Alle inzendingen over verstild beeld OR landschap OR schoonheid

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

in traagheid van gemoed de diepte het oog van de melancholie en nog altijd het verstilde reiken naar de schoonheid van een onbevangen jeugd een bevrijding pas aan de horizon van de utopie maar desondanks gaande door het leven in de schaduw gaande in weerklank van het voortbestaan steeds de lente opnieuw…

waren nauwelijks en nog zoals de laatste vogels in de lucht voor het begon te schemeren de tijd was niet te vatten we gaven aan de dingen namen we deelden vragen met elkaar we zegden, kijk, een buizerd geen spijt maar dromen en gedachten kwamen neer als sneeuw eerst kleine vlokken, twijfelende dan grote die gestaag en eensgezind het landschap…

in alle rust slaat hij de deuren open, laat het weer zachtjes binnenkomen zit verstild aan het erfgoed van de dichter van beeld en kleur om alledaagse zaken te verwerken een luchtige plaats te geven…

Nadat hij was weggegaan, Begon de wind te loeien beukte het huis, Gromde de schoorsteen. En ik dacht: De wind zal tegen hem brullen als een leeuw. Hij zal de weg verfoeien. Zeven mijlen verder en niet meer zullen de lippen verkleumd zijn die ik zo verhit kuste, Vergeefs want een kus warmt maar een keer. Langer had ik moeten kussen…

mijn hand al gerimpeld, het vel dat wel mijn hand dus strekt zich uit over de stilte sneeuw, een onzichtbaar dik tapijt helder wit geweven haast glanzend sluipt op tegen een licht glooiende heuvel mijn korte vingers begeleiden de opgaande lijn in de vallende rust naar de verte toe zelfs mijn denken, mijn denken, vraag…

Zij knikte verstild zijn afwezigheid zo groot de houtkachel dood de tafel anders daar viel geen nutteloos woord…

ik verblijf vandaag in een cel niet dat deuren gesloten waren of dat er iets is met de voordeurbel neen, zit de ganse dag met gesloten ogen vanuit mijn stoel te staren het is zo'n dag waar het leven niet wil waar niets er toe doet of misschien wel maar in en buiten mijzelf blijft het stil het is een verdichting waarover ik vertel vaak…

een nieuwe dag begint het licht is nu zacht alles is nog verstild blauwgrijs, ginds in de verte een silhouet van geboomte langzaam aan roert zich leven een vogel zingt een lied zomerrozen geuren de zon wint aan kracht…

de stilte, naakt de stilte laakt het haakt losgeslagen gedachten zij lijken uitgebraakt mijn oren zijn dichtgemaakt de wereld is toegedaan de tong verzaakt en likt een verre maan de wonden ongebonden een zin, reeds ongeschreven in lucht opgegaan gaat hene naar deze of gene met gesloten monden waar enkel lippen ronden de stilte…

zag ze steeds met vreugde komen met pijn in m’n ogen weer huiswaarts gaan zie ze soms nog wel eens wuiven in verstilde beelden uit bewogen jaren door de tijd verbleekt maar nooit vergaan…

gedachten sluimeren in beeld van lach het onderstreept schoonheid in beroering…

gedachten sluimeren in beeld van lach het onderstreept schoonheid in beroering…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

De diepste schoonheid die ze met mij deelt trooster om getroost te worden, verlegger van grenzen in eigenzinnigheid een verstilde temperament zonder rivaliteit, met de fijnste pigmenten die zij uit de hemel steelt.…

Zij ligt op haar bed , een verstilde pop naast haar met de ogen half gesloten, een wilde roos is op het netvlies geboren, magisch beeld tussen het alles en het niets een zacht gezicht verschiet van tint als ik in haar donkere ogen kijk als zij in haar droom de pijn verliet de milde adem vliegt uit op een onverwachte morgen waarin…

elkaar ontmoeten zonder straf het beeld in mijn visioen is nog niet af.…

Vanochtend tijdens het ontbijt viel mijn oog op twee verliefde duiven Ze stapten parmantig op het met grind bedekte dak maakten pirouettes beroerden hun snavels namen weer afstand Triomfantelijk keken ze in mijn richting Verliefd Later vanuit de trein twee verstilde paarden in sompig landschap De staart verjaagt een vlieg.…

Jij kijkt toe In de ruimte waar Ooit chaos heerste en Waarin nu langzamerhand Weer wat orde Zichtbaar wordt, Licht dat niet meer Zo hard en donker is Maar eerder zijdezacht - En terwijl Je klodders Latex naast muur En plafond ziet landen Vraag ik Je Of je voor mij - Al is het maar even - Een tipje op wil Lichten…

Wat als het landschap openbreekt door de ernst van mijn verlangen wanneer rivieren wilder stromen door de passie in mijn dromen de mooiste bloemen mooier bloeien door alle schoonheid van het groeien wat als het landschap straks verstilt en mijn naakte lichaam hevig rilt aanschouwelijk in de mystieke nacht door de liefde die jij naar mij…

in de ijskelder verzaagt hij gruwelijk, grote ijsblokken tot wonderlijke leguanen en zeeschildpadden het ijs, verhard verzet, te trots om neer te gaan, geeft zich verbeten over aan de verbeelding verstilde fauna van spookachtige, melancholieke schoonheid ontvouwing van het verhaal buiten stroomt het overweldigende, onophoudelijke…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Heuvels die glooiden zie ik en soms zwemmen er Vissen doorheen. Mooie vissen die naar me zwaaien. Sluiers van gordijnen als het raam openstaat en de Wind naar binnen waait. En hemels de geur van verre Egyptische tabak, verpakt in platte sigaretten. Mijn lief, Ik wil niets meer dan dit uitzicht vol mooie, naar mij Zwaaiende vissen. De sluier…

Zo'n landschap als dit op unieke middagen -- eeuw na eeuw gezien.…

wellicht was het meer dan nostalgie bij de stal en de boom, waar ik mij ooit koning dan weer herder voelde rond de vertrouwde beelden immer vrede proefde, alsof hier alles klopte gehuld in meer dan licht alleen bij de kribbe mijn kinderziel verstilde de wereld vreedzamer scheen…

Beschadigde verstilde beelden hangen in mijn geheugen. Kleurloze tranen mengen mijn herinneringen. Jouw ogen vertelden mij over het naderende, scheurende afscheid. Onze woorden waren reeds gestorven in stille eenzaamheid. Toch was er rust in mij, ik stamelde mijn Amen. Ik kuste jouw stille lippen.…