Alle inzendingen over vergiffenis

Juli schenkt geen vergiffenis Juli is bedorven door het gemis van twee hemelse meiden in die helmaand gestorven Juli is niet het begin van de zomer Juli is koud en barbaars Weg in mij de dromer Vertrapt door de zwartste laars van zelfhaat en schuld Maar juli gaf jouw bevrijdende schoonheid die aan mij onthult gelukzalige vervullende vrijheid…

voor de zekerheid heb ik het touw met lussen meegenomen ik zie de graven langs de weg geblakerd door de zon de tijd trekt kruisen krom vergeten zijn de woorden uit het hart ontbonden is het vlees gedachten zijn ontward hang ik de leegte op die komen gaat als ik dit warme lichaam nu verlaat of strop ik in een laatste snik vergiffenis…

Het dendert maar door mijn hoofd mijn schuld, mijn schuld, mijn grote schuld ik ben niet rooms, niet katholiek ik was gereformeerd protestant de schuldbelijdenis in de kerk was een hele grote opgave en nooit na de vergiffenis voelde ik mij echt bevrijd en dan denderde het ook door mijn hoofd dat is ook mijn schuld, mijn grote schuld daar zal…

dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe morgen een dag vol zekere onzekerheid in mijn twijfels ligt verzonken een gebaar van vergiffenis…

Slepende voetstappen op het plein doen vermoeidheid vermoeden, soelaas alleen voor de goeden in vergiffenis verworven door pijn. Mannen in zware bruine gewaden leven in stilte en eenvoud, hun boete met offers beladen. Hierbinnen is het leven hard geen zilverstukken noch goud, Gods' liefde spaart geen gard.…

dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe morgen een dag vol zekere onzekerheid in mijn twijfels ligt verzonken een gebaar van vergiffenis…

Vergiffenis is thans geschied.…

Mijn ziel was niet aan zee geboren zwaaide met mijn armen als een kind speelde verstoppertje tussen wilgen en vroeg de fantasie om vergiffenis ik dacht ook niet aan een God omdat mijn ouders nooit geboren waren was bidden verstoppertje spelen vergif voor de fantasiedagdromen kind was ik, tussen de wilgen vond ik wind, maar op een dag…

Je bent er niet uit je komt er niet uit nooit zal je er uitkomen jouw leven is een opeenhoping van lief en leed van vertrouwen en inzicht verbijstering en wanhoop tederheid en vergiffenis ingeving en uiting uitstraling en ingetogenheid hartstocht en veiligheid denken en nadenken ontmoeting en nooit meer zien afstand en dichtbij…

Zwijg nu eindelijk eens, geweten ik heb reeds lang je stem gehoord Ik wil wat mij gebeurde, vergeten doch je verwijt komt ongestoord Zwijg nu toch eens naar geweten waarom verwijt je bestendig door Mag ik dan niet de daad vergeten is ‘t daarom dat ik je almaar hoor Zwijg nu tenslotte toch, geweten ik heb haar vergiffenis gevraagd Mijn…

en een sober palet hij denkt aan haar en hoe zij is heengegaan eeuwig onaantastbaar in haar woordenschoonheid hij denkt aan haar poëzie en aan zijn kwast iedere beweging doorbreekt de kalme stilte zijn humeur hangt onder de blauwe lucht de vitale kwast schildert de zomerse duinen over de grote oceaan naar een verre horizon herrezen in vergiffenis…

Een stem Een stem spreekt Met een inhoud van waarheid Doorweekt van frustratie Niets kunnen wijzigen aan het feit Een stem spreekt Schreeuwend om hulp Geen grip hebbend op een wens Van angst doorweekt Een stem spreekt Smekend om vergiffenis Spijt hebbend met bloedend hart Verdragend het zware leed Een stem spreekt Vol pijn en verdriet…

nagenoeg gemeen buiten schot baant hij zijn weg doch kan veel stof doen opwaaien knaagt blindelings vaak aan edele kunst weet zichzelf in de leegte om te draaien voor voedselsplinters ten eigen gunst' hij huist al lang in ons bezit een haast niet te vermijden erfenis, het ongewenste familielid zonder waarde of norm, voor hem is er nimmer vergiffenis…

Wat heeft vergiffenis voor waarde zolang men de daad niet vergeet en zich herinnert tot in kille aarde wat men ooit elkander deed. Nee, ons vergeven is gebrekkig en vergeten kunnen wij nooit ook al lijkt het zo eenvoudig het werkelijk vergeven én vergeten wordt alleen door God voltooid.…

Waar eens een huis stond schreeuwt de onmacht om vergiffenis Kraters gevuld met bloed van … Wegwuiven met een witte vlag uit het riool opgedoken Waar eens een huis stond zwijgen ze in dezelfde taal verboden Zonder wapens de ander aanvaarden Schoppen, schieten we vol Vanuit ons comfort Een thuis, heel Waar nachtlampjes doven…

