Christusicoon
Ik mag als dichter aan de weg timmeren,
heb mijn sporen verdiend, sla nog met
arabisch vuur om mij heen, hol stil bij
een obelisk in mijn bedroefde ziel.
Sla de bladzijden van mijn toekomst erg
woedend om, maak nadrukkelijk ezelsoren
om de betweters te sarren, de hofnarren
zonder daadwerkelijke humor. Ik sta
verbaasd bij mijn eigen graf om de leegte
en de verwachtingen, die ik achterlaat.
Om de liefde, die ik niet heb uitgevoerd!
Zie mijn geraamte zinloos uit de kist
wringen. Uiteenspatten als vuurwerk.
Ik ben maar een magere God, een slecht
gelukte fotokopie, een mannetje dat zijn
meest geliefden niet kon bevredigen.
Ik strand in diepe boetedoening, schaam
mij zielsdiep en ga vol tranen de eeuwige
vraagtekens tegemoet. Het enige wat mij nog
kan troosten, is de Christusicoon, die
mijn Vriend zelf geschilderd heeft.
Geplaatst in de categorie: mystiek
Christusicoon
127
Geef je reactie op deze inzending:
Toch herken ik het kijken naar je eigen graf en het boete doen voor alle dingen, die je niet goed hebt gedaan. In mijn ogen zijn er maar twee soorten in onze gestalte. Mens en Onmens.
Als mens zitten we vol fouten en gebreken, die erg ver kunnen gaan en dáárom kunnen we boete doen...
Mens, wees gelukkig, want dit is niet aan de onmens voorbehouden...wel aan jou, je hebt ze namelijk uit het Duister en uit het Licht.
Ik vind het zwart.....maar ook verschrikkelijk goed zoals je dit er hebt neer gezet.