Alle inzendingen over uitgehold

De slaap wijkt en ik Word sluw verzwolgen Door de duistere blik Van het immense zwart Bang voor de geesten Die mij altijd weer vinden Met hun handen wurgend Doden ze mijn spiegelbeeld De tijd verdwijnt In deze nachtelijke ruimte Als een uitgeholde rots Gevoed met fakkels doordrenkt van bloed Een groot toneel Met beulen voor het slot…

in de onderzoekskamer van de dokter vond hij de waarheid voor zijn klachten, een maskerende valkuil, die hem decennialang sluipend heeft uitgehold, door een vergiftiging die zijn lichaam beroofde van zuurstof en volledig uitputte, de ultieme prijs voor een dodelijke verslaving. in de afgrond vond hij het antwoord, hij werd wakker!…

En nu de steen is weggerold Ziet zij ze staan in de spelonk De vele vaten die hij dronk En die hem hebben uitgehold Nadat zij hem de huid vol schold Omdat de goddelijke vonk Niet langer in zijn ogen blonk Heeft zij in windsels zich gerold Verwijt zij hem de wilgentakken Waaraan hij het tuinieren hing Nu heeft hij dronkemansverdriet…

nog torst atlas onze wereldbol maar recht de schouders zij wordt uitgehold de motorzagen razen gieren door het amazoneland leggen de rivieren bloot de kaalslag is gigantisch groot in groene longen heerst de pest de bloedsomloop is stopgezet hun dood historisch vastgelegd waar atlas torste met gebogen schouders heeft de mens zijn…

Met mijn uitgeholde schoenen liep ik murmelend verloren door de dichtvertakte bossen die verstierven in hun blad Waar in stilte ik het fluiten van de kierewiet kon horen en verdroomd nog voor mij uit de eikels trapte van het pad In de schemer zag ik bankjes die de elfen toebehoren en ik viel op hen in slaap met dromen die ik nooit vergat…

Verder, in een uitgeholde terra-nis, daar ruist een 'rio', spuit een waterval. Schemer, een waas, met zweempjes pastel. Een kikker springt op uit een verstilde aqua-krul. Mimet hier iets? In deze holte huist een goddelijke grond die dóórdringt in je hart, zo intiem en zichzelf daar ontmoet; als kiem.…

In het raam een meisje, jong nog en vrijwillig machteloos, overtollige zwaarte heeft ze vrolijk naast zich neergelegd: want zij is licht en vluchtig, in essentie een uitgehold raadsel dat moeiteloos de kunst verstaat van het verdwijnen in de alledaagsheid: zij is de fluisterstem, de vogelvlucht, het trillen van het spinnenweb, het licht dat uitdooft…

Langs de uitgeholde wegen vol van varens en van mos kwam ik wilde bloemen tegen en een sluwe witte vos die mij meenam in de regen naar een driesprong in het bos Waar ik stond met al mijn vragen en een vos die mij verliet voor een nacht die was gaan dagen en een veldmuis in het riet die zijn leven zag vervagen want de sprong verkoos hij…

de nachten erna delen zij het kussen met mij ik laat de naaktheid toe, de dode handen in de spiegel, de schepper onder het puin van het geweten duizenden monden zwijgen gaan van hier naar daar, van daar naar hier, naar vaker en meer telkens anders ook voor mezelf de een helpt de ander tot er geen dag meer is, slechts grote, uitgeholde…

Nu er alleen nog stilte is als ook dit uitgeholde hart dat veel te lang die onmacht voelde geteisterd slechts ingeslikte tranen dronk cirkelen gedachten rond in altijd weer het laatste beeld aan jou terwijl herinneringen kleven aan willen terugdraaien van de tijd het was een onbegonnen strijd oneerlijk ook en niet te winnen een krachtmeting…

Dwars door het hart van de tijdelijke stad smelten aderen in gelopen straten niet gehinderd door bloedstollende vaten baant hij zich een weg door uitgehold hartegat steeds hoger legt hij de innerlijke lat eenzaamheid sijpelt, niets heeft hij in de gaten omhelst met d’ogen zijn omvangrijke zate daarbij vergetend wat hij ooit bezat…

kronkelend zijn kop in in stervensangst geheel ontdaan het was vlak voor de tweede hap pas dat ik het zwarte puntje van zijn neus zag vol schrik heb ik de appel weggeworpen want net als bij de worm was weg die lust tot happen een merel was heel goed in vorm en in zweefvlucht er als de kippen bij dat was het einde van de spanning het stille uitgeholde…

mijn naam is angst genesteld in spleten van je rusteloze geest mijzelf voedend met alles wat je vreest je ruikt mij in je zweet mijn naam is angst stil wurgend en vretend aan je uitgeholde kracht inwendig woedend heb ik je in mijn macht gebruik ik wat ik weet mijn naam is angst vrijwillig geketend aan je sneller kloppend hart onzichtbaar…

