Alle inzendingen over vellen

ik pel de lagen af van mijn huid alsof ik een ui ontdoe van zijn vertrouwde jas de trui uittrek, die moeder ooit goedbedoeld voor mij kocht ondergoed zuiver ik met Dreft vellen verdwijnen één voor één in de afvalemmer onder de gootsteen vinden zij rust tussen wortelresten en zuur geworden melk…

het opstaan na het vallen Het zweet van falen en de traan Vergeet ook niet al die gevallen Waarbij het niet zo goed zal gaan Gedenk de dagen en de nachten Die met haat-liefde zijn gevuld Omdat de kiem van de gedachten Slechts kan gedijen met geduld Het zijn de data en de modellen Waarmee het wordt aangetoond Om het oordeel daarna te vellen…

Voor de ochtend kwam heb ik je huid gestroopt, flarden ego afgescheurd op zoek naar de zin van het leven diepere lagen stak ik af tot je liefde in zicht, de nacht voorbij sijpelde druppelsgewijs heb ik het rood gecheckt op zuiverheidsgehalte tot mijn bekken vol je vellen liet ik drogen met de noorderzon, benieuwd naar wat je straks…

Een deur halverwege de trap heeft een trap gekregen twee mannen komen mij tegemoet en passeren me met een korte groet Boven staat politie op de vloerbedekking ligt zand naast een bloempot op zijn kant personeel drentelt met koffie Iemand is foto's aan het maken een ander dozen aan het tellen en overal hangen er vellen Niet Aanraken…

beetje wegdromen zo af en toe aangenaam moe een eigen paradijsje licht, stilte, liefde begin van de dag bloemen wiegen een lach naar mijn hart beetje zweven mijmeren, vergeten niet alles willen weten wonden dichten - schrijven van woorden op duizend vellen omdat ik wil vertellen hoeveel ik om het leven geef!…

Angst verdrijven Rijmen omdat het hoort Woorden kneden tot ze pijn doen Bijna zoals de vragen Wat op de maag ligt wordt uitgekotst als tekst op witte vellen Niets vertellen littekens tellen Maar blijven geloven dat ze terugkomt…

komt vrienden naar de Etstoel beleef er oude tijden draailier en vedel spelen men danst er op de brink drost en etten vellen vonnis het volk kijkt ademloos de dief wordt straks verhangen ginds op de Galgenberg de buurvrouw blijkt een heks na het wegen op de Waag loapieswater heelt een ieder Magnusbitter spoelt de keel…

Ik schets een droom op grote witte vellen, inktloze levens van verlangen. Ze wachten om te mogen. Aangeraakt. Kleine twijfelingen bloeien als winterrozen op mijn bevroren lippen. De tijd smeekt. Mijn hart slaat over. Ik tel mijn uren en sluip uit een huiverende stilte.…

De groene jungle en roepende vogels branden vlees op de vlammen van napalm Terwijl beneden hen het landschap helder openbreekt druipen wonden en een kind loopt in vellen van vlees de weg af De mitrailleurpost waakt het is de hele dag te stil geweest geratel verschrikt slangen en de tropenregen sist over verschroeide aarde.…

Dus laten we over hen geen voorbarig oordeel vellen. En met deze vrienden dapper door het leven gaan.…

dichterbij ik heb hem steeds gemist net alsof ik wist waar hij langs zou komen maar er komt een dag dat ik hem tegenkom misschien is ‘t daarom dat mijn woorden stromen ik schrijf je mijn gedachten de wereld van mijn geest waarin je, als je ’t leest, ook die van jou herkent zodat je alles weet wat ik je wil vertellen op honderdduizend vellen…

confronterend waait kou langs huid verwarmde cellen in het eerste zonnebad dit jaar is het oppassen voor roodverbrande vellen daar waar vitamine d zijn charisma ziet ontstaan pikt meteen duivels hellevuur aan voorzichtigheid is geraden in het vergeten van de tijd ben je zo gebraden mijn wekker was al afgegaan voordat er ijsbloemen…

over zo'n schaap een oordeel vellen? Ze raakte zichzelf - tenslotte - kwijt Kon zichzelf 'onder de wol' niet eens meer vinden.…

er zijn toch van die mensen die alles naar de bliksem wensen door jaloersheid in eigen aard spelen parten onvervaard oordelen vellen zonder basis aspect van hun ware beeltenis engel en duivel zijn uit balans het goede krijgt geen enkele kans het kruis kan heus wel stellen dat door nijd en verhalen te vertellen onschuldigen worden…

Mijn honderdste gedicht op deze plaats, temidden van de vele verzen van de dichters die beter kunnen schilderen met taal, die sierlijker vertellen, een beter oordeel vellen of fantasievol vinden een verhaal.…

