Alle inzendingen over vertoeven

Waarom vertoeven we zo graag, in overleden tijden van toen? Waarom hopen we op verwachtingen, die alleen in overhoop bestaan? In overspannen denken. In angstbestaan. Dat alles zou ik willen weten, maar weet dat niet. Ik meen te weten wie wij zijn, maar dat zijn we niet. Dat weet ik zeker.…

Ik dein mee In een zee van Liefde Dat is de Goddelijke kracht Ik koester me In een zee van Liefde Hier is geen dag En ook geen nacht Ik dans mee In een zee van Liefde Hier is geen haat En ook geen macht Kon ik hier altijd maar vertoeven Zou ik maar niet meer naar de wereld hoeven Maar ik heb nog wel eens iets verzaakt zodoende…

wanneer we vertoeven in warme wind horen hoe zijn lach passie vindt weten wij weelde kennen wij ’t graaien in zuchten verdwalen met zicht gericht naar betovering tot de gloed onze open harten toedekt en wij dagdromend de nacht verder waaien…

ontmoeting ik wil ik gil ik tril ik beef ik geef ik streef ik schreef om met je te vertoeven ik leef om ’t opperste geluk te proeven je smaak je geur je stem en de kleur van je ogen gun me het moment van vrouw en vent van stralen en verdwalen en van bloemen en van planten en van bloedverwanten breng…

Ik dein mee In een zee van Liefde, Dat is de Goddelijke Kracht Ik dein mee In een zee van Liefde Hier is geen dag En ook geen nacht Ik dein mee In een zee van Liefde Hier is geen haat En ook geen macht Kon ik hier altijd Maar vertoeven Zou ik maar niet meer Naar de wereld hoeven Maar ik heb nog wel eens Iets verzaakt Zodoende…

Het nachtelijke vertoeven speelt met dromen in het hart die sterren laat vallen waar je niet op had verwacht. Bloed dat sneller stroomt de rust die mij overwint liefde overwint altijd omdat een ieder weet dat na het zaaien het oogsten komt.…

als ik in het tintelmaanlicht luister hoe de adem gonzend langs je lippen verdwijnt dan wil ik alleen maar bijna in je kruipen in je armen zoveel zachter nog dan de plukjes dons in een hulsel van linnen als een kat liggen spinnen op je hartenkloppen wat sluimerend vertoeven tussen waken en dromen als in een onsterfelijke zomer…

“Mag ik een tijdje vertoeven rond jouw zielenroersels?”…

de hemel toont haar charme een beeld van vertrouwen in spiegelingen van rust voor een tijdje lijkt het alsof een levend vuur de aarde schetsend kust hier ontmoet ik mijn verlangen het enkel nog willen vertoeven rond de kracht van de gouden stralen zijn waar de stilte nog spreekt de wind in een zweverig geruis over de velden weet te…

Gedichten zijn als vissen is het water van de taal; ze zwemmen onbewust maar kijken en vertoeven hier en nu. Door kieuwen van beleving ademen zij helder in het licht dat beelden breekt en transformeert tot torenhoog weer nieuwheid wordt geboren.…

ook al raakt haar ziel mij van nabij waar ogen zich naar mij toe wenden geen moment is zij bij mij noch wil ze maar iets verzenden ze woont in haar blik aan de rand van het bestaan schouwt eerder naar binnen; hetgeen wij nimmer zullen verstaan ze is de dode schoonheid die nog telkens roept vertoevend in een…

Zelfs Cupido suggereert wellicht Een vertoeven in dromenland Misschien wil ze hem wel, de satyr Draagt ze maar wat graag zijn kroost Hoe bevallig ligt ze erbij, deze tedere Liefelijke, eeuwig belaagde nimf en Half godin Ooit vastgelegd op een bespiedschilderij…

vraag mij wat het betekende en hoe het voelde te vertoeven in wat jouw wereld was een leven lang heb ik je niet gekend dan enkel maar als die soldaat waarin ik steeds wanhopig iets van een vader zocht terwijl ik samen met jou vocht tegen de spoken van weleer we wisten al niet meer elkaar te vinden in die strijd vraag míj wat dat…

ook al raakt haar ziel mij van nabij waar ogen zich naar mij wenden geen moment is zij bij mij noch wil ze maar iets verzenden ze woont in haar blik aan de rand van het bestaan schouwt eerder naar binnen; hetgeen wij, bij leven, nimmer zullen verstaan het is de sterfelijkheid die haar steeds roept al vertoevend in een broze…

Als er een hemel is waar zielen vertoeven na de dood of misschien ook ver van hun lichaam kan dat alleen maar de poëzie zijn de ontmoetingsplaats van levende zielen met oude zielen wier pijn niet meer hier en nu bestaat maar als evenbeeldig…

paard mijn hond wat zal ik doen als jij er niet meer bent Waar zal ik slapen Hoe zal ik rijden Wat zal ik jagen Waar kan ik naar toe zonder mijn zo gretige snelle rijdier Hoe zal ik weten waar het gevaar of een schat ligt in het dichte struikgewas als Body mijn goede slimme hond dood is Hoe zal het zijn om in de lucht te vertoeven…

