Alle inzendingen over vergaan

Bedekt met stof, ontdaan van alle klater Stond heel de boel heel rustig te vergaan Men wilde het in ere gaan herstellen Maar door die brand is nu voor menigeen Een tastbaar stukje jeugd voor altijd heen Toch hoeft dit oud-bezoekers niet te kwellen Want heus: geen herbestemming voor zo'n ding Benadert ooit je jeugdherinnering…

Een oudstrijder met een woekerend geheugen Een vergane edelman Het vernuftige is vervlogen Hij troont op een kreunend paard De prikkels van nu maken hem dol Spinsels nestelen zich in een verweerde kop De ontspoorde droom Het kolkend sop dat ophitst Want de kosmos bruist door bloed De maat is lang niet vol En dan nog meer speeksel verspillen…

bestaat Ik ben niet meer wie ik ooit was Het zijn illusies die ik fluister Gevoelloos zwijg ik bij jouw graf Ik hoor de klanken van jouw luister Ik wacht in angst, ik maak mij klein Het bloed druipt langs de lege muren Ik voel de leegte, voel de pijn Niet wetend of dit lang zal duren Terwijl ik in jouw ogen kijk Zie ik dat je bent vergaan…

verzachten dan blijft zij hier alleen met haar gedachten haar wakker lichaam van zichzelf bewust de stem van het verstand die zachtjes sust en spreekt van hoop met haar verborgen krachten nog draalt de vulpen boven het papier en dwaalt haar geest op zoek naar ware woorden voorbij de lijfwacht van de nachtportier ze hoort de klank van stil vergane…

over het veld een gesluierde nachtkoelte omknelt de stilte en verhult het naderend uur van lichtfonteinen van nieuwe wijnen Een enkel woord drijft langzaam heen over de schrale en kale landerijen wolken omlijsten de schilderijen scheef hangend aan verweerde steen aan gebroken naaldhakken aan ongepaste mantelpakken De aarde, een trage vergane…

En dus heb ik mijn ziel u toegewijd, Opdat ze in uw gloed mocht vergaan; En stil verteren, zonder klacht, voldaan Met zulk een liefde en zulk een éénigheid.…

weesgegroet laat mij uw lyrisch schoonheid kwelen ik wil u heimelijk mede delen ik voel mij pas ons treffen goed In oogopslag noch steels verkeken fier waren zij, tersluiks verlid is`t waar daar nogmaals schoonte zit verscholen aan`t gebed ontweken gij deed mijn hart terstond verstillen waar nacht aan haar contour teloor coag’lerend bloed; vergaan…

In deze auberge aan de wankele pracht van de zee beweeg ik me als in een aquarium, bewust van mijn vergaan, temidden van ons, zo sterfelijk dat we nauwelijks leven. Hoewel we ook rouwen, verheugt mij deze gemeenschap van blikken, gebaren, aanrakingen, van nu en eeuwen her.…

De bomen staan als donk're palen die reiken naar de horizon alsof ze 't laatste licht gaan halen voor 't leven dat niet winnen kon en dat in kleuren dood zal bloeden en in de winter zal vergaan.…

gemetst om nooit meer neergehaald - bakstenen eeuwigheid in plantgroene gemeenteperkjes worteldiep verankerd in die klei waaruit dan later die muren overal rondom open en bloot de stilte na het denken als hoogste doel van alles in systemisch ruis op de beeldbuis - lang na het laatste late uur in de open tandeloze mond van een haast vergane…

Het hoeven geen dure geschenken te zijn waar een simpele groet kan volstaan; een helblauwe lucht of een frisse bui en plots zijn je zorgen vergaan. Het hoeven geen dikke boeken te zijn om de zin van het zijn te verstaan; wat aandacht voor hier en voor nu zijn genoeg want dan hoor je de kraaiende haan.…

Toen op een dag een vreemdeling heel frank en vrij flaneerde in de kleine stad der mooie mensen, met haar intriges, spiegels en haar gaanderij, haar tempels om de duivel Tijd in te verwensen, keek, druk met mooi-zijn, niemand naar dat wezen om (men liet om het bestaan der stad te doen voortduren, voor de vergane schoonheid, die vertrekken kon…

de glans is vergaan door onzekerheid geloof je me als ik je zeg dat het me spijt! de woede van de twijfel maakt je bang bang dat je het alleen niet kan ik zeg nu dat ik van je hou! hoop dezelfde betekenis te ontvangen van jou...…

Het moest nog eens gezegd worden ik dacht dat borsten van chocola waren je ademtocht puur uit je gouden hoofd ik kwam van tussen mijn ideaal decor gekropen waar ik rijpenderwijs zat te spelen met abstracte woorden waar het leven soms geen raad mee weet ik moest nog leren over het vergaan der dingen en het relativeren dat op de achterkant…

