Alle inzendingen over vergiffenis

De Boedha in de schoot geworpen op een frêle lotusbloem De nagedachtenis ontworpen, verdrijft de vader’s droevenis Verlaat ik andermans patronen, gevormd tot mijn ontsteltenis We vragen elke dag de Goden te zorgen voor vergiffenis In eenzaamheid ben ik ontworsteld aan tergende verbintenis Dit leidt tot een verfijnde geest ontdaan van…

U schenkt ons vergiffenis, gena en verzoening. En bent vergeten wat de mens U misdeed. Niets dan dank kunnen wij U geven Dank voor eeuwig durende liefde en geduld. Dank, want U schonk ons het leven. En een wereld vol schoonheid gevuld. Vader waar zouden wij zijn zonder Uw bescherming. Klein en nietig als wij zijn.…

achtergelaten en nauwelijks te genezen prevelt de schaduw uur na uur de bastaards uit het stof ik tel mijn twijfels van onvermogen wanneer de dag nog drupt in het vermolmd gegroet van vergiffenis het was op een nacht als deze ik zag een wandelaar in de regen en een wereld van waanzin het was stil zo rond middernacht…

zijn lippen vormen nauwgezet de woorden uit bevroren zeeën leggen vorst over haar trillend vel waar zij tastbaar de witte tekens weet achter het weerloze schild delfde zij al lang en onomkeerbaar het graf voor vergiffenis werpt ze haar schaduw dag na dag over de betonnen steen…

Smeek ik wederom om vergiffenis Moest slechts even de stad in, tot mijn spijt Help dit baasje weer op het goede spoor Anders timmert Geert er vast een dorp voor…

in de spelonken van mijn geest in duisternis gehuld tussen de stronken van mijn vrees ligt mijn verloren schuld in de kerkers van mijn verlangen in ware droefenis tussen zwak en sterk gevangen ligt mijn vergiffenis in de plooien van mijn geweten in vreemde vorm verbogen tussen ziel en zaligheid vergeten ligt mijn onvermogen…

ik zal naar Canossa komen, blootsvoets en kaalgeschoren me in het stof wentelen as over mijn hoofd strooien en naar je kruipen op mijn buik nederig je schoenen kussen ik zal gelaten wachten op een blijk van aandacht al was het slechts een trap in mijn buik ik zal blijven hopen op vergiffenis al weet ik niet wat ik verkeerd deed…

Gewicht in elk gedicht – hoe vluchtig ook licht bestook ik de duisternis wildernis verdoemenis Geschiedenis nu zonneklaar maar onveranderbaar Richt me tot de luisteraar Gijzelaar van dicht Open mijn gevangenis en bedel naar vergiffenis - een zondaar met bezwaar op schijnbaar eenduidige betekenis Onverstaanbaar aan de top -…

Dansend dwalen kolibrie en coatl in Nahuatl Passeren helder zingend Volkoren bloemenvelden Als in een klein verdriet Van stille plassen Een porseleinen wiegelied dat zingt men niet dat wordt gezongen vals gezongen door een duo naakte dingen in de wildernis nectar en vergiffenis ik smeek je niet om breekbaar goud m'n vriend Cortez…

Het komt niet in je op om te bedenken Zo ’n crimineel vergiffenis te schenken, Integendeel, je grijpt je kans op wraak. Daarbij mag het tot aanbeveling strekken Het vonnis eigenhandig te voltrekken.…

scherpste sneden van het lijden geopenbaard als zinvol en leerzaam ik had dit nooit geweten, nee er bestaan geen winters zonder kou geen oevers zonder kade geen leven zonder waarde maar als ik de buitendeur open en een gulle wind met een kansrijk verhaal die dan de tijd in mij onthult, wie zegt mij dan de verdienste van het lijden de vergiffenis…

barstensvolle straten zie je 't niet zitten van ied'reen verlaten Ben je wat eenzaam of een lied helpen kan Je toeft hier alleen onder donkere sterren krijg je geen hoogte van grenzen van liefde Ben je wat dronken of een lied helpen kan Kan een lied soms helpen als de nacht veel te oud is Hoe verdriet te stelpen Schenkt de ochtend vergiffenis…

Hij had het zwaar als kind hij bad ieder avond tot de lieve god vergeef me dat ik steel uit de suikerpot in plaats van suiker gebruikte hij nu dan heroïne afgewisseld met cocaïne langzaam raakte hij zo in hoger sfeer dat hij geen vergiffenis meer vroeg aan de lieve Heer met dat allerlaatste shot verloor hij zich in de donkere krochten…

goede vrijdag de klokken zijn naar Rome het is stil in de sacristie het kruis is bedekt dat van het misdienaartje niet pasen de klokken zijn terug uit Rome met eieren van chocolade de kinderen zijn jolig het misdienaartje heeft verdriet beloken en gebroken de klokkenluider mocht niet mee naar Rome er zou gebeden worden en vergiffenis…

