Alle inzendingen over troost

van je gelaat Eigenlijk wou ik dat ik hem steels kon vangen Als dat van jou toch alleen maar mocht Je mond voedt zich met je tranen Die jouw lippen zachtjes doen trillen Ik wilde dat ik jouw verdriet kon stillen Dan alleen al zou ik mij in de hemel wanen Je tere schouders zie ik schokken Als jij steeds weer diep moet zuchten Geloof in troost…

Mijn lief, had hij gefluisterd Zijn gezicht tegen het hare Wanhoop in troost Pijn in medicijn Argwaan in onschuld Werkelijkheid in droom Of juist andersom? Vezel voor vezel heeft zij Door haar vingers laten gaan Pijnlijk bewust heeft zij Dat schamele, lieve lijf Met haar handen afgetast Want dadelijk zouden Ze leeg zijn.…

aandachtig het glas geheven stilte angstig op de lippen de minuten haasten zich de eeuwen uit even terug even thuis vergeelde plakboeken omkrulde foto’s van ons bij het hek voor een onbewoonbaar verklaarde woning waar wij de vakantiegasten waren warme koeienlijven als troost de hond aan de lijn eeuwig waaks mysterieuze tekens op de…

van boven gelaten met boodschappen jaarlijks met alle narigheid op te knappen Steeds garend in uw heilig sop Neem de treurnis om verliezen nu om Fritzi die ging in het hoge noorden dood van Hemelse Mevrouw Ping en Geachte Muizenpoot Jezus zeg wat hebben we hier te kiezen Verdrietig zoek ik nu hier thuis in haar bundels naar een vorm van troost…

Maar dit is troost, wat is geweest, Kan niet vervluchtigen of sterven. Hoe ver wij aan elkaar ontzwerven, Elke afstand overzweeft de geest. Opeens verzwinden ruimte en tijd, Er is geen toekomst en verleden. Wij leven in een eeuwig heden, En ik ben durend waar gij zijt.…

Wee, wie die snel-gewiekte schaduw derven, Geen menslijk woord, dat troost in 't hart hun giet, Heil wie haar wint, die wenen langer niet, Maar wensen één genade en dan te sterven. O, Vrouwe, ik wiegel stil op 't klare stromen Der diepe ziel, die uit uw ogen smacht, De speelziek-schalkse, dan weer peinzens-lome.…

plotseling de smartelijke kreten van de zanger een leedschreeuw om hulp, begeleid door de jankende uithalen van een bluesharp… “Why did you leave me, oh tell me why” De vraag blijft hangen in de bedompte lucht wordt alleen herhaald door de soloklanken van de stratocaster keer op keer… er klinkt geen antwoord… ‘t hoeft ook niet de blues is de troost…

De troost bij het haardvuur is voorbij, zoals de warmte van je soepele lichaam ver van mijn koude lichaam spookt, je zwarte lokken lijken op de manen van mijn paard. Verslagen gaan we weer de harde struikelwegen van eenzaamheid en liters Chardonnay uit Chili.…

mijn geest kent komkommertijd niet dat hij bezonken rust of bruist van ongedurige verveling neen, mijn muze is door derden verleid waarom vertel ik u dat zo uitvoerig omdat dit de bestaande leegte uitdijt daar mijn aard neigt naar complexiteit zoekt hij troost in het dichterlijke moeras normaal toch bron van inspiratie uit…

tranen wanneer ik dood ga hoop ik dat er bloemen groeien in je hart en dat het bol staat door een explosie van geuren en kleuren die jouw herinnering aan mij verbeeldt wanneer ik dood ga hoop ik dat er bloemen groeien in je hart paarse viooltjes die prachtige muziek maken en met fluweelzachte blaadjes langs je wang strijken om je te troosten…

‘Ik zal hoop ik aan jou alles kunnen toevertrouwen’ Je eerste zinnetje; het dagboek is rood-wit geruit de troost in ’t Achterhuis, de enige die jouw geluid begrijpt, geen ruzie maakt, zoals de beide vrouwen om niets en al die ‘grote’ mensen halen altijd ouwe koeien uit de sloten, vinden je brutaal en een flapuit Anne Frank, je liefste dromen…

Laat mij alleen, Verstoor de stilte niet; Ik kan uw woorden, Kan uw troost niet horen! Als holle klanken kloppen zij me in de oren; Als klanken tergend luid. - 'k Wil met mijn groot verdriet. Dat niemand kan verstaan als ik, alleen zijn... 'k Heb Zó veel verloren! Niemand die weet Wat zij mij is geweest.…

zwijgen is te weinig, woorden gauw te veel ik wil hem troosten, geef een aai over zijn bol sla een arm om hem heen, mijn hart loopt vol en fluister, dat ik van hem houd, héél veel…

