Alle inzendingen over tijdelijke

in het anatomisch theater betreden chirurgijns in koelen bloede de arena met de precisie van een horlogemaker inciseren zij de menselijke huid het bloed kruipt waar het niet gaan ontleedkundige lessen zijn geleerd het beademde corpus onder zeil als mes zaag schaar het vege lijf invaseren geen dokter ziet wie je eigenlijk bent…

Vanwege het steeds grotere gevaar Van moorden en verzet en bomaanslagen Dacht Bush: "Laat ik de macht maar overdragen, Dan dopt Irak z'n eigen boontjes maar." Hij noemt het dus schijnheilig overdracht, Maar toch blijft ginds de chaos aan de macht.…

Eerlijkheid, openheid loont op termijn niet in het tijdelijke hopelijk in het eeuwige!…

tijdelijk? tijdelijk ik ging weer terug tweede keer bij jou gevoel geluk mooie tijd samen samen met jou voor eeuwig? tijdelijk? voor eeuwig je vroeg me ten huwelijk ik zei ja ik ben nog jong maar zonder jou tien keer ouder…

het is tot dan dus gewoon tijdelijk abnormaal!…

Geweld en liefde liggen in het zelfde bed van tijdelijkheid. Zij vinden elkaar in de finishing touch van van de omhelzing.…

Ooit is de oerbron weer tijdelijk gastheer voor mijn ziel, dan laaft hij haar ruimschoots opnieuw, stuurt haar, verkwikt, wederom op weg, tijdloos . . .…

Muziek heeft altijd al sinds heugenis der mens affiniteit niet met het tijdelijke - want dat is inherent - maar met het niet-tijdelijke ofwel oneindigheid. Een paradox een contradictie tegenstrijdigheid Hoe verhoudt muziek als kunstvorm zich met tijdloosheid?…

Het is een onbehagelijk heel slecht gevoel dat je ervaart en tijdelijk heel ongelukkig maakt.…

Ze zijn meteen weer met de bouw begonnen op land dat niet behoort aan Israël. Maar volgens kolonisten mag dat wel. Dat zie je aan hun vlaggen en ballonnen. Zo blijft de weg naar vrede daar een droom, want ‘zíj’ zeggen salam en ‘wij’ sjalom.…

Gelukkig is het tijdelijk En niet voor langere tijd Machteloosheid is een rot gevoel Dat raak je niet snel kwijt Afhankelijk zijn van anderen Niet zelf kunnen sturen Onzekerheid die aan je knaagt Als het langer blijkt te duren Gelukkig is het tijdelijk Hou ik mezelf steeds voor Voorlopig moet het dan maar zo En draait de molen door Uiteindelijk…

Ik kan wel vertellen Het nooit meer als doel te stellen, Ook al was het tijdelijk. Ik ga nu proberen Het gewoon te accepteren.…

Schiet de denker neer drijf gedachtenloos weg naar die andere wereld waar eigen beperkingen onbelangrijk zijn omdat ze tijdelijk niet meer bestaan…

Gevoel kan tijdelijk aan de hemel staan.…

ik vraag me af als leven slechts tijdelijk is waarom gonst het dan zo in de bijenkast en krioelt het in de mierenhoop ik sta daarbij stil, in verwondering…

Wacht niet op de tijd die komen gaat gisteren kwam hij immers ook al niet Pak de wijzers wijs je eigen tijd wees maar tijdelijk te eigenwijs…

Nog niet Telkens hebben we bijna een huis, bijna Terwijl de dagen zeker voortschrijden De dag van het moeten vertrekken nadert Nadert, nadert, nadert, nadert Ineens is het genadeloos dichtbij Plotseling is het spel gespeeld Iets heel goeds is ons toebedeeld Zonder aankondiging hebben we De beste hand met kaarten We slaan onze slag Eén…

