Alle inzendingen over vertakken

Vloeibaar in trage tred stromend, uitmondend in stroomdal, is de levensloop zoals vertakkingen van struik en boom getopt met bloesems die in lentetijd ontluiken en in druppels van tederheid traag over je wang glijden verstoppend de blos van verlegenheid.…

Hij kon zich in een elftal vertakken: zo'n man die alles neemt en alles heeft maar op z'n tijd ook wel een bal afgeeft voorzien van alle denkbare gemakken. Daar gaat-ie dan! Het grote fenomeen dat net als ik en Rembrandt werd geboren in Nederland, - ik voel me uitverkoren.…

hier komen ik en het verleden samen waar de wortels vertakken onder het zand ik liep er vaak, en verafschuwde het land dat zich schaamde voor sommige namen in mijn bos zou ik weer worden geboren het eerste als een onbeduidende knop die zijn weg zocht naar de absolute top waar alleen de harde wind kon storen niet elke boom was een goede kameraad…

De beukenhaag danst naar de pijpen van de wind beweegt met alle stormen mee Het verdorde blad huivert trilt rilt onder de grillige plagerige beroeringen Boven de winterharde heg piept als uitkijkpost een schaars takje uit aardmannetje op wacht Aaneengesloten bruine rijen golvend in dichte vertakking deinen in saamhorigheid In…

Randen raken wat ongezien blijft buiten het kader vindt licht altijd tegenlicht onzichtbare vertakkingen reiken vreemd verder alles is hier hoog en laag tesaam dichtbij en onaantastbaar de dood verkruimelt even traag als leven groeien doet Onbegrensd staat het zwart in de ijle stilte slaakt een kreet onhoorbaar ver de ruimte in waar…

eerste vraag is wat doet den Rabauw als hij niet slaapt vervolgens hoe met wie verstaat het onmens zich en zweert hij samen in snode vormen en wijdse vertakkingen dit vastgesteld hebbende - lieverd van me - doemt als vanzelf de kernvraag hoe wij hem kunnen vernaggelen zo dat wij niet in eigen vlees snijden onszelf en de reglementen…

Elke nacht ontspruit er een nieuwe loot, elke droom geeft domweg vertakkingen. De wereld bestaat grotendeels uit water, verwond je niet, put de aarde niet uit. Een sterk geloof in het goede behoedt je voor twijfel, geef me je hand. Zelfs de dood draagt kuisheid als het laatste kleed, vlecht van weegbree een nieuwer.…

Jouw vertakkingen, beschermden mij, tegen ijzige kou, onzalige hittegolven. Jouw versperringen, weerhielden mij, te pronken als een pauw, die door loze woorden werd bedolven.…

tussen wimpers door schrijft mijn gedachte kijkend naar het kind van toen onbezorgd wiegend in de boomtop leunend tussen de vertakkingen hoog boven het water had ik het vaste vertrouwen dat hij me nooit zou laten vallen ach, ik was nog net zo groen als de nieuwe lenteblaadjes van mijn linde die nieuwsgierig lonkten naar de zomer…

Verborgen verleden is voor mij vooral een geborgen verleden en geborgen was ik in de schoot van mijn moeder zij is dit jaar 10 jaar dood maar doorgaans springlevend in mijn gedachten en gedenken van haar, zij als meisje, vrouw en van haar moeder, haar vader tot haar bed-overgrootvader, moeder en alle vertakkingen van bloedverwanten met…

in het water in het wier in het waaien. in de golven wind doorheen het gras in de cel die zich verwoed in cellen splitst in de wolken vol van stapels en paleisplezier. in het schuren van planeten aan het donker van hun baan in het lonken van de sterren naar de nevels van andromeda. in het zwoegen van de slak in het krijsen van de meeuw…

ik ben op zoek gegaan naar de diepe wortels de vertakkingen aan de stam van een boom het nest in de groene kruin ik zocht een oude droom als een blad dwarrelde ik wat rond de wind nam mij mee liet mij nog niet dalen ik werd gepakt door familieverhalen een prentenboek bracht mij in een hof waar grootvaders rozen kleuren door de hagen…

Dan zit ik aan mijn bureau, tel de bomen de vogels op het talud, ontcijfer de gedachten die bij mijn leeftijd vertakkend passen. Ik heb de laatste letters nog niet geschreven. Onderga na enkele minuten dat intense wat de tijd in me achterliet en gaat laten. Niets anders dan nederigheid kan nu sieren.…

Ik plant voor jou een boompje bij ons achter in de tuin midden op het gras, op een plek waar de zon heel veel schijnt een beetje uit de wind wel en ik maak dat het ook mooi lijnt ik verzorg hem iedere dag, zodat hij groeit tot hoog in de kruin En als ik dan 's ochtends wakker word en weer naar buiten kijk dan vertakken mijn gedachten naar…

