Alle inzendingen over stof

op een stalen ros gezeten met achterlating van alles wat niet vast gehangen slechts ballast kan zijn door de jaren van jeugd blik op oneindig in het hart de wetenschap van morgen dorpen rondom armoede met stof op het bord eenzame gitaren snaren over melancholie en rust die berust in de ondergang van stukjes vlees en bot de onaanraakbaren…

Daar wordt een dode nooit meteen begraven, Geen stof geveegd. Geen asfalteermachine Dicht gaten in de straat. Daar zijn geen brave Aartstegenstanders van het onvoorziene, Geen bedden, rij aan rij, als serpentine, Waarin ze zieken aan het oog onttrekken. Elk huis vervalt er doodkalm tot ruïne.…

reeds denk ik me verloren wegvloeiend uit het leven kan niet ontkomen aan ’t altijd brandend verlangen eindeloos wachtend op verlossing door uitslaande vlammen ik lief je, begeer verteer, vergloei en los me op in hete as blijf als wat stof tot de volgende kus mijn zinnen overspoelt en heb ‘k mij in de hand - jou ontzegd - met zon…

De tijd, de nieuwe tijd zal nieuwe jeugd gaan brengen, Aan bergen, bos en dal, aan allerhande dingen: Al wat daar henen lag, begraven in het stof, Zal steken óp het hoofd, tot siersel van de hof. De arme mens alleen, met ouderdom bevangen, En kan het oude vel niet uit-doen, als de slangen...…

het zit onder het stof en wat planten. was je maar hier, dan vertelde ik je over mijn dromen. maar nu lig je hier tussen de vele stenen. kraaien vliegen op en hun geluid doet me beseffen hoe eenzaam het hier is. dan loop ik weg en in gedachten zeg ik "dag vriend"…

Voortschrijdend is de strijd, Tegen het vertragende gevecht, In het moment voor het geschrevene, Weerbarstig klimt de schamele moed omhoog langs groeiende veerkracht, En spant de bogen der opwellingen, Onder druk druipt het brein droog het stof tot nadenken, Bruisend borrelt de beroering, Dwalend drapeert mistige muze de pilaren…

schedel wacht al jaren op een nieuwe huid haar roestige klink kraakt schor en luid aan de vergroeide deur binnen hangt de geur van hout, smeerolie en verf in de getekende werkbank vangt het vale licht een vergeten scheur Zundapponderdelen op de plank een slagorde van sleutels aan de wand verfblikken kleurig op een rij toegedekt door stof…

Draag ik weer je felle kleuren Zorg ik voor schaduw tussen jou en het schelle licht Verwonder je je in mijn gerustende woorden Hoop je op een mooi gedicht Het stof om mijn schouders zijn geen oude lappen En jij drinkt ook niet voor niets om jezelf van vocht te voorzien Ik zal al jouw zorgen moeiteloos met een pennestreek willen…

woorden werden rondgestrooid als het kussen leeggeschud vanaf de heuveltop omlaag gegooid stoof het snel van hut tot hut.…

Aanraakbaar nog enkel voor stof, aandrift van geuren uit zomerse tuinen dicht bij de hor, een meisjeshand soms - hier hurkte Annabel voor zij verdween in gindse donkere allee van boekenruggen, op zoek naar weidser boulevard buiten de lettergreep. Elk beeldenperk verpulvert in de tijd. Winter verspilt zich aan de speelplaats.…

Ongeëvenaard in aard, stuwen beken bloed door beddingen, slagaders zonder remming, merkstenen van tijd, geërodeerd tot stof, gedragen tekens vloeien door de dagen.…

steeds meer vallen bladeren van mij af en voel de dag naderen dat ik geheel naakt zal zijn en verloren zekerheden ervaar als een onafwendbare straf wie ben ik toch geworden roept mijn hart ten einde raad is zoeken naar ademende liefde struikelen over horden en maakt het stof der aarde van mij een holle veelvraat het licht van…

Op beslagen ramen verschijnt nog de wasem van mijn stem, nog één voorjaarbeurt en de kamer maakt zich vrij van stof of spoor waarin schaduwen verschenen, in aanwezigheid van mij, een tocht uit geordende vensters verdwijnt, teloorgang tussen avond en de nacht, ontsnapt uit beider mond en aandacht, benieuwd naar de bestemmingen die mij…

De klanken uit Parijs vergeten en de wijn tot as en stof vergaan. De liefde vliegt express naar Nederland; Ruim baan.…

ach, de lamp legt weer haar licht op mijn doorgeleefde tafel en daaronder rusten slechts m’n voeten, warm in luchtdoorlatend wol er liggen zwarte dagen rond wat oude tijd waar vogels zwijgen, als de wind weer kille tonen fluit reten -vol met stof- vergeten dat het helder was en dat rauwe korrels zand een schurend ritme maakten overal…

is niemand ooit geweest wie leest is eenzaam nooit helemaal alleen in de kamer een kruis is geen uitslapen meer dat meer daar rustig en kalm alleen staat de maan aan de hemel nummer zoveel in elkaar gezet tikt de tijd zoals het nu alleen kan worden woord nog eenmaal verstoord kalm aan rust nog eenmaal doorbijten in het diepe stof…

