Alle inzendingen over vergezellen

De handen behoedzaam bijeen gehouden aan de ander vergezellen de boom aan zijn herinneringen, in deze tuin waar inspiratie te vinden is ziet men geen ontbrekende beelden doch enkel de strepen als vertakking van een schilderachtig leven.…

De zin beschrijft ze als een wens Gewekt in de val van de gedachte Uit de slaap ontwaakt een mens In wat hij in zijn leven stil verwachtte Duidt dit beeld op een ware zin Van wat reëel is, werkelijk bestaat Het enige wat ik zo zeer bemin Waar mijn hart in wezen naar uit gaat Dit slapende symbool daagt mij uit Wakende haar ook te vergezellen…

als geesten bij Dickens is mijn kroost op pad bij tijd en wijle, wanneer de klok twaalf slaat bezoeken zij mij nog eens ondraagbare zware ketens vergezellen hen, de last van hun verleden toch verlenen zij mij een status, onaantastbaar als mens die leeft, uniek met bagage, maar wie heeft die niet?…

wolken witberen helder als ik de horizon aanschouw aan het verlaten strand alleen diverse vogels vergezellen mij op de wandeling er is een zoutzilte zeelucht dat zweeft in de lucht als een trotse veer ik wandel met voeten in maanwitte duinen met open grenzen dat maakt iets los in mij en ik herdenk: nu blijde de wonderlijke magie van…

als ik moet gaan en eens moet ik gaan laat mij dan vergezellen met tonen van gezang die verhalen van liefde een cantate in Gloria als licht zuilen van geluk laat de stemmen klinken als ik moet gaan en eens moet ik gaan breng mij dan weg op klanken van muziek zij vertellen over schaduwen de vleugels van verdriet die het hart beroeren…

Jaren vluchtig aan het leven staan hier vast gebeiteld, alle seizoenen komt hij zich warmen aan de late middagzon, met gesloten ogen een wereld van verschil bij een gedenksteen even stil, ruimte en tijd doen er alleen toe te vergezellen verder van hier..…

Jouw ziel zit in een versteende stoel de wereld angstig aan jouw voeten reusachtig als een woest gebergte jouw innerlijk ligt vredig verloren samengekomen in tijd herinneringen deels onzichtbaar voor de mensheid in een oeverloos bed zonder gedachten of dromen witte rozen vergezellen jouw laatste wens om stilte reis naar het donkerblauw…

De kaashandelaar maakt een reisje en laat zich erbij vergezellen. Z'n duozit is voor een meisje; het is z'n vriendinnetje Ellen. Ze zegt: 'Deze plek vind ik jammer; ik zit alfabetisch, helaas, immers jij bent een echte Edammer. Ik kom dus als LL na KK.'…

Je omhelst me stevig ‘dit gaat even pijn doen’ en schroeit met salpeterzuur jouw hart in het mijne zorgvuldig, teder, zacht leid je diepe groeven door de grauwe korst van neergeslagen jaren waar ook m’n ziel lijdt onder de verzengende warmte waarmee het dieprode wordt ontzet en een vergezellend temperament geëtst, om jou, op gepaste…

Triestig plezier geeft vreugde gelijk pijn bitter en zoet troost ook vervelend genoeg lachen en huilen maar vergeet de herinneringen die altijd me vergezellen bij het zo heel doodalleen zijn Verborgen zijn tenzij je ze toch ziet diep in mijn hart schaduw van mijn somber oog: Triestig plezier ...…

achter het vroeg gesloten raam bedrijf ik onverschillig de liefde met roestbruine windvlagen die dode vogels laten vallen tussen bewust verzwegen verzen het huis kreunt niet langer meer om de lege kamer, waar doden ’s avonds wederkeren om slapeloze nachten te vergezellen naar een koud beslagen vlakte de verte duizelt op mijn huid en ik…

Hoeveel kraaien zullen hem vergezellen Wie van ons neemt hij mee? Een zwarte engel achter dichte bomen Zal iemand van ons halen. Wie loopt op zijn laatste gras Naar een drijvend bloembed op het water?…

nesten leeft en kent de vindplaats van elke plant wie zo wandelt, is een rentmeester en geen recreant maar waar Natuurmonumenten het duin beheert wordt de ware wandelaar met bordjes en prikkeldraad geweerd en is de boswachter een bureaucraat die zijn gezag zeker wil stellen bekeurt wie het harde pad verlaat of wie zich door een hond laat vergezellen…

nesten leeft en kent de vindplaats van elke plant wie zo wandelt, is een rentmeester en geen recreant maar waar Natuurmonumenten het duin beheert wordt de ware wandelaar met bordjes en prikkeldraad geweerd en is de boswachter een bureaucraat die zijn gezag zeker wil stellen bekeurt wie het harde pad verlaat of wie zich door een hond laat vergezellen…

