelijk gebaar soms laat ik woestijnen verdwijnen in de regen van een ogenblik, in even lente ben ik al in mijn schik ik breek de berg tot rots storm stof door de ravijnen zorg dat ze verdwijnen in een laagland zonder dijk dan heeft de zee het rijk alleen…

roodkoper is de herfstlach ze fonkelt in het glas cognac de middag geurend naar tabak je ademt stilte en in blauwe rook danst stof tussen de muren in rust gaan uren langer duren het wild dat weer een zomer heeft geoogst is al geschoten hangt verstervend aan de poten ook de voorraad is gedroogd wijn van druiven door de zon gekust…

. ----------------------------------------------------- Uit: 'Alsof ik stof ben', van dichter en vertaler Hans van Pinxteren (1943).…

er ligt nog ijs in plakken waaruit het water vlucht tot stof en vuil berusten er ligt nog sneeuw op daken waar troosteloos vertoeven het huis gekraakt verlaat en het koude laken blijft nog even bitter haken aan de rechte hoeken want het grote plein was wit ooit helemaal wit gedicht mijn woorden klonken er toen ook helder en het…

. -------------------------------------------------------------- * Billet doux - Liefdesbriefje * batist - zeer fijne stof (van de zachtste vlasvezels gemaakt)…

Aanraakbaar nog enkel voor stof, aandrift van geuren uit zomerse tuinen dichtbij de hor, een meisjeshand soms - hier hurkte Annabel voor zij verdween in gindse donkere allee van boekenruggen, op zoek naar weidser boulevard buiten de lettergreep. Elk beeldenperk verpulvert in de tijd. Winter verspilt zich aan de speelplaats.…

Daarom, op deze nacht denk ik terug aan mijn beste vriend, ineen gezakt als een hoopje stof, voel ik mij eenzaam en alleen gelaten.…

Ergens bedolven onder stof van gestold verlangen achter echo’s van psalmen en gezangen in de laatste kelder van het hof naast het hakhout uit oude linden hoop ik het terug te vinden Een eeuwige schemer pakt kil mijn hand verpakt het pad in gedoofde kolen en nauwelijks tastbaar ligt verscholen het bruine sieraad uit het verre land Ik breek…

blindgeworden zichten zwerven langs oude bomen met de dood achter zich aan waarom zeg jij niets laat je mijn stappen zinken naast de langzaam stervende morgen blootsvoets in het achteruitgaan oneindig ver in het vergeten landschap waar schaduwen rafelen op mijn huid onomkeerbaar, zonder einde of begin waarom zeg jij niets laat je mij tot stof…

er liggen klodders op linnen dikke streken met schaduwvlekjes verspreid als over een ruwe wand verf vangt stof een vies vlies het haakt in de plooien van een bruidskleed de geslepen diamant die dof op haar borst hangt een kam met wijde tanden heeft een marmeren spoor getrokken.…

ik was vanavond stappen ik was je even vergeten nu zie ik mezelf in stof happen en even slikken en het nog steeds niet snappen dat gevoel... gek, he? stond ik daar met een glas spa m'n vrienden stomdronken proostende glazen klonken aangezicht van een vaag verleden je lacht en bent beschonken dat gevoel, dat was jij…

Het helse dwaallicht aan de kim splitst zich uiteindelijk in twee: ‘k ga met die lichten mee, verdrink om nooit meer op te komen en word tot stof en as in ’t huilen van de herfstwind opgenomen. De allerlaatste droom, gehuld in wolken van vergetelheid, daagt aan het einde van de nacht.…

Het was in een oud schooltje, en de ramen waren hoog, dat zich de schaduw van een man tot in de lichtkring van oud stof voorover boog. Linden, kinderen in een onverstaanbaar nieuwe taal, herkenning van een uitzicht bij het raam; en binnen trekt het pleisterwerk zijn eigen krijtkring in een oud lokaal.…

Die als uit stof herrezen, zijn sporen achter laat, als eersteling geprezen van wat te wachten staat. De wind draagt door de velden, de roep van de heraut: het Lam heeft overwonnen, zijn tempel opgebouwd.…

Een reepje stof hangt omlaag van de stomp van een tak. De wind haalt zijn hand door het gras. Tandeloze kam. Een bij harpoeneert mijn arm en verliest lijf en leven. Zoals eenieder die tot in de kern tracht door te dringen, in de huid steken blijft.…

regeert Het woekerzaad van ‘goog’ en ‘loog’ floreert En managers hun hersenspinsels poten Het onkruid dat je borders infecteert Is tot verstikkingshoogte opgeschoten Nu is er wéér een nieuwe loot ontsproten Waarbij een club van florabeten zweert Ze blijven in hun wijsheid luid promoten Dat elke puber uit zichzelf wel leert Als hem de stof…

Wat in de keel stoof, laat men staan, En waagt geen tweede beet.…

op een stalen ros gezeten met achterlating van alles wat niet vast gehangen slechts ballast kan zijn door de jaren van jeugd blik op oneindig in het hart de wetenschap van morgen dorpen rondom armoede met stof op het bord eenzame gitaren snaren over melancholie en rust die berust in de ondergang van stukjes vlees en bot de onaanraakbaren…