Alle inzendingen over troost

Een compilatie van 30 titels van netgedichten van de afgelopen week ___________________________________ Zal iemand je troosten, gedachten vannacht Met hart en ziel in a space fantasy Geen neologica eerder magie Zie ommezijde in schemerpracht Zon van de schepping, bron van inspiratie Jachtgodin Artemis pracht der seizoenen Bloem op de…

en slecht ter been Mijn ogen glijden over naties heen Zien donkere wolken, zwaar van zilte regen Zien aura's, waarin vieze, bruine vegen Miljoenen harten moedeloos,van steen Daar tegenover, liefdevol, sereen De engel en de gids, dikwijls verzwegen Word stil, stel serieus je voor hen open Pas dan zullen zij zich manifesteren Je troosten…

Hoorbaar is de stilte de mond die zwijgt het hart dat koud is de steen in je hand stil zijn gedachten die pijn herdenken gevangen in de tijd duister als nachten pijnlijk zijn woorden schreeuwend om begrip een hand die redding vraagt een mens hopeloos verloren.…

De veranderingsgezindheid in de wereld is nog nooit zo groot geweest. Afstand brengt ons mensen nader tot elkaar. Wij mensen kregen de tijd van ons leven. Zojuist viel de krant weer in de bus. Tijd om eens goed te reflecteren. Over de natuur en met elkaar. De tijd zal ons wel leren. Nou ja, dat hoop ik maar. Hoop doet leven en biedt saamhorigheid…

Openingen zoeken om wel warmte te kunnen omarmen je aan woorden van troost wel te kunnen verwarmen. In tijden van verlies weet je dat anderen je willen verwarmen ook jij ziet door je tranen heen echt wel hun bezorgde armen. Welke mensen ervaar jij echt zwijgend lief heel dichtbij waar je kunt aanmeren als een boot aan een kade langszij.…

tikt onverminderd door niet even staat hij stil nu jij ons ontvallen bent veel te vroeg in de bloei van jouw leven omringt door liefde …. en de tijd tikt onverminderd voort…

De vrede is de vrede die in haar berust, en daar, aan randen van zichzelf zichzelf herkent, ontroering brengt, gebaar is, als van liefde. Zij vormt daarmee gewelf waar ieder schuilen kan, en ook zij zelf. Zij heeft in ons verdriet verdriet vergaard en pijn met pijn als harde steen verzwaard. Het heeft zichzelf in haar bestaan herkend en zijn…

Ongenadig licht, door huid en handen heen. Lente heerst wrang, maar ik heb in tranen jouw lied bewaard, door alle lusten heen: kristallijne weerschijn, vrij van wanen, gelouterd door elk feit van het gedane, eisende slechts 'n gebed om de aarde. Deemoedig mak schuilt wat ik vergaarde, stralenschicht in 't stof van kathedralen, zachte wens van…

Regenachtige dagen, onder de kilheid van gebreken Jouw armen de enige overbrugging die mijn verstopte geluk kan doen laten leven Verlangend gestreeld te worden tot alle onmacht en verdriet is uitgewreven Kijk ik in de vele regendruppels, de weerspiegeling van het gevoel dat was uitgebleven…

de dovenetel luistert niet de ogentroost biedt geen soelaas voor mijn verdriet het ochtendgloren wou mij ook al niet aanhoren zelfs het viooltje streek niet over haar hart en liet mij achter – totaal verward vanochtend liet de ochtenddauw mij ook al alleen staan in de kou en toen ik de vroegste vogel mijn probleem had voorgelegd…

denken en worden oplossingen opgesomd soms zo koesterend je omarmend of toch enigszins verwijtend je hart intens verwarmend of je toch in tweeën splijtend stilte is een stille kracht die je in je ziel soms raakt je je plaats wijst - nederig maakt stilte bezit onvoorziene macht stilte het bewijs dat wij leven soms is dat een stille troost…

trompetmuziek schalt hartverscheurende corridas over de begraafplaats de hemelpoorten gaan open de geesten van de gestorven angelitos komen thuis vanuit zijn tuinstoeltje gebaart een oude man: méér leg er méér goudsbloemen op flor de muerto bloem van de dood je lijkt op de zon je kleur en geur wijzen de doden de weg de weg…

‘t Is daar da ‘k mijnen troost zal zoeken, en vinden ook, verhoop ik toch, het kruis zal mijnen moed verkloeken, om voort te lijden moet ik nog. Vergeef hun, Heer, die mij vervolgen, zij weten toch niet wat zij doen, en laat mij uw geduld navolgen, het zal mij dienen tot ransoen.…

sterke innerlijke kou Een eenzame traan zoekt langzaam haar weg schurend door een ijzig landschap van bitter verdriet Mijn gelaat verkrampt, gehard als kristal en toont versleten trekken die niemand ziet Een spiegel weerkaatst een verwaterd gezicht weent zwijgzaam in deze donkere nacht Doch haar stille blik sust mijn gemoed en haar troost…

kunt staan 's Nachts hoor ik je lieve stemmetje soms en voel dan je aanwezigheid bij me Zo'n lief, klein, onschuldig meisje was je voor mij valt dit echt niet te rijmen Slechts herinneringen trekken me erdoor door de moeilijke en kille, lege dagen De gedachten aan jou en jouw liefde voor mij zorgen dat ik het leed nog kan dragen Eén troost…

