Alle inzendingen over vacuum

Zeker is dat jij in mijn armen een Argentijnse tango danst de boze geesten in ons bloed het vacuüm in jaagt.…

loodzwaar de stilte rondom ergens zweeft de weergalm van een dichtgeslagen deur de storm lijkt voorbij maar dreigend de lucht in haar roerloosheid gevangen in het vacuüm van verwachting gerommel in de verte als snelle stappen op de trap nadert de ontknoping in natuurgeweld met bonkend hart gewapend voor de confrontatie wars…

Oude beelden liggen in de modder zelfs de stenen zijn als zand vervallen in de tijd en onophoudelijk Waarom is er eeuwigheid als het oude en het nieuwe slechts de bleke stipjes zijn op een eindeloze lijn Heel de ruimte om ons heen is ontstaan doordat toevallige fluctuaties en rimpelingen in het continuüm evenwichten in het vacuüm verstoorden…

ik schreeuw maar hoor geen geluid trek vacuüm net onder de huid waar onrustig weefsel chaos genereert die ik niet beheers in het dagelijkse en normale uiten komt wanorde naar buiten nu stapelt het in wachten op de trigger flikker op stroomt onmacht met fijngevoeligheid verwoestende kracht uit het stuwmeer van onverwerkte…

aan de zelfkant van nu twee koppen koffie schenken in een vacuüm van rust één met- één zonder wolkje eigendunk als afdronk zonder gêne en de wereld schuift voorbij ze raast zo hier en daar vierwielig snel van A naar B of op de raderen van twee in beweging gezette benen ach het loopt zoals het lopen moet we blijven zoet de voortgang…

Weckpot Wangen vacuüm vol woorden Aan tafel hun gelach steeds meer zuurstof weggezogen Ooit zo vers, zo vochtig, ja sappig zelfs Zinnen met krakende randen Kijk nu, daar achterin de kelderkast Een weeïge gedachtensoep vergeten door moeder Nee dan de wijn Gist, gist, gist... Tot het glas breekt, En hoe!…

Gevangen in een vacuüm, geen uitweg en geen licht. Struikelend en op de tast, ging `k steeds op mijn gezicht maar plotseling was daar die stem, die zei : “geef mij je hand, ik trek je uit die donk`re put, gewoon over de rand”!…

Tussen muren van eenzaamheid krijgt de stilte nauwelijks ruimte in volume van leegte herhaalt het vacuüm een spiraal ook zonder jou gaat de zomer voorbij dwalen dromen tussen geesten van overleden vrienden die hebben gezien hoe jij geboren werd in dit zonderlinge land van stilte en falende voorbehoedsmiddelen ben jij het ongewenste product…

Leegte heeft geen vaste plek Ze roert zich als een blinde vlek Net als goede satire soms niet Vacuüm verpakt in loze woorden Een verdorde dodelijke geest Uit eenzaam kwaad gefreesd Is nergens niemand ontgaan Laat iedereen achter ontdaan Die kop kan niet meer in het zand Maar hup, zand erover, in de krant Verstand op nul gevuld met angst…

De stilte had haar plaats gekregen Een eeuwigheid sinds korte tijd Om in een gekaderd vacuüm te bewegen Het pad van relatieve zekerheid Plots de wanden die trillen vol venijn Een roep om een teken van leven De cirkel is verworden tot een lijn Een hart dat heftiger is gaan beven De eerste aanraking teder en zacht Vier lippen komen…

we draven door en graven weer naar de geschiedenis van het authentiek detail in de cirkel der historie is dat altijd het geval als wij in een stijlloos vacuüm zijn beland de mens grijpt terug naar schoonheid uit verleden tijd omdat heden zonder inspiratie blijft ook muziek en schilderkunst borduren voort op vroegere patronen maar…

Jij danst rond prille eenzaamheid aan de kolkende rivieren van een verdoken droomland je verlangt naar de onthulling van het geheim in dichte duisternis zonder enig licht maar de stem geeft geen geluid adem brengt slechts sereniteit om de diepte van jouw afgelegenheid te ontwaren hoor je de echo van jouw leegte het intieme vacuüm van…

De tijd is nu niet uitverkocht zij heeft haar waarde verloren Iedereen is gestationeerd op zijn eigen eiland sommigen opgeborgen achter plexiglas Er zijn mensen die smeken om adem onze vrijheid is onbewoonbaar verklaard en telkens plaatsen wij een deksel op wat weer achter ons ligt In het vacuüm van ieders alleenzijn cirkelen wij in…

Rustig drijvend in het vacuum, onbereikbaar en mijlenver. En als de nacht is neergedaald, baad ik in het sterrenlicht. Van dit mooie universum, met mijn ogen half dicht.…

Weet wel dat een zinledig woord niet werkt Als glas holfrazig, zonder zeggingskracht Een vacuüm vol tandeloze macht…