Het vernedert hun gebeuren, verzaakt aan de korst, vergiftigt vergiffenis, en schilfers nijd vergrijzen wat het maakt tot een geschiedenis waar zij niet is: tot zij zichzelf hervinden in gemis, regent het pek op lust, en leegte klaart hen uit tot schande die hun leed vergaart.…

Een schijnsel van licht doorkruist mijn donker geweten ik voel pijn en toch ook verlichting het tintelt door al mijn aderen heen vergiffenis is mogelijk maar de makkelijkste weg kies ik niet graag ik wil vechten voor elk stukje eigen geluk en de blijdschap zal groot zijn wanneer ik iets geven kan vanuit de zwarte hel waarin ik leefde…

wantrouwen hakt nu één voor één de vingers af van de hand die ik je gaf splijt de tong en maakt mijn woorden krom voor onbedoelde dubbele betekenis is even geen vergiffenis verblind het zicht op warme ogen die menselijk tekort nog wel gedogen ik schrijf met bloed fluister zonder woorden neem de pijn maar laat…

Over jouw zwijgende zon heb ik gelezen het was bijna tastbaar en het regende zacht een stille trom vroeg om vergiffenis maar het bleef duister als de nacht mensen haalden adem uit in het landschap staande bomen maar ook het levend hout bleef zwijgen verlangend naar een bloesempracht onder jouw pratende maan heb ik geschreven…

en kwezel er lustig op los we luisteren natuurlijk niet echt Er verandert door de biecht niets schulden blijft U zelf betalen en voor misdaden komt U voor 't gerecht Het lichte gevoel in Uw moede hoofd als U zich opricht van bidden en biecht na bekentenis en spuien van zielenpijn Komt niet door hemelse verlichting noch door schenking van vergiffenis…

Vergeef me mijn egoïsme mijn onbegrip en afgunst vergeef me als ik in slechte tijden anderen de schuld geef van mijn ongenoegen mijn bitterheid ik vraag vergiffenis voor het feit dat ik als ik kwaad ben verdrietig of gefrustreerd mijn geloof verlies vloek waar ik zo tegen ben leer mij dankbaar te zijn voor de kleine attenties…

zachtjes vallen de vlokken neer op mijn gelaat verbergen de tranen die ik ween de tijd is gekomen daarom zeg ik je ga nu heen je bent hard weet zelf niet wat liefde is jouw lieve gelaat met je mooie ogen begrijpen en vragen om vergiffenis maar bedenk dat ik je niet meer kan geloven de sneeuw zal stilaan smelten en mijn wonden…

als de stilte verzwijgt over een lang verleden dan heb ik zonder vergiffenis tientallen jaren voor niets geleden mijn ziel werd gekleed in naakt maar niemand die dat zag ik ben blindelings bewaakt door een minzame lach die alleen werd weerkaatst in eigen schaduwlicht om achter gesloten vensters nimmer te worden verplaatst: hij bleef…

Hij vult wat ik ten diepste mis, doorstroomt in mij als ader als alles mij te machtig is, en bid ik om vergiffenis voor vijanden en dader beleef ik Zijn getuigenis, dan nodigt Hij mij aan Zijn dis vol troost en vol genade. Als alles mij te machtig is beleef ik Zijn getuigenis.…

Mocht morgen mij alsnog jouw beeltenis d’ ogen schroeien, dan wordt mijn wanhoop hoop, mijn Niets jouw Alles en vergiffenis.…

Mocht morgen mij alsnog haar beeltenis d’ ogen schroeien, dan wordt mijn wanhoop hoop, mijn niets weer alles en vergiffenis.…

Op het hoge ros gezeten 't lichaam star en recht met koele waakzaamheid immer berekend op gevecht Benen omklemmen straf de flanken van het paard 't vizier aldoor gesloten in aanslag het puntig zwaard Het harnas schuurt pijnlijk dat wat diep geschonden is doch nimmer is geheeld bij gebrek aan vergiffenis Wat zacht en kwetsbaar is…

bezwangeren de blauwe lucht Woorden zonder betekenis noch toekomst dwarrelen neer als herfstbladeren in het altijd mistig okeren ochtendgloren Terwijl een vrolijke rouwstoet van dierbare herinneringen als een slang door het rottende groen sist en de grond zich opent als een vuilbruine schede gaapt de tijd nog eenmaal; slaat het uur der vergiffenis…

Vergiffenis omhuld met geduld. Leiding verpakt in een goed voorbeeld, gesterkt door communicatie en begrip. Samen huilen, samen lachen. Troost. Een rots in de branding. Een veilig toevluchtsoord. Een vriendin door dik en dun. Wijsheid en ervaring van een heel leven.…

Het vers gemaaide gras smeult als zijnde het laatste leven dat ik benoem met woorden die ik vond langs de leegte van het pad de geur is oud en desastreus, het ettert waar gebeurde momenten uit mijn hand al strijkt de eer slechts door het omber dat zacht doorweekt wordt door woorden van vergiffenis spreuken die het lijden verlichten zijn…

Als het Uw wil is en Gij beslist dat dit mijn allerlaatste avond is, vraag ik aan wie 'k verdriet deed en aan U, vergiffenis.…