In gesloten kamers vol met haat vlogen de jaren als bladeren door de wind waarin hij zich realiseerde dat de schaduwzijde de relatie met familie verduisterde in een donker geschilderde nacht Waar vergiffenis de weg naar het licht verschalkte tot een blokkade waarin hoop vervlogen was als een molecuul deeltje stof waarin emotionele tranen vervormd…

Geenerzijde, geen enkele vergiffenis mij wacht. In alle volledige helderheid verwacht, ik was verwacht. Ik was verwacht. Graankracht het geen ik werd, zomaar ondoordacht maar toch. Ik was Graankracht, een doos onheropend. En allen die voorgingen, deze ondergingen mijn ondergang zoals gedaan gij zijd. herboren en herschreven, verledentijd.…

het was een jaar, vader gebroken door ziekte geteisterd door stilte met luide brokken protest tegenover de luwe vreugde van oef, het is nog niet gedaan vandaag en hier, vader vraag ik om vergiffenis voor moeders enkele tranen om treurnis die ik haar bracht die nacht, toen ik jouw naam spontaan vergeten was mijn geheugen is niet meer dan…

verstikkend in de opgehoeste woorden die vol venijn je eigen adem smoorden als onbeheerst ontplofte staven dynamiet hoe vaak heb jij gewenst me te vermoorden en vond je me een gore slet of parasiet waarvan je kotste om vervolgens hypocriet luid schat te hijgen wat de buren hoorden nu kniel je als een zondaar aan mijn voeten neer jankend om vergiffenis…

Het verdriet stroomt door mijn aderen Ik kan niet meer scherp zien Mijn ogen vallen dicht En ik vraag om vergiffenis Ik vraag aan de mist Of hij op wil trekken Ik vraag warmte aan de zon Ik vraag aan de regen of hij me schoon wil spoelen Ik vraag aan de haat of hij weg wil gaan Ik vraag om de waarheid Ik vraag om liefde Maar ik krijg de…

schilder onder streepwolken als klein geel vierkant naast boerderijen twee keer neergezet ik voel me thuis ik proef de sfeer ik ruik de geur van de natte graanakker hevige regenbui verstoord oogstwerk ruige rukwinden brachten ons binnen de weg was leeg je scheet zeven kleuren stront voor de donder en de hagel vader bad dan om vergiffenis…

Dit soort regendagen is niet snel tot vergiffenis bereid. Zwetende voeten, dansende druppels van kruis tot appelkruin en kruimels in de schoot verloren. Want voor mensen die graag ondersteboven top en dal verhaspelen is een berg een plas die als emmer een prima pak verpesten kan. Daar hangt de man.…

dat jij mij zou kunnen vergeven, gedachten van beperking en angst, zo ik verzwegen was in verborgenheid in aller namen voelde ik je zucht, gevolgen van de verkeerde daad, voelden schuldig zonder schuld in aller blikken van je gedachtelichaam, zag ik schaamte, ja schuchterheid vergiffenis van schuld diende alleen maar het eigenbelang…

Laat Kerstmis zijn die periode van vergiffenis; die na de droefenis een liefdesmaaltijd delen wil aan een voor iedereen toegankelijke welvoorziene dis.…

Haat werd vergiffenis; woede werd omgezet in idealen tot vrede en veiligheid. De diepste liefde van Petra 546 schreeuwt, brult en snijdt met ogen, hart en ziel... opdat elk pogen tot verraad in stille traan verviel. Ik huil met de aarde mee en de mensen, dieren en planten, zij wenen gelijk ik.…

harde muren op de drempel van het ochtendgloren door mijn verrijzenis uit de prehistorie heb ik een gedachtefossiel in steen gevangen deze tussen tengere vingers met zelfverkozen tederheid omhangen de nacht heb ik met tijdlijnen verward zodat ten halve keren niet mogelijk is de vroege ochtend is al aan de late kant toch vraag ik om broze vergiffenis…

aard Blijven hier met al onze klachten Heer, is dat het wachten waard U vraagt ons op Uw woord te vertrouwen Maar voor ons is ’t zo ongewis Of wij daar echt op kunnen bouwen Of Uw belofte betrouwbaar is Maar wat zou ons aardse leven wezen Als dat voor ons ‘t eind van alles is Als niet na de dood onze ziel gerezen In het bloed van Uw vergiffenis…

gevoel van binnen dat de voortgang aankondigt links en rechts de schaduw was de drieeenheid uitgebeeld door de driedeling leven, beleven en overleven wij danken een man aan het kruis de zoon van God die stierf voor onze zonden maar de wederopstanding in zich droeg het voortbestaan is gewaarborgd de liefde is verankerd in de mens Vergiffenis…

Innemend ontluisterend vergiffenis verdervend zoekt zijn gedachten af langs hoofdpijn om puzzelcontracten die nooit komen eeuwig vragende stukken die passen zoals een steen het gladde water ontmaagd het toch weer zonder rimpel laat de tijd als was het soms de zijne slaat in stukken op de muur waar de klok nog steeds de dienst uitmaakt tot…

Ik vraag je om vergiffenis. Kom nu in mijn armen mijn kind en weet dat je er mijn liefde vindt dag kind, míjn kind, met je liefde en trouw, uiteindelijk hou ik van jou....…