Alle inzendingen over uitgewist

Toen het bloed reeds was geronnen en alle tranensporen uitgewist? Nee, nooit, nimmer vergeten wat er is gebeurd, die dag dat jouw bloed de straat heeft rood gekleurd.…

Hartverwarmende ontmoetingen, worden nooit meer uitgewist. Wat van waarde was, is waardevol gebleven. De Lofoten langs de Noorse kust. Het noorderlicht en de noorderzon. De mist die over de Wadden trekt. De liefde in het land van Avalon. De liefdes van mijn leven. Herinneringen zijn er eindeloos. Zoals de liefde, die tijdloos is.…

de zon doet mee, wit als de maan de wereld uitgewist, staat even stil we reizen door de nacht en passant fluit jij een al bekende melodie…

het ademt wanneer winter de bomen aftast zoals jij de dagen op glazen kalenders langzaam geboren en verder dragend, ver weg van kaartranden met eenzelfde oceaan die binnen in golven en verklaarde waterwoningen de lucht recht hangen het ademt, jij ademt in blauwe kruinen en zelfs op een uitgewiste dag als deze…

Lopend in uitgewiste sporen neemt de natuur mij in zich op ik ben waar niemand mij kan horen een krijsende papieren prop rollend langs rulle waterkanten laat ik alle woorden drijven van de gestorven bloedverwanten die mij hartenkreten schrijven op hoge toon snijd ik hun fluitjes uit dode stengels van het riet door deze zingende geluidjes…

Het spoor dat kan leiden naar de plek waar hij belandde is uitgewist. Straalt zijn licht mogelijk straks onder dit gedicht? Misschien een ijdele hoop; ik was de enige die hem neer zag vallen, stil maar met een felle flits.…

Ik ben een Vlaardingse 'haringkop' Of, ook een Vlaardingse "vleet" Daar ben ik dus geboren een stad die ik niet licht vergeet Mijn kindervoetstappen liggen daar Ze zijn wel uitgewist De wereld heb ik rondgereist maar ben geen chauvinist Elk plekje waar ik heb gelopen brengt herinnering omhoog En, al die plekjes wil ik bezoeken en…

niet eens door Je liet het allemaal op z'n beloop Je vocht er niet meer voor Met alle kracht die je nog had Zo een jaar of twee geleden Kon je eindelijk jezelf weer zijn Dat had je veel te lang vermeden Nu heb ik wat ik altijd al wilde Heb ik de pappa die ik zo heb gemist Zijn wij eindelijk wie wij kunnen zijn En wordt al het verdriet uitgewist…

Zo broos als de glazen wand zo leeft de liefde voort, vrij van alle pijn en leedvermaak ...mooi en zeer herkenbaar stervend zal haar droevige naam worden uitgewist... "hart" breken de klanken, het glas dat ijdel bewaakt, toekomst breekt onsterfelijk tot in het diepst van de nacht.…

naar daar, dat weet je toch daar waar ik je gedachten vul en je gevoel zal koesteren opdat je ervaart, ware ik je ziel omhul op afstand ben ik niet te raken het is als tasten in de mist waarin je wel een beeld kan maken maar in je slaap lijk ik vaak als uitgewist doch als de nacht het toelaat en je hartslag tot rust is gekomen dan ben…

aan de wijze meesters een gedicht iets dat rijmt mischien niks geleerd niks begrepen een teken in mist de d en t uitgewist foutjes komen in een ergenis transparantie in een blik de eeuwige vraag is een kick gelukkig brengt de schaduw licht tot leven voorspel een naam voor heel even daarna komt het terug een mes doet pijn ook al…

Toen daar die dag, dat moment toen daar de bodem viel Toen het zwijgen de adem benam kilte het hart bevroor de ogen zich sloten Toen, ja toen zag ik het pas de spiegel die brak de illusies die vergingen Al mijn tranen al mijn woorden ze werden uitgewist door de laarzen van het gelijk In de tunnel van angst zocht ik het licht…

witte golven nevel tracht woorden vast te houden 't vertrouwen in een stem die verzen las ik keer de stilte in de wind steeds zwakker en jij die de dag vervoert naar uitgewiste dialogen werpt bloemen tussen lucht en water in een opkomend getij ik blaas nog een keer tegen een bleke duintop en stoot het beeld om dat ik eens bezat…

zo zou het eigenlijk moeten blijven het gemis voorgoed daargelaten dat alles blijft zoals het is zodat alleen het groot verlangen kan worden uitgewist…

Weer loop ik stil door al mijn dromen heen de angsten en de wanen zij die ik haatte en liefhad zij hebben geen gezicht meer uitgewist vergeten zijn hun namen. De tijd is wreed slokt al je dromen op de tranen en je woede het slechte wat je geest verduisterde je hart dat na nieuwe pijn weer bloedde.…