Ik droomde dat het anders was Vrij van geest de dagen lengde De uithoeken des levens verkende In rust volledig van de angsten genas Explosies van verblindend licht Zwepen sloegen in mijn gezicht Implosies van vergaan vertouwen Die muren tussen lichaam en ziel bouwden Flarden mist mijn stad omsloten Schaduwen verdwaalden in het duister…

Ik weet niet - zeiden zij wat zal vergaan? Spélden zij wat daar kome na dit heden? Brachten zij tonen uit een vér verleden? Ik weet niet - of was alles droom of waan? 't Kan zó niet zijn!…

Op trapgesteenten, broklig, maar gebleven, Blijf ik dan peinzend en in weemoed staan, - Want dode dingen zijn die langer leven Dan wij die werden, welken en vergaan.…

En als hun bleke vingers toch vergaan En in de dorens even samen zijn, Dan ligt de roos gedood in dorenpijn Dan zien ze elkander als ontwaakten aan. Daar is een oude sproke, van een kruis Dat staat waar wegen van elkander gaan; Van ogen, die in moeheid toegedaan Toch in zich vinden 't vredig Vaderhuis.…

De voldane aarde van het najaar mijmert dof berustend, glimmend, trots, bewust over dankbare, vergane wellust, die zij gul gaf aan bloem en korenaar. Bezadigde kluiten voelen zich zwaar, worden door natte koelte sterkend gekust, verzorgen teer leven, dat in hen rust, hoopvol uitziet naar de wintertovenaar.…

Herinneringen worden opgestapeld als de bladeren die zullen vergaan. Kleuren verbleken en worden grijs van verdriet. Toch wil ik blijven hopen en uitzien naar een nieuw leven. http://www.youtube.com/watch?v=H3wAarmPYKU…

Onderga de aderlating die de stilte reanimeert, ik wit de kleuren van zwartgalligheid, de lach gestold in geharste tranen van kleinschaligheid, ik dans de kruimels naar het kerkhof, vergaan tot wat kiezels in het ongemaaide gras.…

Mocht de hemel en de aarde, in mijn nabijheid toch vergaan, mag je vragen wat ik heb misdaan, sta me toe nog een keer van je lusten te proeven, dan kom ik voorgoed naast je in het naakte zonlicht staan.…

perk de ruimte in tot eigen schaal los van het allesomvattende uitspansel, een gekromde uitspatting van de vergane tijd.…

Geert Wilders mag die taal graag laten horen. ’t Is o zo dom, maar blijkt goed te verstaan voor lieden die het denken is vergaan en hem bevestigen in sprekerskoren. Zo langzaamaan baart hij me toch wel zorgen: Te veel staan er achter zijn rug verborgen.…

Het water wil ons wijze lessen leren, van storm en vloed, van gaan en wederkeren, maar is er iemand die dit echt wel wil verstaan of moeten eerst nog duizend schepen er vergaan?…

verdrogen ik hak je trekken uit basalt en rond je hart in steen ik snoei je wortels en je aast het polderland waar jeugd verloederde in pesterij en jij de klappen kreeg niemand je bemoederde je eigen weg ben je gegaan een ambulant bestaan als huurder en passant waar vastigheid verkommerde dagen grijs versomberden in uitzichtloos vergaan…

als het grijs komt of kaalte toeslaat en jong groen verder ontluikt schijnt een beeld te ontstaan waarbij de toekomst morgen is en het heden al is vergaan ik zou met die gedachte toch zelf niet verder gaan ook al vertragen de jaren de ziel is nog steeds van vandaag ik zou het kind in mij niet tot verplichte rust verklaren het is nog…

Dan, een zuchtje herfstwind neemt het mee, dwarrelt, draait en keert en vleit zich neer op het tapijt dat vergane zomer toe zal dekken.…

het midden van wat nu de Dollard is daar lag dan Reiderwolde groot rijk dorp hoe dat kan verdrinken, verdwijnen vissers schijnen uit de kust een zeemeermin niet met rust te hebben gelaten ze dolden, rolden haar in een visnet voeren terug naar Reiderwolde lieten haar niet gaan ze richtte zich op en sprak de vloek "Reiderwolde zal vergaan…

(voor Robert Long) Je streed tegen alle onrecht, die homo's moesten ondergaan en je intenties waren echt, omdat je de liefde zag vergaan. De scheiding van je moeder/vader maakte een diepe wond in je ziel, je moeder stierf, je vader de dader? je bibberde in je boerenkiel.…