Alle inzendingen over verloren strijd

strijd Ik vecht, jij vecht, we vechten erom Maar ik ben je eigenlijk al heel lang kwijt…

Een vreemdeling werd kaal geboren, de huid en broek zaten hem te wijd, de riem te strak, het gewei van corruptie stak tussen beide oren, liep voorop in een verloren strijd, achtervolgde de balans van alle ongeboren stemmen, die de wereld in bezit namen, dat kon de gedachten niet remmen, respect is niet te temmen, gevat in het eelt…

Dit zal de einde van mijn wereld zijn, sluimerend en ontraadseld in heimelijke trouw naar wat vertrouwen gaf in een verloren strijd ontleent aan de herinnering, de dood ploegt de voren strak naar ander leven, het einde van de dagen draagt de sporen van een nieuw begin.…

strijd zijn hart gebroken de ziel ontworteld hem zijn takken vermorzeld worden met de motorkracht van de machine die ook zijn stam dan opgraven zou uit de grond waaraan hij ook groeide…

strijd die de horizon vervuilt waar ik mijn hoop in had verschanst en nu, Anno 2015, stad en land vergeten in de droogte en als ik omzie voel ik me als een zoutpilaar die met gebroken ogen de finesse van vele waarheden moet bestrijken met stroop en honing, wanneer zal ik moeten vluchten?…

Als ik straks oud ben, ziek en zwak en pijn verjaagt de slaap Als onrust neemt van mij bezit doe dan wat onvermijdelijk is en laat me gaan, een laatste goede daad Beslis voor mij en wees niet bang Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf of uitstel tot het beter past bij een verloren strijd Ik ben niet bang tijdens de laatste gang…

strijd, bereikbaar via vermolmde kozijnen en een hemel van waslijnen, en een bejaarde overbuur, dat plekje verdient een saluut, soeverein boven het stadse instituut.…

De vreemdeling werd naakt geboren, de huid en broek zaten hem te wijd, de riem te strak, muilkorf van discriminatie stak over beide oren, bij voorbaat een verloren strijd, achtervolgd door gesmoorde stemmen, die de wereld in bezit namen, kon het denken niet remmen, bleef daarin trouw, respect naar zichzelf is niet te temmen, gebrand…

strijd in een herinnering, de toekomst ploegt zichzelf strak naar een andere zin van leven, vertraagd als een nieuw begin waarin ik de sporen in weelde zal moeten dragen.…

Dit zal de einde van mijn wereld zijn, sluimerend en ontraadseld in heimelijke trouw naar wat vertrouwen gaf in een verloren strijd, ontleent aan een herinnering kijkdoos door een kinderraam wat rest als vroegste grens, de tijd ploegt de voren vlak in de muizentrap van leven, elke dag draagt vroeger sporen in een nieuw begin.…

Morgen reis ik naar de Oekraïne Naar Poltáva om precies te zijn Daar waart Maria's geest nog rond die Poesjkin Tot leven bracht in honderdeen kwatrijn Ter bedevaart naar Poesjkin, groot poëet Kwam ik voorbij gedenkstenen en graven Verloren strijd en oorlogs-monumenten Een lange queeste naar Maria's geest Maar 'k werd op het verkeerde…

Kou rillend staan bomen verlaten en zielig bij Gekleed met de pracht van een nat en verdord blad wankelend in het leven op stuk hout waar zij verwikkeld is in een verloren strijd met de binnenkomende wind, het vallen nabij.…

Samen kijken we naar de lucht, de zee, de vogels golven beuken op ons in voeten worden nat de wind blaast jouw sjaaltje op Het zand zo heet onder ons de zetel uitgeplooid de parasol open gevouwen boven jouw hoofd Ogen vallen dicht armen voelen licht benen gevlekt voeten gezwollen uitkijkend naar elke straal De goden zijn met ons vandaag…

van de dood heb ik nu wel elk gelaat gezien de stille dreiging jaren meegedragen en ja mijn lief ik hield van jou op mijn manier van de dood ben ik niet weggelopen al die jaren hand in hand en hoop na hoop in wanhoop omgebogen geen laffer vijand dan de onze en ja mijn lief ik hield nog meer van jou en nu na al dit vechten moegestreden…