Misschien de zee Een lage maan, een eerste ster hardvochtig zand, koel en fijn stap na stap weer uitgewist alsof wij nimmer ergens zijn Misschien de zee, waar speelse wind de leegte vult, haast zinvol lijkt zelfs zonder jou en al die anderen door tijd vervaagd en mij gemist Ja, aan zee heb ik er soms, twee golven lang een vleugje…

het blijft een steen zo staat het hier in mij geschreven met ouder worden zelfs gegrift de duinen, zand, de zee, de drift die overging, in overleven in vasthouden aan wie jij was voor mij dan toch, en aan de sporen die jij voor mij hier in een mist van twijfels liet, met elke pas met elke stap word jij herboren, met elke golf weer uitgewist…

Ik heb je gelezen, nee uitgespeld en ontdekte tussen de regels door iets wat ik niet meer krijg uitgewist. Dat moment was pure poëzie. De woorden werden ijl, verdwenen, lieten zich niet langer tot zinnen kneden. De witregels bleven over, waarvan alleen ik weet wat ze willen zeggen. Vol van betekenissen maar los van de taal.…

Klimmend uit het dal, de tijd van toen, ooit verdrongen, maar niet uitgewist.…

Op de tonen van een blues song raakt die mijn snaren; worden mijn laatste zorgen uitgewist. Is de trompettist een bedrieger? Een illusionist die mij straks terugplaatst op dat schip in de mist. Een eenling zonder fanfare; die zich in zijn doelstelling heeft vergist. De muzikant lijkt het niet te deren.…

in het verrafeld landschap aan de rand van het bestaan zweeft een gier om de dode ontdaan van het zware pak gaf de dood hem vleugels verdwenen verten van zwervende gedachten de tijd met duizend wijzers uitgewist in de horizon in de open levenloze ogen het stukgehamerd hart staat het landschap geschreven laat in teisterende wind…

Uitgewist, niet vermist. Vooral maar niet vermist. ------------------------------- uit: 'Met flinke pas', 2003.…

ik heb de steen gelicht woorden eindelijk ontcijferd je beitelde in tijd de laatste dagen van je ongelijke strijd ik rook het bloed en las van een familietwist schuld werd zomaar zonder reden uitgewist in tradities die de norm bepalen en zich zonder vragen al generaties lang zonder kritiek blijven herhalen schuldigen vermoorden…

De pijn om toe te moeten kijken toen jij nog met vlagen wist dat je geheugen minder werd op den duur zelfs werd uitgewist. En al die jaren kwamen wij trouw op bezoek, steeds weer maar nu is alles over en is er geen `tot morgen`meer en wens ik je welterusten voor de allerlaatste keer...…

eensklaps vrij en dansten vrolijk in een woordenbrij verlost van alle regeltjes en wetten geen veertien zoutpilaren op een rij geen metrum dat mij ooit nog zou beletten mijn woorden en mijn zinnen te verzetten ik voelde mij een veulen in de wei de volta ging verloren in de mist ik sloopte energiek de twee kwatrijnen terzinen werden gretig uitgewist…

Stil, om wat van de ander werd vermist in onbewust of onbedoeld vervagen van alle al vanouds gevlijde lagen, waarmee de tijd kon worden uitgewist. Je tastte langzaam naar mijn hand jouw hand om wat ons scheidt wanhopig te weerleggen, je mond bewoog om wat ik wilde zeggen: wij blijven in dit spiegelbeeld gestrand.…

Woord dat je bent zo weg en denkelijk verloren gelegd ik zoek je tevergeefs op alle juiste plaatsen je naam roep ik nee fluister ik verliefd je vrezend je beminnend de vreemdeling die je werd in mijn gedachten uitgewist als slecht geschreven letters aan elkaar gerist verlies ik de herinnering aan jou als grijze haren op mijn kussensloop…

drijvend op de wind worden gebracht door sluimernevels van ontslapen dromen en morgen zullen hun verhalen zacht over die oude jas zijn neergekomen om aangedaan in het gevoel te stromen als muze waar ze lang op heeft gewacht maar blijkbaar heeft zij zich daarin vergist kan ze het dichterschap nu wel vergeten want haar verwachtingen zijn uitgewist…

luieren achter hun vitrage, het doet er weinig toe hoe ik mij voel, met wie of wanneer ik deze dag zal velen of dat ik er morgen nog zal zijn, of ik de ontnuchterende morgen kan ontcijferen, dan ben ik een makkelijk te verwijderen beeld op de hemelse camera, waarmee met een kritisch diafragma, de precisie en de zekerheid worden uitgewist…

En telkens als ik even knikte dat ik het wist, liet hij het water beven en het werd uitgewist. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit: Nieuwe Gedichten van Martinus Nijhoff (1894-1953)…