als stilte overgaat in doelloos zwijgen en dagen zich van licht naar schaduw naar nacht aan elkander rijgen dan sterven bladeren aan de huid bevriest het levenssap rond de ziel stokt de adem in een wezenloos geluid zo beschrijft zich de uitgeholde lach nog slechts verkrampt waar te nemen naast diepe kassen een…

conventies wat zijn dat normen die bepaal ik zelf doctrines heb ik uitgehold een woordje een wenk een gezichtsuitdrukking kwam ik tekort om die ander wel te begrijpen waarom zijn mensen zelden duidelijk iedereen is gelijk iedereen is meteen meteen over de zeik waar is broederschap gebleven avontuur was verslavend deed de mooiste…

de bomen, ze vallen één voor één al zijn ze jonger en niet eens uitgehold vingervlug zoals een dief je zakken rolt, gingen ze brutaal, schielijk van je heen je plant je wortels dieper in de aarde je kraakt en wankelt, maar laat verkrampt niet los de lege plek in het Red-je-hachje-bos verhoogt helaas alleen je eigenwaarde zaailingen…

Tenslotte eindigen we allemaal als uitgeholde sceletten, dus gaat het erom wat we met onze geesten doen en waar we onze zielen op afstemmen. Volgens de overlevering is de Godin nog steeds de Enig Volmaakte, die jou graag omarmt en koestert, mits je de moed hebt om puur jezelf te zijn.…

zwakken het ezelskakebeen laat klappen gemarteld en bespuuwd droeg Jij je doornenkroon bespot met hoon om maar je macht te breken want liefde was jouw toon voor naasten die elkaar beminden dat was wat hen niet zinden de kruisiging je lot maar Jij bent opgestaan hebt de steen weer weggerold hun macht zal breken omdat liefde haar heeft uitgehold…

als dor hout voelen de ledematen aan het levensvocht, zo het er al is of resteert zal zeker in bevroren toestand zijn en aders zich niet meer kunnen gedragen als communicerende vaten stalen buizen lopen door mijn lijf daar wordt de verstarring verbeeld momenten van gevoelloosheid uitgeput door dwangmatig denken uitgehold door overmatig…

Je wangen ingevallen, je oogbollen als knikkers in uitgeholde holten. Je zou in rioolbuizen slapen, of in zolders van oude huizen. Ze noemen je 'Uileman' Of gewoon 'De uil'. Soms 'Heer van de nacht' Een wijze man zei: 'Jullie doen hem bestaan, hij is jullie eigen angst'…

kleinood zoals een tandafdruk die naar je teruggrijnst, de essentie van je skelet op een steenworp van de dood die je een paar botten teruggooit, het kraakt daar waar het geschaafd is daar, tussen het schakelen door zit het continuüm maar het ligt op het luchtige middenrif het woord kan je niet meer flappen als jaren je op de tong gaan bijten uitgehold…

De dadendroom was van ons pijn overspoelt door het verleden de kwelling van anderen is de rode draad van ervaring,niet uitgehold door de ervaring.…

Satanische wezens slaan met een dikke hamer op mijn allang uitgeholde kop, God, ontferm U over mijn dierbaren, duw dit springgetij terug, haal alle onheil uit deze roulatie, ook al vecht ik als een volleerde ridder, ik sta met lege handen rondom dit noodlot en ook al ben ik Uw meest trouwe aanbidder, geen smeekgebed drukt de wrange feiten,…

Deze psychische en rampspoedige criminelen rusten niet totdat ze de ware liefde totaal hebben uitgehold. Zij stelen van de armen en de zieken. De minderbedeelden hebben het nakijken.…

en land wacht het wrakhout op vergaan loopt het spoor van slijt en slag langs de richels en de knoesten en door holtes in de binnenwand op de rand van droog en nat ontmoette ik op ronde schors een man met uitgesleten zwart gelaat een vrouw met in ’t gezicht een gat te zaam een zware strijd gehad naast de rand van uitgeholde…

De echo klinkt wat uitgehold.…

En op de oever hoor ik hoe jij steeds meer vermoeid, uitgehold, als trage kano tegenstroom, hoe jij eenzaam traag, geknield, nog altijd zingt, je eeuwig lied van hoop.…

Onbedoeld had jij die eerste noot in weemoed aangeslagen en God - aangeslagen was je door haar weggerukt bestaan ze was een uitgespeelde vrouw die door jouw heimwee werd gedragen op die uitgeholde dagen die je liever niet wou gaan En je zag weer haar piano waar zij ooit voor had gestaan Want zij speelde alle dagen hier het kon je nooit…

In de bijna-nacht komen wij tenslotte, leeg en uitgehold in onze schuilplaats aan waar onder dwang van de kijkcycloop men ons wederom tracht te verleiden met malafide spelletjes en vals klatergoud. Zelfs hier, wil men ons een- maal beroven van geld en eer.…

Onder d'uitgeholde oever van een trage moddersloot, zat een waterrat te kluiven aan een stukje tarwebrood. Maar daarboven, in de weelde van een groene netelvracht, lag een oude, bonte kater op zijn eerste ochtendwacht. D'een nog onbewust van d'ander knabbelde aan zijn stukje brood.…