Het zwoof in klare koepelzalen In 't vacuüm van Maegdenburger bollen Beklemd in Sein en losgeraeckt in Sollen Verblind door primavera's zonnestralen Ons past verschoning echter niet, Ghislaine Noch van uw kant en evenmin der mijne Het was een cul-de-sac, mijn madeleine Elck speelt zijn rol, u d'uwe, ick de mijne Ick kus u, leg mijn…

zij sterde in versplinterd glas nog voordat zij geboren was opende dimensies waarvan het bestaan in heden weer naadloos past daar waar het spirituele een goddeloze dood al lang gestorven had het geestelijk vacuüm al eeuwen zonder zuurstof een zieltogend einde zag wachtend op de implosie van haar verschijnen dat alle tegenstand…

ik zie dagen, eenzaam en graven niets dan graven een straat die uit het grijze gat kruipt en wijst naar een glazen brug plastic water wuivend als zeewier tot net achter de dode bocht een stronk die met haast rechte groeven knielt tot elk geluid gevangen is en ik zie vogels, niets dan vogels vacuüm verpakt onrustig dromend…

komen omdat de pijn je grenzen zoekt of bezit neemt van je dromen en zo een overwinning boekt als het schuldgevoel weer welig tiert in de tuinen van je geest waar een golf kwaad je rust verstiert en je de waanzin vreest als op de “dove” vlekken op je huid vreemde ogen blijven branden waardoor je steeds je hart weer sluit en je in vacuüm…

bij nader inzien alles weer snel verhulde zonder dat er vingers op werden gelegd je raasde vol geluid voorbij in tumultueus passeren beschadigde je zo her en der een spiegelruit waarvan barsten scherven weer als gift erfden nog is het niet voorbij zijn haast maakt plaats voor een volgende zucht want in een cyclisch vacuüm…

een toekomst samen, nogmaals in de handen van deze tere geest Al wat leefde tussen hen is vermomming Is de gedeelde discrepantie Een vacuüm der ontkenning Ditmaal zal de Hemel zich voorgoed van de Wereld scheiden De brug bezwijkt onder een torso van machteloosheid Want waar de herinnering aan beter ligt begraven rest slechts het kruim…

Een vacuum, zwart, eenzaam, eindeloos en koud."…

De roodgloeiende paddenstoel zuigt in zijn vacuüm de schijnwerkelijkheid op. En daar sta ik dan, naakt in de wereld. Klaar om opnieuw te beginnen.…

Vastklampend pomp je vacuüm, mijn vlees weekt zich in je los De onvolkoren halmen toornen bitter in de zon. Piramides van bloemen, pluimende fakkeltoortsen, brandende geuren gonzen mijn eindeloze nederlaag. Bloedzuigers werpen tongen, wespen steken zich krom. Zo wijzen alle wegen als assporen naar jou.…

ben ik helaas geworden onbegrijpelijk vluchtig zonder houvast onzichtbare papieren baas vingerloos vind ik mijn weg op de tast morgen overmorgen de dagen daarna een klucht voor velen anderen zijn boos vergaand geïsoleerd informatieloos ik ben lucht niet bestaand of anders een vliegende vis die hapt en hapt naar adem verstikkend in het vacuüm…

met een onbestemd verlangen legt hij vingers op haar lippen die vochtig zwijgend toestaan dat de trilling haar verrast zal zij komen moet hij weggaan is het fictie of een waarheid dat intense “willen hebben” dat hen eigenlijk niet past in een grondeloos beleven legt hij handen op haar lichaam dat lief en leed vergetend in een vacuüm verkeert…

Vacuüm waarin ik moet berusten ik vaar in de schaduw van je licht waarin je de werkelijkheid bewaart, geluidloos in het oog van de orkaan, ik kan er moeilijk tegen dat je van gedaante wisselt, daarin ik vrijwillig moest vervreemden, een windstilte waaruit ik de kracht ontlenen moest om schaduwen te binden, niet uitlegbaar dat alles…

De stilte valt zodra de peer loslaat Zachtjes knapt de navelstreng Geluid gezogen in vacuum Dompelend in water, de broosheid van het bordes Waarover in stilte rollende peren pantoffels - Glijdend door de tussenhemel - Losgerukte stoeptegels uit vernedering - Ellendige cadaverbeelden uit marmer Geen haar op mijn hoofd en een kale hoofd uit haar…

Zwart, als een vacuum, leeg maar ‘t meest berucht in hoofd en lijf, verlicht slechts door een zucht, die druk, de pijn reeds lang voorbijgestreefd. De alcohol verlicht, maar toch ze heeft geen invloed op de snelheid van de tijd en elk moment blijkt steeds een helse strijd totdat mijn troeb’le geest het weer begeeft.…

scheppingsdag waar tonen en gestaltes nog hetzelfde waren dwars door woestijn windt zich een pad komt uit de verte uit een zwarte wolkenband een windhoos als met hoge hoed in zondagspak rent heen en weer door ’t hete zand de grond is overal met kraters dicht bezaaid alsof men voetangels heeft neergezet en in de hemel draait een gasplaneet half vacuüm…