Eigenlijk zijn we allemaal te leen Niemand is werkelijk bezit van elkaar We vergezellen elkaar slechts tijdens de rit De rit van het leven weliswaar We delen het leven met onze geliefden ontvangen steun, toeverlaat en kracht maar alles is ons slechts tijdelijk gegeven Wij zijn het bezit van een hogere macht Hier op aarde dus samengevormd…

Ik wil je vergezellen, bij je zijn in alle eeuwigheid. Ik hou van je..voor altijd en geef voor jou mijn sterfelijkheid..…

Boeddha versus God Muziek als pleisterplaats, dat merk ik wanneer het treinstel me bedondert en dode vogels langs het spoor de klavers voeden met het bruin van massa en bederf nog juichen de reizigers ze proberen de bielzen te tellen van de evenwijdige spoor van wie ze denken dat die hen komt vergezellen zal het eind – het baken –…

Natuurlijk hoop ik dat het leuke roodborstje mij blijft vergezellen, want ik zal het zeker nodig hebben. Lieve man van mij, rust zacht. Liefs, Je vrouw.…

Zachte voetstappen in het mulle zand, vergezellen me op mijn vele tochten. Sluimerend ontwaken de eerste fluiters, en hun liederen klinken langs de heuvel. In de verte ontwaar ik enkele ruiters, en boerenvrouwen in minzaam gekeuvel. Hier klopt het hart van slapend Vlaanderen, zijn bloed stroomt door de beken.…

weet je nog hoe we alles samen schreven met hagelwitte woorden op het nachtzwarte blad en je vroeg me of je ooit een plekje krijgen zou in deze dundruk zodat je me kunt vergezellen in alle nieuwe tijden op weg naar nergens heen mijn ongekroonde koning der witregels, zei je, en je zoende me troostend om het grapje en stilaan moest…

mijn lief wat ben je treurig ik zie je ogen als de maan groot en rond breed schijnend vol in de hemel staan maar ik weet dat je gedachten nog verder van mij zijn je lippen die vaak naar me lachten zijn strak nu en vol pijn waar zullen we nog heengaan op onze laatste reis ik wil je vergezellen je bent zo lief, zo wijs mijn weg gaat…

Alleen in stilte met mijn dromen Slechts bezig met mijn eigen zaken De stappen van de duizendtallen Die hier liepen in ver verleden tijd Zorgen en angsten raak ik kwijt Woorden die de stilte hard ontvallen Waar de scherven van mijn leven achterblijven Alleen, met in mijn hoofd de metgezellen Die in mijn leven waren en mij op het pad vergezellen…

therapie die maakt alle dichters sober zoals het gras dat welig geilt dit is het topje van de ijsberg jouw erotiek is grenzeloos eenvoudig op het hoogtepunt glijd je naar beneden in het glibberige doen we niet moeilijk alsof een volkse vrouw je bewondert neem je afscheid van de drank en dank je de eerbiedige helden die jouw laatste slok vergezellen…

Hij wil proberen haar te vergezellen en naar d'r dansfeest gaat-ie vol van zin. Hij haast zich, om zich aan 'r voor te stellen en op z'n dansvraag gaat ze waarlijk in! Hij denkt: 'Dit is alvast een goed begin' en voelt z'n ego bij de tango zwellen.…

En het leven gaat door Ze belde om dat te vertellen Dus ze belde niet zomaar hoor Nog een kind zou haar vergezellen Hoe staat ons leven er dan bij? Woon ik dan nog hier? Is hij dan nog bij mij? Ik met hem kerstmis vier?…

Er lopen donkere schaduwen samen met haar door zonnige straten ze kent de namen niet van de ganzen die haar vergezellen in de arme stad deze stadsbuurt geniet bekendheid vanwege de kakelende kippen de donkerbruine schapen en het gebouw dat op een schip lijkt vroeger was hier een bruine kroeg met een telefooncel op de hoek en kroketten…

Maar ergens blijft het heimwee hangen - als een verraad - naar het eenzelvige gebied waaruit de morgen mij verstoten heeft en waarheen jij me niet kunt vergezellen. ---------------------------------- uit: Verzamelde gedichten, 1996.…

Geluk die de wereld tot bedaren brengen ruwe beelden en schetsen die hem vergezellen gevangen in vergeten echo’s vervagen maar doorklinken in de kruistocht van de wind.…

als ventje wilde ik nog zoveel weten maar vragen durfde ik niet over hoe zit dit hoe zit dat over wie is wie en wie is wat en hoe het toch kan dat God toch alles ziet en hem zien doe ik niet dus schreef ik ze aan de onderkant van mijn schoen om ze nooit te vergeten om me blijvend te vergezellen op mijn levenspad van toen tot ik het…

De haan, een kunstenmaker, vroege vogel met zichzelf begaan, in eerste stralen opgestaan, leurt in het licht met schorre stem, waarmee hij mijn dromen en de ochtendstond verscheurt, de zon zijn narrenkap en hanenoog belicht, mij met tirannie de slaap verdrijft, zaait uit krop een litanie, dwingt mij tot verweer te vergezellen in zijn…