Alle inzendingen over synchroon

een spoor van voetstappen op het geplooide strand ligt kronkelig te wachten langs golven van de oceaan een briesje wuift het lange haar als de hand een schelpdier vindt die wonderlijk verscholen ligt haar schaduw zwicht synchroon zand bloost met de lucht en omarmt haar silhouet terwijl het water schuimend rolt wordt zonlicht zacht gewist…

Het is geen eiland waar je mij aanraakt de wereld is weidser dan in mijn meidendroom naast het tuinpad van onze zoekgemaakte illusies groeien wurgplanten voor ons, teder synchroon en in de nadagen van het bevrijden onder een kobaltblauwe hemel verwijder ik oude, grijze spiegels en geef ik jouw spiegelbeeld terug aan de talentvolle…

Mijn gedachte die jij openbaart kleurrijk op de voorgrond zo vaart ons levenspad synchroon. Op de achtergrond beleef ik mee in jouw illustrerend landschap waarin jij uitdrukkelijk domineert. Het sprookje blijkt getekend getatoeëerd op je huid de achtergrond waarmee je manipuleert.…

Liep het niet mooi synchroon de echo door de straten het geel, het zwart, het blauw en hoe blonk toch al ons chroom. Wat is er nog van over van al die pracht en praal? Waar is die prijs gebleven die zilveren bokaal ? In geld niet uit te drukken niet in een prijzenkast de herinnering van klanken het chroom, het blauw, de kwast.…

Een waterplas reflecteert de sifon van blankzachte halzen Synchrone begeerte; het baltsen staccato en rap geformeerd Een zwenkend, gelijktijdig duo met snavels, scherp als stiletto's boven de sierlijke torso's en poten in vloeibaar picot De vleugels omhoog in een krans vertalen zich in een nadrukkelijk 'ja' Een fel en herhaald vice…

zoemend draaide 3d je lach in alle dimensies maar vergat waar jouw ziel haar zetel had mooi om te zien in de roze rode kleuren maar het stralend tonen bleef het gewone proberen om van binnen uit in huid emoties gevoelvol te etaleren als extra steun werd geluid synchroon bijgevoegd maar beeld en audio vielen zo net buiten…

de kleuren waren weggemoffeld in een grijze lucht die pas aan de einders lichtjes rafelden zouden de genen nog een keer op hun laatste benen de ronde doen in een surplus van overleven nu alles geven om in lente de winnaar te kunnen zijn van de strijd met elementen en mededingers pijn we kennen fluisterende bloemen het synchrone…

wij voelden liefde in de zachte voorwaartse vleug van de menigte handen gingen hoger armen bewogen synchroon met het gaan van de stoet wij ademden gelijkheid in kleur en exposure gingen tot verre generaties terug om eenheid te brengen in de exegese van toen tot heden er bleken geen spijtoptanten wel leuke nieuwe ideeën over…

adembenemend liepen je voeten zonder zichtbare sporen na te laten alleen al het synchroon bewegen gaf geen enkele fout prijs ik volgde zoals altijd als jij leidde en figuren opfleurde uit grijs mijn dansen met jou kende subtiliteiten zoals de steun in je rug een versnelling bij vlucht ook onze plaats in de ruimte bij het…

die het donkere licht een menselijke gezicht heeft gegeven waarmee velen eindelijk konden leven dat voelde hoe psychoses in geest- verruiming joegen met ogen die op jacht waren naar de ultieme uitlaadklep van onvermogen in communicatie die stokte als contacten leden tot brokken door een gestoorde motoriek die even niet synchroon…

schemering tegemoet gelopen hebben onze laatste dromen meegenomen in passend avondrood stilte heeft al lang geleden de herrie overwonnen en vindt geen laatste woorden in atmosferen zonder wind drukverschillen zijn structuren van enkele uren nog draaien dag en nacht hun maanden vol maar in seizoenen is leven leeg en hol het synchrone…

Ik droom een droom, waarin alles heel gewoon, normaal en synchroon lopen zal, maar droom ik of fantaseer ik, want ben ik mal, als ik zeg: ik wou, ik zag, ik rilde ik droom, met open ogen heel gewoon!…

natuurlijke souplesse verloren in een afacies samenspel brak de realiteit in slecht passende stukken uiteen ooit hadden kleur en geur in harmonische balans met de tijd het bestaan van talloze generaties vorm en inhoud kunnen geven was leven ingedaald om er evolutionaire volmaaktheid aan te geven maar de ego’s zijn ontspoord uit synchrone…

veel ballen en scherpe hoeken soms vloeien lijnen verdriet vaak heel euforisch maar stilte doet vrolijkheid teniet in afscheid zit al het gemis dat eenzaamheid strikt jij danst kleuren ik ga voor symmetrie in samengaan jouw visie geeft weinig groen licht beperkt in rood het zicht wij knipperen maar schakelen nooit synchroon…

de tijd van slechts puur goud; geen blad-, geen nep-, maar voldoende karaats jouw goede hart, innerlijk, uit 100% puur goud gegoten laat het niet misbruiken, zoals weer gebeurt Jij verdient echt beter een oprecht hart met ware liefde, overstromend van gevoelens van intense intimiteit met jou Jij kleurt de zon in al haar vormen warmte synchroon…

