Netgedichten

netgedicht (nr. 81.569):

Waar eens een huis stond

Waar eens een huis stond
schreeuwt de onmacht
om vergiffenis
Kraters gevuld
met bloed van …
Wegwuiven
met een witte vlag
uit het riool opgedoken

Waar eens een huis stond
zwijgen ze in dezelfde taal
verboden
Zonder wapens
de ander aanvaarden
Schoppen, schieten we vol

Vanuit ons comfort
Een thuis, heel
Waar nachtlampjes doven
met een ‘’tot morgen’’
De beelden vervagen,
verlagen ons morele niveau
Zie ze wijzen
vanaf de plek
waar eens een huis stond