Alle inzendingen over vergezellen

geüpdatet door het blad dat in de herfst gevallen is en meegenomen als rest in warme compostering waar basisolie gaat dienen als mest daar zullen de genen nog mogelijkheden hebben om in lentes eerste groei en bloei de evolutie met nieuwe etherische componenten te enten die in vleugjes wind als bijzonder cadeau ons weer gaan vergezellen…

Wapperende haren walsen in de wind haar twinkelende ogen dansen puur genot armen lachen stralend, zij weet zich bemind naakt, één met de natuur, waant ze zich kind van God de opkomende zon verwarmt haar gezicht talrijke zandkorrels masseren haar voeten vergezellen haar op weg naar het morgenlicht om samen een nieuwe dag te begroeten herinneringen…

Hij wil proberen haar te vergezellen en naar d'r dansfeest gaat-ie vol van zin. Hij haast zich, om zich aan 'r voor te stellen en op z'n dansvraag gaat ze waarlijk in! Hij denkt: 'Dit is alvast een goed begin' en voelt z'n ego bij de tango zwellen.…

Machtig voorspellende Ons vergezellende Oer-oude goden, Al het vergankelijke Weet ik ’t afhankelijke Van Uw geboden. Zomer en zonneschijn Gloed van de jonge wijn Windvlaag door ’t koren, Bron die de rots ontspringt, Wordt niet wat in hen dringt Uit U geboren?…

Langs kale nevelakkers strompelt een oude man gebogen maar opgewekt naar de duinen vol lentegeur de grijsaard wil de frisse wind vergezellen tot vrije golven en einder blijft echter zitten op een blij glanzende helling jonge sterke bloei nog half in tere sluimer vraagt hier lang te toeven hij ziet een nietig plekje dat heel de wereld…

Zo noemen ze mij, zo spreken ze me aan en zo was de naam van de baby met de fragiele beentjes in het wiegje dat ome Guus getimmerd had: de beentjes spartelden op het lakentje; inderdaad een teken van kwetsbaarheid, aangeboren kwetsbaarheid die mij bleef vergezellen, die mij blokkeerde, die rotsblokken wierp in de rivier van mijn leven waar het water…

uiten, doch de stereo is geen ontvanger die met mij het pad wil kruisen, de nacht spiedt zich in mijn binnenspiegel en leest het gedicht dat in rouw verzonken de woorden kiest die ik nooit heb willen zeggen heerst er spijt in stemmenloze offers of is het afschuw dat zich rijpt tegen de ketting waarvan de schakels als hindernissen mij vergezellen…

ver weg van duistere gevaren een tripje naar het licht weg met het weerbericht laat het gras maar groeien hoor de bijen zoemen snuif alle liefde op sta eens op je kop met retro muziek in oren rijden we nooit verloren het paard die trekt de wagen op zoek naar zalige dagen wat ik je wil vertellen laat stres, je nooit vergezellen…

Met een emmer vol verdriet naast mijn fauteuil zit ik met gevoelens zoals afwachtende wolven die huilend hun onrust vergezellen in de nacht onder de volle maan met emoties bedolven.…

En jij, mijn lief, lach je lach als nooit tevoren laat je stem niet breken, maar laat hem triomferen zo dat al die je vergezellen het ook kunnen horen. Toon je verrukt over de hofhaag, zo strak geschoren merk op dat het lover van de wilg zich voorover buigt en blijvend van de zorg voor mijn plek hier getuigt.…

midden in de tuin staat een boom terwijl ik met hem praat, zonder mijn stem te laten horen schudt hij zijn bloesems hoog op, alsof er tederheid is alsof het gedicht in zijn buikholte mij zal vergezellen naar de branding mij zal doen verdwijnen in de palmen van vloed, nog zachter dan een belofte van liefde opnieuw op huid en vlindervisjes, neergestreken…

Vele knechten vergezellen jou, ze zijn zo zwart als roet, klimmen roekeloos op daken, trotseren onze decemberkou. Menig kinderharten slaan snel, je brengt lievelingsspeelgoed en hopen smaakvolle lekkernij, weet alles van ons,.. wonderwel.…

Mijn ogen en mond zullen dit gevoel vergezellen, er bij 't krieken vandaag wellicht meer over vertellen.…

Soms bezit ik niet meer dan wat ik heb, kan ik jou enkel een ogenblik van geduld het toen en nu geven, je echt wel samen voor en op die andere weg mocht je wensen vergezellen, maak dan alstublieft kennis met de oprechtheid van mijn hart, hoor het kloppen. Luister, hoor je het.…

met tranen lief afscheid te hebben genomen de plaatsjes in elkaars hart opgeruimd en klaar voor een eindeloos lang weer ontmoeten onze geheimpjes hebben wij gekoesterd en de nieuwigheidjes worden persoonlijk overgebracht niet zomaar als pakket bezorgd en uitgedeeld wij ervaren de kleine irritaties die minder nieuws altijd vergezellen…

Ik sluit de luiken van het huis en roep de stille beelden op die mij dan vergezellen: de vogel die een schuilplaats zoekt bij al te felle regen het zwarte water dat mij lokt met stram het taaie riet het morgenlicht over het veen de landerige landerijen langszij de ramen gaat de zomer als ik het leven buiten sluit zoals de vlinder die nog…

