Alle inzendingen over verrijzen

En het zal zijn alsof we pas Ontloken zijn als tere bloesems In de wind, die zingt alsof Hij onze harten wil beroeren; Die eens zo onnoemelijk verkild Waren, maar die nu uit hun as Verrijzen en stralen als sterren. Als regenbogen in de zomerregen.…

Ja stellig zal ik ooit verrijzen uit het stof van grijs verdriet op een Berg van Overgave door het Dal van Angsten omringd Mededogen zal de wolken vullen die de laagten vervlakken zal en uit het stof mijn driest herscheppen aan de wanhoop heeft ontrukt Als de Overgave wordt geslecht en zomerzon het stof verzengt resten van het nieuwe leven…

rimpeling van het meer op de kust was gekropen die energie omzette in een stralende wave van licht zijn genezende handen zijn pas later met nagels doorboord bij zijn kruisiging zo ook de lanssteek die bloed verwaterde en zijn dood schouwde in het late middaguur op de calvarieberg pas later is zijn zegetocht begonnen met het verrijzen…

als de nacht blijft hangen tot ver in de morgen rijst groter ‘t verlangen naar ‘t licht dat nog verborgen maar nieuwer dan ooit zal verrijzen uit ’t oosten Een Kind met liefde getooid dat ons komt vertroosten met engelen die zingen en spelen op hun schalmei de duistere nacht verdringen voor jou en voor mij… daarvoor is ‘t wonder…

groene stengels van nieuwe hoop zij bloeien met een groot hart rood als Uw liefdesvuur en voeden zich met ‘t zuiverste water uit de Oerbron van alle leven, waar de witte vlinders zweven doorheen het zacht - blauw van ‘n lentehemel waar een gouden paaszon stralend alles wat dood werd gewaand weer zal opwekken dit is Pasen Verrijzen…

als de nacht blijft hangen tot ver in de morgen rijst groter 't verlangen naar 't licht dat nog verborgen maar nieuwer dan ooit zal verrijzen uit 't oosten een Kind met liefde getooid dat ons komt vertroosten met engelen die zingen en spelen op hun schalmei de duistere nacht verdringen voor jou en voor mij daarvoor is ’t wonder geschied…

Luister…, hoe kakelende kaketoes zwijgen het loof lispelend zijn ruisen trilt de rivier ‘t kabbelen deinend stilt en stapelwolken donker dreigen zie…, de nevelwazen zuchtend krullen verrijzen in ‘t hoog verheven rijk uit zilvergrauw geweven tijk waarin zich zoete geuren hullen weet…, dat de zon zich zal verdrinken in rode sluiers stervend…

Luister…, hoe kakelende kaketoes zwijgen het loof lispelend zijn ruisen trilt de rivier ‘t kabbelen deinend stilt en stapelwolken donker dreigen zie…, de nevelwazen zuchtend krullen verrijzen in ‘t hoog verheven rijk uit zilvergrauw geweven tijk waarin zich zoete geuren hullen weet…, dat de zon zich zal verdrinken in rode sluiers stervend…

Reine vreugdetranen aan de struiken omsluiten schimmige koepelpaleizen, die langzaam, zacht, wazig blauw ontluiken, trillend ineenzakken, weer verrijzen, hun wezen beeldend laten gebruiken door beitels der menselijke zienswijzen.…

Nieuwe gebouwen moeten daar dan verrijzen dikwijls een bank en vaak een kantoor, ze krijgen dan het uiterlijk van grote paleizen. Men vraagt zich af, hoe lang gaat dit door.…

moet ik nog langer zwijgen met dit valse omhulsel brekend vermomd sneeuwpoppen verrijzen weet je ondanks de vele tegenstrijdigheden een golf van liefde harmonie en vrede kruipt in 't hart voorbij het gebroken licht veel heb je me gegeven bijna alles dat het leven geweld aandoet zielsverwanten zoals ik geborgen in armen…

nieuwe arbodiensten open Voor alle vrouwen van veertig en plus Die moe zijn en daarom in werk vastlopen Men rijdt erheen met de hormonenbus De mannen zijn in beeld nog niet gekomen Maar dat is slechts een kwestie van wat tijd Hun midlife crisis met de Porsche dromen Is meer dan enkel wilde haren kwijt Weldra zal ook de arbodienst verrijzen…

droomde bleken fundamenten van een oud verhaal, in de beleving opgeklopt tot Kathedraal, die oprijst uit de schimmen van vergetelheid en van de tijd, dié onverzadigbare gastronoom, met zijn meedogenloze paukenslagen van herinneringen aan chocolademelk, wat uitsterft in een troebele tempel van mijn horizon, in contouren zie ik steeds beelden verrijzen…

verrijzen noem ik dat.…

Op de eerder grijze verre velden, verrijzen geurend regenbogen, laven ogen, hart, het brein, wat zouden wij zonder bloesems, lente, groeikracht zijn?…