Weer verbleekt de herinnering van een gezicht, weer worden straten leger, intens bevolkt met schimmen, weer verdween de ziel van de betekenis in de onbeantwoorde vragen, Weer minder bleef je de stappen trouw wat zo lichtend terugviel in het stof, opgewaaid in berouw.…

geheim met verhullende oppervlakkigheid de grens waar mensen over en langs gaan of door worden geraakt en afgetast niet verder dan de schil de eerste lijn een kom niet dichterbij, tot hier de verte achter de façade is niet te vatten, bevreemdt als prikkels vanuit duisternis tot alle woorden breken en iets opduikt uit een mist van stof…

Bij het houden van haar lichaam, vast als een kind dat aandacht vraagt, maar dan zwijgend, moeizaam lachend, zie ik hoe een leven langzaam uiteenvalt tot stof, tot zand, door mijn vingers, als water in een rivier die rondgaat, eerst ondergronds, dan omhoog over land naar zee, het strand nu stil en rood. Zij traant, ik troost.…

schitterend schouwspel in de donkere lucht waarbij anderen soms wegkruipen en ik weer ademloos toe sta te kijken natuurgeweld in alle kleuren energie die loskomt en stroomt, regen valt stromend naar beneden veegt straten schoon laat het stof dalen lichtflikkerend schouwspel in het buitentheater met donderend geweld laten de natuurgoden…

Aan het begin van een lange reis Langs zilveren oevers, over glooiende velden Zijn bloemen uit honing gehouwen Om te leven met zachte hand, nog niet tegen elke prijs Aan het eind van moezijn, van opgeklommen jaren Van verwilderd bederf en doorvlochten angsten Blijven lege tafels en stoelen over Die in ultiem samenzijn stof vergaren In de…

-woorden bij een foto- ergens buiten de stad waar de tijd alleen nog in het verleden huist verhullen gehavende muren een roerloze leegte rond ‘n verweesd en uitgewoond bestaan en ook de mensen die hun dagen hier sleten zijn reeds lang naar het stof der aarde teruggekeerd enkel ‘n verdwaalde passant die in deze bouwval beschutting…

In lang vergeten kamer wacht een sombere eikenhouten kast heur arabesken nervenpracht door diepe tijd onaangetast Verborgen glazen ingewanden roemers, kruiken van kristal die in vergetelheid belandden en allen zwemen naar verval Kelken eeuwenlang gevuld met sanguinolente wijnen thans in dwarrelend stof gehuld aldus gedoemd om te verkwijnen…

Hij bekleedt zich met geweven stof, hult zich in exquise geuren, en laat zich door cultuur vervoeren. Toch poept en piest hij gelijk welk dier, en flatuleert bij het leven. Er is echter nog iets anders waarin hij zich van dieren onderscheidt. Dat is, hoe breekbaar ook, de Liefde.…

Vanuit het niets verschijnen zij ten tonele Om zijn grijze hoofd dartelen zij als uitgehongerde donkere duivels Krassend als oude violen die talloze jaren onder het stof hebben gewacht om hun laatste strijkje te mogen spelen Wiekende vleugels zonder richting laten blauwzwarte veren neerdalen als donkere parels die verdwijnen in het herfstige…

Verliefde woorden ontdooien zichzelf eenmaal uitgesproken als al het andere wordt verzwegen bezitten ze de schijn van gerijpt geluk, of in iets anders wordt beschreven, de hemel is vol Brusselslof van onafgemaakte woorden van letters verzameld uit stof waaruit die zijn gemaakt elke katje aan de tak herbergt een eigen verhaal het…

het masker van de angst dat het virus ons boezemt willen wij nu gaan sluieren met voor de neus en mond een bedekkend lapje stof dat nog niet zo lang geleden reden was voor het ontslag van een eigenwijze jongen die bij dirk van den broek slechts de schappen vulde het masker van de angst dat corona ons bezorgt willen wij nu gaan verhullen…

de wereldwijze, wijsgerig als 'hómo universális' ik treed buiten wat binnen perk en paal is, daar waar Petrarca en Da Vinci reizen ik denk, net als Descartes, dus ik besta, al had ik twijfels over grond en reden: besta ik in de toekomst of verleden toen in mijzelf de geest zei 'ik ontsta' sindsdien werd ik wie ik nu ben en zal tot stof…

Werd niet alles reeds beschreven uit het stof van liefde, verwachtingen, associaties, misschien anders in klank, kiemt dit woord in alle talen gesproken en verbeeld zaait angst en twijfel, waardoor de inhoud wordt misvormd, blijft de essentie van humaniteit gelijk, het tooit de fraaiste synergie van mensen, waarvan de kleur…

Als beleven kijken is, wijkt alles voor het nietig stof, géén pakkende gelijkenis en verworden gedachten snel tot geschiedenis.…