Lucht om mij heen, wordt lichaam dat mij draagt en troost. Geheugen, val uiteen. --------------------------------- uit: 'Soldatenliederen', 1991.…

is het antwoord heel beslist: "Zonder deze odyssee, waarin dichters wel eens overdrijven, naar ethiek en geest de pennen blijven slijpen, de taal en teken in hun voortgang te laten weken, in het onbewuste te laten rijpen, maar op het juiste uur geoogst, tijd en dood kan overstijgen, een immense reis intens beleefd, blijft het een troost…

Het enige wat mij nog kan troosten, is de Christusicoon, die mijn Vriend zelf geschilderd heeft.…

Er is veel dorst, er is veel pijn, maar weinig troost voorhanden. Wij kwamen in 't begin der wegen de kloeke druivendragers tegen, en vroegen toen reeds: Is 't nog ver ? Zij wezen met kort duimgebaar, alsof het nog een boogscheut waar, naar d' Avondster. En 't land werd niet gevonden.…

Ik troost me maar met de gedachte dat jij mij nog veel slechter kent.…

De landen liggen morgen-klaar, Mijn oog ziet nog geen zorgen daar, Geen troost hoef ik te borgen waar Die wast in 's harten hoven. De bergen blauwen in de vert, De stromen blinken in de vlakt, De bloesemboom is wit-gesterd, Het dorp is rood- en blauw-gedakt.…

Lieve Caitlin, je hebt Dylan zoveel liefde gegeven, zoveel troost in zijn persoonlijke lijden, je wist dat hij een groot dichter was, ondanks zijn alcoholverslaving en zijn zelfdestructie. Je wist net als hij hoe het is om eenzaam op de aardbol gekke bewegingen te maken.…

Wat een troost, om dit te mogen weten Als kinderen kunnen we op Hem vertrouwen En heel ons aardse leven op Hem bouwen Hij zal ons nooit en nimmer vergeten. Wij hoeven niet alleen door dit leven te gaan Want onze hemelse vader gaat met ons mee Door de soms woeste baren van onze levenszee Zodat wij alle stormen kunnen doorstaan.…

De hemel vouwt zijn sterren naar de wijzers van de tijd in blauw gesluierd licht trekt grauwheid er haar nevels op en draagt de lucht de aarde Dit is de gang van zaken wanneer ik overdenk: Ik ben als weltschmerz die het duister haar façade geeft die achter verdroten ogen woekert die troost zoekt in schone kunsten onophoudelijk, rusteloos…

bloed mijn kennis en kunde mijn geschiedenis mijn ontstaan: negen maanden voor mijn geboorte mijn zijn mijn willen mijn kunnen continue afscheid nemen, continue parkeren; 'so what' Want straks zal ook 'mijn niet meer kunnen' betekenen: verlies van decorum, als mijn billen gewassen moeten worden Geestelijk en lichamelijk troost…

Weet, want de kostlijkste vreugd Geldt slechts door 't licht van Uw lach, Ziel, en het leed wordt tot deugd Slechts door de troost van Uw ach. Eens, als mij de ernstige dood Boodschappend toefluistert: "nu", Vind ik uit bitterste nood Vlucht en bevrijding bij U.…

Gij zijt zo lief, gij hebt zoveel gegeven Aan rijke warmte en loutere innigheid: Mijn leed hebt gij met broze troost omweven, Mijn luide angst een bed van rust bereid.…

Mens, wat was ik verliefd op je stem, hoe je via een elpee in mijn hart kwam, mij troostte in de lange, eenzame nachten, hoe ik keer op keer 'True Colours' draaide, alsof je het speciaal voor mij zong, nam ik de wijnfles, die mij even paaide, maar al gauw liet ik mijn tranen gaan en droomde ik dicht bij jou te zijn, naakt tegen elkaar aan…

slurpten het eerste licht Het lichaam voelde zich uitgerust klaar om verder omhoog te gaan de zwaarte makkelijker te verdragen zodra de eerste stappen waren gezet Vanaf een hoogte naar beneden de wegen leken strepen waarop figuren bewogen veraf en dichtbij alles leek scherper dan in het dal Het hart klopte onstuimig uit liefde wind troostte…

De nacht duurt zo lang en ze is bang, had ze maar handen die konden praten, dan zou ze misschien haar zelf kunnen troosten. Nu weet ze niet wat ze moet doen. De pijn heeft haar verscheurd en lam gemaakt, kreeg ze maar de moed en kracht aangereikt om het leven weer volledig op te pakken.…

gewoon te moe   aan de tafel met het kleed ziet ze de tijd verstrijken elke dag zit ze in haar stoel door witte vitrages te kijken   de hoge boom voor haar raam stond eerst op het grote plein jaren geleden is hij daar geplant haar kinderen waren toen nog klein   door het kijken naar de boom weet ze welk seizoen het is hij geeft haar troost…

Door de kruitwolk en des slagvelds gruwelen, zoekend stapt de Non waar hulp en troost biên. Bloedig stort alom de krijgsman neder. Lijk een engel komt zij toegevlogen, knielt, verzorgt hem, biddend of met zoete woorden hem vertroostend, helpt hem sterven...…