Zo vertoeven ze op mijn erf solitair in droog gevallen dalen als geschonden schuiten op de werf altijd zwijgend met duizenden verhalen Ze leven in zanderig lichten in eindeloos oplichtend zand dwars door alle godsgerichten nemen ze passanten aan de hand Als het uitbundige en jubelend licht loom en lui de schemer schept wacht…

wat is toch de zin als mijn armen naar jou strekken en zij in schaduw vertoeven je zag in mij wat zonnige vlekken die naarmate de tijd voortschreed jouw hoop en verwachting in desillusie begroeven waarom zal ik jouw boeien nog raken als slechts verdriet en wanhoop je bestaan zo wraken vertel maar niets ik ontbeer de macht…

Welk mens wil niet vertoeven aan de oever van het meer vol prachtige herinneringen, daar zijn, en niets te hoeven dan verwijlen nog een keer. Ze langs zich heen zien glijden als zwanen op dat meer, gevolgd door 'n spoor van schitteringen, getrokken langs hun zijden. wie wil dat niet een keer?…

ik zie je slanke handen op het zwartwit klavier artistieke vingers dansen met intens plezier je volgt met een dromerige blik wisselend zachte golven waarin de melodie zich schikt door openslaande deuren dwarrelen tonen naar de tuin die zich mengen met de geuren van het lentefestijn een paradijselijke plaats om heel lang te vertoeven…

Ik, moeder Strekte mijn armen uit Een glimlach rond mijn mond Een hart, dat klopte van geluk Ogen die glinsterden als sterren In de wolken vertoevend Zwevend van gelukzaligheid De harde werkelijkheid Maakte van mijn glimlach Een uitdrukkingsloos gezicht Het hart klopte van ellende De ogen werden verdoezeld Door hete tranen Kwam met beide…

Als oud stof heeft plaatsgemaakt voor nieuwe vergezichten Als storende ruis is verdwenen uit mijn hoofd, en vervangen door jouw lied Als samengeknepen ogen weer opnieuw kleuren proeven, jouw geuren voorgoed bij mij vertoeven Als de hand die jij me toesteekt deze keer de echte zal blijken te zijn, en dat weet ik zeker Dan gaan wij…

Beuzelen en talmen met verstilde blikken in half vergaan schemerlicht ze vertoeven hangend in mijn tijd in opgeloste tijden en halve tijden de dis duimendik onder vleugelslag een albasten schemering als enige dimensie rafelig en wazig de kaders waarbinnen alleen fantasieën wonen hullen zich in zweverige sluiers wikkelen mij in weemoed…

drassige grond zal er korrels en zaadjes strooien voor een vruchtbaar bestaan Met de zeis snoei ik de blaadjes de bloemen en de tijd ik leef al uren tussen kuil en koren waar ik mij zo dadelijk uit bevrijd Ik hoor de paarden zwoegen zie het land opstaan een weelderige bloemenzee vormen tegen het mistige gordijn Op mijn akker zal ik vertoeven…

Uren vertoeven in de bossen. Wonen in de kleuren, geuren geluiden van de herfst. Wandelen in een oranje-bruin bladerentapijt. Blakend zonlicht die onze gezichten weerspiegelen tussen de kaal wordende bomen. Kuieren langs kronkelende beekjes, gedachten door het klotsende water meegenomen.…

Vertoeven in dat magisch oord waar vreugde zingt en eeuwigheid danst...…

Het teder hand in hand vertoeven in de schaduw van een lommerrijke eik, zwijgzaam in hun vredig dromenrijk, wordt opgeschrikt door een luidruchtig zoeven. Een woerd poogt wild een eend te paaien doch deze gak-gakt er vandoor en noopt, met een spoor van bladeren onthoopt, de amant ontgoocheld af te taaien.…

Het was pas later dat ik jouw zwijgen leerde vertalen een toegangsdeur wist te ontdekken naar de verborgen kamers waar ik soms voor een te kort moment even mocht vertoeven om antwoord te zoeken op mijn vragen maar er bleven zoveel dagen waarop de verhalen van toen niet verteld mochten worden en weer in stilte kluisterden ik wilde zo…

Hier vertoeven is een lust. Vacantie hier in drenthe. Geheimvol en met een eigen taal. Hier is bos en gesteente. En Drenthe heeft ze allemaal!…

ik zag je proeven wist dat jij heel even in een andere wereld zou vertoeven om na te gaan wat er met dit lekkers is gedaan fris en fruitig was ooit een hype maar het nu toegevoegde guitig springt er helemaal uit door trigger van de lach en vrolijkheid te zijn dit buitengewoon kleine wonder wordt zomaar op de tong gelegd alleen ogen…