Melancholiek is 't klinken van de bellen Aan 't haam van 't paard, dat stapvoets sloft in 't zand, Het opgeschoffeld stof zweeft naar de kant En ganse zwermen vliegen vergezellen Het beest, dat scheukt en kopschudt van hun kwellen.…

Alleen liefde kan de wereld tot bedaren brengen ruwe beelden en schetsen die hem vergezellen geëtst in vergeten echo’s vervagen maar klinken in de kruistocht van weer en tegenwind, om een plaats te vinden in de stroom van zinnen uit de verlaten jeugd van onschuld, bittere smaak aller dromen verregend op het bord met krijt verhult de geur…

leven de mens er middenin zijn leven duurt maar even Aan ’t eind van ’t jaar gedenken hoe dat nu komen zou wil Here ons doen schenken van harte ons berouw Wil ´t hart toch doen verblijden in dagen van mislukking bekering door het lijden met vreugde door verdrukking Leer ons toch zo te tellen de dagen van ’t bestaan wil Heer ons vergezellen…

warmte vraagt rijpt de koude nog dieper in poreus gebeente als hij zijn overwoekerde jongensjaren zacht lispelt Aan de voet van haar gebeitelde initialen waar hij het harde gesteente niet kan breken slaapt zij nu, droomt zij hem zijn idealen van de tijd toen zij* nog bij hem was en schittert aan zijn droomloze horizon om hem te vergezellen…

Wandelend langs stille paden Een ijle stilte om je heen Je in niemandsland wanen Kijk een vogel in een boom Die je op je tocht vergezelt Het lijkt haast een droom Je lijkt wel uitgeteld Zachtjes de wind horen ruisen Door die hoge kruinen heen Je eigen gedachten doorkruisen Alleen en je voelt je niet alleen Honderd kleine dieren Vergezellen…

van jouw eigen leven heeft je vrijheid en verwachting gegeven van jongs af aan wist je je eigen weg te gaan wij dachten en wisten laat haar maar begaan toch is er een keerpunt gekomen waarvan wij nooit konden dromen je hebt je onder behandeling gesteld, dat heeft je afkicken wel enigszins versneld nu heb je uitdrukkelijk gevraagd jou te vergezellen…

een bepoederde spiegel in pirouette een ballerina van glas, zonder ogen, zonder hart zie hoe ze cirkelt in haar eenzaamheid onbevlekt wit en onbevangen er ligt geen deken van onverschilligheid over de waandenkbeelden die haar vader bezig houden tijdens het ijlen in de koorts-tocht van zijn ziekte op zijn vlucht langs de levens-rivier vergezellen…

voor hun was dat een zwakte onverwachts trekt de lucht nu dicht en met bliksem en met donder arrogant zoals ze zijn gaan zei dus nu ten onder de hemel trekt weer open even snel als het begon krijg ik weer moed om verder te gaan en geniet weer van de zon ik vervolg mijn weg der levensloop en zie steeds meer bekenden zei vergezellen…

erg pijnlijk en verdrietig zijn voor wie hier en nu vol het leven viert stap voor stap de dromen waarmakend die jij als jong vrouw al dan niet kende haast de dagen dan ook niet naar morgen zing vecht huil lach werk en bewonder ze beleef en ervaar de verrassing ten volle die voor jou de tijd met zich brengen zal dat geluk jouw stappen vergezellen…

mij stevig vast met de onvoorwaardelijke loyaliteit die alleen echte liefde verklaren kan in zonnige zowel als donkere dagen houd jij mij steeds veilig en gezond omhels jij mij met zorg en hartstocht sterker dan de ring van ons verbond jij bent mij een engel als geen ander de vleugels ook van al mijn vluchten die mij overal dragen en vergezellen…

van na de winter te zijn vergeten, kleine stroompjes water voeden de nerven die zekerderwijs hun weg naar een voltallige groei in een zwijgzame taal me begeleiden waar ik achterwaarts kijk en zoek naar het figurante van alles wat in mijn leven is verdwenen voorwaarts vul ik beelden die niets verhoeden hoe de tijd mijn jaren zal vergezellen…

verworvenheid van kennis en kunde over weg- en waterbouw als bron en inspiratie voor stedelijke projecten met in hart en hoofd die rijkdom als bagage mag jij vandaag stilstaan bij wat gisteren jou bracht om morgen mee verder te gaan met daarbij onze wens dat geluk en gezondheid onderweg naar morgen ook dan jou en de jouwen zullen mogen vergezellen…

verlaten door de koude herfstwind De wind huilt droevig diens grote nood hij schreit luider dan een droevig kind De dood werpt zijn schaduwen vooruit als spoken dempen ze het laatste licht Rillingen glijden over menig kille huid angst leeft op ’t oude afgeleefd gezicht De dood werpt blikken op kale huizen op zoek naar wie hem moet vergezellen…

jouw jaardag ons een dag van blijdschap van wensen ook en geluk een dag om bij stil te staan vol van feest en vreugde jij bent wie je bent een speciaal mens een zoon om trots op te zijn naast vader van drie koters een zorgzame echtgenoot ook dat de vele dromen die je had en hebben zult als vreugdevuurtjes en lichtpuntjes jou blijven vergezellen…