Jou als vrouwelijk wezen geprezen, daadwerkelijk ook haar als opgroeiende ontblotende boom met alle vertakkingen werkelijk eer bewezen. Opende dit aardrijk voor jou al haar wijze mond durfde jij je ook te begeven in de wereldwildernis, eerbiedigde jij ook de betekenis van regenbogen, keek je als vrouw gelijkwaardig in andere ogen.…

Ik meen net als Levi uit verre contreien een klaroen te horen – een contrapunt voor de zich vertakkende dood. 28 januari 2002 ZONNELEEN De episoden van Amos 59 Voor aantekeningen zie www.abelstaring.tk…

onder de hemelbogen van maanlicht en luchten vol met geheimenissen verzet je bakens als een wiegenlied de nacht kent ontelbare vertakkingen benadert de mens via het klimaat van het hart droom je dromen afstanden worden kleiner wordt het gefilterd als glashelder water stilte zocht zich niet in zwijgen in momenten van verlatenheid…

Het gras van verwachting voelt vochtig aan beide lichamen, de monden zijn twee helften van de zoete appel waarin we elkaar ontmoeten, wortels uit een boom, vertakkingen geschetst in witte wolken van de toekomst, de maan is een geschoren schaap, zon en zomer twee autonome herders, jij en ik, de een scheert de dromen van de tijd…

een eigen thuis is de bron waaruit leven groeit zich vertakkend in relaties kinderen en herinneringen een eigen thuis wordt door muren geschraagd die geen andere decoratie vragen dan vertrouwen, liefde en toewijding een eigen thuis na een drukke dag van werken is iets om naar terug te gaan om er schuilend rust te vinden een eigen…

En als ik dan ‘s ochtends naar buiten kijk dan vertakken mijn gedachten terug naar de vruchten van jouw tijd, naar die boom vol met blad op een stam reikend tot in de oneindigheid waarin je zo veilig kon opklimmen, altijd wel een tak binnen handbereik.…

Ik noemde de natuur verbintenis Het heeft zo zijn eigen wetten En rode draden Het kent geen vertakkingen nog Welke rode draden hebben mensen Ik volg de draad achterna Als ik in de knoop uitkom Ontdek zijn oorspronkelijke oorsprong Deze aarde balanceert op een koortje Gelukkig heeft het zijn draai gevonden Tenminste alles om ons heen is…

De schapenwei die boven zee hangt Als op een dienblad aangereikt Lijkt met een taartmes afgesneden (Maar dan door een dronken hand) Een geblutste flank van gebroken wit Met aan de voet een keistrand Omspoeld door armen van schuim Die zich rond en vol vertakken Daar aan de rand van het azuur Bouwen we een lemen hut Een open wand van glas…

We trokken naar de beuk zich vertakkend naar het licht, in de grond. Machtige wortels, Mieren marcheren over de schors. Hij verft een balk dwars over de groeven, de grens van zijn lijf in gebroken wit en de vriend over zijn gestalte snoeven.…

Dagelijks en dodelijker verkrampt mijn wereld In de vreselijke vertakkingen van de pijn. Ik heb het laatste boek gedragen, van rechts naar links En met al mijn tekortkomingen veroordeel ik Wie verbrandt en wie poogt door de leugen.…

onzichtbaar ben ik geworden geleidelijk zoals dat heet steeds minder en minder mensen zagen mij nog staan (straks zijn er zelfs geen regels meer behalve dan de witte: een vers van witregels witregellasso's) onzichtbaar ben ik en ik loop door boekhandels en bibliotheken, ongezien pagina's uit werken scheurend (de woorden gaan zich vertakken…

vogels bouwen luchtkasten met de twijgen aan hun weg, angsten werden stilten, werden houterig zonder overleg , waar stammen, als vertakking in verjongde biezen overgaat voelen ze pijnen in elke nerf, na de lust van overdaad.…

'k Voel veel blijheid, kreeg meer dan ik kon bedenken, observeer de eindeloze herstructuur, van sterven, geboren worden en vertakken het leven zelf wil ons verlichten ons openen met haar eeuwig vuur, omringen met gemakken.…

ik het allemaal nog eens dunnetjes over De drummer dwingt me maat te houden de bassist plukt mijn harmonieën en de saxofoon verscheurt mijn stukjes maar ... het helpt niet : als ik aan je denk komen de noten zo overvloedig klaar dat ik niet op kan houden al mijn stoppen slaan almaar door Mijn rusteloze loopjes verdwalen vertakken…

lippen trillen stille woorden wisselsporen refrein: Knal van galm walm van vuur wees zuinig op de natuur Opstand tegenstand geen spoor geen woord geen klinker gehoord landschap op een oor Mensen met macht liegen als dieven volg geen leiders kies je eigen pad Stille wateren diepe wonden wijde hemel vol gedonder Bomen vertakken…