Alle inzendingen over vellen

voor jou heb ik al mijn jasjes uitgedaan nu kun je zien wie ik werkelijk ben je kunt mijn ribben tellen ze al of niet zien hangen mijn kwabben en mijn vellen mijn slappe witte huid ik heb me bloot gegeven me overgeleverd me kwetsbaar opgesteld als een vel wit onbeschreven papier jij zult me moeten beschrijven jouw gedichten op…

wimpers en wenkbrauwen vele dagen lang uren waarin het reizen steeds kleiner werd door het twijfelend tasten aan torenklokken die zonder reliëf de wijzers vastmaakten, noordwaarts tegen voorbijgaande duinen en het geraamte van een gebedsloze schelp. ongegroeid zoals de meeuw die zich verloren waande mij achterliet tussen de dunne vellen…

Rommelen in de marge heet mijn bestaan Ik weet het nodige maar doch vooral onnodig Waarom niet ontdoen van die veel te zware mantel, aangeschaft omdat koude leek Verkoop hem, zet hem in de etalage, te kijk voor de lichten van aard Zij zullen vinden wellicht een sprank mededogen, welk ze ontberen Een teveel aan last kan mij doen vellen…

Het zijn geen jaren die ik zal tellen maar enkel de stralen zonneschijn die denkbeeld over mijn leven vellen daar ’t anders één ellende zou zijn. Al kent een jaar ook wind en stormen en zal het zonlicht geen kim beschijnen zal nog geen duister mijn leven vormen geen tegenslag mijn hart doen kwijnen.…

De ziekte Corona waart over heel de aardbol koestert trotse gedachten ik maak slachtoffers naar eigen keus en goeddunken weet de plaatsen te vinden waar de mensen zijn die zich het beste laten treffen en vellen ben wellicht de grote vervanger van de derde wereldoorlog die thans hoorde te woeden duistere denkbeelden laten we onze Hemelvader…

Een kast, waarvan ik in de laden wat blanco vellen heb geborgen, papieren voor de dorst. Zij zullen met mij begraven worden, mishandeld en mijn slaven worden en adders aan mijn borst. Maar goed.…

Hangende vellen, make-up die bedriegt. Voor haar verjaardag vraagt ze een botoxfeest. Haar hardhorende man knoopt deze wens in zijn oren. Want hij houdt van haar het meest, en doet alles om haar te bekoren. Eindelijk de dag is gekomen. Vol verwachting klopt haar hart. Ze hoopt dat het wordt zoals in haar dromen.…

zijde, Elkaar zo ontzettend goed begrijpen, Dat je samen kunt lachen terwijl andere je raar nakijken, We hebben samen kattenkwaad uitgevreten, En samen ontdekken we de geheimen van het leven, Mijn tekortkomingen zijn vergeten, Mijn fouten zijn zo weer vergeven, Zonder schaamte kan ik je alles vertellen, Ik hoor je graag een oordeel vellen…

en laat niet los wringt z’n weg door je buik en je borst en stroomt tot tussen je oren - de materniteit waar woorden worden geboren – die wriemelen en wrikken wippen en springen om zo snel als kan langs je handen in die Fingerspitzen te belanden en te ontsnappen te gaan lopen en te gaan vliegen een lammerendans te maken in die witte vellen…

mijn beste vriendin ben ik elke snik, lach of kus kan ik met mij delen en zoals bij velen kan ook mijn vriendschap nooit stuk mijn beste vriendin ben ik ik zal mijzelf niet verraden, voorliegen, schaden of met bedriegelijke daden mij angstig maken of druk mijn beste vriendin ben ik geen oordeel zal mijn zelf vellen als ik faal mijn zelf…

Ik wring en wrijf en lig te woelen, vlij mijn verlangen aan jouw zachte borst, kom weer open, golf van voelen en krijg verschrikkelijke dorst naar nieuwe woorden, vrije lijnen, verse vellen voor mijn oercontouren, een pen die een punt zet achter oude pijnen en haakjes opent voor wat mij mag beroeren.…

En ik denk: dat is te wijten aan dat is te danken aan dat is het gevolg van het vellen der platanen de reuzenplatanen de rottende platanen op de speelplaats. Een half uur later is het krachtige vierkant reeds een lang uitgerekte zich ontbindende lichtstreep geworden.…

Het kan nog van drummen komen, van heerlijk roffelen, van geweldig tekeer gaan op gespannen vellen, terwijl snaren stevig reflecteren. Ja zeker, van trommels komt geluid, durend slaan stokken heftig neer, een lieve lust maakt klappen hard, zin in leven ktijgt in ritme weerklank.…

Vellen papier volgeschreven met een zwijgende stem, verloren kind, gesneden door hem. Het verstand verloren, het afwenden van koele ogen. Tranen rollen over mijn wangen, ruw geschaafd door verlangen. Ik draai een bladzijde om, uitgeblust en verzwolgen door kinderleed… Ik lees de volgende doodskreet.…

duetten huiveren in strakke spanning van vellen en haren secondanten en meelopers staan gretig klaar met kruisbogen van notenhout de tijd verstrijkt haar eigen rol hoog aangeblazen in stille gaten dirigeert doofheid de weeromstuit weg met ingevallen stukken bekoring springt stemmig uit banden vangt horigen in diepe gangen met een stok…