hoe de afwas na maanden oefenen een synchrone bezigheid werd en wat ik dacht dat jij graag hoorde ook in mijn collectie plaatjes zat zielsverwanten, noemde je ons en we zuchtten verlangend naar het raam en hoe grappig het wel niet was dat jouw linker mijn rechter was zo heb ik uren naar jou staan wuiven ik in de mijne en jij in…

hoe de afwas na maanden oefenen een synchrone bezigheid werd en wat ik dacht dat jij graag hoorde ook in mijn collectie schijfjes zat.…

dat wij af en toe elkaar in de weg lopen botsen omdat synchroon geen heerser is het is niet vallen en opstaan maar vertrouwd elkaar aanvoelen, aanvullen en aanhalen verwarmen met kussen die niet uit de tijd zijn kom, laat mij je dragen over de drempel net als toen, waar wij overheen vielen lachend in onze armen en jij getoupeerd dat ik nog…

stuntvliegers in groten getale bespotters van ruimte en zwaartekracht in slagorde afgezet tegen het grauw van de wintermiddag-hemel zwenkten de donkere eenmotorigen synchroon van links naar rechts van rechts naar links en profil bij het snelle stijgen als messcherpe grijze schijven dan in bijna looping weer omlaag dit alles zonder dat…

De dag begint net als altijd, soms met huiver, vaak met haast en terugdenkend Je kunt het niet meer overdoen De dag verloopt al dan niet synchroon, soms gladjes soms gewoon, en overwegend: Je kunt het niet meer overdoen.…

synchroon de tijd in alles samen tegelijk leven wij ondeelbaar handelend van tel op tel zijn wij steeds elkaar van het ene moment op het andere echter is het anders vandaag een stap vooruit lijkt de een de ander in alles wat wij doen een slikt al koffie als nog de ander zijn beker pakt lopen scheren wassen steeds een stap vooruit…

zusters luiden het gegoten brons de tweelingklokken delen tijd en plaats zover als hun geluiden gaan nooit heeft er een ontbroken onderhoud bleek ook synchroon te lopen bij calamiteiten is er het eigen luidvermogen ze verschillen heel subtiel van galmen en geluid als de een wat ingetogen is klatert de ander vrolijk en voluit…

Mijn leven met jou is als een pad wat niet recht loopt mijn leven met jou loopt allerminst synchroon mijn leven met jou is als een boeket met rozen, soms prikken de doornen, dat is heel gewoon Mijn leven met jou is als suiker in de koffie, mag ook een zoetje zijn, dat maakt me niet uit, mijn leven met jou is nooit vervelend…

eens vloog ik door een huiver van herkenning van levensmoed gespreid en hemels wijd synchroon aan de hartslag van de adelaar naar het land van nergens en er was geen bestemming noch was er voor de vlucht een doel om na te streven zo blind te vliegen in de hoge lucht de adelaar gelijk zo hemelsbreed en rijk maakt tomeloze dingen klein…

Dan sluit ik soms vriendschap met mijn droom als een soort kind compleet synchroon. Regenwolken overschaduwen dan regelmatig de dag brengen regendruppels wat ook gewoon mag. Zonder dat het stortvloeden zijn die stenen wegstoten dan voelt het als amfetamine van de idioten.…

Laat die bui vannacht maar komen het gekletter tegen de raam En de tuin hoef ik niet te sproeien de regen kan er tegenaan Dan die frisse lucht weer buiten alles staat weer lekker schoon en dan mag de zon weer komen dan loopt alles weer synchroon...…

Het moet mooi en synchroon lopen dat doet 't nou natuurlijk niet vandaar dat fluisterzachte wenen dat groene immense verdriet! Hard lawaai, verstomt het wenen, Ik kijk en luister nu maar niet kan er namelijk heel slecht tegen tegen dat struiken-ween verdriet!…

is behoud van hoop en vertrouwen op liefde en meer speciaal die op eerste gezichten eerste prioriteit voor werkende poëten dat sprekend uit te stralen in gedichten ze moeten voortaan vroeger opstaan en minder bezopen eerder slapen gaan zo laten jonge medeburgers weten ze lopen volstrekt niet synchroon zeg maar rustig uren te laat niet te…

mijn adem over jouw huid) zing ik vlakke tonen ronder en rollend van mijn tong het hemelbed in op het ritme van je levenslijn gelijk de vrucht zich naakt ontkleedt - dansen de contouren op krijtwitte muren in het flakkerend schemer schijnsel - zo sterft de stilte uit daar onze taal geen vertolking kent slechts twee klanken synchroon…

het, hoofd wees even stil Relax, ik concentreer me op een innerlijke schil Bloeit daar, vlakbij m'n middenrif, een onderwater-varen En zweeft er langs die klier een kreeft met opgeheven scharen Glijdt tussen de organen door een waternimf omhoog Impressies worden beelden, kleuren voor het geestesoog Neptunus dirigeert z'n vissenschool synchroon…