Alle inzendingen over vers

hoe bang ben jij, wanneer kogels je om de oren vliegen, eerst nog ver weg dan nadert het gevaar, er wordt verkracht geroofd en gemoord, in tijden van oorlog geldt het recht van de sterkste vele mensen veranderen in zieke geesten en jij, jij bent nog banger waar moet je heen, hoe hou jij je kinderen veilig alles van waarde wordt gepakt en…

De opmaat van het verse jaar bespant de grond met flinterdun wit vilt. De lucht kneedt winterharde wolken, dicht beplant. Een toverhazelaar pakt uit. Berucht bericht van kale klauwen waar als vaan een gele sjerp in hangt. Zo schel als goud van ver. Van dichtbij zie je sterren staan, van bloemblad, warm gekruld. Het hout blijft koud.…

Zachtjes, gezellig knispert het schelpenpad door de duinen naar de zee; slingert het zwervend naar een nog ver strand. Waar de zon zich reeds openbaart als een eerste wee; en het koestert als een moeder met een strelende hand.…

en terwijl mijn laatste weemoedstranen nog vielen over de koude aarde neer werd ik heel ver door Het Licht gedragen en allen die ik liefhad, zag ik met vreugde weer…

--------------------------------- uit: Het vrije vers (2012)…

Velen lichtjaren te ver van onze aarde? Nimmer een menselijke bestemming in het ons omringende hemelrijk? Een dwergster en zijn zeven mogelijke aarden. Iets meer dan een illusie kan het nu nog niet zijn. Dat er meer leven ergens zijn vorm krijgt. Dat naast ons kan bestaan in het universum tussen groot en klein.…

de sneeuw is zacht gevallen met ingehouden adem kale struiken hurken zwart de kinderen zijn gekomen ze springen onverwacht in de stilte van het park dat nu ver ligt buiten de stad ze hollen tussen drijfnatte bomen treurend in de bast hun stemmen licht gedraaid zijn even dicht bij als ver af links en rechts glijden ze in een springtij…

Vergeten lijkt te zijn verdronken; weggestroomd met het water ver van de walkant.…

Nu wacht ik op hen, het wakker wordend leven, dat slaapdronken, maar toch vroeg uit de veren, mijn dagdromen doet vervagen met hun morgenkus, mijn kinderen, mijn continue band, mijn terminus.…

en terwijl mijn laatste weemoedstranen nog vielen over de koude aarde neer werd ik heel ver door Het Licht gedragen en allen die ik liefhad, zag ik met vreugde weer!…

ik schuif mezelf mijn handen in het vel van haar verlangen voel haar huid in koele stroken warme vlakken worden langs de lijnen van verzachte vormen van gevoel verwacht verwarrend ver van snel in bogen golven grenzenloos omarmen lief…

Maar voetbalfotografen staan straks wel dankzij de voetbalbond ver buitenspel.…

(vervolg op blauwe planeet) ...de koeienweg te melken ver weg van bed en erf de legren kakelt een ei vertakt een barst in kiertjes; alle hoop als gelatine in happende bekken geborgen boos zorgt kleine beer voor haar…

heb mij lief vertrouw mij toch ik weet het zijn woorden diep en ver verborgen huilt je kind ze wilden het vermoorden het gemis is jouw levensweg eeuwig zoekend naar dat verduisterd licht telkens weer die ongelijke strijd en telkens weer gezwicht…

Buiten adem zie ik de morgen Aanbreken, ver verwijderd van Waar straks zijn lichaam wordt geborgen.…