O Munganyende, o Hélène Christelle Vous êtes jolie et, quant à moi, si belle 'k Zie uw ogen, wilt u ons vertellen Van uw levenswijsheid, o Christelle Gij zijt zo schoon als Hélena, moiselle Uw donkerbruin gelaat, uw zachte velle Uw blik waar passievuur in op komt wellen Wil toch van eros en amour vertellen Jambo, vous êtes, comme…

Ik vraag me wel eens af of ik nog verander dingen anders zal zien dan ik nu doe Of ik beter zal worden meer neigen naar 'goed' Zal het pessimisme van de mensen op mij neerslaan mijn onrust vellen in een slag, zodat ik hopeloos toe kan kijken wat onrecht wel niet mag?…

hoe zou het zijn om zonder woorden verhalen te vertellen er was dan niemand die ze hoorde dus enkel lege vellen geen prachtige gedichten gebrek aan poezie en sms-berichten ook die bestonden niet een kast zonder boeken chatrooms bleven leeg geen huwelijksaanzoeken en vragen waar je bleef behoorden ook tot het verleden net als ruzie…

De zon een blikken trommel licht roffelt over blauwe vellen horizon tot horizon gespannen zo strak en koud dat het schrijnt. Een sneeuwvlokkenzee golft op de woestzieke poolwind zwarte flarden tegenlicht braken over het naakte land.…

Allegaren van ontuig komen ontuchtig bloedspillen Omdat ze een Gouden Horde herwerken willen Alle perken te buiten gaand en caustisch Ledigen ze oereeuwig in het onvulbaar Faustisch vat Aan onze klompen voelen we de goesting in de harem Hostiele hellebaarden zo verwoestend als wat Vellen op ons smulpapend kruisvaren Fossiele Turkooise kromzwaarden…

framede nog in het laagste echelon dat de sterkste muren heeft gebouwd naarmate je meer bij de hemel kwam koos je voor licht en luchtig waar zwaartekracht wat meer in het geding kwam nam je de framen erbij ondanks hun sleet aan verbinding en constructie door gebrek aan alternatief waar tijd het desastreuze oordeel eens zal vellen…

dat pas werd gladgespoeld. de lucht die is van u van mij voor nu kleef aan mijn lippen, luister de avondfoor op met uw dovemansoren, hoor hoe ik uw stilte preek bloemsuikerspinnen, zo smaak ik u die past bij alle uren, die hard maakt wat u 's winters beweert, soms uitbarst in stortvloed zich zelden verspreekt die vaak met blanke vellen…

scheurend splijten ze de binnenkant van die buizen met hun stilgezwegen naam 'Eustachius waer bestu bleven' schreeuw ik, dat mijn huig ervan gaat rillen en mijn mond zich stom met trillingen vult het gedrum van oude noten op rust, stof zie'k nog van vellen springen, trommelt m'n vliezen aan diggelen het volume staat op zacht dat zeggen…

Ze zijn met velen die een oordeel zullen vellen en onbarmhartig zal dit zijn voor jou. Je voelt al in je hart hoe dit zal lopen en er is niemand die jou hoop geeft, leven.…

Ik span een spier van vlijt en schil mijn huid in vellen, golven van eb en vloed. Stulpend breken mijn vingers brutaal de wereld in en wijs ik lust en zin de weg van sterk verlangen. Het verborgene leeft op en ademt aarde uit in lucht. Knisperknoppen botten roodjeukend broedsel dat bloedblaren baart.…

mij te zeggen wat het geheim was van hun kracht ze fluisterden het valt niet mee om dat zo even uit te leggen na jaren stormen af te weren groeiden onze takken krom ze kraakten moe verloren moed konden geen zomers meer trotseren nu staan we glanzend maar vooral met wankele grip te wachten op de laatste winternacht waarin de vorst ons vellen…

Door de zure appel heen bijten Of hem wegsmijten Granni Of smith In een appel zit pit Deze zure appel zal ik geen kopen De vellen blijven steken Stropen Droogt uit mijn mond bij meerdere beten Oh, zo Ongezond Rauw werd altijd mijn keel Daardoor zag ik scheel Dubbel Zonder strubbel Koop ik nu lekker zoete appels Die ik deel Een nieuw…

het anker werd gelicht waar wind en regen zich toonden als een herfstverdriet warmte dragende harten tekenden een zon, een licht over dat wat juni naliet jong dichttalent las gerikketikte verzen van gekreukte witte vellen niet enkel maar wat zinnen maar tekstwoorden die een feest voorspellen passievolle muziekklanken vormden…

Geen gram vet nog aan ‘t lijf tòch wilde zij minder gewicht Ze schold haar ma meest stijf maar huilde na het avondlicht Vellen huid ontsierden het lijf mager werd zij, tot op het bot Het ging echt zo ik ‘t beschrijf tòch bad zij ’s nachts tot God Geen moment ontzag ze ’t lijf honger kende zij al niet meer Borsten niet meer jong en stijf…

wapenschild van de familie Addinga te dragen hoofdelingen die solden met de vrije boeren van Westerwolde als onderdrukkers waren ze berucht naar de slotkelder ben ik gevlucht voor hun orde en tucht bang kwam ik in hun onderaardse gang waar doorheen ze met vereende krachten gevangenen naar de Giezelbaarg brachten om daar vonnis te vellen…