Alle inzendingen over vergaan

De luie stoel waarin opa zat die kon je helemaal verstellen en hij wist altijd te vertellen dat hij hem niet echt nodig had Mijn opa had in zijn levensjas de kreukels van vergane jaren maar zei zelf in verwonderd staren dat de buur bejaard geworden was Mijn opa leefde en genoot tot hij drieëntachtig jaren telde en toen op ‘t eind de zeis…

Het begrijpen heb ik opgegeven Dat is toch zinloos Dromen over toekomst Zijn vergaan in de mist Je grote ogen zeggen Dat is nog niet beslist Kon ik nu maar zeggen Ik zie de zon in mijn gevoel De weg is weer gevonden We hebben weer een doel!…

voor stuk en krachtig in zijn laatst geluk kleurde hij het hart in vurig rood Hij staakte uitgedroogd de strijd z’n laatste druppel was gedronken gebroken gleed hij ‘over de rand’ door toedoen van ’n mensenhand die hij z’n leven had geschonken Zijn bestaan was snel vervlogen doch in herinnering bleef hij sterk - wel volbloeid maar niet vergaan…

Handje vol steen, vervallen tot puin, waar Goden huisden, democratie heerste, Archimedes, Aristoteles, Plato, Socrates, wetenschap en natuur, vergeten en vergaan, puzzelstukjes land, zee rondom, keienstrand verhit, verzengende zon, vergeten lauwerkrans, eeuwige roem, olympische spelen, gewoon Griekenland. -------------------…

omgeven door gouden zonlicht paarsviolette heuvels geheven door mistige velden vogels in formatie als miniaturen tegen het blauw boven een stille diepte wegwijzers naar de kosmos naar onze oorsprong sterrennevels lichtjaren ver de wereld waarop jij en ik zijn is onvindbaar deze plek waar we liefhebben sterven en tot stof vergaan…

Gisteravond zag ik de grote beer Tussen alle andere sterren Schitteren deed hij niet meer Ik zag het al van verre Er zijn er ook zoveel die schijnen Volop hun aanwezigheid Zelfs de grootste sterren verdwijnen Meestal weer na korte tijd Echte sterren kunnen niet vergaan Zo zijn zij geboren Op grote hoogte blijven staan Stralen tot aan…

Laat ons dan behoedzaam leven, trachten elkaar te verstaan; anders zal het niemand redden, anders zal het al vergaan. O ik weet, geen grote dingen kunnen mensen zoals wij maar het zijn de kleine daden, enkel zij maken ons vrij.…

't Is met alles wat wij bouwen, Waar we op rusten of vertrouwen: Zo geworden, zo vergaan!…

voor Reëlle Communicatie iedere materie vertelt zijn verhaal kleur, structuur spreken een eigen taal lees eruit hoe ik ben ontstaan hoe het mij als brein is vergaan grondstof die pure klei was inspiratie in eigentijdse jas creaties door mijn brein gezonden in de natuurlijke vorm verbonden klei, glas, kleur, papier tentoongesteld, waarom…

verbannen stilte met vlas vrijt zonder buiging later gekwetst, geslagen in vezels wordt gevlochten ik speel mijn handen vrij proef jouw hand in dit zoute land waar wind verhuist tussen de dijken, klokken luiden over riet het is dit schone land dit vlakke land waar tranen ogen wassen in 't verschiet, mensen leven, sterven, vergaan…

Levensstijlen veranderen Vrienden raak je kwijt Lichamen verouderen Seizoenen komen en gaan De herfst verjaagt de zomer En de bloemen verwelken Een zacht briesje En wiegende bomen Duizenden loskomende blaadjes Dwarrelen in het rond Bomen worden geleidelijk kaal Paradijselijke kleuren vergaan Grote zwermen vogels Laten zich dragen Door…

naar de zomerwind die zong van een ontvlamd hart, een verrukte ziel, naar de schoonheid van het wintermeisje, met een sneeuwvlaag in haar lokken naar de bloeiende kracht van het volle leven, naar de poort zonder sleutel, het verborgen paradijs die liefde, stralend als een wonderbare dageraad, is thans verloren voor mij, voor immer vergaan…

er is een tijd van komen de eerste stap van gaan een poging tot scheppen om dat weer los te laten ja, ik was met veel begaan maar het meeste bleek al in een ver verleden verlaten of tot stof te zijn vergaan torens van gestapelde beelden bouwde ik om me heen het was slechts mijn gegeven tijd inkleuren het waren de momenten van stilte…

Alleen, lief, waar wij vluchtige uren leven Te zaam in immer wisselende vreugd En zo grondloos verzonken in elkanders Geluk, of de uren eeuwig bij ons bleven Met prille glans van nooit vergane jeugd, Is álles eender en is álles anders.…

Terug naar de dagen van levende onschuld toen ons lachen zich mengde, licht doch massief een vriendschap gedragen door engelengeduld verlang ik, mijn chronische lief Jij blijft onvindbaar, hoe diep ik ook delf op zoek naar vergane perfectie Mijn rudimentaire affectie geldt jou, monument van jezelf Neem jij nu de moed mij een glimlach te…