Ergens zit ik tussen spullen Daar, waar anderen zullen zeggen Daar woont hij En ik die schouderophalend Het slot open doe En binnenkom in dit ergens en denk Hoe lang woon ik hier nog Hoe lang moet ik hier blijven Hoe lang zal ik ondergaan Dat dit het is Weer stoot ik mijn voet tegen De openstaande deur Waar er te veel van zijn In deze…

met flarden en rafels aan elkaar vastgebonden nare langdurende uren kruipen traag voorbij met bellen en toeters uitgelaten zwaaiend blije kortdurende uren rennen snel voorbij met beide handen worden rustige uren voorzichtig vastgepakt opgeborgen voor later voor later als een paar extra uren het verschil kunnen maken tussen…

draag met mij bakstenen in de mist van de ochtend de nazomer lijkt te wenen als ik kniel in het zand een pad wil ik bedenken naar het naderend kale bomenland ik herken het jaargetij dat over een zwoele grens de zon dieper laat dalen en licht vooruit schijnt op tijdelijke sterven zo vreemd maar toch weer mijn innige wens; stilte…

na elke aanval probeert ze met een glimlach haar mondhoeken uit symmetrie stelt gerust laat de grimas verdwijnen een gemeende lach gaat leven zweemt naar haar ogen parallel in opluchting…

Omarmd door de wind blijven staan terwijl je om zou moeten vallen hier is slechts lucht en ruimte alles lijkt lichter verteerbaar zwaartekracht blijkt relatief zwevend als een vogel in de wind vergeten het gewicht van onbelangrijke belangrijkheden die als een valse loden last het dagelijks leven beheersen…

weer brandde geestdrift zijn heilig vuur trok vitaliteit zich niets aan van jaar en uur ik speelde als kind met hagel en sneeuw wind liet ons dansen in een wereld van voorheen het tijdelijk wit had alles begraven waar wij eerder om gaven het voelde zo een in samen smelten warmde eeuwige jeugd kou deerde mij niet wist dat de zon…

Nachtschaduw geeft stilte diepe voelbare emoties duurzamer in innerlijk dan het winterwitte van het vergeten daglicht.…

mijn krachten nemen af gekend in voorspoed en aardse tegenslagen toch mag ik zeggen dat ondanks alles waarden van eeuwigheid bouwstenen blijven leggen ook al vertelt de zee mij van komen en gaan het toont in wezen steeds vaker in alles een ondergeschiktheid aan een groter doch onbegrijpelijk bestaan een gewaarwording die groeit…

L'amour est un oiseau rebelle Het kleeft aan ons: we laten de gordel los terwijl we op de snelweg de linkerrijstrook kiezen. Wat we dreigen te verliezen is verschrompeld tot verwaarloosbare vlagen van verbijstering om de rouwrandjes aan onze vingernagels. Er hoeft maar een hagedis op de deken in het bos te kruipen en onze voeten schrikken…

Langzaam ontwaken uit niks. Wat een wonder dat ik het ben. En ook al sluit ik mijn ogen, als ik wakker word ben ik het nog steeds. Er gaan geen dagen voorbij dat ik iemand anders ben. Duizenden keren opgestaan, ik blijf degene die ik ben. Zijn dromen de waan van de dag of een echo van een oude stem. De stem van iemand zoals ik was. Die…

strekte mijn armen reikte met handen maar voelde leven langs vingers glijden met nagels striemen getrokken over je rug het tijdelijke sloot maar gaf je ziel nog niet bloot er is geen begin door een schat aan herinnering achter te laten de gaten zijn veel te groot deze breken met weemoed en respect wat je liefhebt is klaar…

jij groeide kaarsrecht naar de hemel twee zijtakken als oogst van leven samen delen ik stond in dezelfde grond tot de zon ons vond maar botte uit in breedtegroei zonder snoei jouw hemel kon ik niet bereiken wilde bij de aarde blijven haar omarmen en mezelf warmen aan het tijdelijk moment zo rechtlijnig was je pad dat…

Heel langzaam verdwijnt een hoofd in de beslagen spiegel een tekening verschijnt een hart met een deur daarnaast een bordje -vrij entree- maar terwijl de nevel weer geleidelijk oplost blijft de deur gesloten ziet een bezweet hoofd weer alleen zichzelf…