Vijf jaar oud is dat kind, levend in zijn eigen droom, waarin hij troost vindt. Dit ventje, hij praat zo trots, zo stoer over zijn papa, en die was mijn broer.…

En 't zijn de nutteloze dingen die 't kostbaarst in dit leven zijn: een droom, een lach, herinnneringen, je vriendschap en je troost bij pijn, een kinderlied doorheen ons klagen, een vogel die heel helder fluit, een licht dat plotseling gaat dagen en zó gaat weer het duister uit. Uit: Steeds weer exodus…

Zoals 'k me vaak, door 't Zelfbesef verlaten, Om lege werklijkheid van drukke straten Met stille Poolster troost, al zie 'k hem niet, Zo voel 'k na dood van liefde en moeder, beiden, Van heel ver in mijn denken binnenglijden De rust van Mahler's Kindertodtenlied.…

Dat er, in dit land van kwezels en kastraten, in deze tijd van tegenstand en onbenul, twee levens waren die elkander kruisten, met een vuurwerk van vergeefse woorden, en de troost van wat lichamelijk tumult. - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit het werk van Tom Lanoye (1958)…

zij troost, maar kan haar lach niet onderdrukken ’Ik help nóóit meer!’ en zijn ogen spugen vuur strafschop voor haar leedvermaak zo gaat het bijna ieder uur zolang al als ze samenzijn hij zeurt en zij schiet elke keer weer raak ’Wil je koffie?’…

als ik het niet meer zag zitten dat ik bij jou uit kon huilen ik hoefde dan niks te zeggen mocht altijd komen schuilen Ik vraag me wel eens af waarom dit soort dingen gebeuren zeg niet dat het zo had moeten zijn want dan zou ik niet zo treuren Als een onzinkbaar schip kan zinken waarom ben jij hier dan niet meer om mij even te komen troosten…

Oh, wat heb je de laatste twee jaar geleden, wij konden je niet troosten met ons woord: je vrouw, je verdriet, je stille wens onverhoord, eenzaam aan tafel, moest je verder in òns heden. En nu de herinnering, kerel, eindelijk ongestoord, zullen wij koesteren zoals jij vond dat het hoort.…

Jij die me warmte geeft Jij die me zo goed kent Een liefde die m`n hele leven duurt Omdat ik je niet kan vergeten Als ik verdriet heb je handen rond mijn gezicht Je troost me met een enkel woord Kust mijn tranen weg Samen kregen we een kind Een kroon op onze liefde Samen konden we de wereld aan Met z`n drieën samen één En dan…

Leef maar, kleine prins, jouw leven geeft vertrouwen en hoop en troost naast rouwen. Je oma, ZIJ-DIE-GELUK-BRENGT, bezoekt je regelmatig leef maar volop, dat is goed.…

niet als wachter bij m'n gevoelens posten maar meer als mens in dit geval voor alle schouders om op te janken voor de bemoediging toen ik het niet meer zitten zag voor alle troost wil ik bedanken dat het U allen goed gaan mag.!!!!…

Hij was mijn Noord, mijn Zuid, mijn West en Oost, hij was al mijn verdriet en al mijn troost, mijn nacht, mijn middag, mijn gesprek, mijn lied, voor altijd, dacht ik. Maar zo was het niet. Laat in de sterren kortsluiting ontstaan, maak ook de zon onklaar. Begraaf de maan.…

Hoe lief dat gij verlaat de blauwe baan Der zuider zee, tot troost der noordse volken, En lokt u niet wat gij in ’t zuiden zaagt?…

Zinloos is het nu al troost te zoeken, nog voor de eeuwigheid ben ik terug op weg naar u.…

Er ligt een troost van rustig weten in uwer handen vaste druk. Maanden van hunkring, fel verbeten, heeft rustloos mij de drang bezeten naar dit onmogelijk geluk. Maar, bang en blij tot u gekomen zoals een kind naar 't eerste feest, lijkt liefde's liefste mij ontnomen: Gij maakt een eind aan al mijn dromen...…

Hoe kan ik je nou troosten, wat kan ik nou geven, het lijkt allemaal zo banaal. De pijn, het verdriet,de onmacht ik kan ze niet wegnemen, laten verdwijnen,als een boze droom tijdens een onrustige nacht. Was het maar zo simpel mocht dat maar zo zijn, dan maakte ik voor jou direct een eind aan deze pijn.…