Ik weet niet - zeiden zij wat zal vergaan? Spélden zij wat daar kome na dit heden? Brachten zij tonen uit een vér verleden? Ik weet niet - of was alles droom of waan? 't Kan zó niet zijn!…

Geboren worden, ongevraagd bestaan maar met een oproep om te leven; soms vol verrukking, ooit van pijn vergaan, de zin begrijpen, zien – soms even. Vol aarzeling en vragen, levenslang ’t geheim vermoeden, zingend zoeken en voor de avond en de nacht weer bang. Is er dan wijsheid in de boeken?…

het is verloren gegaan plots is er na zoveel jaren een doorbroken bestaan de grond behoort mij niet meer toe ik draag de koffer voortaan van hier naar daar verspreid over de tijd die mij nog rest op en neer en verder naar het onbekende waar verleden wordt geleden in de onrust van het hart de verwachting is als de dood vergane…

stilte niet bruskeren aards moraal gevangen, in de mens verwerkt, de verwarring versterkt de beelden, om die mee te voeren in “dood tij “om me argeloos de mond te snoeren met onbekende woorden, om de sterfelijkheid met zijn handlangers te bedwingen, zwervend voor de poorten van de onmacht, blijven boeken zonder lezers, tot stof vergaan…

Er zal van alles bloeien en bederven, waarbij een denkende geest mag verstaan: "Hetgeen tastbaar is, moet eens vergaan. Hoe beschouwt elke mens zijn komend sterven?" Gods geheimen verlichten de enkeling. Nietig lijken eigen arbeid en have. Verwacht een onvatbare verandering.…

Het zingen is mij goed vergaan door niets; louter dagtaken, scheren, ouder worden. De blauwe stad hangt als een baard aan iets dat ik 'ik' noem. Ben half-veertig geworden. Een blauwe namiddag maakt niet meer een barst - uit- in mij. De taal is wit en mistig. Ik ben door bijna niets tot bot geharst.…

Je schildert gezichten op plaatsen waar geen mensen komen klopt jouw hart in schilderstreken je kleurt het zwart terug in het landschap vergane glorie maakt plaats voor duisternis en hoop in het grauwe moeras verzaken ambtenaren in groene taken verstand verjaagt gevoel die ziel gaat voor de wanhoop op de loop het koninkrijk…

Het had altijd bestaan, het was een samengaan zonder ook maar enigszins te vergaan. We zijn in de tijden nooit losgegaan...…

kordaat en zelfstandig Naar afhankelijk van zorg Kan je zomaar zijn vergleden Is er op een dag geen morgen Nog geniet je van het leven Van een bloem en van de zon Van de kaarten, lieve hulp, vogeltjes op het balkon Hoe bewust ik dit nu mee maak Al die jaren nu na pa Zo kan het gaan dus, verdwijnt een generatie Zal het ons, ook zo vergaan…

keert boeg en romp de waterspiegel toont afgrijzen opgetuigd met zeemanskunst het scheepje zonder lading matrozen paraderend op het dek niet wetend dat de bodem lekt de kapitein in loondienst van de tijd en heersende moraal jaagt eigentijdse passagiers van boord als baas van allemaal zijn schip gestrand na verre reizen rust in vergane…

Blijf moedig ouwe dichter schrijf je pen niet stuk, anders blijven boeken zonder lezers, verlaten onder stof, vergaan tot kruimels van gedachten, die je opveegde voor je ziellepartners weer herhaald op een andere morgen, wachtende op de teksten die je brak in het samenkomen tot een gilde, waarin het nog ongeboren kind van taal…

Gebouwen vergaan Paasvreugde in Sri Lanka gedaan. Waarom moeten we dit beleven? Kan men nu nooit in vriendschap samenleven Geen bommen of vechtende mensen, Dat zijn voor velen hun grootste wensen.…

Als ik poëzie lees lees ik om het onbegrijpelijke behoeft geen bevreemdende bril tussen de woorden zit de amechtigheid de geest geurloos en onuitsprekelijk verleden tijd mijn mond blaast dan bellen van beelden demonen verdronken in mijn geheugen heel soms komt een oud vergaan schip boven water krijg ik wat speelruimte in het heden van het…

’k Ben getroost, en zal vergaan. Zo ik zuchte, zo ik hijge, ’k Roep U niet om redding aan. Neen, ik leg het hoofd hier neder, Zie de zeekolk in de mond, Geef het op aan ’t stormend weder, En ga in Uw naam te grond.…

weesgegroet laat mij uw lyrisch schoonheid kwelen ik wil u heimelijk mede delen ik voel mij pas ons treffen goed In oogopslag noch steels verkeken fier waren zij, tersluiks verlid is`t waar daar nogmaals schoonte zit verscholen aan`t gebed ontweken gij deed mijn hart terstond verstillen waar nacht aan haar contour teloor coag’lerend bloed; vergaan…