Niet gehaald, de slijtage slag was voor niets weg niet gered, alle hulp ten spijt heen niet gewonnen de te zware strijd stil geloof is weg, net als jij, waarom? Waarom? WAAROM?…

als kennen en vergeten een eigen leven leiden als niet kunnen en het weten mijn geest en ziel bestrijden als doen en telkens laten mijn lichaam zal verzwakken als zwijgen en willen praten mijn herinnering uit gaat vlakken ben jij dan ogen, mond, hand, benen voor een verloren man?…

een cryptogram verweven in een woordenweb waar zelfs de spin van huivert en de vlieg spartelt klevend naar adem hapt en één dag te kort is vraagtekenwolken die roerloos drijven en botsen in een hevige onweersdialoog tranen neerstorten in onmacht steeds weer verdampen onopgelost en gevangen enkele winnende ronden in triomferende…

De natuur verliest Alles grauw en donker hier Dom waar men voor kiest…

“Marokkaanse jeugd pest echtpaar weg” vermeldt de kop hier in mijn ochtendblad. Hun pesterij heeft dus succes gehad. De rechtstaat kreeg geen vat op dit beleg. Er is een middel tegen dat gepest: Je geeft die lui heel simpel huisarrest.…

als ze zeggen dat ik gestorven ben dan voel ik mij herboren maar voor jouw liefde blijf ik vechten tot ook mijn strijd is verloren er is maar één strijd die moet gestreden worden en ik weet dat ik zal verliezen wanneer kan ik nu nog niet zeggen het is god die dat zal kiezen al slapend zink ik weg bij het huilen van de zee alleen en zonder…

hoor het huilen van de wind de stille zee doet ijzig koud ik sluit m'n ogen en op het strand verlaat ik iedereen die van mij houdt diepdenkende gedachten, een groot zwart gat ik heb mijn strijd verloren de dood heeft nu ook mij vermoord maar niemand kon het horen 't wordt vloet en de grote oceaan heeft mij mee kunnen pakken terwijl stil…

Die strijd Verdwenen verleden Verloren tijd…

zwijgzaam mijn geweten dat in verloren tijd de weg naar buiten niet meer weet diep wegkruipt voor de strijd strijd die niemand zoekt niemand echt zal winnen mijn geweten houdt zich stil woorden blijven binnen…

hebben er allemaal mensen aan verloren familie, vrienden en kennissen Toch laten vele van ons kanker, Kankerleier als scheldwoord horen Terwijl we er allemaal mensen aan hebben verloren Familie, vrienden en kennissen die een zware strijd hebben geleden hebben gevochten maar hebben verloren Dan willen we de woorden kanker, Kankerleier als…

‘Zo is’, zei een man uit Stavoren, ‘de strijd al bij voorbaat verloren.’ Hij lachte zich slap. Het ís ook een grap: Daar sta je als Noor, zonder noren……

Ik ben misschien geen soldaat die gaat strijden voor zijn vaderland, Ik ben geen soldaat die morgen zal sterven op het veld, Ik ben een gewone jongen, Zonder uniform, Zonder graad, Zonder geweer, Maar ik strijd wel voor iets anders, En ook al heb ik geen uniform, Of geen graad, Ik heb één wapen: Mijn liefde voor jou En ook al verloor ik…

De strijd is al gewonnen Onze zielen worden één, De soldaten van het goede, Veranderen in steen. De laatste strijd gestreden, We hielden ons niet meer groot, We zijn voor altijd verloren, In de handen van de Dood...…

verloren in gedachten vergeten in de tijd vermoeid van al het wachten verslagen zonder strijd verdreven uit jouw leven verpletterd zonder pijn verdwaald in het vergeven verbaasd in … “het niet zijn”…

Toch zijn de herinneringen Niet verloren. Volhardend in de strijd Heeft ze uiteindelijk gewonnen En de weg naar haar Herinneringen teruggevonden.…

schrei mijn allerlaatste groet het was veel te vroeg voor het divergeren van onze wegen onbillijk de gevoerde strijd die je uiteindelijk verloor loop nu leeg en verdwaasd in de wereld die leven heet koester onze herinneringen terwijl het nevelt voor mijn ogen ~* Voor Patty die haar beste vriendin verloor *~…