‘t Is alles foetsie tot aan het ontwaken Voorlopig is het Winterwonderland Zijn pandemie en wanbeleid bevroren Vanuit zijn werkplek in de Catshuistoren Ziet een premier met ogen roodomrand Een regiment van sneeuwpoppen verrijzen Oranje neuzen die één kant op wijzen!…

eens alleenheerser in het luchtruim vrij zwevend en jaloersmakend de aardse mens hemels inspirerend hem eeuwenlang zien worstelen maar ons mysterie is ontrafeld eens waren we feniks en garuda onsterflijk verrijzend uit eigen as bereden door hemelse goden waren we vredesboodschappers of deden onze silhouetten huiveren we zijn voorbijgestreefd…

De stem die men gaf Een nee tegen Oekraïne Zal pas later Zich bewijzen Wanneer nieuwe problemen kunnen verrijzen Dat deze stem gehoord is Is van waarde Daar waar internationale conflicten kunnen ontaarden Het advies van het volk Was misschien een dolk In belangen Die overstijgend zijn Maar met voeten aan de grond Is het ongedaan maken…

Geen dauw in de morgen alleen verrijzen heel vlug de weerkerende zorgen - maar mijn vreugd niet terug. Wie kleurt nog mijn bloemen? Wie zingt weer mijn lied? Wie zal mijn naam noemen? Gij zijt er! – Maar ‘k hoor noch ‘k zie U niet.…

Uw fantasie is goudglans, die m' een zon doet lijken; dat maakt mij bang want, ach, hoe lang, op eens zal blijken, dat g' op uw wens een ander mens hebt doen verrijzen, een mens die leeft en waarheid heeft slechts in gepeinzen, dat g' aan mijn beeld hebt toebedeeld te grote schoonheid, en dat uw droom zinkt in de…

waar nimfen hem in witte doeken hebben gewikkeld zijn wonden gereinigd van het kwade gif en jaloers venijn ik heb zijn tocht gelopen op de vrijdag na het avondmaal in gethsemane waar judas zijn verraad pleegde voor het haangekraai ondanks zijn dood voelde ik de stille eerbied voor de gewijde belofte om terug te komen te verrijzen…

een schreeuw verkracht de stilte rauw gekrijs stampt de rust in elkaar een spreeuw richt zijn kop op blinkende oogjes weerspiegelen de droefheid van wat verborgen moet blijven tijd hangt aan de noodrem alle gevoel is even gestorven om daarna te verrijzen krachtiger dan ooit tevoren de broeierige lucht zindert nog na trilt van…

ik heb je nooit over water zien lopen dat goddelijke miste je net wel zag ik hoe jij met schildershand kusten uit zee liet verrijzen idyllische havens met oude stadjes en dorpen die heuvelop deden vergrijzen slechts eenmaal heb jij jouw middelpunt van de aarde getekend basalt was ontdaan van kleur en in contrasterend zwart…

Uit de zee verrijzen vanzelf vage gestalten, trollen en dwergen lopen door het bos, terwijl kraaien, sommigen al 100 jaar oud, een plekje zoeken op het zachte mos.…

Pasen: weer verrijzen uit nacht en duisternis, uit angst en veel te klein vertrouwen; gelovend dat de dood een doorgang is naar nieuw en groter leven, naar Licht dat niet te doven is, dat laait en golft tot alles anders is, herboren.…

In mijn gedachten verrijzen vlinders uit het verleden; Ik wil vliegen op de vleugels van een witte vlinder en ongehinderd onverminderd kijken naar de vitrinekast naar het witje achter glas, opgesloten in de laatste klas. En het schoenlappertje dat rode schoentjes aan had. En de glazen poppenkast.…

Laat ons met U verrijzen, Die sterven gaan! ------------------------------------------------------------ Ave Christus...: ave Christus, zij die sterven gaan groeten u; uitspraak van zwaardvechters ( volgens het boek Claudius ) maar daar dan wel: ave imperator...…

Meikersen in je mond en aan je oren en in de emmer, pluk maar, pluk het uur en pluk de dag waarop je van tevoren de zon hebt zien verrijzen en rood vuur uitgieten op het groen van de natuur waartoe je nu ook zelf schijnt te behoren. Het eten is de volgende etappe.…

De bomen schrijven nu gedichten waarin de woorden niet meer op muziek te zetten zijn; ze jammeren en klagen over 't leven dat ergens diep geborgen nu moet onderduiken tot weer een nieuwe lente komt die alles juichend doet verrijzen... Wie kan de treurnis meten? Een groet aan de zomer die nu wordt vergeten.…

Badend in z'n stralend ego staat hij van zichzelf verguld, draaiend op de wieken van de wind en wereld zoals wij hem altijd hebben gekend, om zelf nimmer aan het firmament te verrijzen, scharniert een stilte van victorie luid over daken,loyaliteit in de windroos van geduld, staat hij fier aan top, weigert klachten uit de krop…