Ongeschreven is de zin verscholen in het vers dat als een boreling te drogen ligt eruptie van de geest wellicht de boodschap in ’t verhaal staccato neergekwakt soms langzaam neergevloeid er is met taal geknoeid totdat een beeld geschetst voor elk een ander…

angst voor bevende letters op wit onwillekeurige ritmische bevingen barse dans van trillende vingers op hellend vlak die lijken te zeggen: er staat niet wat er staat er bestaat meer dan angst ver voorbij de tremors mijn taal beeft niet lees me…

op het orgel klinkt een étude die ik eerder hoorde minder ver, intiemer op een oude piano in de hoek van de kamer ook die werd gerestaureerd met behoud van het kostbare ik draai mijn pianokruk hoger streel Bach op het ivoor en voel je dichterbij in de hoek van de kamer…

hij was zo labiel zo makkelijk op te stoken we hoefden maar lichtjes te poken en hij deed en zei alles, ondanks God's verbod gingen wij weer eens te ver ? ongewis van wat hij heeft uitgespookt vlammen lekken nu zijn kist uiteindelijk hebben wij hem opgestookt…

Het slaapt niet ver in een vitrine. Veel nachtblauw heeft de stof bewaard. De mouwen liggen uitgespreid, zodat het nog gedachten kan omhelzen, die in dat leven niet zijn uitgesproken en van dat sterven niet zijn afgeleid. ---------------------------------------- uit: 'Bezoek aan een vrachtschip', 1985.…

Ik ben gekropen in jouw huid, gerimpeld en gebogen, mijn jaren ver vooruit, keek ik met jouw ogen, leefde ik jouw leven. Je zou mij nooit vergeven, wanneer ik opeens verdween en als mijzelf verscheen. --------------------------------------------- uit: 'Over de zee sprak het water niet', 1990.…

van ver uit de stad beweegt een driekwartsmaat over de huizen door het open raam de kamer in, voorbij de stoel langs de tafel, zo in mijn bed alwaar ik luister naar de wals de wals geeft een glimlach en wat weemoed een herinnering en wat tranen op het gezicht van een ouwe dwaas…

Het blijft een herinnering Als een stralende ster Ik zag nooit die afstand Zo dichtbij, toch zo ver Je ogen als parels Waar ik in wegsmelten kon Je hart als de oester Waarvan ik het gevecht niet won Geleefd in een illusie Dit is realiteit Liefde op afstand Ik wil je nooit kwijt.…

Sleurend leven onbuigbaar als spaken in draaiende techniek waar onder de draaiende zon je cellen energie doen inslaan; technische ondergrond je pad verhoudt tot een malende wiek, net alsof je onder die vaste kronkels dan te ver zult gaan.…

Zwevend als een vogel Hoog, ver boven iedereen Met de snelheid van een kogel Vlieg ik over alles heen Dwars door het vuur Maar nog steeds levend Omringd door engelen, liefdegevend Hier geen problemen, geen pijn Hier voelt alles fijn Hier kent men geen verdriet Maar deze plek, bestaat voor mij nog niet!…

Je warme lichaam naast me je slaperig gezicht Het bed duidelijk beslapen het invallende licht Het eerste kopje thee op bed geserveerd Croissants vers uit de oven wat heb ik je vereerd Alles deed ik voor je blijkbaar niet genoeg Voor ons is het nu te laat of was het soms te vroeg?…

Je kijkt over het land: in het oosten de rivier, in het noorden een vermoed Cairo; ver westelijk ben ik. Westelijk is het lichter, als bij jou al sterren flonkeren, gaat de zon bij mij nog niet onder, hij wacht op je.…

't Oog van de zee schijnt haar licht in de duisternis draaiend om haar as Herkenning reikt ver 'n licht dat alles ziet Schepen vertrouwen varen blind op haar signaal Geboeid volgen zij haar stralen elke nacht weer…

Wanneer lentelicht je plaats beroert hoor je mijn voeten op zachte aarde Beneden droogt slaap je tranen hier kleurt je beeld mijn ogen Je bed bedelf ik onder orchideeën en zoete margrieten Morgen niet dan zwaai ik je van ver mijn liefde toe…

verboden liefde verborgen liefde diep in mn binnenste ben jij de enige voor mij een gevoel zo apart een gevoel recht uit het hart ver uit elkaar en toch zo dichtbij zijn wij gebonden aan mekaar lieve woorden vullen de lijn waarom kan ik niet bij je zijn?…