Als rimpels op vellen trilt het water tot de voeten van de zonderling. Voor dag en dauw ziet hij de druppels aan zijn vest. Zijn snik de laatste, als hij ook nog even huppelt bij de laatste vonk van zijn eigen vuur. Hij slaapt vannacht, in aarde, om niet meer te ontwaken.…

ochtend mist waarin het dauwen van de regen overschaduwd wordt door de stralen van de zon die zich bevind aan de horizon zonnebloemen zo mooi en groot in het pure beleven is dit schilderswerkje een nostalgische en romantische associatie met landelijke en romantische tafereeltjes het juweeltje van deze prachtige natuur is het voedsel van velle…

wat was het bijna angstaanjagend heet hoelang duurden de wolkenloze dagen en geen depressie om mij te behagen de glimlach van de ploert was hemelsbreed de zonnegoden bleken hard en wreed zij heersten zonder zich maar af te vragen of een dichtersziel dit kon verdragen want licht en warmte vellen de poëet maar nu is dan de hersft weer in het…

Ik zou je vellen vol gedichten geven, als dat toch eens kon. Dan zou je vast wel zwichten voor me, als sneeuw voor de zon. Maar dichten kan ik werkelijk niet, en het proberen hoeft niet echt. Dus neem, mijn lief, als je me ziet, mijn liefde gewoon aan, voor oprecht.…

controleert hij z’n vallen in het opgeworpen zand op zoek naar de dood het moet blijkbaar gebeuren en zonder zeuren laat de vijand van menig boer ze niets vermoedend knallen hij heeft nog enkele vallen te gaan en daarna moeten ze hun zwartfluwelen jasjes zonder meer afstaan* *vroeger werden de gevangen mollen gestroopt en de vellen…

In deze tandenloze tijd verbijten wij het oude zeer tot diepe afgronden bereid zoekend naar sterke ommekeer wij staan op de kleinste markten met ons geestelijk eigendom perkjes die we samen harkten bruut uitgevlakt door reuzengom zo verteerd tot blanco vellen ooit vol integer ingevuld zullen wij elkaar bestellen in hopen, liefde en geduld…

Een oordeel moet ik vellen. Dreigend komt het nader onheilspellend vlug. Ik durf niet te kijken, het lijkt zo zwart daar. Ik beloofde sterk te zijn maar ik had in mijn hart toch zoveel pijn. Loslaten en gaan. De stap kon ik niet zetten. Mijn angst werd bedolven.…

Men moet zijn zomers nog tellen, zijn vonnis nog vellen, men moet zijn winter nog sneeuwen men moet nog boodschappen doen voor het donker de weg vraagt, zwarte kaarsen voor in de kelder men moet de zonen nog moed inspreken, de dochters een harnas aanmeten, ijswater koken leren men moet de fotograaf nog de bloedplas wijzen zijn huis ontwennen…

Vellen vallen van het lichaam. De planeet mag oplossen in bonte bubbels. Grijze dagen, zoet verdriet.…

Men moet zijn zomers nog tellen, zijn vonnis nog vellen, men moet zijn winter nog sneeuwen men moet nog boodschappen doen voor het donker de weg vraagt, zwarte kaarsen voor in de kelder men moet de zonen nog moed inspreken, de dochters een harnas aanmeten, ijswater koken leren men moet de fotograaf nog de bloedplas wijzen zijn huis ontwennen…

de letters zijn zo gerangschikt dat zich woorden vormen   zich zinnen aandienen op vellen flets papier   een handgeschreven groet, kruisende, gebogen lijnen   mild, zoekend, vragend, trillend, doorleefd, troostend   gevouwen tot verbloemde handen, een stem op afstand   met het vullen van herinnering als schuiflade van tijdloos verzet…

Hoe heerlijk is het om te strooien Met ongezouten commentaar Een opgezette boom te rooien En vellen is verdedigbaar Hoe zalig takken af te zagen Een stam te klieven voor de haard Om plat te branden alle dagen Het is de moeite meer dan waard Hoe wreed is het kritiek te kerven In bast en schors van levend hout Om te verwonden, te doen sterven…

wanneer ik in jouw ogen kijk vormen woorden zich in mijn hart ik wandel door gekleurde wolken knip zonnetjes uit jouw zomerlach ik loop langs woorden met lichte pas schrijf vellen vol met blauwe inkt letters zuchten in zachte zinnen als een vrij en vrolijk windekind in jouw adem wil ik zwijgen duizend klanken achterlaten in denken en in…

Doch ik ben slechts Hendrik Versjens, Vaal van 't vele vellen vullen. --------------------------------------- Uit: 'Bij de gratie van de dichtspier', 1997.…

De beul laat het mes van de guillotine vallen om een nek te vellen. De beul heeft een groot gat in zijn geweten... gebrek aan enig besef van ethiek. Hij kan zogenaamd 'niet beter weten', de beul verraadt het woord van de waarheid: levenstijd van een hart met ziel. Geen fatsoenlijk geweten dat in de opvattingen van de beul viel.…